ဆိုးသြမ္း

အဟဲဟဲ။ ၄ ၊ ၅ ရက္ေလာက္ ဘေလာ့ဂ္ေလာကနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပက္သြားတယ္။ ဘာအေၾကာင္းမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႕ ၀ိုင္းကူခ်က္ေပးေနတာနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနတာေၾကာင့္ပါ။ အေဆာင္ကေန ထြက္ေတာ့ လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္။ စာေရးဆရာ ျမတ္ျငိမ္း ဘာသာျပန္ဆုိထားျပီး “ Spencer Johnson ” ေရးသားတဲ့ “ Who Moved My Cheese ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သြားသြား ရထားေပၚေရာက္ရင္ စာအုပ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာေပလိုက္စားတယ္လို႕ မထင္ၾကပါနဲ႔။ ရထားေပၚမွာ ေတာင္ၾက့ည္ေျမာက္ၾကည့္နဲ႔ မၾကည့္ခ်င္လို႕ပါ။ း) ဒီကလူေတြက သူတို႕ကို ၾကည့္ရင္ ၾကိဳက္တာ မဟုတ္ေတာ့ အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္ေနရတယ္ေလ။ ေနာက္တာပါ။ အိမ္သာတက္လည္း စာအုပ္ဖတ္တယ္ ၊ အိပ္ခါနီးလည္း ဖတ္တယ္ ။ ရန္ကုန္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္လည္း ဖတ္တယ္။ ၈ တန္းေလာက္နဲ႔ ေဖျမင့္ေတြ ၊ ေဒးလ္ကာနက္ခ်ီေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္ေနေတာ့ ရြယ္တူေတြ ၊ အသက္နည္းနည္းၾကီးသူေတြက ၾကည့္မရဘူး ။ :D ။

ဒါနဲ႕ ေစာနက ေျပာတဲ့ စာအုပ္ေလးဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္လည္ေ၀မွ်စရာေလး ေတြ႕လို႕ ျပန္ေရးလိုက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ထဲက ေျပာသြားတဲ့ အတိုင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ အနာဂတ္အတြက္ ၾကိဳတင္ေတြးေတာ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြ မ်ားေနတယ္ဆိုတာ သိလုိက္တယ္။ ပညာေရး ၊ ဘ၀ အနာဂတ္ ၊ မိသားစု ၊ ကိုယ္တည္ေထာင္မယ့္ မိသားစု ၊ စီးပြားေရး အစရွိသည္ျဖင့္ေပ့ါ။ ဒီစာအုပ္ေလးက လက္ရွိပစၥဳပၸန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္လုိေပ်ာ္၀င္ေနထိုင္သင့္တယ္ ဆိုတာကို ေျပာျပထားတာပါ။ ဒါမွ တျဖည္းျဖည္း အနာဂတ္ကို ပံုေဖာ္နိင္မယ္ေပ့ါ။ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ အဓိက အခ်က္ေလး စာေရးသူေျပာခ်င္တာကေတာ့......