ဆိုးသြမ္း

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက ဘ၀မွာ ေၾကာက္ရမယ့္ သူေတြရွိေနခဲ့ရတယ္။ အသက္ၾကီးလာတဲ့ အခါလည္း ေၾကာက္ေနရတဲ့ အရာေတြ ရွိေနခဲ့တုန္းပဲ။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မျပည့္စံုမႈ ၊ အေတြ႕အၾကံဳ မရင့္က်က္မႈ ေတြနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္ခ်င္ သက္ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ကေလးအရြယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႔ ၃ လမ္းေက်ာ္ အကြာက ညႊန္႕၀င္းထြန္း ၊ ဘဲဥ ၊ ေက်ာ္မိုး ဆိုတဲ့ ကေလးတအုပ္ေနၾကတယ္။ တျခားနာမည္ေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေမက ငယ္ငယ္တုန္းက အသုပ္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ေရာင္းေတာ့ မနက္တိုင္း ၊ ညေနတိုင္း ေခါက္ဆဲြေတြကို ေစ်းမွာ သြား၀ယ္ရတယ္။ ေစ်းကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႔ မေ၀းေပမယ့္ ေစ်းကုိသြားမယ့္ လမ္းမွာ အဲဒီကေလး တစ္အုပ္ေနထိုင္ၾကတယ္။ သူတို႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕တိုင္း လမ္းမွာ ပိတ္ျပီး စၾက ေနာက္ေျပာင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကေလးကေလး ခ်င္းေတာင္ လူေကာင္က ပိုေသးေတာ့ သူတို႕အတြက္ အနိင္က်င့္စရာ ၊ စခ်င္ေနာက္ခ်င္ စရာျဖစ္ေနေတာ့တာေပ့ါ။

သူတို႕က ကၽြန္ေတာ္သြားမယ့္ လမ္းမွာ ပိတ္ျပီးရပ္တယ္ ၊ ျပီးရင္ လက္နဲ႔ တြန္းထိုးလုပ္တယ္ ၊ တခါတေလဆို ေဘာင္းဘီကို ဆဲြခၽြတ္တာတို႕ ၊ လက္ထဲက အေမ၀ယ္ခိုင္းလုိက္တဲ့ ေခါက္ဆဲြထုပ္ကို ယူေျပးတာတို႕ လုပ္တက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွက္ကလည္း ရွက္ ၊ ေဒါသကလည္း ထြက္ ၊ အေမကလည္း ေနာက္က်လို႕ ဆူမွာကို ေတြးျပီး ေၾကာက္ေနရသလို ၊ ဒီေကာင္ေတြကို ျပန္ေျပာရင္လည္း သူတို႕က လူေကာင္လည္း ၾကီးတဲ့ အျပင္ ၊ လူအုပ္ကလည္း မ်ားတာေၾကာင့္ ၊ ေနာင္လည္း အျမဲတမ္းေတြ႕ေနရမွာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွာ ျပန္လည္း မေျပာရဲ ၊ သူတို႕လုပ္သမွ် ျငိမ္ခံေနရခဲ့ရတယ္။ ျဖစ္နိင္ရင္ အဲဒီေကာင္ေတြ ေနတဲ့လမ္းက ကၽြန္ေတာ္ မသြားခ်င္ဘူး။ တက္နိင္သမွ် ေရွာင္ရွားခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး အေမက ရန္မျဖစ္ရဘူး ၊ ရန္မျဖစ္၇ဘူးလို႕ အျမဲတမ္း မွာထားတာ မဟုတ္လား ။ အခုေတာ့ သူတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာထက္ ကိုယ္အသားနာခံရမွာမို႕ စိတ္ကို ထိန္းခဲ့ရတာပါ။ သူတို႕ကလည္း အခုေတာ့ လူလတ္ပိုင္း အရြယ္ေတြေရာက္လို႕ ကိုယ့္လုပ္စရာ ရွိတဲ့ အလုပ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔။ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ ရီျပနုတ္ဆက္ၾကနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သူတို႕လူစုကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ခဲ့ရတယ္။




ေနာက္တစုကေတာ့ လမ္းထိပ္က လူစု။ သူတို႕လည္း အတူတူပဲ ။ သူတို႕လူစုက အေကာင္ပိုၾကီးတယ္။ လူအုပ္လည္း ေတာင့္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သူတို႕က ကေလးခ်င္းမေျပာနဲ႔ ကိုယ့္ထက္အသက္ၾကီးတဲ့ လူငယ္ေတြကိုေတာင္ အုပ္စုလိုက္ ရိုက္ပစ္တာ ၊ ထိုးပစ္တာေတြ လုပ္တက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလူစု ၂ စုတည္ရွိတဲ့ အလယ္မွာ ေနရတဲ့လူ။ ဒါေပမယ့္ လမ္းထိပ္က လူစုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အမ်ိဳးေတာ္တဲ့ သူရခ်ိဳ ဆိုတဲ့ သူပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ေတာ့ အျဖဲမခံရဘူးေပ့ါ။ ဒီေကာင္နဲ႔ကလည္း ေက်ာင္းက စာသင္ခန္းမွာ အတူတူထိုင္တာေၾကာင့္ ေအးရာေအးေၾကာင္းပါပဲ။ သူတို႕လူစုက ဘဲဥတို႕ လူစုထက္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာၾကတယ္။ ျဖစ္လာလိုက္ရင္ မိဘက ပိုက္ဆံနဲ႔ ရွင္းေပးေနၾကဆိုေတာ့ အျငိမ္းပဲေပ့ါ။ ကံဆိုးတာကေတာ့ သူတို႕ေတြက အခုထိ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အရက္ေသာက္လိုက္ ၊ မိန္းမကိစၥေၾကာင္လုိက္နဲ႔ပဲ အခုထိ အခ်ိန္ကုန္ေနတုန္း။



ေနာက္တခု ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ခဲ့ရတာက ၄ တန္းတုန္းက ေက်ာင္းမွာပါ။ သူ႕နာမည္က တင္မိုး။ သူ႕အေဖက ဆိုက္ကားနင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူကလည္း အားရင္အားသလို နင္းေတာ့ ဆိုက္ကားနင္းေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္းတယ္။ ပံုဆဲြလည္း အရမ္းေတာ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ၾကီးလာရင္ ပန္းခ်ီဆဲြစားလို႕ မ်က္နွာရလို ရျငားေျပာဖူးတယ္။ သူ႕ကိုေၾကာက္တာက ဒီေကာင္က စရိုက္အရမ္းၾကမ္းတယ္။ အခန္းထဲမွာ သူနဲ႔ အခန္႕မသင့္လို႕ ရန္ျဖစ္ျပီဆုိတာနဲ႔ အဲဒီျဖစ္တဲ့ေကာင္ မ်က္လံုးညိဳခ်င္ညိဳ ၊ မညိဳခ်င္ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ ေသြးထြက္သြားေအာင္ သူက လုပ္ပစ္တက္တယ္။ တင္မိုးနဲ႔ေတာ့ ရန္မျဖစ္ဘူးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေရွာင္တာကိုး။ ေနာက္တခုက ကၽြန္ေတာ္က ေဘာလံုးနည္းနည္းပါးပါး ကန္တက္ေတာ့ သူက ကေလးခ်င္း ပိုက္ဆံေၾကး ကန္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေခၚကန္တယ္။ အခုေတာ့ တင္မိုးလည္း ဘယ္ဆီေရာက္လို႕ ေရာက္ေနမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ တခါတေလ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆိုက္ကားတစ္စီးနဲ႔ ေတြ႕ရတက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕ကို ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ သူကို ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္ခဲ့ဖူးတာကိုး။

ဒါနဲ႔ မူလတန္းေအာင္လုိ႕ ၊ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းကို တက္ရျပီေပ့ါ။ တင္မိုးနဲ႔ လြတ္ေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေတြနဲ႔ေတာ့ အလိုက္သင့္ေပါင္းေနရတုန္းပါပဲ။ တင္မိုးရန္က လြတ္လို႕ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဒုတိယတင္မိုးကို ေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ သူတုိ႕က တင္မိုးထက္ လူေကာင္လည္း ၾကီးတယ္ ၊ စရိုက္ကလည္း ၾကမ္းတယ္ ၊ စာေမးပဲြကို ၁ တန္းကို ၂ နွစ္ေျဖျပီး ေအာင္ေနၾကတာ။ နာမည္ေတြက ေဇၾကီး နဲ႔ ညီညီထြန္း။ ရိုေသမႈအရဆုိရင္ေတာ့ ကိုေဇၾကီး ၊ ကိုညီညီ ေပ့ါ။ သူတို႕က အတန္းက ေမာ္နီတာေတြပါ။



သူတို႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေပၚတင္ၾကီး အနိင္က်င့္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အတန္းပိုင္ဆရာမက အတန္းကို ျငိမ္ေအာင္လုပ္ထားဆိုျပီး အပ္ထားခဲ့လို႕ကေတာ့ ေသဖို႕သာျပင္ထားပဲ။ သူတို႕လက္ထဲမွာ လမ္းထဲက ေရပိုက္ထည့္တဲ့ ၁ ေပေက်ာ္ေက်ာ္ ပိုက္ၾကိဳး အျပက္ေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီအျပက္ေတြနဲ႔ စကားမ်ားေနတာတို႕ ၊ လႈပ္လႈပ္ရြရြလုပ္ေနတာတို႕ ဆိုရင္ ရိုက္တာတို႕ ၊ ေကာက္ေပါက္တာတို႕ လုပ္တက္တယ္။ သူ႕ကို ဆရာမအပ္သြားျပီဆို အကုန္လံုးက ေမွာက္အိပ္ေနရတယ္။ အသံလည္း မထြက္ရဘူး။ တခါ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ သူက ေက်ာင္းေျပာင္းလာတာ။ အေျခအေနမသိပဲ စကားထမ်ားလို႕ ေဇၾကီးက အသစ္ဆိုေတာ့ ထေဟာက္တာေပ့ါ။ စကားမမ်ားနဲ႔ ေျပာေနတာ မၾကားလားဆိုေတာ့ ဟုိေကာင္မေလးကလည္း မခံဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ မ်ားတာ ၊ နင္အပူပါလားလည္း ဆုိေရာ ေမာင္ေဇၾကီးခဗ်ာ အာလံုးေရွ႕မွာ မိန္းခေလးက သူ႕ကို ျပန္ေျပာရမလားဆိုျပီး သူနဲ႔နီးစပ္တဲ့ ခံုေပၚက စတီးထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ မ်က္နွာကို ေကာက္ေပါက္လိုက္တာ ၊ ေတာ္ေသးတယ္ဗ်ာ ဟုိကေလးမက သိုင္းတက္တယ္နဲ႔ တူတယ္။ မ်က္နွာနားက ပြတ္ျပီး ထြက္သြားတယ္။

ထိမ်ား ထိလုိက္လို႕ကေတာ့ ဟက္တက္ပဲ။ တသက္လံုး အမာရြက္ ျဖစ္က်န္ခဲ့မယ္ အေျခအေနမ်ိဳး။ ဒါနဲ႔ ဟိုကေလးမလည္း ေၾကာက္လန္႕ျပီး ဆရာမသြားတိုင္တာ။ ဆရာမလည္း ေဇၾကီးကို အျပစ္ေပးတာေပ့ါ။ ၂ ပင္လိမ္ ၾကိမ္လံုးနဲ႔ကို ရိုက္တာ။ အဲဒီရိုက္ျပီးကတည္းက ပိုဆိုးလာလိုက္တာ သူတို႕ေက်ာင္းထြက္သြားမွ သက္ျပင္းခ်နိင္ေတာ့တယ္။ မနက္ဆို ေက်ာင္းမွာ သူတို႕နဲ႔ ေတြ႕ရမွာ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေၾကာက္တာ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တတန္းလံုး ေၾကာက္ေနရတာပါ။ သူတို႕သတင္းကေတာ့ ဘာမွ မၾကားရေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မဟုတ္မခံစိတ္ရွိေနေပမယ့္ အခုအေျခအေနေတြက မဟုတ္လည္း ကိုယ္ပဲ ခံရမွာဆိုေတာ့ ျငိမ္ေနရတယ္။ တခါတေလ ေယာက်ၤားေလးကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေမြးေပးတဲ့ အေဖနဲ႔အေမကို စိတ္တိုခ်င္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို အစ္ကုိျဖစ္ရင္ ညီကကူ ၊ ညီျဖစ္ရင္ အစ္ကိုက ကူနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း။

ေနာက္တခု ေၾကာက္တာက စာအုပ္ကိစၥ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ညတိုင္းမဟုတ္ေတာင္ အေဖက ေမာင္နွမေတြအတြက္ တစ္ေယာက္ကို မုန္႕ဖိုး ၂ က်ပ္ ဆီေပးေလ့ရွိတယ္။ အခုေခတ္နဲ႔ေတာ့ ၂ က်ပ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ရီဖို႕ေကာင္းမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက စာအုပ္အငွားဆိုင္မွာ ေနာက္ဆံုးလမွ ထြက္တဲ့ ကာတြန္းျဖစ္ျဖစ္ ၊ စာအုပ္ျဖစ္ျဖစ္ အမ်ားဆံုး ၅ က်ပ္ပဲေပးရတယ္။ ၁ ရက္ငွားခေပါ့။ အိမ္မွာ စာဖတ္၀ါသနာ ပါသူက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိတာေၾကာင့္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း စာအုပ္ဖိုး ေပးလိုက္ရတဲ့ ေငြဟာ ၊ ကိုယ့္အတြက္ စားစရာ မက်န္ေတာ့တာေၾကာင့္ အျမဲပဲ စာအုပ္အပ္ခါနီးတိုင္း ဒုကၡေရာက္ရတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ တခါတေလ စားစရာ၀ယ္စားလုိက္ရင္ စာအုပ္မအပ္နိင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေငြတိုးေခ်းထားတဲ့ အတိုင္းပဲ ရက္ေက်ာ္ခေတြပါ ေပးရကာ ေနာက္ဆံုး ၂ က်ပ္တန္ စာအုပ္ခဟာ ၅ ရက္ေလာက္ေနမွ အေဖ့ကို ေျပာျဖစ္ေတာ့ ၁၀ ျဖစ္လုိ႕။

၃ ၊ ၄ ရက္ေလာက္ စာအုပ္မအပ္နိင္ေတာ့ျပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ်က္နွာက ငိုခ်င္ သလိုလို ျဖစ္ေနပါျပီ။ စာအုပ္ဆိုင္က လာတိုင္မွာလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္။ တခါတေလ စည္းကမ္း မရွိလို႕ ေပ်ာက္သြားခဲ့ျပီ ဆိုရင္ ၅၀ မ်ိဳး ၊ ၁၀၀ မ်ိဳးေလွ်ာ္ရတာဆိုေတာ့ အေဖ့ကိုလည္း မေျပာျပရဲဘူး။ ဒီေတာ့ စာအုပ္က ဖတ္ခ်င္ ၊ စာအုပ္ငွားဖတ္ရင္ ျဖစ္လာမယ့္ ျပႆာနာေတြကို ေတြးျပီး ေၾကာက္မိတယ္။

အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကိုယ္ရတဲ့ လခေလးနဲ႔ စာအုပ္ေတြ ငွားရံုတင္ မဟုတ္ဘဲ အပိုင္ကို ၀ယ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အမ်ားဆံုး ၀ယ္ျဖစ္တာက ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္ေတြပါ။ ဒါေတြအားလံုးက ငယ္ငယ္တုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ အေၾကာက္တရားေတြေပ့ါ။ အခုေတာ့လည္း ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ျပံဳးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေၾကာက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တခါ အခ်ိန္ရရင္ ၾကီးလာေတာ့ ေၾကာက္ရမယ့္ အျဖစ္ေတြကို ေရးပါဦးမယ္။

စာဖတ္သူအား အစဥ္ေလးစား ၊ ေက်းဇူးတင္လ်က္