ဆိုးသြမ္း

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တဘူတာျပီး တဘူတာ ေက်ာ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ တစ္ခါမွ ယခုလို ေတာေတာင္လမ္း ခရီးကို သြားရလိမ့္မယ္လို႕လည္း တခါမွ မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ရန္ကုန္-မႏၱေလး သြား မီးရထား ခရီးလမ္းလို ဘူတာေတြကလည္း ဘူတာရယ္လို႕ သက္သက္မွတ္မွတ္မရွိပါဘူး။ မွတ္တိုင္ေလးေထာင္ ၊ တခါတေလ တဲခပ္ၾကီးၾကီးလိုမ်ိဳး ဟာေလးေတြနဲ႔ပါပဲ။ ဒါကေတာ့ ၾကားဘူတာ ေတြ႕မို႕လို႕ထင္ပါတယ္။ သီေပါ ၊ ေက်ာက္မဲ ၊ ေနာင္ခ်ိဳ ၊ လားရိႈး ဘူတာေတြကေတာ့ ဘူတာရယ္လို႕ သပ္သပ္မွတ္မွတ္ ရွိတာေပ့ါဗ်ာ။ ရထားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ လမ္းေစာင့္ေတြ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရတက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရထားက အစြမ္းကုန္ မေမာင္းရဲဘူး ခင္ဗ်။ ကုန္စည္ေတြ ပါတာက တေၾကာင္း ၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ ေတာင္တက္လမ္းကို ေမာင္းေနရတာကလည္း တေၾကာင္း ၊ ဆိုေတာ့ ရထားက တခါတေလ ေရွ႕ေမာင္းေနရင္းနဲ႔ ခဏခဏရပ္တယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ကိုယ္လည္း အလန္႕တၾကား ထၾကည့္တာေပ့ါ။ တေအာင့္ေနေတာ့ ရထားက ေရွ႕မသြားဘဲ ေနာက္ျပန္ ဆုတ္ေနတာ ။ ဟာ လုပ္ၾကပါဦးဟ လို႕ေျပာရင္း အကုန္လုံးကလည္း အလန္႕တၾကား ရထားေပၚက ခုန္ပဲ ခ်ရေတာ့ မလိုလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၾကတာ။ အဲဒီမွာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္တဲြလံုးက စစ္သားေတြ ခ်ည္းပဲ ဆုိေတာ့ အထူးသျဖင့္ ေျမျပန္႕က လာၾကတာ ဆိုေတာ့ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ အထာကို မသိဘူး ေပ့ါေနာ္ ။

တျခားအတဲြေတြက လားရိႈးသြားမဲ့ တိုင္းရင္းသား ေတြကေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ ။ အိပ္လို႕ေတာင္ မပ်က္ဘူး။ လိုက္ၾကည့္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း နည္းနည္း နားလည္သြားတယ္။ ရထားက အေရွ႕က ေတာင္ကုန္းကို တက္ဖို႕ လြန္းထိုးေနမွန္း အဲဒီေတာ့မွ သိေတာ့တယ္။ ခဏခဏ ျဖစ္တယ္ဗ်။ မွတ္မွတ္ရရ အနည္းဆံုးေတာ့ ၄ ၊၅ ခါေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အက်င့္ကလည္း ခရီးသြားရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မအိပ္တက္ေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ၀ယ္လာတာေလး ထိုင္စားလိုက္ ၊ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေျပာလိုက္ ၊ သီခ်င္းေလး ညည္းလိုက္နဲ႔ ခရီးသြားလာလိုက္တာ......နာမည္အရမ္းၾကီးတဲ့

နာမည္ေက်ာ္ ဂုတ္ထိပ္တံတားၾကီး




ဂုတ္ထိပ္ တံတားကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွေတာ့ ၾကက္သီးေတြ ထလာတယ္ဗ်။ အဟုတ္ေျပာတာ ။ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက နည္းနည္းမွ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး ။ ၾကည့္ဦးေလ တံတားေဘးနားမွာ အကာအရံရယ္လို တခုမွ မရွိ ၊ ျပီးေတာ့ လမ္းက အရွည္ၾကီး ။ ေလကလည္း တိုက္လိုက္တာ စိမ့္ေနတာပဲ။ ေအာက္မွာကလည္း ေက်ာက္တုန္းေတြ ၊ သစ္ပင္ေတြ ၊ ေခ်ာင္းေျခာက္ေတြ နဲ႔ျပည့္ေနတယ္ ။ ၀ါးတားတား ေလာက္ပဲ ျမင္ရတာ ။ အဲဒီလမ္းကို မျဖတ္ခင္ ရထားက ရပ္ေနေသးတယ္ ။ အဲဒီေနရာကို တာ၀န္ယူရတဲ့ သူေတြနဲ႔ ရထားတာ၀န္ရွိသူေတြ စကားေျပာၾက ၊ လက္ညိွး ညႊန္ျပနဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ၾကည့္ေနတာေပ့ါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အစေတာင္ မခံဘူး။ ျမန္မာေတြကလည္း အယူက ၾကီးပါဘိနဲ႔။ တစ္ေယာက္ကမ်ား တို႕ျဖက္ေနတုန္း ဒီတံတားၾကီး ျပိဳၾကသြားရင္ ဆိုတဲ့ စကား ဟလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီေကာင္ကို ၀ိုင္းေဆာ္ၾကေတာ့ တာပဲ။

“ မင္းကြာ နမိတ္မရွိ နမာမရွိ နဲ႔ ” ဘာညာ ၀ိုင္းေျပာၾကတာေပ့ါ ။ စစ္တိုက္လို႕ မေသဘဲ ျပဳတ္ၾကေသရင္ လန္႕စရာ ၾကီးဗ်။ က်ည္ဆံက တစ္ခ်က္ဆို ျပီးသြားျပီ။ အခုဟာက ျပဳတ္မ်ားၾကလိုက္ရင္ အရင္ေလထဲမွာ ၀ဲေနဦးမွာ။ ျပီးမွ ေအာက္မွာ ကိုယ့္အတြက္ စီမံထားတဲ့ ေက်ာက္တုန္း ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ရမွာ။ မသက္သာဘူးေနာ့္။ ဒါနဲ႔ ရထားရပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း ဘုရားစာ ရြတ္ေတာ့တာပဲ ။ ရွိသမွ် အကုန္ရြတ္တာ ။ တစ္တဲြလံုးျငိမ္ေနတာ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ရထားက စတင္လိမ့္လာပါေတာ့တယ္ ။ ဂ်ဳတ္..ဂ်ဳတ္ ဂ်ဳတ္..ဂ်ဳတ္ နဲ႔ ရထားကလည္း ေၾကာက္ပါတယ္ ဆိုမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကိုလိမ့္ေနတာေပ့ါ ။ ေလကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ ပိုေအးေနသလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ခ်ိဳ႕အရပ္သား အတဲြေတြ မွာေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ထားၾကေလနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း လူကလည္းငယ္ျပန္ ၊ စစ္သားကလည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ စပ္စုခ်င္တာနဲ႔ ဟန္ကိုယ့္ဖို႕ ဆိုတာ ေပါင္းျပီး ရထားျပတင္းေပါက္ ေခါင္းထြက္ၾကည့္တာေပါ့ ။

အမယ္...မဆိုးဘူးဗ်။ တကယ္လွတယ္...မိတ္ေဆြ ။ ျဖစ္နိင္ရင္ တေခါက္ေလာက္ ျဖတ္ဖူးေစခ်င္တယ္ ။ လံုး၀ ေလဟာနယ္ထဲကို ေရာက္ေနသလိုပဲ။ ေအာက္ကိုငံုၾကည့္ေတာ့လည္း ရထားလမ္းကို မျမင္ရဘူး ။ သူက သံလမ္းအတြက္ပဲ ေနရာရွိတာ။ တစီးလံုး ေလထဲ မွာ သြားေနတဲ့ အတိုင္းပဲ ။ ျပီးေတာ့ လမ္းက တေျဖာင့္တည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေကာက္ေကာက္ေလး ရယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ႕အတဲြေတြက လူေတြ ထြက္ၾကည့္ေနတာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေတြ႕ေနရတယ္။ ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ နဲ႔ ေနာက္ေနၾကတာ။ ရင္ခုန္ဖို႕ေတာ့ ေကာင္းသား ။ ျပီးေတာ့ အဆံုးသတ္မွာ လိႈဏ္ဂူရွိပါတယ္။ သီေပါဘက္က ရထားလာေနတာကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္း စိုစိုေတြၾကားထဲက ဘြားကနည္း ေျမြတစ္ေကာင္ ထြက္လာသလို ရထားကို ျမင္ရလိမ့္မယ္ဗ်။

လားရိႈးေရာက္ျပီ


ဒီလိုနဲ႔ နာမည္ၾကီး ဂုတ္ထိပ္တံတားကို ေက်ာ္လာျပီးတဲ့ အခါမွေတာ့ တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ ခရီးအစဥ္အတိုင္း ေနာင္ခ်ိဳ ၊

အားလံုးေပါင္း ၁၃၃ မုိင္ကြာေ၀းပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔မနက္ ၉ နာရီက စထြက္လာခဲ့တဲ့ ရထားဟာ လားရိႈးကို ည ၇ နာရီမွ ၀င္တယ္ဗ်။ သြားလာေနၾက ခရီးသြားေတြ ေျပာတာကေတာ့ ဒီေန႕ ရထားေနာက္က်ပါတယ္တဲ့ ။ လားရိႈးဘူတာ ေရာက္ေတာ့ လာၾကိဳတဲ့ ယဥ္တန္းကားေတြေပၚကို ေသတၱာေတြ ၀ိုင္းကူ တင္ၾက ၊ လူကလည္း ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပ့ါ။ လူေတြကလည္း ကိုယ့္ကိုၾကည့္ ၊ ကိုယ္ကလည္း သူတို႕ကို ျပန္ၾကည့္နဲ႔။ ျပီးေတာ့ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္ေနေတာ့ ဘာမွ ျမင္ကြင္းကို သဲသဲကြဲကဲြ မျမင္ရပါဘူး ။ ကားေပၚတက္ ၊ ကားေပၚတက္ဆို တက္လိုက္တာပဲ ရွိတယ္ ။ လူေတြကလည္း ပင္ပန္းေနၾကျပီကိုး ။ တစ္ေန႕လံုးနီးပါး စီးလာရတာ ဆိုေတာ့ မလႈပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္ေတာ့တာလဲ ပါပါတယ္။

ကားေတြကလည္း လူစစ္ ၊ စံုျပီ ဆိုတာနဲ႔ တခါတည္း တန္းထြက္ေတာ့တာပါပဲ ။ ေမွာင္ေမွာင္ မဲမဲနဲ႔ ဘယ္ကိုေခၚသြားမလည္း ဆိုတာ ဘယ္သူမွလည္း မသိၾကဘူးေပ့ါ ။ ကားထပ္စီးရတယ္ဆုိေတာ့ အေ၀းၾကီးကို ထပ္သြားရမယ္ ထင္ထားလိုက္တာ...ေနာက္ထပ္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယဥ္တန္းဟာ......

ဆက္ရန္ပါ ခင္ဗ်ာ ။