5 years ago
Monday, March 31, 2008
လားရိႈး - သီႏီၵ ( ၃၂ မိုင္ )
သီႏီၵ - ကြတ္ခိုင္ ( ၁၆ မိုင္ )
ကြတ္ခိုင္ - နမ့္ဖက္ကာ ( ၂၉ မိုင္ )
နမ့္ဖက္ကာ - မုန္းယု ( ၂၈ မိုင္ )
မုန္းယု - မူဆယ္ ( ၈ မိုင္ )
ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက လားရိႈးကေန မူဆယ္ အထိ ကားလမ္းခရီး မိုင္တိုင္ အကြာအေ၀းပါ။ လားရိႈးကေန ကြတ္ခိုင္ အထိကေတာ့ ( ၄၈ မိုင္ ) ပဲကြာေ၀းပါတယ္။ လားရိႈးကေန ကြတ္ခိုင္ကို တက္မယ္ ဆိုရင္ စုစုေပါင္း ၃ နာရီ ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ၄ နာရီေလာက္ ၾကာတက္ပါတယ္။ လမ္းက ေတာင္တက္္လမ္း ျဖစ္တာက တေၾကာင္း ၊ အဆင္းကား ကိုဦးစားေပးေနရတာေၾကာင့္ ၾကာခ်င္းျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍ ကြတ္ခိုင္မွသာ လားရိႈးကို ဆင္းမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဆင္းလမ္းလည္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ အခ်ိန္က ( ၂ ) နာရီ ေက်ာ္ၾကာပဲ ၾကာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ဗန္ကားေတာ့ မစီးနိင္ေတာ့ဘူး ၊ လိုင္းကားနဲ႔ တက္ေပ့ါ။ ေသတၱာေတြလည္း ပါတာကို။ လူက ( ၂၀၀၀ိ က်ပ္ ) ၊ ေသတၱာက ( ၂၀၀ ) ေလာက္နဲ႔ ျပီးသြားလို႕ေပ့ါ။ ဒီလိုနဲ႔ လားရိႈးက စထြက္ေပ့ါ။ လားရိႈးအေၾကာင္းေရးတုန္းက ျမိဳ႕အထြက္မွာ တံတားတစ္ခု ရွိတယ္ဗ်။ အဲဒီကို နည္းနည္း ေက်ာ္လိုက္ရင္ ေရပုူစမ္း ။ ေရပူစမ္းကို ေက်ာ္လိုက္ရင္ ေကာလိပ္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ စက္မႈေက်ာင္းလား မသိပါဘူး။ GTC လို႕ေတာ့ ေရးထားတယ္။ အဲဒီနားမွာပဲ ၆၈ ေအဒီ လမ္းခဲြဆိုတာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီဘက္က ဘယ္ကိုေရာက္လဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ကာလမ္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေျဖာင့္ျဖဴးေနတာပဲ။ ျပီးေတာ့ လမ္းမွာ လားရိႈးျမိဳ႕ကို ေစ်းသြားေရာင္းတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြကိုလည္း ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ လည္း ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။
လားရိႈး - ကြတ္ခိုင္ ကားလမ္း
ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္းလာတာေပ့ါ ။ အစလမ္းမွာ ေဘးဘယ္ညာ သစ္ပင္ရိပ္ေတြက မရွိတာေၾကာင့္ လမ္းက ေတာ္ေတာ္ ပူပါတယ္။ တစ္ခုေတာ္ေသးတာက ကားက ေမာင္းေနတာ ဆိုေတာ့ ေလတိုးတာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ သက္သာတာေပ့ါ။ တစ္ခါတေလ ေလပူေတြတိုက္ရင္ေတာ့ ေလတိုးေပမယ့္ ပူတာေပ့ါဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ေမာင္းလာလိုက္တာ သီႏီၵျမိဳ႕ကို ေရာက္ေတာ့ ဓတ္ဆီ ျဖည့္ရင္း ကားက ခဏနားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ရွမ္းေတြနဲ႔ စေတြ႕ေတာ့ တာပါပဲ ။ ျမန္မာသံ ၀ဲ၀ဲ နဲ႔။ မနည္းကို နားေထာင္ေနရတယ္။ ကိုယ္ကလည္း တစ္လံုးမွ မတက္ ဆိုေတာ့ ေစ်း၀ယ္တာေတာင္ လက္ျပျပီး ၀ယ္ေနတာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ ၀က္ေပါင္ေျခာက္ထုပ္ေလးေတြ ၀ယ္စားျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရွမ္းေျခာက္ဆဲြစားၾကနဲ႔ သူတို႕စားတာ ၾကည့္ျပီး အဆိုေတာ္ “ စိုင္းဆိုင္ေမာ့ ” ရဲ႕ သီခ်င္းကို သြားသတိရမိေသးတယ္ ။ ဘာတဲ့ “ ဒီေခါက္ဆဲြ ေကာင္းလြန္းလို႕~~~ စားတာလား ~~~ဆိုင္ရွင္ေလး~~~လွလြန္းလို႕ သြားတာလား ” ဆိုေတာ့ ဒါနဲ႔ ဆိုင္ရွင္ကို ျဖက္ခနဲ႔ ၾကည့္လိုက္တာ မွန္းခ်က္နဲ႔ နွမ္းထြက္ လဲြသြားတယ္ဗ်ာ။ ေရာင္းေနတာ အေဒၚၾကီး ။ ပါးစပ္မွာလည္း ကြမ္းက စားေနေသးတယ္။ ေသစမ္းဟ...နႏိၵယ ေပ့ါ။ အဲဒီလို လြဲတာ ။ ဒါနဲ႔ ဆိုင္ရွင္ေလး အသားထား မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔ ေရေတာင္း ေသာက္တာေပ့ါ။ က်န္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ( ၂ ) ေယာက္ကေတာ့ ကားေပၚမွာပဲ ဘယ္မွ မဆင္းဘူးနဲ႔ တူပါတယ္ ။
ဒါနဲ႔ မိနစ္ ( ၃၀ ) ေလာက္ၾကာေတာ့ ကားသမားက ထြက္မယ္...ထြက္မယ္ ဆုိတာေၾကာင့္ ကားေပၚျပန္တက္ကာ ကြတ္ခိုင္ ခရီးစဥ္ကို ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။ သီႏီၵျမိဳ႕ကို စတက္တက္ လာခ်င္းပဲ အေအးဓတ္က သိသာစြာ က်ေရာက္လာပါတယ္။ ျပင္ဦးလြင္ အေအးထက္ ပိုတယ္လို႕လည္း ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ေျမျပန္႕ကေန ေတာင္ေပၚလမ္း ကိုခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းလဲသြားတာပါ။ သီႏီၵ အထိက ေျမျပန္႕ခရီးစဥ္ျဖစ္ျပီး ျမိဳ႕ေက်ာ္လာတာနဲ႔ ေတာင္တက္လမ္းက စတာပါပဲ။ အေကြ႕အေကာက္ေတြနဲ႔ေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေျမျပန္႕သားပီပီ ဘုရားစာ ရြတ္ရင္း လိုက္လာရတာေပါ့။ အဲဒီမွာ အေမရိကန္ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ဆိုင္ကယ္ မင္းသားေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ တာပါပဲ။ အထူးအဆန္းေပ့ါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ( ၃ ) ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ဘာေတြလဲေပ့ါ ။ အထူးအဆန္းနဲ႔ လိုက္ေငးေနရတာ။ သြားေနၾက သူေတြကေတာ့ ပံုမွန္ပါပဲ။ ဆုိင္ကယ္သမားေတြက အုပ္စုတစ္စုကို အနည္းဆံုး အစီး ( ၈ ) စီး ၊ ( ၉ ) စီး ေလာက္ပါတယ္ဗ်။ စီးတဲ့ သူေတြကလည္း ဘယ္လို ေျပာမလဲ ဆိုင္ကယ္မင္းသားေတြလား မင္းသမီးေတြလား မသိဘူး ၊ မင္းသားေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ မင္းသမီးေတြကိုလည္း ေတြ႕နိင္ပါတယ္။ သူတို႕က အမွန္အကန္ ေနဒဏ္ ေလဒဏ္ ခံနိင္ေအာင္ရယ္ ၊ မ်က္နွာေလတိုးတာ ကာကြယ္နိင္ေအာင္ရယ္ ေၾကာင့္ ဦးထုပ္ေတြ ၊ သေရအကၤ်ီေတြ ၊ ေနာက္ျပီး ေခါင္းစည္းေတြ ၊ ဘုေတြ ရႈးေတြနဲ႔ တကယ္ကို ရုပ္ရွင္ထဲက အတုိင္းပဲ ။ ေနာက္မွ ေဘးနားက ကိုယ္နဲ႔ မ်က္မွန္းတမ္းမိတဲ့ ခရီးသြားေဖာ္ေတြကို ေမးၾကည့္မွ “ အဲဒါ ဆိုင္ကယ္ ေမွာင္ခို ( ကယ္ရီ ) သမားေတြတဲ့ ” ။
သူတို႕က မူဆယ္ကေန လားရိႈး ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ျပင္ဦးလြင္ ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ပိုင္ရင္ ဆိုင္ရင္ မႏၱေလးထိ ဆိုင္ကယ္ကို ခ်သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာ ျပန္ေရာင္းရင္ ၀ယ္ေစ်းထက္ အဆမတန္ ျမက္တာေၾကာင့္ အခုလို ကယ္ရီရိုက္ ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မူဆယ္မွာ ဆိုင္ကယ္ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ တစ္စီးမွ ( ၃၀၀၀၀ ၊ ၄၀၀၀၀ ) ေလာက္ပဲ ေပးရတာဆိုေတာ့ ဟုိမွာ ( ၁ သိန္း ) ေက်ာ္ျပန္ေရာင္းရင္ ေငြရေပါက္ ေခ်ာင္တာေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္ျပီး ဆိုင္ကယ္ၾကီးပဲလဲ ခ်လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အစိုးရက ပိတ္ထားတဲ့ အခ်ိဳမႈန္႕ကိုပါ သူတို႕ သယ္လာတာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး အလုပ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ေျပာမလဲ အႏၱာရယ္ေတာ့ မ်ားတာေပ့ါဗ်ာ။ စီးရတဲ့ ခရီးလမ္း ကြာေ၀းတာ ေၾကာင့္ရယ္ ၊ ေနာက္ျပီး ေတာင္တက္လမ္းေတြ ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ရယ္ ၊ ေနာက္ျပီး ဂိတ္ေတြကို ေရွာင္ကြင္းျပီး ရြာေတြထဲက သြားလာတာေတြ ေၾကာင့္ လမ္းက ပိုၾကမ္းပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေရွာင္တခင္ စစ္ေဆးေရးမ်ိဳးနဲ႔ တိုးျပီးဆိုရင္ေတာ့ ရွိသမွ် အကုန္အသိမ္းခံလိုက္ရတာ ပါပဲ။ အဲဒီအခါဆို ဆိုင္ကယ္ကို ရာနဲ႔ခ်ီျပီး မိတက္ပါတယ္။ ရြာေတြထဲက ျဖက္သြားမယ္ဆိုတိုင္းလည္ မလြယ္ပါဘူး။ ရြာေတြမွာ ျဖက္သန္းခြင့္ကို သူၾကီးကို ( ေငြ ၅၀၀က်ပ္ ) ေပးရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ မလုပ္ဘူးေပမယ့္ ဒီလိုပဲ စံုစမ္းထားရတာေပ့ါဗ်ာ။ သိေနသင့္တယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ပါ။
သီႏီၵ-ကြတ္ခိုင္လမ္းမွာ ေရပူ ဆိုတဲ့ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္တစ္ခု ရွိတယ္ဗ်။ အကုန္စစ္တာပဲ ဘာမွ မခ်န္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေသတၱာေတြကိုေတာင္ ဖြင့္ခိုင္းေသးတယ္။ ေနာက္မွ အရာရွိငယ္ေတြ မွန္း သိသြားလို႕ မဖြင့္ခိုင္းေတာ့တာပါ။ အဲဒီဂိတ္မွာ လ၀က ၊ အေကာက္ခြန္ ကတစ္တဲြ ၊ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာၾကေတာ့ စစ္တပ္က အေစာင့္ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ စခန္း တစ္ခုရွိပါတယ္။ တခုရွိတာက ေစာနက ဆိုင္ကယ္သမားေတြက အဲဒီဂိတ္နား မေရာင္ခင္ မိုင္၀က္ေလာက္ အကြာက ကားလမ္းအတိုင္းသြားေနရာကေန ရြာထဲကို ေမာင္း၀င္သြားၾကျပီး စခန္းအေက်ာ္ ေလာက္မွာ ရြာထဲက ျပန္ထြက္လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ေပၚတင္ၾကီး ျဖက္လို႕ မေကာင္းတာနဲ႕ နည္းလည္မႈနဲ႔ ရြာထဲက ျဖက္ေစတာ ျဖစ္ရမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ေငြကေတာ့ သူတို႕ တစ္စီးကို ဘယ္ေလာက္လဲဆုိတာ သက္မွက္ထားျပီးသား ျဖစ္မွာေပ့ါ။ အားလံုးျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ကားေပၚျပန္တက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္းေလ ဆိုတဲ့ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ ေျပာသလုိ ဌာေနကို ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ ကြတ္ခိုင္ကို ၀င္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ၀ူးဆို ေဘးနာမွာ အလန္႕တၾကားထဲ ေမာင္းထြက္သြားတာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕အစည္းက ကား ။ ကားေပၚမွာလဲ ၀တ္စံုျပည့္ ေသနတ္ကိုင္ ၂ ေယာက္ ၊ လည္ပင္းကလည္း အနီပတ္ေတြနဲ႔ ။ ကားကေတာ့ Tiger လို႕ေခၚတဲ့ လင့္ခရုဒ္ဇာအမဲ ေတြနဲ႔ပါ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း ေခါင္းနပန္း ၾကီးသြားတာေပါ့။ ဟို ( ၂ ) ေယာက္ကလည္း ဟ...ဘာေတြတုန္းဟ နဲ႔ တိုးတိုး...တိုးတိုးနဲ႕ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေမးေနၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သိလိုက္ရတာက ဒီျမိဳ႕မွာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြ ရွိေၾကာင္း ၊ အဖဲြ႕အစည္း အမည္ကေတာ့ KDA ( Kachin Development Army ) ျဖစ္တယ္လို႕ သိရပါတယ္။ ကြတ္ခိုင္ မေရာက္ခင္ အနားေလးမွာေတာ့ ကြယ္လြန္သူ အဆိုေတာ္ စိုင္းထီးဆိုင္ ဆိုခဲ့တဲ့ လိြဳင္ဆမ္ဆစ္ေတာင္ကို မွတ္မွတ္ရရ ျမင္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဘာမွ သိပ္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မရွိေပမယ့္ ေတာင္က တစ္လံုးတည္း ထီးထီးၾကီးျဖစ္ေနတာရယ္ ေတာင္ေပၚမွာ ဆက္သြယ္ေရး စခန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တပ္မွာ စခန္းငယ္ေလး တစ္ခုတည္ရွိပါတယ္။
ကြတ္ခိုင္....သို႕မဟုတ္ လိြဳင္ဆမ္ဆစ္ သို႕
ဒါနဲ႔ ျမိဳ႕ထဲ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ကားသမားက ညစ္ပါေလေရာ။ သူက လိုင္းကား ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဂိတ္မွာပဲ ရပ္ေပးမယ္ ၊ တပ္ထဲ အထိ သြားခ်င္ရင္ ေနာက္တစ္ကား ဌားဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ အနည္းငယ္ စကားေျပာလိုက္ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေငြ ( ၈၀၀ ) ထပ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ကြတ္ခိုင္တပ္ထဲ အထိေပ့ါဗ်ာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကားကို ဘယ္နွားရပ္ခိုင္းရမွန္းလဲ မသိဘူး ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရံုးပိတ္ရက္ၾကီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွလည္း မေတြ႕ဘူး။ ျပီးေတာ့ တပ္ရင္းရံုးကိုလည္း ရွာမေတြ႕ ၊ အိမ္ေထာင္သည္ လိုင္းခန္းေတြကိုလည္း မေတြ႕နဲ႔ ကားၾကီး လမ္းလယ္မွာ ရပ္ျပီး ဟိုလိုက္ေမး ဒီလိုက္ေမးေပါဗ်ာ။ ကားသမားကလည္း ျပန္ခ်င္ေနတဲ့ပံု ေဖာ္ျပေနတာနဲ႔ ေနပါဦးဆိုျပီး ကိုယ့္လူကို မနည္းတားထားရတယ္။ ေသတၱာေတြပါေတာ့ ထမ္းရမွာ ခရီးမတြင္မွာေၾကာင့္ပါ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ကလည္း သာမာန္အရပ္၀တ္ ၀တ္ထားတာေၾကာင့္ရယ္ ၊ လူေတြကလည္း ခရီးပန္းလာတာရယ္ ၊ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းျပီးစ ဆိုေတာ့ အသားအရည္ေတြက မဲြေျခာက္ေနတာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္သစ္ေတြ ထင္ေနလား မသိပါဘူး။ ေနာက္မွ အနားျဖက္သြားတဲ့ ဆရာၾကီး တစ္ဦးကို အားကိုးတစ္ၾကီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့ အရာရွိငယ္ေတြပါ ၊ ဒီတပ္မွာ တာ၀န္က်လို႕ သတင္းလာပို႕တာ တပ္ရင္းရံုးက ဘယ္မွာပါလဲ ခင္ဗ်ာလို႕ ေျပာေတာ့မွ ဆရာက အားကိုးတၾကီး ရုံးပိတ္ရက္မို႕ တပ္ေရးဗိုလ္ၾကီးလည္း မရွိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႕ သူနဲ႕စကား ေျပာေနတုန္း အမွတ္ ( ၁ ) အေျခခ် စစ္ဗ်ဴဟာ မွာ G3 ( ဂ်ီသရီး ) အဆင့္ ဗိုလ္ၾကီး ေအာင္မ်ိဳးထြန္း က ေတြ႕ေတာ့ အနားလာရင္း အက်ိဳးအေၾကာင္း သိရေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ဗ်ဴဟာက ပိုင္ဆိုင္ေသာ ( ၆ ခန္း )တဲြမွာ ေနရာ ခ်ထားေပးလိုက္ဖို႕နဲ႔ ေနရာလဲျပီးပါက ေနာက္ ( ၂ နာရီ ) ၾကာလွ်င္ ၀တ္စံုအျပည့္နွင့္ သူ႕ဆီလာခဲ့ရန္ မွာျပီး ထြက္သြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အခုမွ ပဲ စိတ္ခ်မ္းသာနိင္ပါေတာ့တယ္။ လက္ထဲမွာ ၾကည့္ေတာ့လည္း ေငြက ( ၁၀၀၀၀ ) ေက်ာ္တယ္ ဆိုရံုေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တာေၾကာင့္ ေရွ႕ဆက္ ဘာေတြ ကုန္မယ္ဆိုတာေတာ့ မေျပာတက္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘုရား ၊ တရား သာ တျပီးေနဖို႕ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ဟိုေရာက္ေတာ့ G3 မွ ရွင္းလင္းေဆာင္ထဲ ေခၚသြားျပီးေတာ့ လက္ရွိ တပ္ အေျခအေန ၊ ရန္သူ႕အေျခအေန ၊ ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူ ၊ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ဘာရွိတယ္ ၊ ျပီးေတာ့ က်င့္သံုးရမဲ့ ဓေလ့ ထံုးတမ္း အစရွိသည္ျဖင့္ မွာၾကားပါတယ္ ။
ျငိမ္းခ်မ္းေရး လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕အစည္းမ်ား တည္ရွိရာျပ ေျမပံု
လားရိႈး - ကြတ္ခိုင္ ကားလမ္း
ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္းလာတာေပ့ါ ။ အစလမ္းမွာ ေဘးဘယ္ညာ သစ္ပင္ရိပ္ေတြက မရွိတာေၾကာင့္ လမ္းက ေတာ္ေတာ္ ပူပါတယ္။ တစ္ခုေတာ္ေသးတာက ကားက ေမာင္းေနတာ ဆိုေတာ့ ေလတိုးတာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ သက္သာတာေပ့ါ။ တစ္ခါတေလ ေလပူေတြတိုက္ရင္ေတာ့ ေလတိုးေပမယ့္ ပူတာေပ့ါဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ေမာင္းလာလိုက္တာ သီႏီၵျမိဳ႕ကို ေရာက္ေတာ့ ဓတ္ဆီ ျဖည့္ရင္း ကားက ခဏနားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ရွမ္းေတြနဲ႔ စေတြ႕ေတာ့ တာပါပဲ ။ ျမန္မာသံ ၀ဲ၀ဲ နဲ႔။ မနည္းကို နားေထာင္ေနရတယ္။ ကိုယ္ကလည္း တစ္လံုးမွ မတက္ ဆိုေတာ့ ေစ်း၀ယ္တာေတာင္ လက္ျပျပီး ၀ယ္ေနတာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ ၀က္ေပါင္ေျခာက္ထုပ္ေလးေတြ ၀ယ္စားျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရွမ္းေျခာက္ဆဲြစားၾကနဲ႔ သူတို႕စားတာ ၾကည့္ျပီး အဆိုေတာ္ “ စိုင္းဆိုင္ေမာ့ ” ရဲ႕ သီခ်င္းကို သြားသတိရမိေသးတယ္ ။ ဘာတဲ့ “ ဒီေခါက္ဆဲြ ေကာင္းလြန္းလို႕~~~ စားတာလား ~~~ဆိုင္ရွင္ေလး~~~လွလြန္းလို႕ သြားတာလား ” ဆိုေတာ့ ဒါနဲ႔ ဆိုင္ရွင္ကို ျဖက္ခနဲ႔ ၾကည့္လိုက္တာ မွန္းခ်က္နဲ႔ နွမ္းထြက္ လဲြသြားတယ္ဗ်ာ။ ေရာင္းေနတာ အေဒၚၾကီး ။ ပါးစပ္မွာလည္း ကြမ္းက စားေနေသးတယ္။ ေသစမ္းဟ...နႏိၵယ ေပ့ါ။ အဲဒီလို လြဲတာ ။ ဒါနဲ႔ ဆိုင္ရွင္ေလး အသားထား မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔ ေရေတာင္း ေသာက္တာေပ့ါ။ က်န္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ( ၂ ) ေယာက္ကေတာ့ ကားေပၚမွာပဲ ဘယ္မွ မဆင္းဘူးနဲ႔ တူပါတယ္ ။
ဒါနဲ႔ မိနစ္ ( ၃၀ ) ေလာက္ၾကာေတာ့ ကားသမားက ထြက္မယ္...ထြက္မယ္ ဆုိတာေၾကာင့္ ကားေပၚျပန္တက္ကာ ကြတ္ခိုင္ ခရီးစဥ္ကို ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။ သီႏီၵျမိဳ႕ကို စတက္တက္ လာခ်င္းပဲ အေအးဓတ္က သိသာစြာ က်ေရာက္လာပါတယ္။ ျပင္ဦးလြင္ အေအးထက္ ပိုတယ္လို႕လည္း ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ေျမျပန္႕ကေန ေတာင္ေပၚလမ္း ကိုခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းလဲသြားတာပါ။ သီႏီၵ အထိက ေျမျပန္႕ခရီးစဥ္ျဖစ္ျပီး ျမိဳ႕ေက်ာ္လာတာနဲ႔ ေတာင္တက္လမ္းက စတာပါပဲ။ အေကြ႕အေကာက္ေတြနဲ႔ေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေျမျပန္႕သားပီပီ ဘုရားစာ ရြတ္ရင္း လိုက္လာရတာေပါ့။ အဲဒီမွာ အေမရိကန္ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ဆိုင္ကယ္ မင္းသားေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ တာပါပဲ။ အထူးအဆန္းေပ့ါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ( ၃ ) ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ဘာေတြလဲေပ့ါ ။ အထူးအဆန္းနဲ႔ လိုက္ေငးေနရတာ။ သြားေနၾက သူေတြကေတာ့ ပံုမွန္ပါပဲ။ ဆုိင္ကယ္သမားေတြက အုပ္စုတစ္စုကို အနည္းဆံုး အစီး ( ၈ ) စီး ၊ ( ၉ ) စီး ေလာက္ပါတယ္ဗ်။ စီးတဲ့ သူေတြကလည္း ဘယ္လို ေျပာမလဲ ဆိုင္ကယ္မင္းသားေတြလား မင္းသမီးေတြလား မသိဘူး ၊ မင္းသားေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ မင္းသမီးေတြကိုလည္း ေတြ႕နိင္ပါတယ္။ သူတို႕က အမွန္အကန္ ေနဒဏ္ ေလဒဏ္ ခံနိင္ေအာင္ရယ္ ၊ မ်က္နွာေလတိုးတာ ကာကြယ္နိင္ေအာင္ရယ္ ေၾကာင့္ ဦးထုပ္ေတြ ၊ သေရအကၤ်ီေတြ ၊ ေနာက္ျပီး ေခါင္းစည္းေတြ ၊ ဘုေတြ ရႈးေတြနဲ႔ တကယ္ကို ရုပ္ရွင္ထဲက အတုိင္းပဲ ။ ေနာက္မွ ေဘးနားက ကိုယ္နဲ႔ မ်က္မွန္းတမ္းမိတဲ့ ခရီးသြားေဖာ္ေတြကို ေမးၾကည့္မွ “ အဲဒါ ဆိုင္ကယ္ ေမွာင္ခို ( ကယ္ရီ ) သမားေတြတဲ့ ” ။
သူတို႕က မူဆယ္ကေန လားရိႈး ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ျပင္ဦးလြင္ ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ပိုင္ရင္ ဆိုင္ရင္ မႏၱေလးထိ ဆိုင္ကယ္ကို ခ်သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာ ျပန္ေရာင္းရင္ ၀ယ္ေစ်းထက္ အဆမတန္ ျမက္တာေၾကာင့္ အခုလို ကယ္ရီရိုက္ ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မူဆယ္မွာ ဆိုင္ကယ္ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ တစ္စီးမွ ( ၃၀၀၀၀ ၊ ၄၀၀၀၀ ) ေလာက္ပဲ ေပးရတာဆိုေတာ့ ဟုိမွာ ( ၁ သိန္း ) ေက်ာ္ျပန္ေရာင္းရင္ ေငြရေပါက္ ေခ်ာင္တာေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္ျပီး ဆိုင္ကယ္ၾကီးပဲလဲ ခ်လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အစိုးရက ပိတ္ထားတဲ့ အခ်ိဳမႈန္႕ကိုပါ သူတို႕ သယ္လာတာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး အလုပ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ေျပာမလဲ အႏၱာရယ္ေတာ့ မ်ားတာေပ့ါဗ်ာ။ စီးရတဲ့ ခရီးလမ္း ကြာေ၀းတာ ေၾကာင့္ရယ္ ၊ ေနာက္ျပီး ေတာင္တက္လမ္းေတြ ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ရယ္ ၊ ေနာက္ျပီး ဂိတ္ေတြကို ေရွာင္ကြင္းျပီး ရြာေတြထဲက သြားလာတာေတြ ေၾကာင့္ လမ္းက ပိုၾကမ္းပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေရွာင္တခင္ စစ္ေဆးေရးမ်ိဳးနဲ႔ တိုးျပီးဆိုရင္ေတာ့ ရွိသမွ် အကုန္အသိမ္းခံလိုက္ရတာ ပါပဲ။ အဲဒီအခါဆို ဆိုင္ကယ္ကို ရာနဲ႔ခ်ီျပီး မိတက္ပါတယ္။ ရြာေတြထဲက ျဖက္သြားမယ္ဆိုတိုင္းလည္ မလြယ္ပါဘူး။ ရြာေတြမွာ ျဖက္သန္းခြင့္ကို သူၾကီးကို ( ေငြ ၅၀၀က်ပ္ ) ေပးရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ မလုပ္ဘူးေပမယ့္ ဒီလိုပဲ စံုစမ္းထားရတာေပ့ါဗ်ာ။ သိေနသင့္တယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ပါ။
သီႏီၵ-ကြတ္ခိုင္လမ္းမွာ ေရပူ ဆိုတဲ့ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္တစ္ခု ရွိတယ္ဗ်။ အကုန္စစ္တာပဲ ဘာမွ မခ်န္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေသတၱာေတြကိုေတာင္ ဖြင့္ခိုင္းေသးတယ္။ ေနာက္မွ အရာရွိငယ္ေတြ မွန္း သိသြားလို႕ မဖြင့္ခိုင္းေတာ့တာပါ။ အဲဒီဂိတ္မွာ လ၀က ၊ အေကာက္ခြန္ ကတစ္တဲြ ၊ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာၾကေတာ့ စစ္တပ္က အေစာင့္ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ စခန္း တစ္ခုရွိပါတယ္။ တခုရွိတာက ေစာနက ဆိုင္ကယ္သမားေတြက အဲဒီဂိတ္နား မေရာင္ခင္ မိုင္၀က္ေလာက္ အကြာက ကားလမ္းအတိုင္းသြားေနရာကေန ရြာထဲကို ေမာင္း၀င္သြားၾကျပီး စခန္းအေက်ာ္ ေလာက္မွာ ရြာထဲက ျပန္ထြက္လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ေပၚတင္ၾကီး ျဖက္လို႕ မေကာင္းတာနဲ႕ နည္းလည္မႈနဲ႔ ရြာထဲက ျဖက္ေစတာ ျဖစ္ရမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ေငြကေတာ့ သူတို႕ တစ္စီးကို ဘယ္ေလာက္လဲဆုိတာ သက္မွက္ထားျပီးသား ျဖစ္မွာေပ့ါ။ အားလံုးျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ကားေပၚျပန္တက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္းေလ ဆိုတဲ့ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ ေျပာသလုိ ဌာေနကို ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ ကြတ္ခိုင္ကို ၀င္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ၀ူးဆို ေဘးနာမွာ အလန္႕တၾကားထဲ ေမာင္းထြက္သြားတာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕အစည္းက ကား ။ ကားေပၚမွာလဲ ၀တ္စံုျပည့္ ေသနတ္ကိုင္ ၂ ေယာက္ ၊ လည္ပင္းကလည္း အနီပတ္ေတြနဲ႔ ။ ကားကေတာ့ Tiger လို႕ေခၚတဲ့ လင့္ခရုဒ္ဇာအမဲ ေတြနဲ႔ပါ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း ေခါင္းနပန္း ၾကီးသြားတာေပါ့။ ဟို ( ၂ ) ေယာက္ကလည္း ဟ...ဘာေတြတုန္းဟ နဲ႔ တိုးတိုး...တိုးတိုးနဲ႕ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေမးေနၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သိလိုက္ရတာက ဒီျမိဳ႕မွာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြ ရွိေၾကာင္း ၊ အဖဲြ႕အစည္း အမည္ကေတာ့ KDA ( Kachin Development Army ) ျဖစ္တယ္လို႕ သိရပါတယ္။ ကြတ္ခိုင္ မေရာက္ခင္ အနားေလးမွာေတာ့ ကြယ္လြန္သူ အဆိုေတာ္ စိုင္းထီးဆိုင္ ဆိုခဲ့တဲ့ လိြဳင္ဆမ္ဆစ္ေတာင္ကို မွတ္မွတ္ရရ ျမင္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဘာမွ သိပ္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မရွိေပမယ့္ ေတာင္က တစ္လံုးတည္း ထီးထီးၾကီးျဖစ္ေနတာရယ္ ေတာင္ေပၚမွာ ဆက္သြယ္ေရး စခန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တပ္မွာ စခန္းငယ္ေလး တစ္ခုတည္ရွိပါတယ္။
ကြတ္ခိုင္....သို႕မဟုတ္ လိြဳင္ဆမ္ဆစ္ သို႕
ဒါနဲ႔ ျမိဳ႕ထဲ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ကားသမားက ညစ္ပါေလေရာ။ သူက လိုင္းကား ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဂိတ္မွာပဲ ရပ္ေပးမယ္ ၊ တပ္ထဲ အထိ သြားခ်င္ရင္ ေနာက္တစ္ကား ဌားဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ အနည္းငယ္ စကားေျပာလိုက္ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေငြ ( ၈၀၀ ) ထပ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ကြတ္ခိုင္တပ္ထဲ အထိေပ့ါဗ်ာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကားကို ဘယ္နွားရပ္ခိုင္းရမွန္းလဲ မသိဘူး ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရံုးပိတ္ရက္ၾကီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွလည္း မေတြ႕ဘူး။ ျပီးေတာ့ တပ္ရင္းရံုးကိုလည္း ရွာမေတြ႕ ၊ အိမ္ေထာင္သည္ လိုင္းခန္းေတြကိုလည္း မေတြ႕နဲ႔ ကားၾကီး လမ္းလယ္မွာ ရပ္ျပီး ဟိုလိုက္ေမး ဒီလိုက္ေမးေပါဗ်ာ။ ကားသမားကလည္း ျပန္ခ်င္ေနတဲ့ပံု ေဖာ္ျပေနတာနဲ႔ ေနပါဦးဆိုျပီး ကိုယ့္လူကို မနည္းတားထားရတယ္။ ေသတၱာေတြပါေတာ့ ထမ္းရမွာ ခရီးမတြင္မွာေၾကာင့္ပါ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ကလည္း သာမာန္အရပ္၀တ္ ၀တ္ထားတာေၾကာင့္ရယ္ ၊ လူေတြကလည္း ခရီးပန္းလာတာရယ္ ၊ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းျပီးစ ဆိုေတာ့ အသားအရည္ေတြက မဲြေျခာက္ေနတာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္သစ္ေတြ ထင္ေနလား မသိပါဘူး။ ေနာက္မွ အနားျဖက္သြားတဲ့ ဆရာၾကီး တစ္ဦးကို အားကိုးတစ္ၾကီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့ အရာရွိငယ္ေတြပါ ၊ ဒီတပ္မွာ တာ၀န္က်လို႕ သတင္းလာပို႕တာ တပ္ရင္းရံုးက ဘယ္မွာပါလဲ ခင္ဗ်ာလို႕ ေျပာေတာ့မွ ဆရာက အားကိုးတၾကီး ရုံးပိတ္ရက္မို႕ တပ္ေရးဗိုလ္ၾကီးလည္း မရွိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႕ သူနဲ႕စကား ေျပာေနတုန္း အမွတ္ ( ၁ ) အေျခခ် စစ္ဗ်ဴဟာ မွာ G3 ( ဂ်ီသရီး ) အဆင့္ ဗိုလ္ၾကီး ေအာင္မ်ိဳးထြန္း က ေတြ႕ေတာ့ အနားလာရင္း အက်ိဳးအေၾကာင္း သိရေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ဗ်ဴဟာက ပိုင္ဆိုင္ေသာ ( ၆ ခန္း )တဲြမွာ ေနရာ ခ်ထားေပးလိုက္ဖို႕နဲ႔ ေနရာလဲျပီးပါက ေနာက္ ( ၂ နာရီ ) ၾကာလွ်င္ ၀တ္စံုအျပည့္နွင့္ သူ႕ဆီလာခဲ့ရန္ မွာျပီး ထြက္သြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အခုမွ ပဲ စိတ္ခ်မ္းသာနိင္ပါေတာ့တယ္။ လက္ထဲမွာ ၾကည့္ေတာ့လည္း ေငြက ( ၁၀၀၀၀ ) ေက်ာ္တယ္ ဆိုရံုေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တာေၾကာင့္ ေရွ႕ဆက္ ဘာေတြ ကုန္မယ္ဆိုတာေတာ့ မေျပာတက္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘုရား ၊ တရား သာ တျပီးေနဖို႕ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ဟိုေရာက္ေတာ့ G3 မွ ရွင္းလင္းေဆာင္ထဲ ေခၚသြားျပီးေတာ့ လက္ရွိ တပ္ အေျခအေန ၊ ရန္သူ႕အေျခအေန ၊ ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူ ၊ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ဘာရွိတယ္ ၊ ျပီးေတာ့ က်င့္သံုးရမဲ့ ဓေလ့ ထံုးတမ္း အစရွိသည္ျဖင့္ မွာၾကားပါတယ္ ။
ျငိမ္းခ်မ္းေရး လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕အစည္းမ်ား တည္ရွိရာျပ ေျမပံုအေသးစိတ္ကို ေရးခ်င္ေပမယ့္ လံုျခံဳမႈ အဆင့္အတန္း အရ ကၽြန္ေတာ္ မေရးဘဲ ခ်န္လပ္ခဲ့ပါသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း Note Book မွမွတ္သားထားျပီး ေနာက္ထပ္ ( ၃ ) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ရွင္းလင္းခ်က္ေတြ ျပီးခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ လူကလည္း ေမာေမာနဲ႔ ကုတင္ေပၚ ပစ္လွဲရင္း လာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးကို စဥ္စားရင္း ပစၥည္းေတြေတာင္ မထုတ္နိင္ပဲ ခဏအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ ၁ နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ျပန္နိးလာေတာ့ လူမႈဒုကၡက စပါျပီ။ ဗိုက္ဆာလာတာေပ့ါဗ်ာ။ အနီးအနားမွာလဲ ဘာမုန္႕ဆိုင္ရယ္လို႕မွ မရွိ ၊ ျမိဳ႕ထဲနဲ႔ တပ္ကလည္း ၁ မိုင္နီးပါးေလာက္ ေ၀းတယ္ ၊ေနာက္ျပီး အၾကပ္ ၊ စစ္သည္ေတြ ေနတဲ့ လိုင္းခန္းေတြကလည္း မေတြ႕ ၊ တကယ္လို႕ေတြ႕ရင္ မုန္႕ဆိုင္ေလးေတာ့ ရွိတက္ၾကတာေၾကာင့္ ၀ယ္စားဖို႕ ျဖစ္နိင္တာေပ့ါဗ်ာ။ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ဟိုေလွ်ာက္သြား ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတုန္း ဒီ ( ၆ခန္း ) တဲြလူပ်ိဳ အရာရွိ ရိပ္သာကို တာ၀န္ယူရတဲ့ ရဲေဘာ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ဆရာၾကီး တစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ စကားေျပာေနတာကို ေတြ႕ေတာ့ ကိုယ္လဲ မုန္႕ဆိုင္ ေမးခ်င္တာနဲ႔ ဘာမွာမ်ား ရွာရမလဲလို႕ သြားေမးတာေပ့ါ။ ေနာက္ေတာ့မွ ဆရာၾကီးက “ ဗိုလ္လံုတို႕ ညေနစာကို သြားယူခိုင္းမလို႕ ၊ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေရခ်ိဳးရင္း ေစာင့္ေနပါေပါ့ ဆိုျပီး ” လိုအပ္တဲ့ ေစာင္ ၊ ေခါင္းအုံး ၊ မ်က္နွာသုတ္ ပ၀ါ ေတြကို ထုတ္ေပးပါတယ္။ ၀ူ...ေတာ္ေသးတယ္ ။ အခုမွပဲ သက္ျပင္းခ်နိင္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။ နို႕မို႕ဆို .... ဒီတညေတာ့ ေရေသာက္ျပီး ဗိုက္ေမွာက္ေနရမယ္ထင္တာ။ ထမင္းဟင္းေတြ ေရာက္လာေတာ့ ဘယ္သူစီမံေပးတာလဲ ေမးေတာ့ ေစာနက G3 ကေျပာထားလို႕ ဆိုလို႕ အစ္ကိုၾကီးကို စိတ္ထဲမွ ေလးစားမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႕အိမ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၃ ေယာက္အတြက္ေတာ့ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ျဖစ္လာတာပါပဲ။
မနက္ျဖန္ တနလၤာေန႕ေရာက္ေတာ့ မနက္ ( ၇ ) နာရီဆို တန္းစီတယ္ မဟုတ္လား ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရာရွိ ငယ္မ်ားကေတာ့ စိတ္ဓတ္တက္ၾကြစြာနဲ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အိပ္တုန္း ၊ ေျမျပန္႕ကလာတဲ့ သူေတြဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေဒသမွာ ပူေတာ့ ၊ ကြတ္ခိုင္လည္း ေရာက္ေရာ အင္မတန္ ေအးတာေၾကာင့္ အညာသား စကားနဲ႔ ေျပာရင္း လႊတ္အိပ္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕ ။ တစ္ေယာက္မွကို မထဘူး ၊ နိးေတာ့လည္း ျပန္အိပ္တာေပ့ါ။ တပ္ေရးဗိုလ္ၾကီးကလည္း နားလည္ေပးပါတယ္။ သူ႕အသက္က ( ၄၀ ) ေက်ာ္ေနျပီဆိုေတာ့ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသက္ ( ၁၉ - ၂၀ ) က သူ႕သားေလာက္ရွိေတာ့ ကေလးေတြလိုပဲ သေဘာထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္သားဆိုေတ့ာ သိပ္ေတာ့ နုလို႕မရဘူး မဟုတ္လား။ ညေနေရာက္ေတာ့ တပ္ေရးဗိုလ္ၾကီးအိမ္သြားရင္း စာေရးေသာက္ေရး အေျခအေန ၊ ေနေရးထိုင္ေရး အေျခအေန ဘယ္လိုရွိသလဲဆိုတာ သူေမးတာ ေျဖရင္း ၊ ေလာေလာဆယ္ တပ္ကေတာ့ ေရွ႕တန္းကို ထြက္ေနတာ ေၾကာင့္ တပ္မွာ လူမရွိျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ တပ္မွာလည္း တပ္ရင္းမႈးက လားရိႈးကို ျမိဳ႕နယ္ ဥကၠဌ အျဖစ္ အဆင့္တိုးေျပာင္းေရႊ႕သြားေသာေၾကာင့္ အသစ္မေရာက္ေသးေၾကာင္း ၊ လက္ရွိ ဒုတပ္ရင္းမႈး ဗိုလ္မႈး ၊ ဌာနခ်ဳပ္တပ္ခဲြမႈး ၊ တပ္ေရးဗိုလ္ၾကီး ၊ ဗိုလ္တစ္ဦး အားလံုးေပါင္း ( ၄ ) ဦးသာ ရွိေၾကာင္း ၊ က်န္ အရာရွိမ်ားမွာလည္း သင္တန္းနွင့္ တာ၀န္နွင့္ ေစလႊတ္ထားရသည္မ်ား ေၾကာင့္ ငါ့ညီတို႕ ေရာက္လာတာ ၀မ္းသာပါေၾကာင္း ၊ ေလာေလာဆယ္ တပ္မွာပဲ ေအးေဆးေနရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ သို႕ေသာ္ မနက္ျဖန္ ဒုတပ္ရင္းမႈးဆီသို႕ ေၾကးနန္းပို႕၍ ငါ့ညီတို႕ ေရာက္ရွိေၾကာင္းကို သတင္းပို႕မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ေရွ႕တန္းမွာလဲ အရာရွိ အင္အားနည္းေန၍ ငါ့ညီတို႕ လိုက္သြားရမွာ ေသခ်ာေၾကာင္း ၊ ထို႕ေၾကာင့္ ေရွ႕တန္း မထြက္ရေသးခင္ ကာလ အတြင္း ေ၀းေ၀းလံလံ မသြားဖို႕ လိုအပ္တဲ့အေၾကာင္းမ်ား မွာၾကားျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အေမေရ..ဗီဒီယိုထဲမွာပဲ ျမင္ဖူးတဲ့ ေရွ႕တန္း ဆိုတာၾကီးကို အေမ့သား ၾကံဳရေတာ့မယ္ဗ်လို႕ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ ေတြးေနမိေသးတယ္။ စိတ္ကလည္း ငါသာ တကယ္လို႕ ေသသြားရင္ဆိုျပီး နမိတ္မရွိ နမာမရွိ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိပါေသးတယ္။ ေၾကာက္တာ...ေၾကာက္တာ ။
ဒီလိုနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေရွ႕တန္းကို သြားရမဲ့ ေန႕ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ဗ်ာ
ဆက္ရန္ ။
မနက္ျဖန္ တနလၤာေန႕ေရာက္ေတာ့ မနက္ ( ၇ ) နာရီဆို တန္းစီတယ္ မဟုတ္လား ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရာရွိ ငယ္မ်ားကေတာ့ စိတ္ဓတ္တက္ၾကြစြာနဲ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အိပ္တုန္း ၊ ေျမျပန္႕ကလာတဲ့ သူေတြဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေဒသမွာ ပူေတာ့ ၊ ကြတ္ခိုင္လည္း ေရာက္ေရာ အင္မတန္ ေအးတာေၾကာင့္ အညာသား စကားနဲ႔ ေျပာရင္း လႊတ္အိပ္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕ ။ တစ္ေယာက္မွကို မထဘူး ၊ နိးေတာ့လည္း ျပန္အိပ္တာေပ့ါ။ တပ္ေရးဗိုလ္ၾကီးကလည္း နားလည္ေပးပါတယ္။ သူ႕အသက္က ( ၄၀ ) ေက်ာ္ေနျပီဆိုေတာ့ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသက္ ( ၁၉ - ၂၀ ) က သူ႕သားေလာက္ရွိေတာ့ ကေလးေတြလိုပဲ သေဘာထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္သားဆိုေတ့ာ သိပ္ေတာ့ နုလို႕မရဘူး မဟုတ္လား။ ညေနေရာက္ေတာ့ တပ္ေရးဗိုလ္ၾကီးအိမ္သြားရင္း စာေရးေသာက္ေရး အေျခအေန ၊ ေနေရးထိုင္ေရး အေျခအေန ဘယ္လိုရွိသလဲဆိုတာ သူေမးတာ ေျဖရင္း ၊ ေလာေလာဆယ္ တပ္ကေတာ့ ေရွ႕တန္းကို ထြက္ေနတာ ေၾကာင့္ တပ္မွာ လူမရွိျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ တပ္မွာလည္း တပ္ရင္းမႈးက လားရိႈးကို ျမိဳ႕နယ္ ဥကၠဌ အျဖစ္ အဆင့္တိုးေျပာင္းေရႊ႕သြားေသာေၾကာင့္ အသစ္မေရာက္ေသးေၾကာင္း ၊ လက္ရွိ ဒုတပ္ရင္းမႈး ဗိုလ္မႈး ၊ ဌာနခ်ဳပ္တပ္ခဲြမႈး ၊ တပ္ေရးဗိုလ္ၾကီး ၊ ဗိုလ္တစ္ဦး အားလံုးေပါင္း ( ၄ ) ဦးသာ ရွိေၾကာင္း ၊ က်န္ အရာရွိမ်ားမွာလည္း သင္တန္းနွင့္ တာ၀န္နွင့္ ေစလႊတ္ထားရသည္မ်ား ေၾကာင့္ ငါ့ညီတို႕ ေရာက္လာတာ ၀မ္းသာပါေၾကာင္း ၊ ေလာေလာဆယ္ တပ္မွာပဲ ေအးေဆးေနရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ သို႕ေသာ္ မနက္ျဖန္ ဒုတပ္ရင္းမႈးဆီသို႕ ေၾကးနန္းပို႕၍ ငါ့ညီတို႕ ေရာက္ရွိေၾကာင္းကို သတင္းပို႕မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ေရွ႕တန္းမွာလဲ အရာရွိ အင္အားနည္းေန၍ ငါ့ညီတို႕ လိုက္သြားရမွာ ေသခ်ာေၾကာင္း ၊ ထို႕ေၾကာင့္ ေရွ႕တန္း မထြက္ရေသးခင္ ကာလ အတြင္း ေ၀းေ၀းလံလံ မသြားဖို႕ လိုအပ္တဲ့အေၾကာင္းမ်ား မွာၾကားျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အေမေရ..ဗီဒီယိုထဲမွာပဲ ျမင္ဖူးတဲ့ ေရွ႕တန္း ဆိုတာၾကီးကို အေမ့သား ၾကံဳရေတာ့မယ္ဗ်လို႕ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ ေတြးေနမိေသးတယ္။ စိတ္ကလည္း ငါသာ တကယ္လို႕ ေသသြားရင္ဆိုျပီး နမိတ္မရွိ နမာမရွိ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိပါေသးတယ္။ ေၾကာက္တာ...ေၾကာက္တာ ။
ဒီလိုနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေရွ႕တန္းကို သြားရမဲ့ ေန႕ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ဗ်ာ
ဆက္ရန္ ။
Sunday, March 30, 2008
၁၉.၁၂.၂၀၀၇ တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ အမွတ္စဥ္ ( ၄၆ ) ဗိုလ္ေလာင္းသင္တန္း ေက်ာင္းဆင္း ခဲ့တာ ( ၄ ) နွစ္ျပည့္ အထိန္းအမွတ္ အျဖစ္ေရာ ၊ ဗိုလ္ၾကီး အျဖစ္ ရာထူး အဆင့္တိုးျမင့္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ျမန္မာနွင့္ ရုရွား နိင္ငံတြင္ ပညာသင္ၾကားေနေသာ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးမွာ စုေပါင္း၍
၁. ဓမၼစကုမုျဒာ ၊ ဓမၼစၾကာၤ ဗုဒ႐ုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ႀကီး - ၄၆သိန္း
၂. ဓမၼစကုမုျဒာ၊ဓမၼစၾကာၤ ဗုဒ႐ုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ႀကီး(ေက်ာင္းေဆာင္) - သိန္း၅၀
၃. ဒုိးပင္ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္း - ၅သိန္း
၄. မ်က္မျမင္ေက်ာင္း (ေရသန္႔စက္) - ၁၀သိန္း
၅. ဘိုးဘြားရိပ္သာ - ၅သိန္း
၆. ေရစက္ခ် ႏွင့္ အလွဴေတာ္ မဂၤလာ - ၁၄သိန္း
တို႕ကို အလွဴဒါန ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဓတ္ပုံမ်ား ဒီေန႕မွ ရ၍ ေဖာ္ျပနိင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အလွဴေငြ စုစုေပါင္းမွာ က်ပ္ေပါင္း ( ၁၃၀၀၀၀၀၀ ) ျဖစ္ပါသည္။
ရရွိေသာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ အစုစုအား လက္ရွိ ျမန္မာနိင္ငံ အနွံအျပား အရပ္ေဒသ အသီးသီးတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္စြန္႕ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေရာက္ရာ ၊ ၾကားရာ အရပ္မွ သာဓုေခၚနိင္ၾကပါေစ။ တိုင္းျပည္၏ အမ်ိဳးဘာသာ ၊ သာသနာ နွင့္ ျပည္သူ႕ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကို အမွန္တရားဘက္မွ ရဲ၀င့္စြာ ရပ္တည္နိင္ေသာ “ေနာင္တစ္ေခတ္၏ ေအာင္စစ္သည္ေတာ္ ” မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ လို႕ ဆုေတာင္းရင္း
ဗိုလ္ၾကီး ေက်ာ္လင္းထြန္း
ခလရ ( ၄၅ ) ကြတ္ခိုင္ ၊ အေရွ႕ေျမာက္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ ၊ လားရိႈးျမိဳ႕။
၁. ဓမၼစကုမုျဒာ ၊ ဓမၼစၾကာၤ ဗုဒ႐ုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ႀကီး - ၄၆သိန္း
၂. ဓမၼစကုမုျဒာ၊ဓမၼစၾကာၤ ဗုဒ႐ုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ႀကီး(ေက်ာင္းေဆာင္) - သိန္း၅၀
၃. ဒုိးပင္ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္း - ၅သိန္း
၄. မ်က္မျမင္ေက်ာင္း (ေရသန္႔စက္) - ၁၀သိန္း
၅. ဘိုးဘြားရိပ္သာ - ၅သိန္း
၆. ေရစက္ခ် ႏွင့္ အလွဴေတာ္ မဂၤလာ - ၁၄သိန္း
တို႕ကို အလွဴဒါန ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဓတ္ပုံမ်ား ဒီေန႕မွ ရ၍ ေဖာ္ျပနိင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အလွဴေငြ စုစုေပါင္းမွာ က်ပ္ေပါင္း ( ၁၃၀၀၀၀၀၀ ) ျဖစ္ပါသည္။
ရရွိေသာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ အစုစုအား လက္ရွိ ျမန္မာနိင္ငံ အနွံအျပား အရပ္ေဒသ အသီးသီးတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္စြန္႕ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေရာက္ရာ ၊ ၾကားရာ အရပ္မွ သာဓုေခၚနိင္ၾကပါေစ။ တိုင္းျပည္၏ အမ်ိဳးဘာသာ ၊ သာသနာ နွင့္ ျပည္သူ႕ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကို အမွန္တရားဘက္မွ ရဲ၀င့္စြာ ရပ္တည္နိင္ေသာ “ေနာင္တစ္ေခတ္၏ ေအာင္စစ္သည္ေတာ္ ” မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ လို႕ ဆုေတာင္းရင္း
ဗိုလ္ၾကီး ေက်ာ္လင္းထြန္း
ခလရ ( ၄၅ ) ကြတ္ခိုင္ ၊ အေရွ႕ေျမာက္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ ၊ လားရိႈးျမိဳ႕။
“ ေဟာင္းရြက္ေတြ ညွာတံေၾကြတဲ့ ခါယံ ေႏြဦးနွင့္ အတူ ” စာပန္းခ်ီ အမွတ္(၃) မဂၢဇင္းဟာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကားမွ ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္ရွိလာခဲ့ပါျပီ။ ကဗ်ာ ( အတို/အရွည္ ) ၊ ၀တၱဳတို ၊ ေဆာင္ပါး ၊ ကာတြန္း မ်ိဳးစံုနွင့္ ဤေနရာ သို႕ကလစ္ နွိပ္၍ ရယူဖတ္ရႈ နိင္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္း ပါးအပ္ပါသည္။
Saturday, March 29, 2008
လားရိႈးျမိဳ႕အေၾကာင္း
လားရိႈးျမိဳ႕က ေယဘုယ်အား ျဖင့္ေတာ့ အဓိက လိုင္းကား လမ္း အတိုင္းသြားမယ္ဆိုရင္ စတုရန္းပံုစံလို သြားပါတယ္။ ျမိဳ႕ပံုသ႑ာန္ကို ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ လားရိႈးမွာ ဆိုင္ကယ္ကို အိမ္တိုင္းနီးပါး သံုးနိင္ေပမယ့္ လိုင္းကား ပါပလက္ကာ ကားအျဖဴေရာင္ေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ရွိေနတာလဲဆိုတာ စစေရာက္ျခင္းေတာ့ အထူးအဆန္း ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ သိလာတာက လားရိႈးျမိဳ႕က ျပင္ဦးလြင္-မူဆယ္ အထိ ဆက္စပ္သြားလို႕ ရတာေၾကာင့္ ကူသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး ထြန္းကားသည့္ ျမိဳ႕ျဖစ္သည့္ အျပင္ ခရီးသြား ဧည့္သည္မ်ားတာေၾကာင့္ ေရာက္လာၾကေသာ ခရီးသြားမ်ား လည္ပတ္နိင္ရန္ ၊ သြားလာရ လြယ္ကူနိင္ရန္ လိုင္းကားမ်ား စီစဥ္ထားျခင္း ျဖစ္နိင္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခု ရွိတာက ျမိဳ႕၏ အဓိက တည္ေနရာမ်ား ျဖစ္ေသာ ဘူတာ ၊ ေလယဥ္ကြင္း ၊ ျမိဳ႕ေစ်းၾကီး နွင့္ ေဆးရံု ၊ ကားၾကီးဂိတ္ ၊ မန္ဆူဘုရား ၊ လားရိႈးဒီဂရိ ေကာလိပ္ တို႕သည္ တစ္ခုနွင့္တစ္ခု တည္ေနရာ မွာ ဆန္႕က်င္ဘက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သြားလာရာတြင္ ခဏတျဖဳတ္ ေရာက္လာၾကေသာ ခရီးသြားမ်ား လြယ္ကူေစရန္ စိီစဥ္ထားျခင္း ျဖစ္နိင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ရွိခဲ့စဥ္က ကားခမွာ တစ္ဦးလွ်င္ က်ပ္ေငြ ၅၀ ျဖစ္ျပီး ၊ ဘူတာမွ ျမိဳ႕ထဲသို႕ သြားပါက ကုန္းတက္လမ္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကားသမားမ်ားက ၁၀၀ိက်ပ္ ေတာင္းပါတယ္။ အမ်ားဆံုး အသံုးျပဳေသာ ပို႕ေဆာင္ေရးမွာ ဆိုင္ကယ္ျဖစ္ပါသည္။
လားရိႈးျမိဳ႕က ေယဘုယ်အား ျဖင့္ေတာ့ အဓိက လိုင္းကား လမ္း အတိုင္းသြားမယ္ဆိုရင္ စတုရန္းပံုစံလို သြားပါတယ္။ ျမိဳ႕ပံုသ႑ာန္ကို ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ လားရိႈးမွာ ဆိုင္ကယ္ကို အိမ္တိုင္းနီးပါး သံုးနိင္ေပမယ့္ လိုင္းကား ပါပလက္ကာ ကားအျဖဴေရာင္ေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ရွိေနတာလဲဆိုတာ စစေရာက္ျခင္းေတာ့ အထူးအဆန္း ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ သိလာတာက လားရိႈးျမိဳ႕က ျပင္ဦးလြင္-မူဆယ္ အထိ ဆက္စပ္သြားလို႕ ရတာေၾကာင့္ ကူသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး ထြန္းကားသည့္ ျမိဳ႕ျဖစ္သည့္ အျပင္ ခရီးသြား ဧည့္သည္မ်ားတာေၾကာင့္ ေရာက္လာၾကေသာ ခရီးသြားမ်ား လည္ပတ္နိင္ရန္ ၊ သြားလာရ လြယ္ကူနိင္ရန္ လိုင္းကားမ်ား စီစဥ္ထားျခင္း ျဖစ္နိင္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခု ရွိတာက ျမိဳ႕၏ အဓိက တည္ေနရာမ်ား ျဖစ္ေသာ ဘူတာ ၊ ေလယဥ္ကြင္း ၊ ျမိဳ႕ေစ်းၾကီး နွင့္ ေဆးရံု ၊ ကားၾကီးဂိတ္ ၊ မန္ဆူဘုရား ၊ လားရိႈးဒီဂရိ ေကာလိပ္ တို႕သည္ တစ္ခုနွင့္တစ္ခု တည္ေနရာ မွာ ဆန္႕က်င္ဘက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သြားလာရာတြင္ ခဏတျဖဳတ္ ေရာက္လာၾကေသာ ခရီးသြားမ်ား လြယ္ကူေစရန္ စိီစဥ္ထားျခင္း ျဖစ္နိင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ရွိခဲ့စဥ္က ကားခမွာ တစ္ဦးလွ်င္ က်ပ္ေငြ ၅၀ ျဖစ္ျပီး ၊ ဘူတာမွ ျမိဳ႕ထဲသို႕ သြားပါက ကုန္းတက္လမ္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကားသမားမ်ားက ၁၀၀ိက်ပ္ ေတာင္းပါတယ္။ အမ်ားဆံုး အသံုးျပဳေသာ ပို႕ေဆာင္ေရးမွာ ဆိုင္ကယ္ျဖစ္ပါသည္။
လားရိႈးျမိဳ႕အထင္ကရ ေနရာျပ ေျမပံု
( ျမင္ကြင္းက်ယ္ ၾကည့္ရန္ ပံုကို ကလစ္ပါ )
( ျမင္ကြင္းက်ယ္ ၾကည့္ရန္ ပံုကို ကလစ္ပါ )
လားရိႈးျမိဳ႕ေပၚမွာ ေနထိုင္သည့္ လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမန္မာ ၊ ရွမ္း ၊ တရုတ္ နဲ႔ တျခား တိုင္းရင္းသား အနည္းငယ္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္အကိုင္ကေတာ့ ကူသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၊ ခရီးလမ္းပို႕ေဆာင္ေရး တို႕ပဲ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေဖာ္ျပလို႕ ရနိင္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ျမိဳ႕ရဲ႕ ေျမမ်က္သြင္ျပင္က အနည္းငယ္သာ ေျပျပစ္ျပီး ၊ ကုန္းအတက္ အဆင္းေတြ ေပါပါတယ္။ ေအာက္မွာ ရသေလာက္ လားရိႈးျမိဳ႕ရဲဲ႕ ဓတ္ပံုတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
ျမိဳ႕အ၀င္
လားရိႈးျမိဳ႕
ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီ
( ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့တုန္းက စိန္ဖူးေတာ္ ေပ်ာက္ေနသည္ ။ )
နဂါးရံုဘုရား
တရုတ္ဘံုေက်ာင္း
ေရကန္ေတာင္
လားရိႈးေစ်းၾကီး - အေနာက္ဘက္မွ
လားရိႈးျမိဳ႕
ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီ( ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့တုန္းက စိန္ဖူးေတာ္ ေပ်ာက္ေနသည္ ။ )
နဂါးရံုဘုရား
တရုတ္ဘံုေက်ာင္း
ေရကန္ေတာင္
လားရိႈးေစ်းၾကီး - အေနာက္ဘက္မွဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ခြင့္ျပန္လာျပီး ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ တိုင္းမႈးမွ မေတြ႕နိင္ေသးေသာေၾကာင့္ ျမိဳ႕ထဲသို႕ လည္ပတ္ခြင့္ ရၾကပါသည္။ ရက္အားလံုးေပါင္း ( ၁၄ ) ရက္ခန္႕ ေနလိုက္ရျပီး အတန္ငယ္ ေလ့လာခြင့္လည္း ရခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယခုလို အနည္းငယ္ ေလာက္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပး နိင္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။
အစကေတာ့ စမ္းတ၀ါး၀ါး ဟိုေမး ဒီေမးရင္း ဒီလမ္းက သြားလွ်င္ ျမိဳ႕ထဲေစ်းသို႕သြားေသာ ကားလမ္းသို႕ ေရာက္ေၾကာင္း ၊ ထိုေနာက္ လိုင္းကား အျဖဴေရာင္ ပါပလစ္ကာ ကားလာလွ်င္ ၅၀ ေပး၍ တက္စီး သြားနိင္ေၾကာင္း သိရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူတစ္စုလည္း ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စကားပံုေတာင္ ရွိေသး၏ (ေအာ္....ပါးစပ္ ပါလွ်င္ ရြာေရာက္တယ္ မဟုတ္လား ) ။ ဒါနဲ႔ ျမိဳ႕ထဲ ေစ်းကို ေရာက္လာၾကေတာ့ အရင္ဆံုး ရွာၾကတာက ဖုန္းဆိုင္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ပိုက္ဆံက ျပက္ေနတာေၾကာင့္ ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က အက်ိဳးအေၾကာင္း အိမ္ကို ေျပာျပခ်င္တာေၾကာင့္ ဖုန္းဆိုင္ကို အလုအယက္ ရွာၾကပါတယ္။ ဖုန္းေတြကလည္း ေပါပါတယ္။ စတိုးဆုိင္ ၊ ေဆးဆိုင္ ေတြအျပင္ P.C.O ဖုန္းဆိုင္ေတြလည္း လမ္းမွာ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ရွာၾကေပ့ါေနာ္။ လာတုန္းက အမ်ားၾကီးလာ ၾကေပမယ့္ ေစ်းထဲ ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ေပါင္းတဲ့သူနဲ႔ပဲ သြားၾကတာေပ့ါ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တဲြျဖစ္ခဲ့တာက ရခိုင္ကလာတဲ့ လႊမ္းမိုးေက်ာ္ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ဒီေကာင္က ရခိုင္ဆိုေပမယ့္ လူကေတာ့ လူေခ်ာဗ်။ ျမန္မာဆိုေပမယ့္ မ်က္နွာမွာ ပါးသိုင္းေမႊး ၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးနဲ႔ အသားက ျဖဴျဖဴ ၊ မ်က္ခံုးက လည္း ေျဖာင့္ေနေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက ေတာ္ေတာ္ၾကည္တယ္ဗ်။ အရပ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၂ လက္မေလာက္ရွည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၅ ေပ ၅ ပဲ ရွိတာကိုး။ သူက အျပင္မွာ ေမာ္ဒန္ဘိြဳင္း ျဖစ္ဘူးတယ္တဲ့ ဆိုျပီး သူသရုပ္ေဆာင္တဲ့ ဗီစီဒီေတာင္ ျပပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လို စစ္တပ္ထဲ ေရာက္လာလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒီေကာင္က ေတာ္ေတာ္ ေစတနာေကာင္းတယ္ဗ်။ သူ႕မွာ ရွိတာဆို ဘာမွ မနွေျမာဘူး။ အကုန္ေကၽြးတာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ညီအစ္ကိုလို ခင္ခဲ့ပါတယ္ ။ သူတာ၀န္က်တာကေတာ့ တန္႕ယန္းမွာပါ။ ဒီေကာင္က ဖုန္းဆိုင္က ေကာင္မေလးနဲ႔ေတာင္ ရည္စားျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ေဆးဆိုင္မွာ ေဆးေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးက ျမန္မာအခု လက္ရွိ မင္းသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေယာက်ၤားေလးပဲ လူငယ္သဘာ၀ ငမ္းတာေပ့ါ။ ဖုန္းသြားဆက္ ၊ ေဆး၀ယ္နဲ႔ အဲဒီဆိုင္လည္း ေတာ္ေတာ္ေရာင္းေကာင္းလုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီျမိဳ႕မွာ တာ၀န္က်တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ ၾကိဳက္သြားတယ္ လို႕သိခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လား...ဟဲဟဲ။ နည္းနည္းေတာ့ ငမ္းခဲ့တာေပ့ါဗ်ာ။ ( ၁ ) ခါ (၂) ခါေလာက္ပါ။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ( ၂ ) ေယာက္လည္း လမ္းေဘးက ပီစီအို ဖုန္းဆိုင္မွာ ၀င္ဆက္ရင္း အဲဒီက ဖုန္းေထာင္တဲ့ ညီအစ္ကိုနွစ္ေယာက္နဲ႔ ထပ္ျပီးခင္မင္ခဲ့ပါတယ္။ ( တစ္ရြာတက်ီေဆာက္ ဆိုတဲ့ ေပ့ါဗ်ာ)။ သူတို႕က အမွတ္ (၉၀၃) စစ္ေျမျပင္ အင္ဂ်င္နီယာ တပ္က တပ္ၾကပ္ၾကီး တစ္ဦး၏ သားေတြပါ။ ေနာက္ျပီး ဆက္စပ္ သိခဲ့တာက ေတာ့ သူတို႕သူငယ္ခ်င္း ကိုစိုးမိုးေဌး ဆုိတဲ့ သူပါ။ သူတို႕ အေဖက ရဲအုပ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး သမီး ( ၂ ) ၊ ေယာက္ ၊ သား ( ၁) ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စားအိမ္ေသာက္အိမ္သာ မက ၊ အိပ္အိမ္ပါ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုအိမ္မွ အိမ္ရွင္မ အန္တီၾကီးက ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သူ႕သား သူငယ္ခ်င္း ဆိုေပမယ့္ အေမလို႕ ဂရုစိုက္ပါတယ္။ တကယ္လို႕ အျပင္သြားရင္း မိုးမိလာတယ္ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္း ၀တ္ဖို႕ အေႏြးထည္ ၊ ေရေႏြၾကမ္း ၊ ေဆးနီမႈန္႕ အဲဒီလိုမ်ိဳး ထုတ္ေပးျပီး သူ႕ေရွ႕တင္ ေဆးကို ေသာက္ခိုင္းတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ အသက္ကလည္း ( ၂၀ ) ေလာက္ရွိေသးတဲ့ အျပင္ သူ႕သားအငယ္ဆံုးေတာင္ ( ၂၆ ) ရိွတာေၾကာင့္ သားအငယ္ေတြလိုမ်ိဳး သေဘာထားပါတယ္။ အမ ( ၂ ) ေယာက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းတယ္ဗ်။ တစ္ေယာက္က ေစ့စပ္ထားျပီးသား ၊ ေနာက္ တစ္ေယာက္ ကေတာ့ လူလြတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီကိုလာခါနီး တုန္းက တပ္က အျပန္ ထိုအိမ္မွာတည္းေတာ့ ေနာက္ဆံုးျပန္ခါနီး အစ္မငယ္က သူ႕ရည္စားနဲ႔ ခ်ိန္းခ်င္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာေတြ လိုက္ပို႕မလို႕ေျပာျပီး အိမ္က ညာထြက္ခဲ့တာ ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုေလွ်ာက္သြား ဒီေလွ်ာက္သြားေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမက ျပန္မလာဘူးဗ်ာ။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ဆိုးသြမ္းတို႕ ေခါင္းမီးေတာက္တာပါပဲ။ ကိုယ့္ကို လိုက္ပို႕မလိုေျပာျပီး ေခၚထြက္ခဲ့တာ ၊ သူတို႕ သမီးရည္းစား ( ၂ ) ေယာက္က ျပန္မလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာမွ ထိုင္ျပီး ဘုရားစာရြတ္ေနရတယ္ ။ အခ်ိန္ကလည္း မနက္ ( ၁၂ ) ကတည္းကထြက္လာတာ ၊ သူတို႕လည္း ျပန္လာေရာ အခ်ိန္က ည ( ၇ ) နာရီထိုးေနျပီ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အိမ္ကို ျပန္ေမာင္းေျပးတာေပ့ါ။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ သူ႕အေဖ ရဲအုပ္ၾကီးက မ်က္နွာက ျပိဳေတာ့မဲ့ မိုးလိုပဲ။ သူထင္ေနတာက ကၽြန္ေတာ္မ်ား ခိုးသြားျပီလားလို႕ေလ။ အမနဲ႔ အန္တီကလည္း တိုးတိုးနဲ႔ နင္တို႕ဘယ္ေတြ သြားေနတာလဲတဲ့ ။ ဒီမွာ လိုက္ရွာေနၾကတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ေကာင္းမလဲေပ့ါေနာ္။ သူတို႕အိမ္မွာေနတယ္ ၊ သူတို႕သမီးကို အျပင္ေခၚထုတ္သြားတယ္ ၊ ေနာက္က်မွ ျပန္လာတယ္ ဆိုေတာ့ ၊ အေျခအေနက သိပ္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေလ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ျဖန္ ျပန္မွာဆိုေတာ့ သို႕ေလာ ...သို႕ေလာ ေတြနဲ႔ ေခါင္းမီးေတာက္ခဲ့ရတာပါ။ ဦးေလးကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ အားနာခဲ့ပါတယ္။ သူက သမီးရွင္မဟုတ္လား။ အေဖခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာတာေပ့ါ။ သူကေတာ့ အငယ္မ လာဦးဆိုျပီး တိုးတိုးနဲ႔ ဆူေနတာေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ့္က်ေတာ့ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ မင္းတို႕ကလည္း ေနာက္က်လိုက္တာကြာ ဆိုျပီးေတာ့ပဲ ျပီးသြားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ျပန္သြားေတာ့ ကားဂိတ္ေတာင္ လိုက္မပို႕ခိုင္းခ့ဲဘူး။ အစက ပို႕ခိုင္းမလို႕ဟာ တခါတည္း ခိုးေျပးမွာ စုိးလို႕လား မသိပါဘူး။ ဟဲ..ဟဲ။ အဲဒီလို အဌားနာမည္ၾကီးခဲ့တာေပ့ါဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕ ဦးေလးတို႕က ျပန္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သူတို႕ အထင္လဲြခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုေပ့ါ။ ျပန္မွပဲ သြားျပန္လည္ဦးမယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေတာ့ သေဘာအရမ္းေကာင္းတဲ့ မိသားစုပါ။
ဒါနဲ႔ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ျပီး အိမ္ကို လက္ရွိ အေျခအေနကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေပ့ါ ။ ေနထိုင္ေကာင္းေၾကာင္း ၊ အဆင္ေျပေၾကာင္း သတိရေၾကာင္း အစံုေပ့ါ။ အေမကလည္း အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ဖို႕ အေၾကာင္းနဲ႔ ေငြလိုလွ်င္ မွာဖို႕အေၾကာင္း အစသျဖင့္ ေျပာပါတယ္။ ၾကည့္...အေမေတြက အဲဒီလို အလိုက္သိတက္တာ။ လားရိႈးမွာ ေစ်းနဲ႔တစ္ဆက္တည္းမွာ ရိုးမဘဏ္တည္ရွိပါတယ္။ အျခား ျမန္မာေမဖလား၀ါးဘဏ္ ၊ အာရွဓနဘဏ္ တို႕လည္း ရွိပါတယ္။ ဘဏ္ေတြထဲမွာေတာ့ အာရွဓန ဘဏ္က ၀န္ထမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတယ္ဗ်။ ေၾကာ္ျငာ၀င္တာပါ။ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးလို႕။ ဒါနဲ႔ အေမ့ကို မလိုေသးေၾကာင္းေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းဆင္းကတည္းက ခ်က္စာအုပ္ကို တစ္ခါတည္း လက္မွတ္ထိုးျပီး အေမ့ကို ကန္ေတာ့ ထားခဲ့တာပါ။ အေဖကေတာ့ ခ်ဴဆီထည့္တာတဲ့။ သူစာအုပ္က တစ္လမွ ၁၀၀၀၀ ေလာက္ရမွာ။ ငါတို႕ဆီကို တစ္လကို ၁၅၀၀၀ ေလာက္ျပန္မွာ မွာေသခ်ာတယ္တဲ့။ အဲဒီလိုပါဆို။
ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ လားရိႈးေရ
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း တိုင္းမႈးေက်းဇူးေၾကာင့္ လားရိႈးမွာ ဘာမွ မလုပ္ရဘဲ အခ်ိန္ ( ၂ ) ပတ္ၾကာ စားလုိက္ ၊ လည္လိုက္နဲ႔ ေနခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးဟာ မိခင္တပ္ရင္း အသီးသီးကို တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ အတြက္ တိုင္းမႈးထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ရျပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ အစီအစဥ္လုိက္ အလွည့္ၾက လႊတ္မည့္ ရက္ကို ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးေပါင္း ၂၂ တပ္ေက်ာ္ ရွိသည့္အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕က တိုင္းတပ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး အသုတ္မွ တပ္ကုိသြားရပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လမ္းခဲြေပ့ါ။ ကိုယ္ခင္မင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို နုတ္ဆက္ျပီး ကားဂိတ္ကို ေသတၱာေတြ ယူျပီး ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ မူဆယ္ကို တက္မဲ့ကားဂိတ္မွာ ဗန္ကားနဲ႔ သြားလွ်င္ မူဆယ္ထိ ( ၁၀၀၀၀) ၊ လိုင္းကားနွင့္သြားလွ်င္ ( ၄၀၀၀ ) ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က ကြတ္ခိုင္ အထိပါပဲလို႕ေျပာေတာ့ ( ၂၀၀၀ ) နဲ႔ ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေသတၱာဖိုးက ( ၅၀၀ ) ေပးခဲရတယ္ဗ်။ အိတ္ထဲက လက္က်န္ ပိုက္ဆံေလးဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း နည္းလို႕ နည္းလို႕ေပါ့ဗ်ာ။
မနက္ ( ၁၁ း ၃၀ ) ေလာက္ ကားစစီးလာခဲ့တာ ခရီးလမ္းကေတာ့ လားရိႈး-သိႏီၵ-ကြတ္ခိုင္-နမ့္ဖက္ကာ-မုန္းယု- မူဆယ္ ကားလမ္းခရီးပါ။ လားရိႈးကေန ခရီးလမ္း အကြာအေ၀း စုစုေပါင္းဟာ.......
ဆက္ရန္
အစကေတာ့ စမ္းတ၀ါး၀ါး ဟိုေမး ဒီေမးရင္း ဒီလမ္းက သြားလွ်င္ ျမိဳ႕ထဲေစ်းသို႕သြားေသာ ကားလမ္းသို႕ ေရာက္ေၾကာင္း ၊ ထိုေနာက္ လိုင္းကား အျဖဴေရာင္ ပါပလစ္ကာ ကားလာလွ်င္ ၅၀ ေပး၍ တက္စီး သြားနိင္ေၾကာင္း သိရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူတစ္စုလည္း ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စကားပံုေတာင္ ရွိေသး၏ (ေအာ္....ပါးစပ္ ပါလွ်င္ ရြာေရာက္တယ္ မဟုတ္လား ) ။ ဒါနဲ႔ ျမိဳ႕ထဲ ေစ်းကို ေရာက္လာၾကေတာ့ အရင္ဆံုး ရွာၾကတာက ဖုန္းဆိုင္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ပိုက္ဆံက ျပက္ေနတာေၾကာင့္ ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က အက်ိဳးအေၾကာင္း အိမ္ကို ေျပာျပခ်င္တာေၾကာင့္ ဖုန္းဆိုင္ကို အလုအယက္ ရွာၾကပါတယ္။ ဖုန္းေတြကလည္း ေပါပါတယ္။ စတိုးဆုိင္ ၊ ေဆးဆိုင္ ေတြအျပင္ P.C.O ဖုန္းဆိုင္ေတြလည္း လမ္းမွာ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ရွာၾကေပ့ါေနာ္။ လာတုန္းက အမ်ားၾကီးလာ ၾကေပမယ့္ ေစ်းထဲ ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ေပါင္းတဲ့သူနဲ႔ပဲ သြားၾကတာေပ့ါ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တဲြျဖစ္ခဲ့တာက ရခိုင္ကလာတဲ့ လႊမ္းမိုးေက်ာ္ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ဒီေကာင္က ရခိုင္ဆိုေပမယ့္ လူကေတာ့ လူေခ်ာဗ်။ ျမန္မာဆိုေပမယ့္ မ်က္နွာမွာ ပါးသိုင္းေမႊး ၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးနဲ႔ အသားက ျဖဴျဖဴ ၊ မ်က္ခံုးက လည္း ေျဖာင့္ေနေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက ေတာ္ေတာ္ၾကည္တယ္ဗ်။ အရပ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၂ လက္မေလာက္ရွည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၅ ေပ ၅ ပဲ ရွိတာကိုး။ သူက အျပင္မွာ ေမာ္ဒန္ဘိြဳင္း ျဖစ္ဘူးတယ္တဲ့ ဆိုျပီး သူသရုပ္ေဆာင္တဲ့ ဗီစီဒီေတာင္ ျပပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လို စစ္တပ္ထဲ ေရာက္လာလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒီေကာင္က ေတာ္ေတာ္ ေစတနာေကာင္းတယ္ဗ်။ သူ႕မွာ ရွိတာဆို ဘာမွ မနွေျမာဘူး။ အကုန္ေကၽြးတာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ညီအစ္ကိုလို ခင္ခဲ့ပါတယ္ ။ သူတာ၀န္က်တာကေတာ့ တန္႕ယန္းမွာပါ။ ဒီေကာင္က ဖုန္းဆိုင္က ေကာင္မေလးနဲ႔ေတာင္ ရည္စားျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ေဆးဆိုင္မွာ ေဆးေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးက ျမန္မာအခု လက္ရွိ မင္းသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေယာက်ၤားေလးပဲ လူငယ္သဘာ၀ ငမ္းတာေပ့ါ။ ဖုန္းသြားဆက္ ၊ ေဆး၀ယ္နဲ႔ အဲဒီဆိုင္လည္း ေတာ္ေတာ္ေရာင္းေကာင္းလုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီျမိဳ႕မွာ တာ၀န္က်တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ ၾကိဳက္သြားတယ္ လို႕သိခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လား...ဟဲဟဲ။ နည္းနည္းေတာ့ ငမ္းခဲ့တာေပ့ါဗ်ာ။ ( ၁ ) ခါ (၂) ခါေလာက္ပါ။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ( ၂ ) ေယာက္လည္း လမ္းေဘးက ပီစီအို ဖုန္းဆိုင္မွာ ၀င္ဆက္ရင္း အဲဒီက ဖုန္းေထာင္တဲ့ ညီအစ္ကိုနွစ္ေယာက္နဲ႔ ထပ္ျပီးခင္မင္ခဲ့ပါတယ္။ ( တစ္ရြာတက်ီေဆာက္ ဆိုတဲ့ ေပ့ါဗ်ာ)။ သူတို႕က အမွတ္ (၉၀၃) စစ္ေျမျပင္ အင္ဂ်င္နီယာ တပ္က တပ္ၾကပ္ၾကီး တစ္ဦး၏ သားေတြပါ။ ေနာက္ျပီး ဆက္စပ္ သိခဲ့တာက ေတာ့ သူတို႕သူငယ္ခ်င္း ကိုစိုးမိုးေဌး ဆုိတဲ့ သူပါ။ သူတို႕ အေဖက ရဲအုပ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး သမီး ( ၂ ) ၊ ေယာက္ ၊ သား ( ၁) ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စားအိမ္ေသာက္အိမ္သာ မက ၊ အိပ္အိမ္ပါ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုအိမ္မွ အိမ္ရွင္မ အန္တီၾကီးက ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သူ႕သား သူငယ္ခ်င္း ဆိုေပမယ့္ အေမလို႕ ဂရုစိုက္ပါတယ္။ တကယ္လို႕ အျပင္သြားရင္း မိုးမိလာတယ္ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္း ၀တ္ဖို႕ အေႏြးထည္ ၊ ေရေႏြၾကမ္း ၊ ေဆးနီမႈန္႕ အဲဒီလိုမ်ိဳး ထုတ္ေပးျပီး သူ႕ေရွ႕တင္ ေဆးကို ေသာက္ခိုင္းတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ အသက္ကလည္း ( ၂၀ ) ေလာက္ရွိေသးတဲ့ အျပင္ သူ႕သားအငယ္ဆံုးေတာင္ ( ၂၆ ) ရိွတာေၾကာင့္ သားအငယ္ေတြလိုမ်ိဳး သေဘာထားပါတယ္။ အမ ( ၂ ) ေယာက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းတယ္ဗ်။ တစ္ေယာက္က ေစ့စပ္ထားျပီးသား ၊ ေနာက္ တစ္ေယာက္ ကေတာ့ လူလြတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီကိုလာခါနီး တုန္းက တပ္က အျပန္ ထိုအိမ္မွာတည္းေတာ့ ေနာက္ဆံုးျပန္ခါနီး အစ္မငယ္က သူ႕ရည္စားနဲ႔ ခ်ိန္းခ်င္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာေတြ လိုက္ပို႕မလို႕ေျပာျပီး အိမ္က ညာထြက္ခဲ့တာ ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုေလွ်ာက္သြား ဒီေလွ်ာက္သြားေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမက ျပန္မလာဘူးဗ်ာ။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ဆိုးသြမ္းတို႕ ေခါင္းမီးေတာက္တာပါပဲ။ ကိုယ့္ကို လိုက္ပို႕မလိုေျပာျပီး ေခၚထြက္ခဲ့တာ ၊ သူတို႕ သမီးရည္းစား ( ၂ ) ေယာက္က ျပန္မလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာမွ ထိုင္ျပီး ဘုရားစာရြတ္ေနရတယ္ ။ အခ်ိန္ကလည္း မနက္ ( ၁၂ ) ကတည္းကထြက္လာတာ ၊ သူတို႕လည္း ျပန္လာေရာ အခ်ိန္က ည ( ၇ ) နာရီထိုးေနျပီ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အိမ္ကို ျပန္ေမာင္းေျပးတာေပ့ါ။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ သူ႕အေဖ ရဲအုပ္ၾကီးက မ်က္နွာက ျပိဳေတာ့မဲ့ မိုးလိုပဲ။ သူထင္ေနတာက ကၽြန္ေတာ္မ်ား ခိုးသြားျပီလားလို႕ေလ။ အမနဲ႔ အန္တီကလည္း တိုးတိုးနဲ႔ နင္တို႕ဘယ္ေတြ သြားေနတာလဲတဲ့ ။ ဒီမွာ လိုက္ရွာေနၾကတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ေကာင္းမလဲေပ့ါေနာ္။ သူတို႕အိမ္မွာေနတယ္ ၊ သူတို႕သမီးကို အျပင္ေခၚထုတ္သြားတယ္ ၊ ေနာက္က်မွ ျပန္လာတယ္ ဆိုေတာ့ ၊ အေျခအေနက သိပ္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေလ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ျဖန္ ျပန္မွာဆိုေတာ့ သို႕ေလာ ...သို႕ေလာ ေတြနဲ႔ ေခါင္းမီးေတာက္ခဲ့ရတာပါ။ ဦးေလးကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ အားနာခဲ့ပါတယ္။ သူက သမီးရွင္မဟုတ္လား။ အေဖခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာတာေပ့ါ။ သူကေတာ့ အငယ္မ လာဦးဆိုျပီး တိုးတိုးနဲ႔ ဆူေနတာေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ့္က်ေတာ့ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ မင္းတို႕ကလည္း ေနာက္က်လိုက္တာကြာ ဆိုျပီးေတာ့ပဲ ျပီးသြားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ျပန္သြားေတာ့ ကားဂိတ္ေတာင္ လိုက္မပို႕ခိုင္းခ့ဲဘူး။ အစက ပို႕ခိုင္းမလို႕ဟာ တခါတည္း ခိုးေျပးမွာ စုိးလို႕လား မသိပါဘူး။ ဟဲ..ဟဲ။ အဲဒီလို အဌားနာမည္ၾကီးခဲ့တာေပ့ါဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕ ဦးေလးတို႕က ျပန္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သူတို႕ အထင္လဲြခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုေပ့ါ။ ျပန္မွပဲ သြားျပန္လည္ဦးမယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေတာ့ သေဘာအရမ္းေကာင္းတဲ့ မိသားစုပါ။
ဒါနဲ႔ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ျပီး အိမ္ကို လက္ရွိ အေျခအေနကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေပ့ါ ။ ေနထိုင္ေကာင္းေၾကာင္း ၊ အဆင္ေျပေၾကာင္း သတိရေၾကာင္း အစံုေပ့ါ။ အေမကလည္း အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ဖို႕ အေၾကာင္းနဲ႔ ေငြလိုလွ်င္ မွာဖို႕အေၾကာင္း အစသျဖင့္ ေျပာပါတယ္။ ၾကည့္...အေမေတြက အဲဒီလို အလိုက္သိတက္တာ။ လားရိႈးမွာ ေစ်းနဲ႔တစ္ဆက္တည္းမွာ ရိုးမဘဏ္တည္ရွိပါတယ္။ အျခား ျမန္မာေမဖလား၀ါးဘဏ္ ၊ အာရွဓနဘဏ္ တို႕လည္း ရွိပါတယ္။ ဘဏ္ေတြထဲမွာေတာ့ အာရွဓန ဘဏ္က ၀န္ထမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတယ္ဗ်။ ေၾကာ္ျငာ၀င္တာပါ။ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးလို႕။ ဒါနဲ႔ အေမ့ကို မလိုေသးေၾကာင္းေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းဆင္းကတည္းက ခ်က္စာအုပ္ကို တစ္ခါတည္း လက္မွတ္ထိုးျပီး အေမ့ကို ကန္ေတာ့ ထားခဲ့တာပါ။ အေဖကေတာ့ ခ်ဴဆီထည့္တာတဲ့။ သူစာအုပ္က တစ္လမွ ၁၀၀၀၀ ေလာက္ရမွာ။ ငါတို႕ဆီကို တစ္လကို ၁၅၀၀၀ ေလာက္ျပန္မွာ မွာေသခ်ာတယ္တဲ့။ အဲဒီလိုပါဆို။
ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ လားရိႈးေရ
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း တိုင္းမႈးေက်းဇူးေၾကာင့္ လားရိႈးမွာ ဘာမွ မလုပ္ရဘဲ အခ်ိန္ ( ၂ ) ပတ္ၾကာ စားလုိက္ ၊ လည္လိုက္နဲ႔ ေနခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးဟာ မိခင္တပ္ရင္း အသီးသီးကို တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ အတြက္ တိုင္းမႈးထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ရျပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ အစီအစဥ္လုိက္ အလွည့္ၾက လႊတ္မည့္ ရက္ကို ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးေပါင္း ၂၂ တပ္ေက်ာ္ ရွိသည့္အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕က တိုင္းတပ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး အသုတ္မွ တပ္ကုိသြားရပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လမ္းခဲြေပ့ါ။ ကိုယ္ခင္မင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို နုတ္ဆက္ျပီး ကားဂိတ္ကို ေသတၱာေတြ ယူျပီး ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ မူဆယ္ကို တက္မဲ့ကားဂိတ္မွာ ဗန္ကားနဲ႔ သြားလွ်င္ မူဆယ္ထိ ( ၁၀၀၀၀) ၊ လိုင္းကားနွင့္သြားလွ်င္ ( ၄၀၀၀ ) ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က ကြတ္ခိုင္ အထိပါပဲလို႕ေျပာေတာ့ ( ၂၀၀၀ ) နဲ႔ ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေသတၱာဖိုးက ( ၅၀၀ ) ေပးခဲရတယ္ဗ်။ အိတ္ထဲက လက္က်န္ ပိုက္ဆံေလးဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း နည္းလို႕ နည္းလို႕ေပါ့ဗ်ာ။
မနက္ ( ၁၁ း ၃၀ ) ေလာက္ ကားစစီးလာခဲ့တာ ခရီးလမ္းကေတာ့ လားရိႈး-သိႏီၵ-ကြတ္ခိုင္-နမ့္ဖက္ကာ-မုန္းယု- မူဆယ္ ကားလမ္းခရီးပါ။ လားရိႈးကေန ခရီးလမ္း အကြာအေ၀း စုစုေပါင္းဟာ.......
ဆက္ရန္
ဒီဂုဏ္ျပဳလႊာေလး မွတ္တမ္းကေတာ့ လိႈင္သာယာ မီးေဘးသင့္ခံရေသာ အိမ္ေထာင္စုသည္ မ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေ၀းေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားမွ အလွဴေငြ မွတ္တမ္းေလး ျဖစ္ပါသည္။ ပါ၀င္လွဴဒန္းသည့္ ေက်ာင္းမ်ားမွာ MPEI , BMSTU , MUCTR , MAI ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ျပီး လွဴဒန္းေငြ ပမာဏမွာ က်ပ္ေငြ ၇၇၀၀၀၀ ျဖစ္ပါသည္။
ေမာင္႔ႏွလံုးသားရဲ႕ဇာတာကို ႀကိဳသိေနခဲ႔လို႔
ေနာင္တေတြကို ပိုင္ဆိုင္သင္႔တယ္တဲ႔လား .....
မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔လား ကံၾကမၼာရယ္
ထုဆစ္လို႔မရတဲ႔အနာဂါတ္ကို ေငးၾကည္႔ရင္း
ကြ်န္မအေတြးေတြ ရပ္တန္႔ခဲ႔ရတာ မ်ားပါၿပီ။
ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ႔ ကြ်န္မကို
ေခါင္းမာခြင္႔ေပးပါ .......ေမာင္
မာယာဆုိတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ
နံမည္ပ်က္ေပါက္ရင္ေပါက္ပါေစေတာ႔
ႏွလံုးသားက ဘယ္သူ႔ကို ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ
ေဟာဒီ မ်က္ရည္ေတြ သိပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ႔
ေမာင္ရွိတဲ႔အရပ္ကေန
အံတစ္ခ်က္ႀကိတ္ရင္း ျပန္ခဲ႔ပါၿပီ။
ကၽြန္မရဲ ့ေမွ်ာ္လင႔္ခ်က္ေတြနဲ႔
ေမာင္႔ရဲ႔အိမ္မက္ေတြကို ၀န္မေလးေစခ်င္ဘူး ......
ကၽြန္မအေပၚတိုင္တည္ထားတဲ႔သစၥာေတြအတြက္
ေမာင္႔ရဲ႔အနာဂါတ္ကို မရူးႏွမ္းေစခ်င္ဘူး ........
ကြ်န္မကိုသယ္ေဆာင္ခ်င္တဲ႔ေမာင္႔ရည္မွန္းခ်က္မွာ
အားေကာင္းေမာင္းသန္အခ်စ္ေတြျမင္ေပမဲ႔
ဆူးတစ္ခ်က္မ၀င္ေစ႔ခ်င္ဘူး
ကြ်န္မႏွလံုးသား ေဖာက္ျပန္ျခင္းကင္းတယ္ဆိုတာေတာ႔
ဘုရားသခင္တိုင္းက ေခါင္းညိမ္႔မွာပါ .. ေမာင္။
ေမာင္မရွိေတာ႔ေပမဲ႔
ေမာင္ရွိခဲ႔ဖူးတဲ႔ရင္ခြင္ကို......ေႏြးေႏြးေလးထားပါ႔မယ္
ေမာင္ရွိတဲ႔အတိတ္ကို
မ်က္စိေလးမွိတ္ၿပီး...တိတ္တိတ္ေလးလာခဲ႔မယ္
ေမာင္ေနတဲ႔ရင္ခြင္ခန္းကို
ဘယ္ေတာ႔မွ မႏြမ္းေအာင္.....အသက္နဲ႔က်မ္းက်ိန္ၿပီး လြမ္းပါ႔မယ္
သမုဒၵရာ အနား ဘယ္လိုပဲသတ္သတ္
ကြ်န္မနဲ႔ေမာင္ရဲ႕ အအဆံုးသတ္ကိုေတာ႔
လြမ္းမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေဘာင္ခတ္ပါရေစ
ဘယ္ေတာ႔မွ ေဖာက္မထြက္ဘူး ....... ေမာင္
ကၽြန္မရဲ႔ ႏွလံုးေသြးေတြ
အဲဒီ စာမ်က္ႏွာမွာ အျမဲလည္ပတ္ပါ႔မယ္
ေမာင္တစ္ေယာက္ ေက်နပ္ပါေစ။
ဒီကဗ်ာေလးက မေမဦးခင္ ဘေလာ့ဂ္ကေန ေဖာ္ျပေပးတာပါ။ ခံစားမႈ မတိုက္ဆိုင္ေပမယ့္ ကဗ်ာခ်စ္သူ ပီပီ ကဗ်ာေကာင္းေတြ ေတြ႕ရင္ မေနနိင္တာေၾကာင့္ လာလည္တဲ့ စာဖတ္သူေတြကို ျပန္လည္ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္ ဗ်ာ။ စာေရးသူကေတာ့ ကိုမိုးေဆြ ပါ။
Friday, March 28, 2008
သံုးေယာက္သား ရထားလက္မွတ္ သြား၀ယ္ဖို႕ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ သြားတိုးသလဲ ဆိုေတာ့ ခြင့္ျပန္လာတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းေတြနဲ႔ သြားေတြ႕ပါတယ္။ သူတို႕ကလည္း ရန္ကုန္ျပန္ၾကမွာ ဆိုေတာ့ လက္မွက္ကို အေဖနဲ႔ အေမ့အတြက္ပဲ ၀ယ္ျပီး ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းတူျခင္း ညီအစ္ကိုေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စီးဖို႕ သူတို႕အတဲြမွာပဲ သြားေနလိုက္ပါတယ္။ လက္မွက္ဖိုး မကုန္ေတာ့ ဘူးေပ့ါဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ မႏၱေလး-ရန္ကုန္ မီးရထားလမ္း ကို ညေန ၆ နာရီမွာ စထြက္ခဲ့ပါတယ္။
ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ဒီခရီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗိုလ္ေလာင္းတုန္းကလဲ အရမ္းေပ်ာ္တာဗ်။ ရထားထြက္ေတာ့မယ္ လို႕ အသံၾကားလိုက္တာနဲ႔ ရထားနံရံေတြကို ထုျပီး ေအာ္ဟစ္ေတာ့တာပဲ။ ၀ူး...ေဟး...၀ိုး အသံမ်ိဳးစံုထြက္ ၊ ေရသန္႕ဘူးေတြ ထုတဲ့သူက ထုနဲ႔ ကမၻာပ်က္ေနသလား မွတ္ရတယ္။ လိုက္ပို႕တဲ့ အရာရွိေတြကလည္း ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ သိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဆိုတာ သူတို႕လည္း သိတယ္ ၊ ျပီးေတာ့ သူတို႕လည္း ဒီအရသာကို ခံစားဖူးတာကို။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မွ ကိုယ္က အရာရွိျဖစ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း ၊ အခုအတူ ျပန္ေနတာကလည္း ကိုယ့္ထက္အငယ္ေတြ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ဟန္လုပ္ေနရတာေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕ကို ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ေနတာေပ့ါ။
ကၽြန္ေတာ္ ဗိုလ္ေလာင္းတုန္းက ခြင့္ျပန္ရင္လည္း ရထားနဲ႔ပဲ ျပန္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို႕နဲ႔ အတူကားနဲ႔ ျပန္ဖို႕ေခၚတာေပ့ါဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုေျပာမလဲ ကၽြန္ေတာ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သမား ၊ ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ တေပ်ာ္ၾကီးနဲ႔ ျပန္ရမွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ၊ ေနာက္တစ္ခ်က္က အရိုးသားဆံုး ၀န္ခံရရင္ ရထားေပၚမွာ ေရာင္းတဲ့ မုန္႕ေတြ၀ယ္၀ယ္စားရတာကို အင္မတန္ ခံုမင္တာေၾကာင့္ပါ။ ျပီးေတာ့ ရထားက ကားနဲ႔ သြားရတာထက္ စာရင္ ပိုေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းတယ္ဗ်။ လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ လယ္ကြင္းေတြ ၊ အိမ္ေတြ ၊ ဘုရားေတြ ကိုေငးရင္း ေလတျဖဴးျဖဴးေလးနဲ႔ အရမ္း ၾကည္နူးဖို႕ေကာင္းတယ္။ စားျပီးတဲ့ ဟာေတြကိုလည္း ရထား ေဘာင္ေပၚကေန အလြယ္တကူ လႊင့္ပစ္နိင္တယ္ ( နိင္ငံၾကီးသား ပီသတာ ) ၊ မ်က္နွာ အလြယ္တကူ သစ္နိင္တယ္ ၊ ျပီးေတာ့ ရထားလမ္းဆိုတာက ရြာေတြ ၊ လယ္ကြင္းေတြထဲက ေဖာက္ထားတာ ဆိုေတာ့ မ်က္စိေအး ၊ နားေအးတယ္။ ကားလမ္းၾကေတာ့ ျမိဳ႕ထဲမွာ ေဖာက္ထားတာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ နားညီးတယ္ ။ မလြတ္လပ္ဘူး။ အဆိုးဆံုးက အေပါ့အပါးသြားတာ မရွိတာ။ ရထားမွာ ၾကေတာ့ ၀မ္းလြယ္ တက္သူေတြ အတြက္ အရမ္းကို အဆင္ေျပပါတယ္။ အိမ္သာပါတာကိုး။ ျပီးေတာ့ ဘူတာေတြ ၀င္တိုင္းလည္း ရြာေတြက လာေရာင္းက်တဲ့ အသီးအနွံေတြ ၊ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေတြ ၊ အစားအေသာက္ေတြ စိတ္ၾကိဳက္ ၀ယ္ယူနိင္တယ္ဗ်ာ။ ကဲ...ဟန္ မၾကဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ကိန္းၾကီးခန္းၾကီး မနိင္ေတာ့ ကားနဲ႔သြားရတာကို အလြန္ စိတ္ပ်က္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေဒသေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ကားနဲ႔ သြားခ်င္ေပမယ့္ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ကိုေတာ့ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မီးရထားစီးသြားရတာကို နွစ္ၾကိဳက္မိပါတယ္။
ဒီလုိ ျမင္ကြင္းေလးေတြ ျမင္ေတြ နိင္တာေပ့ါဗ်ာ။ ဒါကေတာ့ ရထားနဲ႔ သြားျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူး ေလးေတြေပ့ါ။ စာဖတ္သူတို႕မွာလည္း ရထားနဲ႔ ခရီးသြားဖူးတဲ့ သူေတြ ရွိေတာ့ ဒီအရသာကို ခံစားဖူးၾကမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္။ တစ္ခုရွိတာကေတာ့ မႏၱေလး ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ( မႏၱေလး ဘက္က ပိုမ်ားပါတယ္ ) ဘူတာကို ၀င္လာျပီဆို ကေလးေတြဗ်ာ ေရသန္႕ဗူးးေလး ေပးခဲ့ပါ...ေရသန္႕ဗူးေလး ေပးခဲ့ပါဆိုျပီး လက္ေလးျပလို႕ ေတာင္းေနၾကတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ေက်ာင္းစိမ္း ၀တ္စံုနဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕က အက်ီမပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ နည္းနည္း အသက္ၾကီးၾကီး ဘယ္လိုေျပာမလဲ ( ၉ ) နွစ္ေလာက္ ရွိမွာေပ့ါ ၊ အဲဒီကေလးက ေနာက္ ၃ နွစ္ေလာက္ ရွိတဲ့ကေလးကို ခါးမွာ ခ်ီထားျပီး အေပၚက ပစ္ခ်ေပးတဲ့ ေရဗူးကို လိုက္ေကာက္ေနတာ။ တကယ့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ခရီးသည္ေတြက လည္း ေစတနာေတာ့ ပါပါရဲ႕။ ပစ္ခ်ေပးလိုက္တာ ဆိုေပမယ့္ ေ၀းေ၀းပစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရထားနဲ႔ နီးနီးေလးကို ျဖစ္ကတက္ဆန္း ပစ္လိုက္တာ။ ဟိုက ကေလးေတြကလည္း သိတာမဟုတ္ဘူး ။ ေရဗူးပဲ ျမင္တာဆိုေတာ့ မေတာ္ ရထား ေအာက္ေတြမ်ား ေရာက္သြားရင္ မေတြး၀ံစရာပါပဲ။ ဒီကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဘယ္သူ႕ကို အျပစ္တင္ရမွန္း စာဖတ္သူပဲ ဆံုးျဖက္ပါေတာ့။
ခြင့္ဆိုသည္မွာ.....
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ရန္ကုန္ေရာက္ ဟိုအမ်ိဳးအိမ္၀င္ ၊ ဒီအမ်ိဳးအိမ္သြား ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြ လိုက္လည္ ၊ အေမ့ရြာကို အလည္သြား ။ အေမခ်က္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြကို တ၀တျပဲစားျပီး ေနလာလိုက္တာ အခ်ိန္တန္လာေတာ့ အိမ္ျပန္ရဖို႕ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ခြင့္ ( ၁၀ ) ရက္မွာ အသြားအျပန္ ခရီးလမ္း ( ၄ ) ရက္ကို နုတ္လိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ စုစုေပါင္း အိမ္မွာ ေနခဲ့ရတာ အားလံုးေပါင္းမွ ( ၆ ) ရက္တည္းရယ္ပါ။ စစ္သားျဖစ္လာမွေတာ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ကိုယ္မပိုင္မွန္း သိေပမယ့္ ျပန္လည္း မျပန္ခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီခံစားမႈ႕ကို နားလည္ေပးနိင္ၾကမယ္လို႕လည္း ထင္ပါတယ္။ အသက္ ( ၁၆ ) နွစ္ကတည္းက အိမ္ကထြက္ခဲ့တာ ( ၃ ) နွစ္လံုးလံုးမွာမွ ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္ရခဲ့တာ ( ၂ လ နဲ႔ ၆ ) ရက္ထဲပါ။ ဒါ တပ္မေတာ္မွာ အၾကီးမားဆံုး ခြင့္ခံစားမႈ႕ပါပဲ။ အဲဒါျပီးေတာ့ အခု ၂၀၀၈ ခုနွစ္ ဒီအခ်ိန္အထိ မိသားစု ၊ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရတာ ၂၀၀၄ ခုနွစ္ကတည္းကေန ဆိုရင္ အားလံုးေပါင္း ( ၄ ) နွစ္မွာ ခြင့္ ( ၁ လ ) နီးပါးေလာက္ပဲ ရလိုက္ပါတယ္။ ဒီတစ္လ ဆိုတာကလည္း ( ၁ ) လ လံုးလံုး ခံစားရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၂ နစ္ေလာက္ ေနမွ သင္တန္း သြားခါနီး အိမ္ကို ခြင့္ ( ၅ ) ရက္ ၊ ( ၈ ) ရက္ အဲဒီေလာက္ေလးပဲ ရတာပါ။ အားလံုးေပါင္းလို႕ (၁) ေလာက္ပဲ ရွိတယ္လို႕ ေျပာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တာျခင္း မတူေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ ဒီကိုလာတဲ့ ညီအစ္ကိုမ်ားလည္း ဒီေလာက္ပဲ ခြင့္ရၾကမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ အခုလို ေျပာျပရတာကလည္း သိေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ တခုတည္းနဲ႔ သာ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
မနက္ျဖန္ ျပန္မယ္ဆို ဒီေန႕ည ဘူတာၾကီးမွာ လက္မွတ္၀ယ္ ၊ အိမ္မွာ အေမက စားစရာေတြ ျပင္ဆင္ေပး ၊ ထည့္စရာရွိတာ ထည့္ျပီး ညက်ေတာ့ အမ်ိဳးေတြကို လိုက္နုတ္ဆက္ ၊ အသက္ၾကီးတဲ့ သူေတြကိုလည္း ကန္႕ေတာ့နဲ႔ ေပ့ါ။ မနက္ျဖန္ ညေနေလာက္ ေရာက္လာေတာ့ အေဖနဲ႔အေမ့ကို ကန္ေတာ့ ၊ အစ္မ ညီမ ၊ ညီေတြကို နုတ္ဆက္ရင္း ဘူတာၾကီး ကို ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ရထားမလာခင္ အခ်ိန္ထိေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္းရင္း ဟိုေနာက္ ၊ ဒီေနာက္ေပ့ါ။ အေမကလည္း ရတနာ ( ၃ )ပါးကို အျမဲရြက္ဆို ဖို႕အေၾကာင္း ၊ ကိုယ့္လက္ေအာက္ ငယ္သားေတြအေပၚကို ၾကင္၂နာ၂ ဆက္ဆံဖို႕ ၊ လူၾကီးသူမကို ရိုေသဖို႕ စတဲ့ အေမတို႕ ၀တၱာရားရွိသည္ထက္ ပိုစြာ မွာေနတာေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆိုတာကို ဘယ္နွစ္ၾကိမ္ ေျမွာက္မွန္း မသိ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရထားလာေတာ့ ပစၥည္းေတြ ကိုယ့္ေနရာထားရင္း ဒုတိယ အၾကိမ္ေျမွာက္ နုတ္ဆက္ ၾကတာေပ့ါ။ ဒီတခါေတာ့ အေမေရာ ၊ အစ္မေရာ ၊ ညီမေရာ မ်က္ရည္ေတြက ၀ဲလုိ႕။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာက်ၤားဆိုေပမယ့္ အတူတူပါပဲ။ မနည္း ဟန္လုပ္ေနရတယ္။ သူတို႕ကို ေဖ်ာင္းဖ်ဖို႕ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ေနာက္ပို႕ထားရတာေပ့ါဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ရထားထြက္ဖို႕ အခ်က္လည္း ျပေရာ....ကၽြန္ေတာ္လည္း ရထားေပၚ ေလွကားကေန တက္ျပီး အေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အေမေရာ ၊ အမေရာက ငိုေနျပီ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာၾကာ ၾကည့္မေနေတာ့ဘူး သံေယာဇဥ္ တစ္ခါတည္း ျဖတ္လို႕ ေနရာသြားထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္က မရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ျပတင္းေပါက္က ေန ထြက္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္ အေဖကေတာ့ ေယာက်ၤားကြာ ေအာင္ျမင္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ လက္မေထာင္ျပတယ္။ အေမကေတာ့ ငိုျပီး ျပံဳးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္ေတာ့ နည္းနည္းက်သြားတယ္ဗ်။ ရွက္စရာလို႕ေတာ့ မထင္ပါဘူး ။ ရထားက ထြက္သြားေတာ့မွပဲ သက္ျပင္းခ်နိင္ေတာ့တယ္။ ၀ူး.....ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ကို ျပန္လာရမလဲ မသိေသးအေမ။ အေဖနဲ႔အေမ သာ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ ။ အပြင့္လင္းဆံုး ေျပာရရင္ စစ္သားရယ္လို႕ ျဖစ္လာမွေတာ့ အေဖ၊အေမ ေသတာကို ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ရလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အျပန္ခရီးမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ပဲ အလြမ္းသင့္ျပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႔။ ကိုယ့္ေဘး၊ ဘယ္ညာ ၾကည့္ေတာ့လည္း အားလံုးကလည္း ျငိမ္သက္ေနၾကတယ္။ ေအာ္...ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု ျဖစ္ပံုကို ျမင္လိုက္လို႕ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကတာ ေနတာလားေပ့ါ ဆိုျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ အမွန္က အိပ္ငုိက္္ေနၾကတာကိုး။
ဒါနဲ႔ မႏၱေလး ဘူတာၾကီးထဲ ေရာက္ ။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ရထားေပၚမွာ ခင္လာတဲ့ အစ္ကိုၾကီးက သူနဲ႔အသိ လူေတြ ရွိတယ္ေပ့ါ။ ဘူတာမွာ ေသတၱာသယ္ေပးခိုင္းမယ္ေပ့ါ။ ကားဂိတ္အထိ ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဆိုက္ကား ဂိတ္အထိ တဲ့။ ဒါနဲ႔ ေသတၱာ၀ိုင္းသယ္ေပးတဲ့ သူေတြ ဘာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုးသြမ္းတို႕မ်ား ကံေကာင္းေနလိုက္တာ။ အမယ္...ဒါေတာင္ သူက အစ္ကို ဆိုက္ကားဂိတ္ အထိ လိုက္ပို႕ေပးမယ္ ဆုိပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း ဟုတ္ကဲ့...ေက်းဇူးပါပဲေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ အတူတူ စီးလာတဲ့ အစ္ကိုၾကီးကို နုတ္ဆက္။ ေသတၱာေတြ သယ္ေပးတဲ့ လူေတြေနာက္ လိုက္ရင္း ဘူတာၾကီးက ထြက္လာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သိတယ္...ဆိုက္ကားဂိတ္လည္း ေရာက္ေရာ အစ္ကို လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလး မစပါတဲ့။ အင္း...ထင္ေတာ့ ထင္သား။ အစကတည္းက မသကၤာေနတာ။ ျဖစ္ရမယ္ဆိုျပီး ၂၀၀ တန္ တစ္ရြက္ထုတ္ေပး လိုက္တယ္။ နားလည္မႈေပ့ါ ။ ဒါေတာင္ ဒင္းက... သိပ္ေက်နပ္ပံုမေပၚဘူး။ ၅၀ တိုးမေပးလို႕တဲ့။ ၂၅၀ ေတာင္းတာေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ အိတ္ထဲမွာလည္း ၂၅၀၀၀၀ ေလာက္ပဲ ပါတယ္ဗ်။ ဒါေတာင္ ဘယ္လိုေျပာမလဲ တပ္ေရာက္တဲ့ အထိေပ့ါေနာ္။ လမ္းမွာ စားရမယ့္ သံုးရမဲ့ ကားစရိတ္ေတြကလည္း ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား။ အတက္နိင္ဆံုး ေခြ်တာေနရတာ။
သူတို႕ဘ၀ကိုလည္း နားလည္ပါတယ္။ ပညာမတက္ေတာ့ ကာယနဲ႔ ရင္းရတဲ့ ဘ၀။ တစ္ခ်ိဳ႕အန္တီၾကီးေတြဆို ဗိုက္ၾကီးသည္ေတြ ျဖစ္ေနတာေတာင္ ေသတၱာ၀င္ထမ္းတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အဘြားၾကီးေတြ ေပ့ါ။ ဘယ္ ခိုင္းခ်င္ပါ့မလဲ။ သူတို႕က ပိုေတာင္ လုပ္ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတာေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းတထြာ အတြက္ ရွာေဖြရတယ္ မဟုတ္လား။ ပိုက္ဆံဆိုတာ ဘယ္လို ရွာရခက္တယ္ ဆိုတာ သာမန္ မိသားစုက ေမြးဖြားလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္း၂ သိတာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ သိပ္မေတြးအားပါဘူး...ကိုယ့္ကိစၥကလည္း ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား ။ ဒါနဲ႔ လားရိႈးသြားဖို႕ ဘယ္ကားကို စီးရမွန္း မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ဟိုနား ဒီနား ေလွ်ာက္ေမးေတာ့ ဘူတာၾကီး အေရွ႕ဘက္မွာ န၀ရတ္ ကားဂိတ္ ရွိတယ္ ။ အဲဒီကေန သြားလို႕ရတယ္ေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း အဲဒီကို ေရာက္။ ျပီးေတာ့ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ကားက ဗန္ကားနဲ႔ဆို ( ၇၅၀၀ ) က်ပ္ ၊ ညေန (၄) နာရီထြက္မယ္ ။ မွန္လံုနဲ႔ဆို ( ၄၅၀၀ ) က်ပ္။ ဒါေပမယ့္ မွန္လံုက ည ( ၉ ) နာရီေလာက္မွ ထြက္မွာ။ ျပီးေတာ့ လမ္းမွာလည္း ကုန္ေတြပါေတာ့ ၾကာဦးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗန္ကားကို ပဲ ေရြးရေတာ့တာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ အိပ္ထဲက ေနာက္ထပ္ ေထာင္တန္ (၇) ရြတ္နဲ႔ ငါးရာတန္ ( ၁ ) ရြတ္ သူတို႕ဆီ အျပီးေျပာင္းသြားၾကတယ္။
ညေနေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ခရီးသည္ ဦးေလးၾကီး (၃) ေယာက္ ၊ အန္တီၾကီး (၂ ) ေယာက္ ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကားသမား အပါအ၀င္ ေပါင္း ( ၆ ) ေယာက္ လားရိႈးကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဗိုက္ဆာေတာ့ ေတြ႕ရာဆိုင္ရပ္ ၊ ျပီးေတာ့ ခရီးဆက္နဲ႔ လား၇ိႈးကို မနက္ (၄) နာရီေလာက္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ မိုးေတာင္ မလင္းေသးဘူးေပ့ါဗ်ာ။ ေနရာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ခဏထားတဲ့ ေဆးရံုထဲမွာေပ့ါ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေရာက္နွင့္ေနၾကပါျပီ။ ဒီေကာင္ေတြ ဒီေလာက္ေစာေစာ ျပန္ေရာက္ေနတာ အိမ္နဲ႔ သံေယာဇဥ္ သိပ္မရွိဘူးနဲ႔တူတယ္လို႕ ေတြးရင္း ရယ္မိပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ပစၥည္းေတြ ခ်ရင္း ၾကိဳေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို နုတ္ဆက္ေပ့ါ။
အဲဒီေန႕ညေန ( ၆ ) နာရီမွာပဲ လူစံုလား ျပန္စစ္ပါတယ္။ အာလံုးစံုေတာ့ လူစစ္တဲ့ ဗိုလ္ၾကီးက ေလာေလာဆယ္ ဒီမွာပဲ ေနရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ တိုင္းမႈးနွင့္ေတြ႕ျပီး သည္နွင့္ တပ္ေတြကို သြားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း မွာၾကားပါတယ္။ မနက္ျဖန္ေရာက္ေတာ့ ဒီေဆးရံုထဲ က အေဆာင္မွာ ဘယ္ၾကာၾကာေနနိင္မလဲ။ ဟိုစူးစမ္း ဒီစူးစမ္းဖို႕ ထြက္တာေပ့ါ။ အဲဒီမွာ လားရိႈးျမိဳ႕နွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပထမဆံုး စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုဗ်......
ဆက္ရန္ ။
Thursday, March 27, 2008
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယဥ္တန္းဟာ လားရိႈးျမိဳ႕ရဲ႕ တပ္ေဆးရုံတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ကုတင္ ( ၇၀၀ ) ကုိ ေရာက္ရွိ လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပစၥည္းေတြခ် ၊ လူစစ္ ၊ တန္းစီ ပါတယ္။ တပ္မေတာ္မွာ ဘယ္ေနရာကိုပဲ သြားသြား ၊ လူျပန္စစ္ပါတယ္။ အားလံုးျပီးေတာ့ ဘာဂ်ာေဆာင္လို႕ ေခၚတဲ့ အေဆာက္အဦး ( ေဟာ ) မွာ ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနရာကို ဖုန္ခါ ၊ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ျပီး ပါလာတဲ့ ဟာေလးေတြ ထုတ္ခင္းတာေပ့ါ။ ေတာ္ေသးတယ္ မံုရြာေစာင္ ခပ္ပါးပါး ၂ ထည္ပါလာလုိ႕။ တစ္ထည္ကို ထုတ္ခင္း ၊ တစ္ထည္ကို ျခံဳေပ့ါ။ ကိုယ့္ေသတၱာကိုယ္ ေဘးမွာ ထားျပီး မ်က္နွာသစ္ ၊ ကိုယ္လက္ေဆးျပီးတာနဲ႔ ထမင္းစားဖို႕ အသင့္ျပင္ထားတဲ့ ေနရာမွာ သြားစားၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ( ၆၂၆ ) ေထာက္ပံေရး တပ္က လာ ေကၽြးပါတယ္။ ဒါနဲ႕ စားျပီးေတာ့ ခရီးပင္ပန္းတာေၾကာင့္ အိပ္ရာေစာေစာ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
မနက္ေရာက္ေတ့ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆးရံုထဲ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ နိးေတာ့မွ သိတယ္။ ဒါေတာင္ အျပင္ထြက္တဲ့ သူေတြ ေျပာမွ သိတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြက အားထည့္တယ္လို႕ ေျပာရမလိုပါပဲ။ ေစာေစာထျပီး ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေပ့ါ။ ေ၀းေ၀းေတာ့ သြားလို႕မရပါဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ တိုင္းမႈးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေတြ႕မယ္လို႕ ေျပာထားတာကိုး ။ ေနာက္ျပီး အၾကားခ်င္ဆံုး စကားတခြန္းကိုလည္း ၾကိဳျပီး ေျပာထားေသးတယ္ ခင္ဗ်ာ။ တိုင္းမႈးနဲ႔ ေတြ႕ျပီးတာနဲ႔ ခြင့္ျပန္ရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ( ၁၀ ) ရက္ေပးမယ္တဲ့ ။ ဒီ ( ၁၀ ) ရက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့ အရာရွိငယ္တုိင္း ရၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြၾကေတာ့လည္း ေနတာက ျမစ္ၾကီးနား ၊ တာ၀န္က်တာက တနသၤာရီ ဆိုေတာ့ လမ္းမွာတင္ ၾကာကုန္တာေပ့ါဗ်ာ။ အဲဒီလို႕ ကပ္သီးကပ္သပ္ အေနအထားမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ တိုင္းမႈးနဲ႔ ေတြ႕မဲ့ ေန႕ကို ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေရာက္ျပီး ေနာက္ ( ၂ ) ရက္ အၾကာမွာေတာ့ တိုင္းမႈးနဲ႔ ေတြ႕ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက အေရွ႕ေျမာက္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တိုင္းမႈးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္လိႈင္ပါ။ အရပ္က ၅ ေပ ၅ ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ပိန္ပိန္ နဲ႔ သေဘာအင္မတန္ ေကာင္းတဲ့ တိုင္းမႈးတစ္ေယာက္ပါ။ သူနဲ႔ေတြ႕မယ္ဆိုေတာ့ ယူနီးေဖာင္း၀တ္ ၊ ဖိနပ္ ၊ ခါးပတ္ ၊ ေကာ္လံဂ်က္ ၊ အပြင့္ အကုန္တိုက္ခၽြတ္ျပီး မနက္ ( ၉ ) နာရီေလာက္ တိုင္းရုံးမွာ သြားေစာင့္ေနရတယ္။ လူစံုေတာ့ တိုင္းမႈး ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခါ သတင္းပို႕ ၊ တန္းအပ္ျပီး တိုင္းမႈးက “ အခုလုိ သူ႕အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ တိုင္းမွာ တာ၀န္က်တဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိေၾကာင္း ၊ ၾကိဳဆိုပါေၾကာင္း ၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္ အနည္းအက်ဥ္းကို ေမးျမန္းျပီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ တုိင္းမႈး တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ အခ်ိန္ မအားတာ ေၾကာင့္လည္း ပါေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာ စကားမေျပာလိုက္နိင္ပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့ G -1 ( စစ္ဆင္ေရးနွင့္ ဆိုင္ေသာ) ၊ Q - 1 ( အုပ္ခ်ဳပ္မႈနွင့္ ဆိုင္ေသာ ) ၊ A - 1 ( ဥပေဒနွင့္ ဆိုင္ေသာ ) စတဲ့ ဒုတိယ ဗိုလ္မႈးၾကီးမ်ားက သူတို႕နွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အေျခအေန မ်ားကို လိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းဖို႕ မွာၾကား ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အားလံုးျပီးေတာ့ အၾကားခ်င္ဆံုး စကားေလး တစ္ခြန္းကေတာ့ ဒါျပီးရင္ MO ထုတ္ေပးျပီး မနက္ျဖန္ ခြင့္ ( ၁၀ ) ရက္ေပးလိုက္ပါဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းသာလံုး ဆို႕သြားတာေပ့ါ။ အိမ္ကို ခဏျပန္ရမယ္ ဆိုတာ ၾကိဳသိေနေပမယ့္ ေစာေစာစီးစီး ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ထားပါဘူး။ ဒါနဲ႔ လာရိႈးျမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ေလွ်ာက္မၾကည့္နိင္ ေသးပဲ အိပ္ျပန္ဖို႕ ျပင္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ နည္းနည္း စျပီး အခက္ေတြ႕တာက ကား ။ လားရိႈးကားဂိတ္က ဘယ္နားရွိမွန္း လည္း မသိဘူး။ ေနာက္ျပီးေတာ့ MO ထုတ္ေပးတယ္ ဆိုေပမယ့္ ျပန္သြားရမွာ ရထားလမ္းၾကီးပဲဗ်။ ဟဲ..ဟဲ ။ ဒီတခါေတာ့ ဘယ္ရမလဲ ။ မစီးေတာ့ဘူး။ သိသြားျပီ။ ေနာက္ျပီး အိမ္ကို ျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း ၊ ရထားဆို ေနာက္က်မွာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မစီးၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကားစင္းလံုးဌားဖို႕ စီစဥ္ရတာေပ့ါ။
အိမ္ျပန္လမ္းသို႕....
ဘယ္က ဌားရမွန္းမသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကားဂိတ္ဘယ္မွာ ရွိသလဲ ေမးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ရယ္ ကားသြားဌားတာေပ့ါ။ ေမးစမ္းျပီး သြားရတာ။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ကားက ဟိုင္းလပ္ကားပါ။ သူတို႕ကလည္း မႏၱေလးကို ဆင္းမွာ အခ်ိန္က မမီွေတာ့ဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ညေန ( ၄ ) နာရီ ရွိေနပါျပီ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ခ်ိဳ ဂိတ္က ပိတ္ေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ သြားခ်င္ရက္နဲ႔ သူတို႕က မသြားျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ျပန္ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ သူတို႕ကို ကတိေပးလိုက္ပါတယ္။ ရေအာင္ေျပာေပးမယ္လို႕ ။ တုိင္းမႈးအမိန္႕ပါတယ္။ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူးေပ့ါ။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႕ကလည္း ကုန္ေတြအနည္းငယ္တင္ျပီး ဌားခ်လာခဲ့တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ လိုက္ခ်င္တဲ့ သူက မ်ားေနတယ္။ ကားက မဆန္႕ဘူး။ အားလံုး ၂၀ ေလာက္ရွိမယ္ ။ ပစၥည္းေတြနဲ႔တင္ ရႈပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ။ အရင္ေျပာထားတဲ့ လူ ၇ ေယာက္ကိုပဲ ေခၚျပီး တစ္ေယာက္ကို ၃၀၀၀ ေကာက္ပါတယ္။ ေစ်းနည္းနည္း ခ်ိဳတာေပ့ါခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြခ်ည္း သီးသန္႕စီးတဲ့ ကားမဟုတ္တာေၾကာင့္ရယ္ ၊ သူတို႕ ကုန္ေတြပါ ပါတာေၾကာင့္ရယ္ ၊ မနက္ သူတို႕ကုန္ ပစၥည္း အခ်ိန္မွ ေရာက္တာ အားလံုးေၾကာင့္ ယဥ္စီးခ ေလွ်ာ့ယူတာပါ။
Van ကားနဲ႔ဆို အျပန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဒီကိုမလာခင္ ၂၀၀၄ တုန္းက က်ပ္ - ၇၀၀၀ ေလာက္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ လခက အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္ဆင္းစ အရာရွိ ဒုဗိုလ္ က်ပ္- ၁၁၀၀၀ ပဲရတာပါ။ ဒီေတာ့ ပစၥည္းေတြတင္ လူစုနဲ႔ ညေန ၇ နာရီေလာက္မွ စထြက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာအခ်ိန္ ( ၇ ) နာရီဆိုတာကလည္း ေမွာင္ေနျပီ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကားေမာင္းသမားကို အရက္မေသာက္ဖို႕ ေတာင္းပန္ရင္း ၊ သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးေပါင္း ၉ ေယာက္ဗ်။ ကားသမား ၊ စပယ္ယာ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ( ၇ ) ေယာက္ ေပ့ါ။ ဒီေတာ့ လမ္းခရီးသြားရင္ ( ၉ ) ေယာက္ဆို မသြားေကာင္းဘူး ဆုိျပီး ေမာင္ေက်ာက္ခဲ မင္းလည္း လိုက္ခဲ့လို႕ ေျပာျပီး ေက်ာက္ခဲ တစ္လံုးကို ေကာက္တင္ခဲ့ပါတယ္။ စားစရာ အတြက္ကေတာ့ မပူရပါဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တေတြခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ အနီးဆံုး ဆိုင္မွာ ၀င္ရပ္ျပီး စားလို႕ ျဖစ္နိင္တာေၾကာင့္ ဘာမွ မ၀ယ္ဘဲ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ကားလမ္းခရီးက ညဘက္ဆိုေတာ့ သိပ္လည္း ဘာမွ မျမင္ရပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္တက္လမ္း အေကြ႕အေကာက္ေတြ မ်ားတယ္ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အိပ္လုိက္တာကိုး။ ကားေနာက္ပိတ္ကို တဲြေလာင္းခ်ျပီး အဲဒီေပၚ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထပ္အိပ္ျပီးလိုက္တာ ။ နည္းနည္း ေၾကာက္တဲ့ ေကာင္ေတြကို အထဲမွာထည့္ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အျပင္က ေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္က မေၾကာက္တက္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ အထဲမွာ ကားစီးရင္ အိုက္လို႕ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အျပင္ထြက္စီးတာေပ့ါ။ အေပၚက မိုးေကာင္ကင္ၾကီးကို ၾကည့္ ၊ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုၾကရင္း ကာလမ္း ညခရီးကို ျဖက္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အိပ္လိုက္တာ ဆိုေတာ့...ေတာင္ပတ္လမ္းေတြမွာ ၾကယ္တစ္လံုးကို ၾကည့္လိုက္ ၊ အဲဒီၾကယ္ကို ၾကည့္ေနရင္း ေတာ္ၾကာ ညာဘက္ ေရာက္လိုက္ ၊ ဘယ္ဘက္ေရာက္လိုက္ ၊ အတည့္ျဖစ္လိုက္ နဲ႔ ၾကယ္ကေတာ့ တစ္ေနရာတည္းေပ့ါ ကိုယ္ကသာ ေတာင္တက္ ဆိုေတာ့ ပတ္ေနတာေလ။ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ညဆိုေတာ့ ေနမရွိေတာ့ မပူဘူး။ ေအးကလည္း ေအးေနတာေၾကာင့္ ခရီးသြားရတာ သင့္ေတာ္ပါတယ္။
လားရိႈးကားလမ္း တစိတ္တပိုင္း
မနက္ေရာက္ေတ့ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆးရံုထဲ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ နိးေတာ့မွ သိတယ္။ ဒါေတာင္ အျပင္ထြက္တဲ့ သူေတြ ေျပာမွ သိတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြက အားထည့္တယ္လို႕ ေျပာရမလိုပါပဲ။ ေစာေစာထျပီး ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေပ့ါ။ ေ၀းေ၀းေတာ့ သြားလို႕မရပါဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ တိုင္းမႈးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေတြ႕မယ္လို႕ ေျပာထားတာကိုး ။ ေနာက္ျပီး အၾကားခ်င္ဆံုး စကားတခြန္းကိုလည္း ၾကိဳျပီး ေျပာထားေသးတယ္ ခင္ဗ်ာ။ တိုင္းမႈးနဲ႔ ေတြ႕ျပီးတာနဲ႔ ခြင့္ျပန္ရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ( ၁၀ ) ရက္ေပးမယ္တဲ့ ။ ဒီ ( ၁၀ ) ရက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့ အရာရွိငယ္တုိင္း ရၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြၾကေတာ့လည္း ေနတာက ျမစ္ၾကီးနား ၊ တာ၀န္က်တာက တနသၤာရီ ဆိုေတာ့ လမ္းမွာတင္ ၾကာကုန္တာေပ့ါဗ်ာ။ အဲဒီလို႕ ကပ္သီးကပ္သပ္ အေနအထားမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ တိုင္းမႈးနဲ႔ ေတြ႕မဲ့ ေန႕ကို ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေရာက္ျပီး ေနာက္ ( ၂ ) ရက္ အၾကာမွာေတာ့ တိုင္းမႈးနဲ႔ ေတြ႕ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက အေရွ႕ေျမာက္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တိုင္းမႈးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္လိႈင္ပါ။ အရပ္က ၅ ေပ ၅ ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ပိန္ပိန္ နဲ႔ သေဘာအင္မတန္ ေကာင္းတဲ့ တိုင္းမႈးတစ္ေယာက္ပါ။ သူနဲ႔ေတြ႕မယ္ဆိုေတာ့ ယူနီးေဖာင္း၀တ္ ၊ ဖိနပ္ ၊ ခါးပတ္ ၊ ေကာ္လံဂ်က္ ၊ အပြင့္ အကုန္တိုက္ခၽြတ္ျပီး မနက္ ( ၉ ) နာရီေလာက္ တိုင္းရုံးမွာ သြားေစာင့္ေနရတယ္။ လူစံုေတာ့ တိုင္းမႈး ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခါ သတင္းပို႕ ၊ တန္းအပ္ျပီး တိုင္းမႈးက “ အခုလုိ သူ႕အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ တိုင္းမွာ တာ၀န္က်တဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိေၾကာင္း ၊ ၾကိဳဆိုပါေၾကာင္း ၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္ အနည္းအက်ဥ္းကို ေမးျမန္းျပီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ တုိင္းမႈး တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ အခ်ိန္ မအားတာ ေၾကာင့္လည္း ပါေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာ စကားမေျပာလိုက္နိင္ပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့ G -1 ( စစ္ဆင္ေရးနွင့္ ဆိုင္ေသာ) ၊ Q - 1 ( အုပ္ခ်ဳပ္မႈနွင့္ ဆိုင္ေသာ ) ၊ A - 1 ( ဥပေဒနွင့္ ဆိုင္ေသာ ) စတဲ့ ဒုတိယ ဗိုလ္မႈးၾကီးမ်ားက သူတို႕နွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အေျခအေန မ်ားကို လိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းဖို႕ မွာၾကား ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အားလံုးျပီးေတာ့ အၾကားခ်င္ဆံုး စကားေလး တစ္ခြန္းကေတာ့ ဒါျပီးရင္ MO ထုတ္ေပးျပီး မနက္ျဖန္ ခြင့္ ( ၁၀ ) ရက္ေပးလိုက္ပါဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းသာလံုး ဆို႕သြားတာေပ့ါ။ အိမ္ကို ခဏျပန္ရမယ္ ဆိုတာ ၾကိဳသိေနေပမယ့္ ေစာေစာစီးစီး ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ထားပါဘူး။ ဒါနဲ႔ လာရိႈးျမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ေလွ်ာက္မၾကည့္နိင္ ေသးပဲ အိပ္ျပန္ဖို႕ ျပင္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ နည္းနည္း စျပီး အခက္ေတြ႕တာက ကား ။ လားရိႈးကားဂိတ္က ဘယ္နားရွိမွန္း လည္း မသိဘူး။ ေနာက္ျပီးေတာ့ MO ထုတ္ေပးတယ္ ဆိုေပမယ့္ ျပန္သြားရမွာ ရထားလမ္းၾကီးပဲဗ်။ ဟဲ..ဟဲ ။ ဒီတခါေတာ့ ဘယ္ရမလဲ ။ မစီးေတာ့ဘူး။ သိသြားျပီ။ ေနာက္ျပီး အိမ္ကို ျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း ၊ ရထားဆို ေနာက္က်မွာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မစီးၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကားစင္းလံုးဌားဖို႕ စီစဥ္ရတာေပ့ါ။
အိမ္ျပန္လမ္းသို႕....
ဘယ္က ဌားရမွန္းမသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကားဂိတ္ဘယ္မွာ ရွိသလဲ ေမးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ရယ္ ကားသြားဌားတာေပ့ါ။ ေမးစမ္းျပီး သြားရတာ။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ကားက ဟိုင္းလပ္ကားပါ။ သူတို႕ကလည္း မႏၱေလးကို ဆင္းမွာ အခ်ိန္က မမီွေတာ့ဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ညေန ( ၄ ) နာရီ ရွိေနပါျပီ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ခ်ိဳ ဂိတ္က ပိတ္ေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ သြားခ်င္ရက္နဲ႔ သူတို႕က မသြားျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ျပန္ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ သူတို႕ကို ကတိေပးလိုက္ပါတယ္။ ရေအာင္ေျပာေပးမယ္လို႕ ။ တုိင္းမႈးအမိန္႕ပါတယ္။ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူးေပ့ါ။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႕ကလည္း ကုန္ေတြအနည္းငယ္တင္ျပီး ဌားခ်လာခဲ့တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ လိုက္ခ်င္တဲ့ သူက မ်ားေနတယ္။ ကားက မဆန္႕ဘူး။ အားလံုး ၂၀ ေလာက္ရွိမယ္ ။ ပစၥည္းေတြနဲ႔တင္ ရႈပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ။ အရင္ေျပာထားတဲ့ လူ ၇ ေယာက္ကိုပဲ ေခၚျပီး တစ္ေယာက္ကို ၃၀၀၀ ေကာက္ပါတယ္။ ေစ်းနည္းနည္း ခ်ိဳတာေပ့ါခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြခ်ည္း သီးသန္႕စီးတဲ့ ကားမဟုတ္တာေၾကာင့္ရယ္ ၊ သူတို႕ ကုန္ေတြပါ ပါတာေၾကာင့္ရယ္ ၊ မနက္ သူတို႕ကုန္ ပစၥည္း အခ်ိန္မွ ေရာက္တာ အားလံုးေၾကာင့္ ယဥ္စီးခ ေလွ်ာ့ယူတာပါ။
Van ကားနဲ႔ဆို အျပန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဒီကိုမလာခင္ ၂၀၀၄ တုန္းက က်ပ္ - ၇၀၀၀ ေလာက္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ လခက အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္ဆင္းစ အရာရွိ ဒုဗိုလ္ က်ပ္- ၁၁၀၀၀ ပဲရတာပါ။ ဒီေတာ့ ပစၥည္းေတြတင္ လူစုနဲ႔ ညေန ၇ နာရီေလာက္မွ စထြက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာအခ်ိန္ ( ၇ ) နာရီဆိုတာကလည္း ေမွာင္ေနျပီ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကားေမာင္းသမားကို အရက္မေသာက္ဖို႕ ေတာင္းပန္ရင္း ၊ သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးေပါင္း ၉ ေယာက္ဗ်။ ကားသမား ၊ စပယ္ယာ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ( ၇ ) ေယာက္ ေပ့ါ။ ဒီေတာ့ လမ္းခရီးသြားရင္ ( ၉ ) ေယာက္ဆို မသြားေကာင္းဘူး ဆုိျပီး ေမာင္ေက်ာက္ခဲ မင္းလည္း လိုက္ခဲ့လို႕ ေျပာျပီး ေက်ာက္ခဲ တစ္လံုးကို ေကာက္တင္ခဲ့ပါတယ္။ စားစရာ အတြက္ကေတာ့ မပူရပါဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တေတြခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ အနီးဆံုး ဆိုင္မွာ ၀င္ရပ္ျပီး စားလို႕ ျဖစ္နိင္တာေၾကာင့္ ဘာမွ မ၀ယ္ဘဲ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ကားလမ္းခရီးက ညဘက္ဆိုေတာ့ သိပ္လည္း ဘာမွ မျမင္ရပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္တက္လမ္း အေကြ႕အေကာက္ေတြ မ်ားတယ္ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အိပ္လုိက္တာကိုး။ ကားေနာက္ပိတ္ကို တဲြေလာင္းခ်ျပီး အဲဒီေပၚ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထပ္အိပ္ျပီးလိုက္တာ ။ နည္းနည္း ေၾကာက္တဲ့ ေကာင္ေတြကို အထဲမွာထည့္ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အျပင္က ေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္က မေၾကာက္တက္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ အထဲမွာ ကားစီးရင္ အိုက္လို႕ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အျပင္ထြက္စီးတာေပ့ါ။ အေပၚက မိုးေကာင္ကင္ၾကီးကို ၾကည့္ ၊ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုၾကရင္း ကာလမ္း ညခရီးကို ျဖက္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အိပ္လိုက္တာ ဆိုေတာ့...ေတာင္ပတ္လမ္းေတြမွာ ၾကယ္တစ္လံုးကို ၾကည့္လိုက္ ၊ အဲဒီၾကယ္ကို ၾကည့္ေနရင္း ေတာ္ၾကာ ညာဘက္ ေရာက္လိုက္ ၊ ဘယ္ဘက္ေရာက္လိုက္ ၊ အတည့္ျဖစ္လိုက္ နဲ႔ ၾကယ္ကေတာ့ တစ္ေနရာတည္းေပ့ါ ကိုယ္ကသာ ေတာင္တက္ ဆိုေတာ့ ပတ္ေနတာေလ။ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ညဆိုေတာ့ ေနမရွိေတာ့ မပူဘူး။ ေအးကလည္း ေအးေနတာေၾကာင့္ ခရီးသြားရတာ သင့္ေတာ္ပါတယ္။
လားရိႈးကားလမ္း တစိတ္တပိုင္း
ဒီပံုေလးကေတာ့ ေနာင္ခ်ိဳဂိတ္ေပ့ါ။ တံတားက ေပးမျဖတ္ဘူးဗ်။ ၆ နာရီေက်ာ္ရင္လား ၉ နာရီေက်ာ္ရင္လား ဆိုေတာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီနားကို ျဖက္ေတာ့ တံတားမွာ တာ၀န္ရွိသူေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပျပီး ျဖက္သန္းခြင့္ ေတာင္းကာ ျဖက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တပ္မေတာ္သားေတြ ဆိုေတာ့ အေၾကာင္း မရွိေပမယ့္ ေနာင္ခ်ိဳ အထြက္မွာေတာ့ မူးယစ္က စစ္ေဆးေရးနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါမွာေတာ့......
“ ကြီ်....အား ၊ ေသပါျပီဗ် ၊ ဟ...ဘာျဖစ္တာတုန္း ” ဆိုတဲ့ အသံေပါင္းစံုနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္စြာနဲ႔ ကားသမားကို ေအာ္ေျပာတာေပ့ါ။ အားလံုးက အိပ္ေနၾကတာ ဆိုေတာ့ အမွတ္မထင္ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ေတာ့ တိုင္နဲ႕ ေဆာင့္တဲ့လူ ေဆာင့္ ၊ လူခ်င္း ေခါင္းခ်င္းတိုက္တဲ့သူ တိုက္နဲ႔ ၊ ေတာ္ေတာ္ ပ်ာယာခက္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ ဓာတ္မီးေရာင္ေတြ လက္ခနဲ႔နဲ႔ ဟိုထိုး ၊ ဒီထိုး လုိက္ထိုးေတာ့မွ အေၾကာင္းစံုသိတာ။ အဲဒီမွာ ျပႆာနာက........ သူတို႕က ဟိုလွန္ ဒီလွန္ လုပ္ေတာ့ အိပ္ေနတဲ့ လူေတြလည္း အကုန္နိးကုန္ေရာ။ ျပီးေတာ့ တာ၀န္အရ စစ္ေနတယ္ ဆုိေပမယ့္ စကားေျပာေတာ့ နည္းနည္း ခ်ိဳသင့္တာေပ့ါေနာ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း စစ္သားေတြဆိုေတာ့ နည္းနည္း နားလည္ေပးသင့္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ခြင့္ျပန္လာတာ ၊ အခ်ိန္မမွီမွာဆိုးလို႕ ညဘက္ၾကီး ဆင္းလာတာပါေပ့ါ။ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ နားလည္သြားျပီး ဆက္ေမာင္းခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္းလာလိုက္တာ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ က်ေတာ့ ျပင္ဦးလြင္ကို ျပန္၀င္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရာက္တာနဲ႔ အေဖ နဲ႕ အေမ တည္းေနတဲ့ ေနရာကို ကားကို ေမာင္းခိုင္း ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ၂ ေယာက္လံုးကလည္း ၀မ္းသာေနၾကတယ္။ ကားသမားေတြကို နုတ္ဆက္ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို နုတ္ဆက္နဲ႔။ ျပီးေတာ့ ၂၄ မိုင္ဂိတ္ကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပဖို႕ မွာလိုက္ပါေသးတယ္။ ကဲ..သြားေပဦးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တို႕ေရ။ ေနာက္ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ရင္ ျပန္ေတြ႕မယ္ကြ လို႕ ေျပာရင္း ကားကလဲ ျပန္လည္ ေမာင္းထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္...ဒီလိုပဲ ဘ၀မွာ ခဏတာ ခဲြလုိက္ ၊ ခဏတာ ျပန္ေတြ႕လိုက္နဲ႔ ။ အတည္တက် အေျခအျမစ္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စစ္သားဘ၀ေတြကို သြားခ်င္တို္င္း သြား ၊ လာခ်င္တိုင္း လာလို႕မွ မရတာကိုး။။
ဒီလိုနဲ႔ အေဖနဲ႔ အေမ့ကို ျပန္ေတြ႕ေတာ့ အေၾကာင္းစံုရွင္းျပရင္း ခ်က္ခ်င္း မႏၱေလးကို ဆင္းဖို႕ ျပင္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ကေတာ့ ဘူတာၾကီး ေရာက္မွ ၀ယ္မယ္ေပ့ါ။ ဒီလိုနဲ႔ သားအမိသားအဖ ( ၃ ) ေယာက္ မႏၱေလးကို ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ ကားက မႏၱေလး ( ၃၅ ) လမ္းမွာ ရပ္ေပးေတာ့ အဲဒီမွာ ပစၥည္းေတြ ခ်ျပီး ဘူတာၾကီးကို သြားဖို႕ ( ၃ ) ဘီးကား ဌားပါတယ္။ ဟဲဟဲ...။ နီးနီးေလး ဆိုေတာ့ ေသတၱာကလည္း မသယ္ခ်င္တာနဲ႔ ဌားလိုက္တာ။ ပစၥည္းေတြလည္း အားလံုး စစ္လိုက္ေရာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဖိနပ္ထုပ္ၾကီး ကားေပၚပါသြားတာ ။ ရွိသမွ် ဖိနပ္ အကုန္ပါသြားတာ။ ေလာေလာဆယ္ စီးထားတဲ့ ေျခညွပ္ကတီၱပါ ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ မစီးဘဲ ထည့္ထားရင္ ပါသြားမွာ။ ကြန္ဘတ္ဖိနပ္ ၊ ေဘာကန္ဖိနပ္ ၊ ရႈးဖိနပ္ ၊ ကင္းဘတ္ ၊ အကုန္ပါသြားတာ။ ေျပာင္ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ၀တ္စံုၾကီးနဲ႔ ျပန္ရင္ ႐ႈးဖိနပ္မရွိလို႕ နွီးရာ ဆိုင္မွာ ၀င္၀ယ္တာ ၈၀၀၀ ေပးလိုက္ရတယ္။ ဆိုးပ...ဘ၀ကလည္း။ အဲဒီလုိ ေသသပ္တာေပ့ါ ။
ဒီလိုနဲ႔ ဘူတာၾကီးကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ဗ်ာ......
ဆက္ရန္ ။
“ ကြီ်....အား ၊ ေသပါျပီဗ် ၊ ဟ...ဘာျဖစ္တာတုန္း ” ဆိုတဲ့ အသံေပါင္းစံုနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္စြာနဲ႔ ကားသမားကို ေအာ္ေျပာတာေပ့ါ။ အားလံုးက အိပ္ေနၾကတာ ဆိုေတာ့ အမွတ္မထင္ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ေတာ့ တိုင္နဲ႕ ေဆာင့္တဲ့လူ ေဆာင့္ ၊ လူခ်င္း ေခါင္းခ်င္းတိုက္တဲ့သူ တိုက္နဲ႔ ၊ ေတာ္ေတာ္ ပ်ာယာခက္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ ဓာတ္မီးေရာင္ေတြ လက္ခနဲ႔နဲ႔ ဟိုထိုး ၊ ဒီထိုး လုိက္ထိုးေတာ့မွ အေၾကာင္းစံုသိတာ။ အဲဒီမွာ ျပႆာနာက........ သူတို႕က ဟိုလွန္ ဒီလွန္ လုပ္ေတာ့ အိပ္ေနတဲ့ လူေတြလည္း အကုန္နိးကုန္ေရာ။ ျပီးေတာ့ တာ၀န္အရ စစ္ေနတယ္ ဆုိေပမယ့္ စကားေျပာေတာ့ နည္းနည္း ခ်ိဳသင့္တာေပ့ါေနာ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း စစ္သားေတြဆိုေတာ့ နည္းနည္း နားလည္ေပးသင့္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ခြင့္ျပန္လာတာ ၊ အခ်ိန္မမွီမွာဆိုးလို႕ ညဘက္ၾကီး ဆင္းလာတာပါေပ့ါ။ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ နားလည္သြားျပီး ဆက္ေမာင္းခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္းလာလိုက္တာ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ က်ေတာ့ ျပင္ဦးလြင္ကို ျပန္၀င္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရာက္တာနဲ႔ အေဖ နဲ႕ အေမ တည္းေနတဲ့ ေနရာကို ကားကို ေမာင္းခိုင္း ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ၂ ေယာက္လံုးကလည္း ၀မ္းသာေနၾကတယ္။ ကားသမားေတြကို နုတ္ဆက္ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို နုတ္ဆက္နဲ႔။ ျပီးေတာ့ ၂၄ မိုင္ဂိတ္ကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပဖို႕ မွာလိုက္ပါေသးတယ္။ ကဲ..သြားေပဦးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တို႕ေရ။ ေနာက္ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ရင္ ျပန္ေတြ႕မယ္ကြ လို႕ ေျပာရင္း ကားကလဲ ျပန္လည္ ေမာင္းထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္...ဒီလိုပဲ ဘ၀မွာ ခဏတာ ခဲြလုိက္ ၊ ခဏတာ ျပန္ေတြ႕လိုက္နဲ႔ ။ အတည္တက် အေျခအျမစ္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စစ္သားဘ၀ေတြကို သြားခ်င္တို္င္း သြား ၊ လာခ်င္တိုင္း လာလို႕မွ မရတာကိုး။။
ဒီလိုနဲ႔ အေဖနဲ႔ အေမ့ကို ျပန္ေတြ႕ေတာ့ အေၾကာင္းစံုရွင္းျပရင္း ခ်က္ခ်င္း မႏၱေလးကို ဆင္းဖို႕ ျပင္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ကေတာ့ ဘူတာၾကီး ေရာက္မွ ၀ယ္မယ္ေပ့ါ။ ဒီလိုနဲ႔ သားအမိသားအဖ ( ၃ ) ေယာက္ မႏၱေလးကို ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ ကားက မႏၱေလး ( ၃၅ ) လမ္းမွာ ရပ္ေပးေတာ့ အဲဒီမွာ ပစၥည္းေတြ ခ်ျပီး ဘူတာၾကီးကို သြားဖို႕ ( ၃ ) ဘီးကား ဌားပါတယ္။ ဟဲဟဲ...။ နီးနီးေလး ဆိုေတာ့ ေသတၱာကလည္း မသယ္ခ်င္တာနဲ႔ ဌားလိုက္တာ။ ပစၥည္းေတြလည္း အားလံုး စစ္လိုက္ေရာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဖိနပ္ထုပ္ၾကီး ကားေပၚပါသြားတာ ။ ရွိသမွ် ဖိနပ္ အကုန္ပါသြားတာ။ ေလာေလာဆယ္ စီးထားတဲ့ ေျခညွပ္ကတီၱပါ ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ မစီးဘဲ ထည့္ထားရင္ ပါသြားမွာ။ ကြန္ဘတ္ဖိနပ္ ၊ ေဘာကန္ဖိနပ္ ၊ ရႈးဖိနပ္ ၊ ကင္းဘတ္ ၊ အကုန္ပါသြားတာ။ ေျပာင္ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ၀တ္စံုၾကီးနဲ႔ ျပန္ရင္ ႐ႈးဖိနပ္မရွိလို႕ နွီးရာ ဆိုင္မွာ ၀င္၀ယ္တာ ၈၀၀၀ ေပးလိုက္ရတယ္။ ဆိုးပ...ဘ၀ကလည္း။ အဲဒီလုိ ေသသပ္တာေပ့ါ ။
ဒီလိုနဲ႔ ဘူတာၾကီးကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ဗ်ာ......
ဆက္ရန္ ။
ဒီကေန႕နဲ႔ ဆို တပ္မေတာ္ တည္ေထာင္ခဲ့တာ ( ၆၃ ) နွစ္ေျမွာက္ခဲ့ျပီ။ တိုင္းျပည္အတြက္ တကယ္ အက်ိဳးရွိစြာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ ၊ အနစ္နာ ခံခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္သား အဆင့္အတန္း အားလံုး သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနသည့္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ စစ္သားမ်ား ၊ အသက္စြန္႕ ေပးဆပ္သြားတဲ့ သူေတြ အားလံုးကိုပါ ဒီေနရာကေန ဂုဏ္ျပဳစြာ ဦးညႊတ္ အေလးျပဳအပ္ပါတယ္။
တိုင္းျပည္၏ အက်ိဳးစီးပြားကို အမွန္ တကယ္ ေစာင့္ေရွာက္နိင္ေသာ ၊ ျပည္သူအတြက္ အသက္စြန္႕ကာကြယ္ နိင္ေသာ ၊ အမွန္တရားကို သိျမင္၍ ေျဖာင့္မတ္စြာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္နိင္ေသာ စစ္သားေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ ဟု ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းအပ္ပါသည္။
Wednesday, March 26, 2008
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တဘူတာျပီး တဘူတာ ေက်ာ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ တစ္ခါမွ ယခုလို ေတာေတာင္လမ္း ခရီးကို သြားရလိမ့္မယ္လို႕လည္း တခါမွ မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ရန္ကုန္-မႏၱေလး သြား မီးရထား ခရီးလမ္းလို ဘူတာေတြကလည္း ဘူတာရယ္လို႕ သက္သက္မွတ္မွတ္မရွိပါဘူး။ မွတ္တိုင္ေလးေထာင္ ၊ တခါတေလ တဲခပ္ၾကီးၾကီးလိုမ်ိဳး ဟာေလးေတြနဲ႔ပါပဲ။ ဒါကေတာ့ ၾကားဘူတာ ေတြ႕မို႕လို႕ထင္ပါတယ္။ သီေပါ ၊ ေက်ာက္မဲ ၊ ေနာင္ခ်ိဳ ၊ လားရိႈး ဘူတာေတြကေတာ့ ဘူတာရယ္လို႕ သပ္သပ္မွတ္မွတ္ ရွိတာေပ့ါဗ်ာ။ ရထားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ လမ္းေစာင့္ေတြ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရတက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရထားက အစြမ္းကုန္ မေမာင္းရဲဘူး ခင္ဗ်။ ကုန္စည္ေတြ ပါတာက တေၾကာင္း ၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ ေတာင္တက္လမ္းကို ေမာင္းေနရတာကလည္း တေၾကာင္း ၊ ဆိုေတာ့ ရထားက တခါတေလ ေရွ႕ေမာင္းေနရင္းနဲ႔ ခဏခဏရပ္တယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ကိုယ္လည္း အလန္႕တၾကား ထၾကည့္တာေပ့ါ။ တေအာင့္ေနေတာ့ ရထားက ေရွ႕မသြားဘဲ ေနာက္ျပန္ ဆုတ္ေနတာ ။ ဟာ လုပ္ၾကပါဦးဟ လို႕ေျပာရင္း အကုန္လုံးကလည္း အလန္႕တၾကား ရထားေပၚက ခုန္ပဲ ခ်ရေတာ့ မလိုလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၾကတာ။ အဲဒီမွာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္တဲြလံုးက စစ္သားေတြ ခ်ည္းပဲ ဆုိေတာ့ အထူးသျဖင့္ ေျမျပန္႕က လာၾကတာ ဆိုေတာ့ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ အထာကို မသိဘူး ေပ့ါေနာ္ ။
တျခားအတဲြေတြက လားရိႈးသြားမဲ့ တိုင္းရင္းသား ေတြကေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ ။ အိပ္လို႕ေတာင္ မပ်က္ဘူး။ လိုက္ၾကည့္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း နည္းနည္း နားလည္သြားတယ္။ ရထားက အေရွ႕က ေတာင္ကုန္းကို တက္ဖို႕ လြန္းထိုးေနမွန္း အဲဒီေတာ့မွ သိေတာ့တယ္။ ခဏခဏ ျဖစ္တယ္ဗ်။ မွတ္မွတ္ရရ အနည္းဆံုးေတာ့ ၄ ၊၅ ခါေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အက်င့္ကလည္း ခရီးသြားရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မအိပ္တက္ေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ၀ယ္လာတာေလး ထိုင္စားလိုက္ ၊ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေျပာလိုက္ ၊ သီခ်င္းေလး ညည္းလိုက္နဲ႔ ခရီးသြားလာလိုက္တာ......နာမည္အရမ္းၾကီးတဲ့
နာမည္ေက်ာ္ ဂုတ္ထိပ္တံတားၾကီး
ဂုတ္ထိပ္ တံတားကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွေတာ့ ၾကက္သီးေတြ ထလာတယ္ဗ်။ အဟုတ္ေျပာတာ ။ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက နည္းနည္းမွ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး ။ ၾကည့္ဦးေလ တံတားေဘးနားမွာ အကာအရံရယ္လို တခုမွ မရွိ ၊ ျပီးေတာ့ လမ္းက အရွည္ၾကီး ။ ေလကလည္း တိုက္လိုက္တာ စိမ့္ေနတာပဲ။ ေအာက္မွာကလည္း ေက်ာက္တုန္းေတြ ၊ သစ္ပင္ေတြ ၊ ေခ်ာင္းေျခာက္ေတြ နဲ႔ျပည့္ေနတယ္ ။ ၀ါးတားတား ေလာက္ပဲ ျမင္ရတာ ။ အဲဒီလမ္းကို မျဖတ္ခင္ ရထားက ရပ္ေနေသးတယ္ ။ အဲဒီေနရာကို တာ၀န္ယူရတဲ့ သူေတြနဲ႔ ရထားတာ၀န္ရွိသူေတြ စကားေျပာၾက ၊ လက္ညိွး ညႊန္ျပနဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ၾကည့္ေနတာေပ့ါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အစေတာင္ မခံဘူး။ ျမန္မာေတြကလည္း အယူက ၾကီးပါဘိနဲ႔။ တစ္ေယာက္ကမ်ား တို႕ျဖက္ေနတုန္း ဒီတံတားၾကီး ျပိဳၾကသြားရင္ ဆိုတဲ့ စကား ဟလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီေကာင္ကို ၀ိုင္းေဆာ္ၾကေတာ့ တာပဲ။
“ မင္းကြာ နမိတ္မရွိ နမာမရွိ နဲ႔ ” ဘာညာ ၀ိုင္းေျပာၾကတာေပ့ါ ။ စစ္တိုက္လို႕ မေသဘဲ ျပဳတ္ၾကေသရင္ လန္႕စရာ ၾကီးဗ်။ က်ည္ဆံက တစ္ခ်က္ဆို ျပီးသြားျပီ။ အခုဟာက ျပဳတ္မ်ားၾကလိုက္ရင္ အရင္ေလထဲမွာ ၀ဲေနဦးမွာ။ ျပီးမွ ေအာက္မွာ ကိုယ့္အတြက္ စီမံထားတဲ့ ေက်ာက္တုန္း ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ရမွာ။ မသက္သာဘူးေနာ့္။ ဒါနဲ႔ ရထားရပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း ဘုရားစာ ရြတ္ေတာ့တာပဲ ။ ရွိသမွ် အကုန္ရြတ္တာ ။ တစ္တဲြလံုးျငိမ္ေနတာ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ရထားက စတင္လိမ့္လာပါေတာ့တယ္ ။ ဂ်ဳတ္..ဂ်ဳတ္ ဂ်ဳတ္..ဂ်ဳတ္ နဲ႔ ရထားကလည္း ေၾကာက္ပါတယ္ ဆိုမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကိုလိမ့္ေနတာေပ့ါ ။ ေလကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ ပိုေအးေနသလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ခ်ိဳ႕အရပ္သား အတဲြေတြ မွာေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ထားၾကေလနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း လူကလည္းငယ္ျပန္ ၊ စစ္သားကလည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ စပ္စုခ်င္တာနဲ႔ ဟန္ကိုယ့္ဖို႕ ဆိုတာ ေပါင္းျပီး ရထားျပတင္းေပါက္ ေခါင္းထြက္ၾကည့္တာေပါ့ ။
အမယ္...မဆိုးဘူးဗ်။ တကယ္လွတယ္...မိတ္ေဆြ ။ ျဖစ္နိင္ရင္ တေခါက္ေလာက္ ျဖတ္ဖူးေစခ်င္တယ္ ။ လံုး၀ ေလဟာနယ္ထဲကို ေရာက္ေနသလိုပဲ။ ေအာက္ကိုငံုၾကည့္ေတာ့လည္း ရထားလမ္းကို မျမင္ရဘူး ။ သူက သံလမ္းအတြက္ပဲ ေနရာရွိတာ။ တစီးလံုး ေလထဲ မွာ သြားေနတဲ့ အတိုင္းပဲ ။ ျပီးေတာ့ လမ္းက တေျဖာင့္တည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေကာက္ေကာက္ေလး ရယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ႕အတဲြေတြက လူေတြ ထြက္ၾကည့္ေနတာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေတြ႕ေနရတယ္။ ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ နဲ႔ ေနာက္ေနၾကတာ။ ရင္ခုန္ဖို႕ေတာ့ ေကာင္းသား ။ ျပီးေတာ့ အဆံုးသတ္မွာ လိႈဏ္ဂူရွိပါတယ္။ သီေပါဘက္က ရထားလာေနတာကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္း စိုစိုေတြၾကားထဲက ဘြားကနည္း ေျမြတစ္ေကာင္ ထြက္လာသလို ရထားကို ျမင္ရလိမ့္မယ္ဗ်။
လားရိႈးေရာက္ျပီ
ဒီလိုနဲ႔ နာမည္ၾကီး ဂုတ္ထိပ္တံတားကို ေက်ာ္လာျပီးတဲ့ အခါမွေတာ့ တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ ခရီးအစဥ္အတိုင္း ေနာင္ခ်ိဳ ၊
အားလံုးေပါင္း ၁၃၃ မုိင္ကြာေ၀းပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔မနက္ ၉ နာရီက စထြက္လာခဲ့တဲ့ ရထားဟာ လားရိႈးကို ည ၇ နာရီမွ ၀င္တယ္ဗ်။ သြားလာေနၾက ခရီးသြားေတြ ေျပာတာကေတာ့ ဒီေန႕ ရထားေနာက္က်ပါတယ္တဲ့ ။ လားရိႈးဘူတာ ေရာက္ေတာ့ လာၾကိဳတဲ့ ယဥ္တန္းကားေတြေပၚကို ေသတၱာေတြ ၀ိုင္းကူ တင္ၾက ၊ လူကလည္း ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပ့ါ။ လူေတြကလည္း ကိုယ့္ကိုၾကည့္ ၊ ကိုယ္ကလည္း သူတို႕ကို ျပန္ၾကည့္နဲ႔။ ျပီးေတာ့ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္ေနေတာ့ ဘာမွ ျမင္ကြင္းကို သဲသဲကြဲကဲြ မျမင္ရပါဘူး ။ ကားေပၚတက္ ၊ ကားေပၚတက္ဆို တက္လိုက္တာပဲ ရွိတယ္ ။ လူေတြကလည္း ပင္ပန္းေနၾကျပီကိုး ။ တစ္ေန႕လံုးနီးပါး စီးလာရတာ ဆိုေတာ့ မလႈပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္ေတာ့တာလဲ ပါပါတယ္။
ကားေတြကလည္း လူစစ္ ၊ စံုျပီ ဆိုတာနဲ႔ တခါတည္း တန္းထြက္ေတာ့တာပါပဲ ။ ေမွာင္ေမွာင္ မဲမဲနဲ႔ ဘယ္ကိုေခၚသြားမလည္း ဆိုတာ ဘယ္သူမွလည္း မသိၾကဘူးေပ့ါ ။ ကားထပ္စီးရတယ္ဆုိေတာ့ အေ၀းၾကီးကို ထပ္သြားရမယ္ ထင္ထားလိုက္တာ...ေနာက္ထပ္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယဥ္တန္းဟာ......
ဆက္ရန္ပါ ခင္ဗ်ာ ။
တျခားအတဲြေတြက လားရိႈးသြားမဲ့ တိုင္းရင္းသား ေတြကေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ ။ အိပ္လို႕ေတာင္ မပ်က္ဘူး။ လိုက္ၾကည့္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း နည္းနည္း နားလည္သြားတယ္။ ရထားက အေရွ႕က ေတာင္ကုန္းကို တက္ဖို႕ လြန္းထိုးေနမွန္း အဲဒီေတာ့မွ သိေတာ့တယ္။ ခဏခဏ ျဖစ္တယ္ဗ်။ မွတ္မွတ္ရရ အနည္းဆံုးေတာ့ ၄ ၊၅ ခါေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အက်င့္ကလည္း ခရီးသြားရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မအိပ္တက္ေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ၀ယ္လာတာေလး ထိုင္စားလိုက္ ၊ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေျပာလိုက္ ၊ သီခ်င္းေလး ညည္းလိုက္နဲ႔ ခရီးသြားလာလိုက္တာ......နာမည္အရမ္းၾကီးတဲ့
နာမည္ေက်ာ္ ဂုတ္ထိပ္တံတားၾကီး
ဂုတ္ထိပ္ တံတားကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွေတာ့ ၾကက္သီးေတြ ထလာတယ္ဗ်။ အဟုတ္ေျပာတာ ။ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက နည္းနည္းမွ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး ။ ၾကည့္ဦးေလ တံတားေဘးနားမွာ အကာအရံရယ္လို တခုမွ မရွိ ၊ ျပီးေတာ့ လမ္းက အရွည္ၾကီး ။ ေလကလည္း တိုက္လိုက္တာ စိမ့္ေနတာပဲ။ ေအာက္မွာကလည္း ေက်ာက္တုန္းေတြ ၊ သစ္ပင္ေတြ ၊ ေခ်ာင္းေျခာက္ေတြ နဲ႔ျပည့္ေနတယ္ ။ ၀ါးတားတား ေလာက္ပဲ ျမင္ရတာ ။ အဲဒီလမ္းကို မျဖတ္ခင္ ရထားက ရပ္ေနေသးတယ္ ။ အဲဒီေနရာကို တာ၀န္ယူရတဲ့ သူေတြနဲ႔ ရထားတာ၀န္ရွိသူေတြ စကားေျပာၾက ၊ လက္ညိွး ညႊန္ျပနဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ၾကည့္ေနတာေပ့ါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အစေတာင္ မခံဘူး။ ျမန္မာေတြကလည္း အယူက ၾကီးပါဘိနဲ႔။ တစ္ေယာက္ကမ်ား တို႕ျဖက္ေနတုန္း ဒီတံတားၾကီး ျပိဳၾကသြားရင္ ဆိုတဲ့ စကား ဟလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီေကာင္ကို ၀ိုင္းေဆာ္ၾကေတာ့ တာပဲ။
“ မင္းကြာ နမိတ္မရွိ နမာမရွိ နဲ႔ ” ဘာညာ ၀ိုင္းေျပာၾကတာေပ့ါ ။ စစ္တိုက္လို႕ မေသဘဲ ျပဳတ္ၾကေသရင္ လန္႕စရာ ၾကီးဗ်။ က်ည္ဆံက တစ္ခ်က္ဆို ျပီးသြားျပီ။ အခုဟာက ျပဳတ္မ်ားၾကလိုက္ရင္ အရင္ေလထဲမွာ ၀ဲေနဦးမွာ။ ျပီးမွ ေအာက္မွာ ကိုယ့္အတြက္ စီမံထားတဲ့ ေက်ာက္တုန္း ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ရမွာ။ မသက္သာဘူးေနာ့္။ ဒါနဲ႔ ရထားရပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း ဘုရားစာ ရြတ္ေတာ့တာပဲ ။ ရွိသမွ် အကုန္ရြတ္တာ ။ တစ္တဲြလံုးျငိမ္ေနတာ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ရထားက စတင္လိမ့္လာပါေတာ့တယ္ ။ ဂ်ဳတ္..ဂ်ဳတ္ ဂ်ဳတ္..ဂ်ဳတ္ နဲ႔ ရထားကလည္း ေၾကာက္ပါတယ္ ဆိုမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကိုလိမ့္ေနတာေပ့ါ ။ ေလကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ ပိုေအးေနသလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ခ်ိဳ႕အရပ္သား အတဲြေတြ မွာေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ထားၾကေလနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း လူကလည္းငယ္ျပန္ ၊ စစ္သားကလည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ စပ္စုခ်င္တာနဲ႔ ဟန္ကိုယ့္ဖို႕ ဆိုတာ ေပါင္းျပီး ရထားျပတင္းေပါက္ ေခါင္းထြက္ၾကည့္တာေပါ့ ။
အမယ္...မဆိုးဘူးဗ်။ တကယ္လွတယ္...မိတ္ေဆြ ။ ျဖစ္နိင္ရင္ တေခါက္ေလာက္ ျဖတ္ဖူးေစခ်င္တယ္ ။ လံုး၀ ေလဟာနယ္ထဲကို ေရာက္ေနသလိုပဲ။ ေအာက္ကိုငံုၾကည့္ေတာ့လည္း ရထားလမ္းကို မျမင္ရဘူး ။ သူက သံလမ္းအတြက္ပဲ ေနရာရွိတာ။ တစီးလံုး ေလထဲ မွာ သြားေနတဲ့ အတိုင္းပဲ ။ ျပီးေတာ့ လမ္းက တေျဖာင့္တည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေကာက္ေကာက္ေလး ရယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ႕အတဲြေတြက လူေတြ ထြက္ၾကည့္ေနတာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေတြ႕ေနရတယ္။ ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ နဲ႔ ေနာက္ေနၾကတာ။ ရင္ခုန္ဖို႕ေတာ့ ေကာင္းသား ။ ျပီးေတာ့ အဆံုးသတ္မွာ လိႈဏ္ဂူရွိပါတယ္။ သီေပါဘက္က ရထားလာေနတာကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္း စိုစိုေတြၾကားထဲက ဘြားကနည္း ေျမြတစ္ေကာင္ ထြက္လာသလို ရထားကို ျမင္ရလိမ့္မယ္ဗ်။
လားရိႈးေရာက္ျပီ
ဒီလိုနဲ႔ နာမည္ၾကီး ဂုတ္ထိပ္တံတားကို ေက်ာ္လာျပီးတဲ့ အခါမွေတာ့ တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ ခရီးအစဥ္အတိုင္း ေနာင္ခ်ိဳ ၊
ေက်ာက္မဲ ၊ သီေပါ ၊ လားရိႈး ကိုေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ျပင္ဦးလြင္ကေန လားရိႈးအထိ ခရီးမိုင္အကြာအေ၀းက ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ၁၃၃ မုိင္ကြာပါတယ္ ။
- ျပင္ဦးလြင္ - ေနာင္ခ်ိဳ ( ၃၄ မိုင္ )
- ေနာင္ခ်ိဳ - ေက်ာက္မဲ ( ၄၄ မိုင္ )
- ေက်ာက္မဲ - သီေပါ ( ၂၀ မိုင္ )
- သီေပါ - လာရိႈး ( ၃၅ မိုင္ )
အားလံုးေပါင္း ၁၃၃ မုိင္ကြာေ၀းပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔မနက္ ၉ နာရီက စထြက္လာခဲ့တဲ့ ရထားဟာ လားရိႈးကို ည ၇ နာရီမွ ၀င္တယ္ဗ်။ သြားလာေနၾက ခရီးသြားေတြ ေျပာတာကေတာ့ ဒီေန႕ ရထားေနာက္က်ပါတယ္တဲ့ ။ လားရိႈးဘူတာ ေရာက္ေတာ့ လာၾကိဳတဲ့ ယဥ္တန္းကားေတြေပၚကို ေသတၱာေတြ ၀ိုင္းကူ တင္ၾက ၊ လူကလည္း ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပ့ါ။ လူေတြကလည္း ကိုယ့္ကိုၾကည့္ ၊ ကိုယ္ကလည္း သူတို႕ကို ျပန္ၾကည့္နဲ႔။ ျပီးေတာ့ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္ေနေတာ့ ဘာမွ ျမင္ကြင္းကို သဲသဲကြဲကဲြ မျမင္ရပါဘူး ။ ကားေပၚတက္ ၊ ကားေပၚတက္ဆို တက္လိုက္တာပဲ ရွိတယ္ ။ လူေတြကလည္း ပင္ပန္းေနၾကျပီကိုး ။ တစ္ေန႕လံုးနီးပါး စီးလာရတာ ဆိုေတာ့ မလႈပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္ေတာ့တာလဲ ပါပါတယ္။
ကားေတြကလည္း လူစစ္ ၊ စံုျပီ ဆိုတာနဲ႔ တခါတည္း တန္းထြက္ေတာ့တာပါပဲ ။ ေမွာင္ေမွာင္ မဲမဲနဲ႔ ဘယ္ကိုေခၚသြားမလည္း ဆိုတာ ဘယ္သူမွလည္း မသိၾကဘူးေပ့ါ ။ ကားထပ္စီးရတယ္ဆုိေတာ့ အေ၀းၾကီးကို ထပ္သြားရမယ္ ထင္ထားလိုက္တာ...ေနာက္ထပ္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယဥ္တန္းဟာ......
ဆက္ရန္ပါ ခင္ဗ်ာ ။
Monday, March 24, 2008
အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာအိတ္အညိဳေရာင္ ေလးကို ကိုင္လို႕ အေဖနဲ႔ အေမ့ကို ေျပာျပဖို႕ လူေတြၾကားထဲ လိုက္ရွာရတာေပ့ါ။ လူေတြကလည္း မ်ားတယ္ဗ်။ ဒါေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားခဲ့တာ။ ဘဲြ႕ယူျပီးတာနဲ႔ အေဖနဲ႔ အေမ့ကို ဒီတိုင္ေလးနားက ေစာင့္ေန သားလာခဲ့မယ္လို႕။ အကုန္လံုးကလည္း ၀ိႈက္က်ဴးနစ္ လို႕ေခၚတဲ့ အျဖဴေရာင္ ၀တ္စံုေတြနဲ႔
အျပင္ မ်က္နွာေတြကလည္း အာဖရိက လူမ်ိဳးမ်က္နွာ မည္းမည္းတူးတူး ေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ ရွာဖို႕ မလြယ္ဘူး ျဖစ္ေနတာေပ့ါ။ ေနာက္ေတာ့ ေတြ႕လည္း ေတြ႕ေရာ ၀မ္းသာ အားရ ေျပာျပလိုက္တယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္ ကြတ္ခိုင္ မွာတာ၀န္က်တယ္လို႕ ” အေဖ့မ်က္နွာကေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသြားေပမယ့္ အေမ့မ်က္နွာကေတာ့ အနည္းငယ္ညိဳးသြားတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္လည္း သူသားက စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ေနျပီပဲ။ သားကို အေမဆိုင္ပဲ ဆိုင္တယ္ ၊ မပိုင္ေတာ့ဘူး အေမလို႕ ရုပ္ရွင္ထဲက ဆန္ဆန္ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ထဲကေတာ့ အိမ္နဲ႔အေ၀းမွာ တာ၀န္ၾကတာ အတြက္ေရာ ၊ ကိုယ္မသိတဲ့ တစိမ္းတနယ္ကို
ကိုယ္တိုင္ ခရီးထြက္ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အသိက အားမာန္ေတြ တက္ၾကြလာခဲ့ပါတယ္။ အရင္လို ငါကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး ၊ ငါကိုယ့္ငါ တည္ေဆာက္နိင္ရမယ္ ၊ ငါ့ကိုယ္ငါ ယံုၾကည္ရမယ္ ေပ့ါ။ ဒီၾကားထဲ ကရင္ျပည္နယ္ ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အေမေတြကေတာ့ မိန္းမသား ျပီျပီ သားေဇာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀လို႕။ စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္မိပါတယ္။ သူမ်ားနယ္ေျမေတြထက္ စာရင္ ကရင္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ “ ေလးျဖဴ ေျပာသလို အမ်ိဳးအရင္းၾကီးေတြ မဟုတ္လား ” ။ ခဏခဏ တိုက္ေနရလို႕ ေျပာတာပါ။
ျဖစ္နိင္ရင္ သူတို႕လည္း မတိုက္ခ်င္ဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း မတိုက္ခ်င္ဘူး ။ ေသမွာေလ ၊ တိုက္ရင္ ေသမွာ ။ ျမန္မာေတြက သားသမီးဆံုးရႈံးတာပဲ ျဖစ္မွာ ။ ဒါေပမယ့္ ကရင္မိသားစုေတြၾကေတာ့ သူတို႕က ရြာနဲ႔ေနၾကတာ ဆုိေတာ့ ရြာပ်က္ ၊ လူေသ ျဖစ္ၾကမွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ဘယ္စိတ္ေကာင္းမလဲ။ စစ္သားဆိုေပမယ့္ မိသားစုဆိုတာ ရွိၾကတာပဲ။ ကိုယ္ခ်င္းစာတာေပ့ါ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာနိင္ငံမွာ ျဖစ္တဲ့ ဘယ္တိုက္ပဲြမွ ကၽြန္ေတာ္ မတိုက္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ နိင္ငံျခားသား နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပ့ါ ။ ဒါေတာင္ ကိုယ္က သြားတို္က္တာ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္နိင္ငံကို ေစာ္ကား ၊ကၽြန္ျပဳလာမွ ပဲ ခ်ခ်င္တယ္။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ မိသားစုေတြနဲ႔ ေသရင္ ၀မ္းနည္းရမွာ ၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ရမွာပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္ပါ။ “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာခဲ့သလို႕ ဗမာေတြ သတိၱရွိတယ္ေလး ဘာေလးနဲ႔ ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးခ်င္း ျပန္ခ်ဖို႕ပဲ သတိၱရွိၾကတယ္ ” လို႕ေျပာခဲ့တာေလး အမွတ္ရေနလို႕ ပါ။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အတူတူ တိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကတာ တိုင္းရင္းသားဒီညီအစ္ကိုေတြ ပဲ မဟုတ္လား ။
ၾကားဖူးတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းက “ စစ္ပဲြ၏ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကား ေသျခင္းတရားသာလွ်င္ ၾကြင္းက်န္ရစ္၏တဲ့ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဖနဲ႔ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ အိမ္ေဆာင္ ေခၚသြားေတာ့တယ္။ တရား၀င္ မဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဗိုလ္ေလာင္း အေဆာင္ေတြကို မိဘေတြ ေခၚတာ နားလည္မႈေပးထားပါတယ္။ အခန္းေရာက္ေတာ့ အေမက ရႈပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲက ပစၥည္းေတြ သိမ္းေပး ၊ အေဖကေတာ့ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပ့ါ။ ျပီးေတာ့ ဟိုေမးဒီေမး ေပ့ါ။ ဟိုဟာက ဘာ ၊ ဒီဟာက ဘာ ။ အေမကေတာ့ သူ႕သား ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ စိတ္၀င္စားတယ္ ဘာလိုလဲ ၊ ဘာက်န္ေသးလဲ ။ တတြက္တြက္ ေမးေနတာ ။ ေအာ္ အေမ...အေမ...အေမေတြ ခ်စ္ဖို႕တယ္ေကာင္းဗ်။ အေဖလည္း ပါတာေပ့ါဗ်ာ။ သူကေတာ့ သူသားေရွ႕မွာ စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားျပေနတဲ့ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ဟန္မ်ိဳးနဲ႔ေပ့ါ။
ဒါနဲ႔ အေမက ေမးတယ္ သားဘာေတြ လုိေသးလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က မခ်မ္းသာပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရွိတာေလးေတြ စုထားျပီး လာတဲ့ အေမ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံအမ်ားၾကီး မေတာင္းျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ မနက္ျဖန္ဆို ကၽြန္ေတာ္က တပ္ကို စတင္သတင္းပို႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ အေမကေတာ့ သားလိုမယ္ထင္ သေလာက္ေတာင္း ၊ အေမ့တို႕အတြက္ ခရီးစရိတ္ခ်န္ျပီး ေပးလိုက္မယ္တဲ့။ မွန္တာ ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ၁၉ နွစ္ေက်ာ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ မိဘမပါဘဲ ခရီးေ၀းတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ မသြားဘူးဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးေနရတယ္။ အေမ့ေရွ႕မွာ ၀မ္းနည္းေနျပရင္ သူက ပိုဆိုးမွာ ဆိုးလို႕ပါ။ ေနာက္ေတာ့ ပစၥည္းသိမ္း ။ လိုအပ္တဲ့ ဟာေတြ ထုတ္ထားျပီး ။ ျမိဳ႕ထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾကပါေတာ့ ။ ဒီညေနဟာ သားအမိသားအဖ ၃ ေယာက္ဆံုတဲ့ ညေနခင္းေပ့ါ။ မနက္ျဖန္က စျပီး...ဘယ္ေန႕ ျပန္လာမယ္မွန္း မသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမတို႕ကလည္း အလြမ္းသယ္ေနၾကေလရဲ႕။
ညေရာက္ေတာ့ အေမတို႕ကို မွာခဲ့တယ္။ သား..မနက္ျဖန္ သြားရရင္ အေဖနဲ႔အေမလည္း ဒီမွာေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ေနေပ့ါ။ တကယ္လို႕ ဟိုေရာက္ရင္ တပ္ကို သတင္းပို႕ျပီးရင္ ခြင့္ခဏေပးတယ္လို႕ ၾကားတယ္လို႕။ အဲဒီအခါ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္။ အတူတူ အိမ္ျပန္ရေအာင္ေပ့ါလို႕။ ဒါနဲ႔ပဲ ညေရာက္ေတာ့ အေဖနဲ႔အေမ့ကို ကန္ေတာ့ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဗိုလ္ေလာင္း တပ္ရင္းအိပ္ေဆာင္ေတြစီ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖနဲ႔အေမက အျပင္မွာ တည္းတာကိုး။ ညအိပ္ေတာ့ လုိမယ္ထင္တာေတြ ျပင္ျပီးေတာ့ မနက္ေစာေစာထရမွာမို႕ အိပ္ရာ ေစာေစာ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ မနက္ျဖန္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့......
ကၽြန္ေတာ္စတင္ခရီးထြက္ခဲ့ျပီ
မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၀တ္စံု၀တ္ျပီး တန္းစီ ရတာေပ့ါခင္ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ အေရွ႕မွာ ရွိတဲ့ ဗိုလ္မႈးၾကီး နဲ႔ ဗိုလ္မႈးက ကိုယ္တာ၀န္ၾကရာ စစ္ေဒသ အလုိက္ ခဲြစီခိုင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္ရုံးတပ္ေတြကိုလည္း လက္ရုံးတပ္ အလိုက္ တန္းစီခိုင္းထားတယ္။ အားလံုးျပီးသြားေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕တပ္ေတြက လာေခၚတယ္ဗ်။ တပ္အေရာက္ေပ့ါ။ အၾကိဳလာတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျခလ်င္တပ္က လူေတြကေတာ့ MO လို႕ေခၚတဲ့ movent order ( ခရီးသြားလာခြင့္ အမိန္႕) ဆိုတာကို ယူရင္း ကိုယ့္ကို လိုက္ပို႕မဲ့ ကားေပၚကို တက္ရပါတယ္။ Faw ကားေတြေပၚ ေသတၱာေတြ အခ်င္းခ်င္း ကူညီတင္ေပးၾကရင္း အားေပးေနၾကတာေပ့ါ။ ကားကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အနီးဆံုး ျမန္မာအထက္ပိုင္းတက္မဲ့သူေတြဆုိ ျပင္ဦးလြင္ဘူတာ ၊ ေအာက္ပိုင္းဆို မႏၱာေလး ဘူတာ အဲဒီေလာက္ထိပို႕ေပးပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မနက္ ( ၇ ) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ဘူတာကိုေရာက္တယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ရထားက ၉ နာရီမွ လာမယ္ ဆိုေတာ့ အနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေစာင့္ရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘယ္တပ္ၾကတယ္ ၊ ညာတပ္ၾကတယ္ နဲ႔ ေျပာေနၾကတာေပ့ါ။ အမွန္ကေတာ့ အားလံုးကေတာ့ အေရွ႕ေျမာက္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ တည္ေနရာကေတာ့ လားရိႈးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးေပါင္း ၁၁၉ ေယာက္ရွိတယ္။ တပ္ေတြကေတာ့ တတပ္ကို ၃ ေယာက္အမ်ားဆံုးပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တာ၀န္အတူတူ ထမ္းေဆာင္ရမွာက စစ္ကိုင္းသား ၂ ေယာက္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း ရထားလာပါေလေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္ စိတ္ထဲ ၾကိမ္းခနဲ႔ ့ျဖစ္သြားတယ္ဗ်။ ရင္တအားခုန္ေနလို႕ ေနမွာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ ပစၥည္းေတြ တင္ၾက ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ထိုင္ၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ တာ၀န္ၾကရာ ေဒသကို စတင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႕ ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္အုပ္ထိန္းသူမွ မပါ ။ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူရင္း ျပင္းဦးလြင္-လားရိႈး ခရီးလမ္းကို ေတာေတာင္ၾကားထဲက ရထားလမ္းမွာ စတင္ခဲ့ ပါတယ္။.....
ဒီလိုနဲ႔ မနက္ ၉ နာရီက စတင္စီးလိုက္တဲ့ ရထားဟာ....
ဆက္ရန္ပါ ခင္ဗ်ာ။
Sunday, March 23, 2008
ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ ေမြးတာဆိုေပမယ့္ ရန္ကုန္သား မစစ္ေတာ့ဘူး ေျပာရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ စကားေျပာဘူးတဲ့ သူေတြကေတာ့ ေျပာတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာတာ ရန္ကုန္သား မဆန္ဘူးဆိုပဲ ။ ဟိုက္...ရန္ကုန္သား စကားေျပာဟန္ ရွိတယ္လို႕ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ဟန္ပန္ေတာ့ ရွိမွာေပ့ါေနာ္။ အညာကလာတဲ့ သူေတြဆို အညာသားေလသံ နဲ႔စကားေျပာသံဆိုတာ သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလို ေလသံဆိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အသံ ဘာေၾကာင့္အဲဒီလို ျဖစ္လာသလဲဆိုတာေတာ့ ေတြးၾကည့္ရင္ အသက္ ( ၁၆) နွစ္ကတည္းက အိမ္က ထြက္ျပီး...အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က လာတဲ့ သူေတြနဲ႔ ေပါင္းရသင္းရ ကိုယ္ကလည္း ေဒသအသီးအသီးကို ေရာက္ေနခဲ့ ( တနည္းအားျဖင့္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ) ေနခဲ့ရသူဆိုေတာ့ စကားေျပာဟန္က သူတို႕နဲ႔ တူညီသြားတာ ျဖစ္မွာေပ့ါ။
ေလရွည္ေနတာနဲ႔ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေတာင္ လမ္းေၾကာင္း လဲြသြားတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၆ နွစ္ျပည့္ေတာ့ေမျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ၃ နွစ္ေက်ာ္ ပညာသင္ယူျပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ တာ၀န္က်ရာ ေဒသေတြ ခဲြေပးတာေပါ့။ အဲဒီေန႕က ေတာ္ေတာ္ကို ရင္ခုန္ရပါတယ္။ ဖိတ္စာလို အိတ္အ၀ါေရာင္ေလး ထဲမွာ စာရြတ္ရွည္ရွည္ေလး ပါတယ္ဗ်။ အဲဒီ အိတ္ေလးထဲမွာ ကိုယ္နဲ႔အတူ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရမယ့္ ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္း ( ၂ ) ေယာက္ရဲ႕ နာမည္နဲ႔ တပ္နာမည္ ေရးထားတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရင္ခုန္ခုန္နဲ႔ ကိုယ္ေပၚမွာ ၀ွတ္ယူလာတဲ့ တပ္တည္ေတြ ရွိတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ခိုးထုတ္ျပီး ကိုယ့္တပ္ နံပတ္ရွိတဲ့ ျမိဳ႕ကို လုိက္ရွာေတာ့တာပဲ။
အဲဒီမွာ ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းေတြက “ ဟာ...ငါက ျမစ္ၾကီးနား ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ကရင္ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က တနသၤာရီ ” စတဲ့ နာမည္ေတြ တိုးတိုး ရြတ္ေနၾကတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရင္ခုန္ေနျပီေလ။ ဒါက ကိုယ့္တစ္သက္လံုး မဟုတ္ေတာင္ ေလာေလာဆယ္ ၁၀ နွစ္ ေလာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမဲ့ ေနရာ မဟုတ္လား ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္...စစ္သားလည္း ေသမွာေတာ့ ေၾကာက္တာေပ့ါဗ်ာ။ ေလာေလာဆယ္
နာမည္ၾကီးေနတဲ့ ေရႊက်င္ ၊ ေက်ာက္ၾကီး ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္က်ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း တာ၀န္ေပးလာရင္ေတာ့ အမိန္႕နာခံရမွာေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္က Navy ရူးရူးေနတာဗ်။ အေဖကလည္း သေဘာၤအင္ဂ်င္ေတြ ျပင္တဲ့ အငယ္တန္း အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုေတာ့ ေရနဲ႔ အရမ္းနီးစပ္တယ္။ အေဖ့အလုပ္ရံုမွာလည္း သေဘာၤေတြက အျမဲတမ္း ကပ္ထားတဲ့ အျပင္ ေရတပ္က စစ္သေဘၤာ ၃၂၁ ေပၚမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္က အျမဲတမ္း သြားၾကည့္ေနၾက ဆိုေတာ့ ေရတပ္ကို အားၾကတာ ကၽြန္ေတာ္မလြန္ဘူး ထင္တယ္ေနာ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကၽြန္ေတာ္ ေရတပ္လည္း မေရာက္ခဲ့ရပါဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့အဓိက အေၾကာင္းက ကၽြန္ေတာ္ သင္ယူခဲ့တဲ့ ဘာသာရပ္က ေရတပ္မွာ မလိုအပ္ဘူးဆုိတာေၾကာင့္ပါ။ တစ္ခါတေလ ေတာ့လည္း ၀မ္းေတာ့ နည္းမိသားေပ့ါဗ်ာ။
ရင္ခုန္ေနေသာ....အခ်ိန္
စကားျပန္ဆက္ ပ့ါမယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသာေလး စာအုပ္ကို လွန္ၾကည့္ေတာ့ အမွတ္ (ခလရ-၄၅)ဆိုပဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ စာအုပ္ရွာေတာ့ မေတြ႕ဘူး။ ဟာ..ေသျပီဆရာေပ့ါ။ လုပ္ၾကပါဦးဟ....ငါ့တပ္က ဘယ္မွာလည္းဆိုတာ ရွာေပးၾကပါဦးေပ့ါ။ ျပီးေတာ့ တပ္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မွ အသစ္ဖဲြ႕တာ မနည္းဘူးဆိုေတာ့ ေသခ်ာျပီ ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေခ်ာင္ကေလာင္ထဲ ေရာက္ျပီလို႕ စိတ္ထဲ ထင္ေနတုန္း ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က “ ေပး စာအုပ္ ငါရွာေပးမယ္တဲ့ ”။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာအုပ္ကို ကမန္းကတန္း ေပးျပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တခဲြသားေလးနဲ႔ ၾကည့္ေနရတာေပ့ါ။
“ အဲဒီမွာ...ဟာ ေဟ့ေကာင္ ကြတ္ခိုင္ တဲ့ ” ဟ ဆုိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခ်က္ခ်င္း သတိရမိလုိက္တာ ေက်ာင္းတုန္းက တီးတိန္ ၊ တေကာင္း ၊ ကြတ္ခိုင္ ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕သံုးျမိဳ႕ကို ဘာဆိုတဲ့ မ်ဥ္း ျဖက္သြားတယ္ဆိုလားဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ အင္း...ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ဓတ္က်သြားတယ္။ ဘယ္နဲ႔ အိမ္လြမ္းေနပါတယ္ဆုိမွ ပထမက ရန္ကုန္မွာေနတယ္ ၊ ဒုတိယ ေမျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္ ၊ ေနာက္ေတာ့ တတိယလည္း ၾကေရာ ကြတ္ခိုင္ေရာက္ပါေလေရာ ။ ကဲ...တစတစနဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေ၀းကြာလာလိုက္တာ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္ေတာ့မယ္။ ဒါနဲ႔ မ်က္နွာေလး မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔ ဘဲြ႕ယူခန္းမက ထြက္ျပီး အေဖ ၊ အေမ ကိုလိုက္ရွာျပီး ေျပာျပလိုက္ေတာ့........
ေနာက္ေတာ့ ဆက္ေရးပ့ါမယ္ဗ်ာ...ဆက္ရန္ေပ့ါ ။
ေလရွည္ေနတာနဲ႔ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေတာင္ လမ္းေၾကာင္း လဲြသြားတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၆ နွစ္ျပည့္ေတာ့ေမျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ၃ နွစ္ေက်ာ္ ပညာသင္ယူျပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ တာ၀န္က်ရာ ေဒသေတြ ခဲြေပးတာေပါ့။ အဲဒီေန႕က ေတာ္ေတာ္ကို ရင္ခုန္ရပါတယ္။ ဖိတ္စာလို အိတ္အ၀ါေရာင္ေလး ထဲမွာ စာရြတ္ရွည္ရွည္ေလး ပါတယ္ဗ်။ အဲဒီ အိတ္ေလးထဲမွာ ကိုယ္နဲ႔အတူ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရမယ့္ ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္း ( ၂ ) ေယာက္ရဲ႕ နာမည္နဲ႔ တပ္နာမည္ ေရးထားတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရင္ခုန္ခုန္နဲ႔ ကိုယ္ေပၚမွာ ၀ွတ္ယူလာတဲ့ တပ္တည္ေတြ ရွိတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ခိုးထုတ္ျပီး ကိုယ့္တပ္ နံပတ္ရွိတဲ့ ျမိဳ႕ကို လုိက္ရွာေတာ့တာပဲ။
အဲဒီမွာ ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းေတြက “ ဟာ...ငါက ျမစ္ၾကီးနား ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ကရင္ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က တနသၤာရီ ” စတဲ့ နာမည္ေတြ တိုးတိုး ရြတ္ေနၾကတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရင္ခုန္ေနျပီေလ။ ဒါက ကိုယ့္တစ္သက္လံုး မဟုတ္ေတာင္ ေလာေလာဆယ္ ၁၀ နွစ္ ေလာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမဲ့ ေနရာ မဟုတ္လား ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္...စစ္သားလည္း ေသမွာေတာ့ ေၾကာက္တာေပ့ါဗ်ာ။ ေလာေလာဆယ္
နာမည္ၾကီးေနတဲ့ ေရႊက်င္ ၊ ေက်ာက္ၾကီး ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္က်ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း တာ၀န္ေပးလာရင္ေတာ့ အမိန္႕နာခံရမွာေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္က Navy ရူးရူးေနတာဗ်။ အေဖကလည္း သေဘာၤအင္ဂ်င္ေတြ ျပင္တဲ့ အငယ္တန္း အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုေတာ့ ေရနဲ႔ အရမ္းနီးစပ္တယ္။ အေဖ့အလုပ္ရံုမွာလည္း သေဘာၤေတြက အျမဲတမ္း ကပ္ထားတဲ့ အျပင္ ေရတပ္က စစ္သေဘၤာ ၃၂၁ ေပၚမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္က အျမဲတမ္း သြားၾကည့္ေနၾက ဆိုေတာ့ ေရတပ္ကို အားၾကတာ ကၽြန္ေတာ္မလြန္ဘူး ထင္တယ္ေနာ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကၽြန္ေတာ္ ေရတပ္လည္း မေရာက္ခဲ့ရပါဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့အဓိက အေၾကာင္းက ကၽြန္ေတာ္ သင္ယူခဲ့တဲ့ ဘာသာရပ္က ေရတပ္မွာ မလိုအပ္ဘူးဆုိတာေၾကာင့္ပါ။ တစ္ခါတေလ ေတာ့လည္း ၀မ္းေတာ့ နည္းမိသားေပ့ါဗ်ာ။
ရင္ခုန္ေနေသာ....အခ်ိန္
စကားျပန္ဆက္ ပ့ါမယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသာေလး စာအုပ္ကို လွန္ၾကည့္ေတာ့ အမွတ္ (ခလရ-၄၅)ဆိုပဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ စာအုပ္ရွာေတာ့ မေတြ႕ဘူး။ ဟာ..ေသျပီဆရာေပ့ါ။ လုပ္ၾကပါဦးဟ....ငါ့တပ္က ဘယ္မွာလည္းဆိုတာ ရွာေပးၾကပါဦးေပ့ါ။ ျပီးေတာ့ တပ္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မွ အသစ္ဖဲြ႕တာ မနည္းဘူးဆိုေတာ့ ေသခ်ာျပီ ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေခ်ာင္ကေလာင္ထဲ ေရာက္ျပီလို႕ စိတ္ထဲ ထင္ေနတုန္း ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က “ ေပး စာအုပ္ ငါရွာေပးမယ္တဲ့ ”။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာအုပ္ကို ကမန္းကတန္း ေပးျပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တခဲြသားေလးနဲ႔ ၾကည့္ေနရတာေပ့ါ။
“ အဲဒီမွာ...ဟာ ေဟ့ေကာင္ ကြတ္ခိုင္ တဲ့ ” ဟ ဆုိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခ်က္ခ်င္း သတိရမိလုိက္တာ ေက်ာင္းတုန္းက တီးတိန္ ၊ တေကာင္း ၊ ကြတ္ခိုင္ ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕သံုးျမိဳ႕ကို ဘာဆိုတဲ့ မ်ဥ္း ျဖက္သြားတယ္ဆိုလားဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ အင္း...ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ဓတ္က်သြားတယ္။ ဘယ္နဲ႔ အိမ္လြမ္းေနပါတယ္ဆုိမွ ပထမက ရန္ကုန္မွာေနတယ္ ၊ ဒုတိယ ေမျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္ ၊ ေနာက္ေတာ့ တတိယလည္း ၾကေရာ ကြတ္ခိုင္ေရာက္ပါေလေရာ ။ ကဲ...တစတစနဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေ၀းကြာလာလိုက္တာ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္ေတာ့မယ္။ ဒါနဲ႔ မ်က္နွာေလး မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔ ဘဲြ႕ယူခန္းမက ထြက္ျပီး အေဖ ၊ အေမ ကိုလိုက္ရွာျပီး ေျပာျပလိုက္ေတာ့........
ေနာက္ေတာ့ ဆက္ေရးပ့ါမယ္ဗ်ာ...ဆက္ရန္ေပ့ါ ။
Friday, March 21, 2008
အခ်ိန္တုိင္း ငါ့ရဲ႕ အနားမွာ ရွိေနခဲ့သူေရ
မင္းဟာ ငါ့အတြက္ အမွန္တရားေတြကို ျမင္ေအာင္ လွမ္းျပေပးတဲ့သူလည္း ျဖစ္ရဲ႕
ငါ့ဘ၀ထဲ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ ယူလာခဲ့တဲ့ အျပင္
ငါရဲ႕ မွားယြင္းေနတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကိုလည္း မွန္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးျပန္တယ္
ငါ့အိမ္မက္ေတြ မင္းေၾကာင့္အသက္၀င္လာခဲ့တဲ့ အတြက္ေရာ
အခ်စ္ကို မင္းဆီမွာ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္း အတြက္ပါ
ငါ မင္းကို အျမဲတမ္း ေက်းဇူးတင္ေနေတာ့မွာပါ
မင္းဟာ ငါ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ၀မ္းနည္းေစမဲ့သူ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ
ငါ့အေတြးထဲမွာ အျမဲသိေနခဲ့တယ္
ငါ့အတြက္ အေတာင္ပံေတြ ေပးျပီး ပ်ံသန္းေစခဲ့သူေရ
မင္းလက္နဲ႔ ငါ့ကို ေပြ႕ဖက္တဲ့အခါ......ေကာင္းကင္ရဲ႕ တိမ္စိုင္ေတြၾကား ေရာက္ရွိသြားသလို
ငါခံစားရတယ္
ငါ့ယံုၾကည္ျခင္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း....... င့ါဆီျပန္လည္ယူေဆာင္ေပးသူေရ
ဘယ္ၾကယ္စင္ကမွ လက္လွမ္းလို႕ မမွီနိင္ဘူးလို႕
မင္းေျပာခဲ့တယ္....ေနာ္
ဒါေပမယ့္........................................
ငါ့အနား မင္းရွိေနတဲ့ အခါ
မင္းအခ်စ္ေတြ ထာ၀ရ သိမ္းပိုက္နိင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့
ၾကယ္စင္အားလံုးကို လက္လွမ္းယူနိင္ေအာင္ ငါစြမ္းအားေတြ ရရွိခဲ့ရတယ္
ဒီအရာေတြက ဘယ္ေလာက္တန္းဘိုး ရွိမွန္း ငါမသိေပမယ့္
အစစ္အမွန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့
ငါခံစားလို႕ ရပါတယ္
နင့္ေၾကာင့္ ငါဟာ အခ်စ္အေၾကာင္းကို နားလည္ခဲ့ရသူေပ့ါ
ငါဖ်ားနာတဲ့အခါ.........ငါ့အတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္
ငါဆြံအသြားတဲ့အခါ........ငါ့ရဲ႕ အသံျဖစ္တည္ရာ
ငါ အျမင္မဲ့တဲ့ အခါ...ငါ့အတြက္ အလင္းေရာင္
ငါလက္လွမ္းမမီွနိင္တဲ့ အရာေတြကို
ငါ့ကိုယ္စား ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတဲ့သူ
ငါ့အေပၚ အရိုးသားဆံုးျမင္နိင္တဲ့အတြက္
ငါမင္းကို အ...ရမ္း...ခ်စ္...ပါ...တယ္
ငါ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ေဘးမွာနင္ရွိေနတဲ့ အျပင္
ေလျပည္ေလညွင္းေတြက င့ါကိုသယ္ေဆာင္သြားသလို
ေမွာင္မုိက္ေနတဲ့ င့ါဘ၀ဟာလည္း မင္းအခ်စ္ေၾကာင့္ လင္းလက္လာခဲ့ရတယ္
မင္းဟာ ငါ့ရဲ႕ သူရဲေကာင္းပါပဲကြယ္
လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားမႈေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာမွာ
မင္းဟာ ငါ့အတြက္ အမွန္တရား ျဖစ္လာခဲ့တဲ့အျပင္
မင္းေၾကာင့္ ငါ့ကမၻာေလးလည္း ထာ၀ရ သာယာခဲ့ျပီေလ ။ ။
Wednesday, March 19, 2008
အခ်စ္ေရ.....ငါသတိရသလို
မင္းတစ္ေယာက္လည္း....ငါ့ကိုသတိမွ ရေသးရဲ႕လား
ဟိုအရင္ ငါတို႕ အတူရွိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြလိုပဲ
ဘ၀ကိုျပန္လည္ အဆံုးသတ္ရေအာင္ေနာ္
အခုေတာ့လည္း အတူရွိေနခဲ့တဲ့ လမ္းမေတြေပၚမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္းပါပဲ
ငါ့ရဲ႕ အထီးက်န္ဘ၀ကို ငါအရမ္းမုန္းေနခဲ့ပါျပီ
လူေတြလည္း အားလံုးသိကုန္ၾကျပီေလ
တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူဟာ သူ႕ဘ၀အတြက္ မင္းကို လိုအပ္ေနတယ္
တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ သူဟာ ညစဥ္ညတိုင္း
မင္းအေၾကာင္းေတြကို အိမ္မက္မက္ရင္း အသက္ဆက္ရွင္သန္ေနတယ္
တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ သူဟာ နင္မရွိဘဲ ဘ၀ကို
အသက္ရွင္သန္ဖို႕ ဒီထက္မျဖစ္နိင္ခဲ့ပါဘူး
မင္းအနားမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိေနတယ္လို႕ ငါေတြးလိုက္တုိင္းလည္း
ငရဲကို ေရာက္ေနသလို ဆိုးရြားစြာ ငါခံစားရတယ္
မင္းကို အသက္ေပးခ်စ္တက္သူဟာ
ငါ ဆိုတာကို
တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူက မင္းသိလာဖို႕
ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္ အခ်စ္ရယ္
ဘယ္လို ဘယ္ပံုမ်ား ငါတို႕ မွားယြင္းကုန္ျပီလဲဟင္
ငါတို႕ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြဟာ....အခုေတာ့ ဘယ္ဆီမွာ ေမ်ာပါခဲ့ျပီလည္းကြယ္
တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ျပန္လည္ဆံုဆည္းဖို႕ရန္ အတြက္လည္း
ငါအျမဲတမ္း ဆုေတာင္းေနခဲ့ရတယ္
ရရွိခဲ့တဲ့ အၾကင္နာေတြဟာ ငါ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့.....နင္ဟာ ငါ့ရင္ထဲမွာ
အျမဲရွင္သန္ေနခဲ့တာကိုး
နင့္ဘ၀ထဲမွာ ငါမရွိေတာ့ရင္ေတာင္မွ......ငါ့ဘ၀ထဲ နင္အျမဲ ရွိေနခဲ့တယ္
အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့
ငါ့အေတြးထဲ နင္အျမဲရွိေနခဲ့လို႕ေပ့ါ
ေနာက္ဆံုး......ငါ့အေတြးအိမ္ေလးထဲက နင္လံုး၀ ေပ်ာက္ဆံုးမသြားခင္အခ်ိန္
ငါ့ကို သတိရခဲ့သည္ရွိေသာ္
ေက်းဇူးျပဳ၍ ......ငါ့စကားေတြကို နားေထာင္ေပးခဲ့ပါဦး
“ ငါက အ.....လြမ္း.....သင့္.....သူ ” ။ ။
မွတ္ခ်က္ ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘေလာ့ဂ္ေခါင္းစင္နွင့္ ပက္သက္ေသာ အလြမ္းသင့္သူ ဆိုသည့္ စာသားအား ကာလအခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ကဗ်ာေရးဖဲြ႕မည္ဟု ရည္မွန္းထားခဲ့ရာ ဒီေန႕မွ အဆံုးသက္နိင္ေသာေၾကာင့္ တင္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ အေၾကာင္းအရာမွ် တိုက္ဆိုက္ျခင္း မရွိပါ ခင္ဗ်ာ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္သာ ရိုးရိုး ခံစားေရးဖဲြ႕ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဆိုးသြမ္း
Sunday, March 16, 2008
လူသားတိုင္း လူသားတိုင္းမွာ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈနွင့္ ကိုယ္ ရွိေနတက္ၾကပါသည္။ ထိုယံုၾကည္မႈ႕ကိုလည္း အသက္ထက္ဆံုး ကိုးကြယ္ဆုေတာင္းတက္ၾကပါတယ္။ မိမိယံုၾကည္ရာ ဘာသာတရားကို စိတ္ထဲ ေန႕စဥ္ ရြတ္ဖတ္ျခင္း ၊ ဆုေတာင္းျခင္း ၊ ပူေဇာ္ျခင္းမ်ား ျပဳ၍လည္း ဘာသာတရားကို အေလးအျမတ္ထားၾကပါသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ့္တို႕ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ားတြင္လည္း ဘာသာတရား မ်ိဳးစံု ကိုးကြယ္မည့္သူမ်ား လည္း ရွိၾကမည္ထင္ပါသည္။ ထိုဘေလာ့ဂ္ဂါ မ်ားစြာထဲမွလည္း...ဘာသာေရးတရား အေၾကာင္းေရးသူမ်ား ရွိပါသည္။
ယခု www.petiton-prayer.blogspot.com တြင္လည္း ထိုနည္းတူစြာ ခရစ္ယန္ဘာသာကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူ တစ္ေယာက္၏ သူယံုၾကည္ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတရားကို ေရးသားထားပါသည္။ ဤဘေလာ့ဂ္တြင္ ခရစ္ယန္ဘာသာတရား၏ သေဘာထား ၊ ဘာသာေရးအျမင္ ၊ ေန႕စဥ္ခြန္အား ရရွိေစေသာ
စာသားမ်ားကို သူ႕ဘာသာ သေဘာတရားနွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ ေရးသားထားပါသည္။
ယခု www.petiton-prayer.blogspot.com တြင္လည္း ထိုနည္းတူစြာ ခရစ္ယန္ဘာသာကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူ တစ္ေယာက္၏ သူယံုၾကည္ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတရားကို ေရးသားထားပါသည္။ ဤဘေလာ့ဂ္တြင္ ခရစ္ယန္ဘာသာတရား၏ သေဘာထား ၊ ဘာသာေရးအျမင္ ၊ ေန႕စဥ္ခြန္အား ရရွိေစေသာ
စာသားမ်ားကို သူ႕ဘာသာ သေဘာတရားနွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ ေရးသားထားပါသည္။
Saturday, March 15, 2008
အေတာ္အတန္ၾကာျပီ ျဖစ္ေသာ ၊ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ လေပါင္းမ်ားစြာ ကင္းကြာခဲ့ရေသာ နယ္ေျမ တစ္ခုသို႕ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ ေျခခ်ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုေနရာသို႕ မသြားခင္ အ၀တ္အစား လဲလွယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနခဲ့ရသည္။ ထိုေနရာနွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ဖိနပ္ ၊ အ၀တ္အစားေတြကလဲ
အရွင္သခင္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ဖုန္း ၊ ေက်ာင္းသားကဒ္ ၊ အေဆာင္ကဒ္တို႕ကို ယူ၍ ကၽြန္ေတာ္ အေဆာင္မွ ထြက္လိုက္တယ္ ဆိုရံုျဖင့္ ရုရွားေဆာင္း၏ ေအးစက္စက္ ေလနုက မ်က္နွာကို ျဖက္ခနဲ႔ တုိက္ျဖက္သြားခဲ့သည္။
စိမ့္ခနဲ႔ ေက်ာထဲျဖစ္သြားရံုနဲ႔ ဒီေန႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့နိင္မည္ မဟုတ္။ အေပၚအက်ီထဲ လက္နိုက္၍ ခပ္မွန္မွန္ပဲ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရင္း သြားခ်င္သည့္ ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ျပီ။ ေအာ္....မေရာက္တာၾကာျပီ ျဖစ္ေသာ....ေနရာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မစိမ္းကားပါဘူး။ အိစက္ညက္ေညာ၍ လန္းဆန္းေသာေအးျမေသာ ေနရာ ၊ ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ အရႈးအမႈး စဲြလန္းခဲ့ရေသာ ေနရာ ၊ လူေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္၀င္စားခဲ့ေသာေနရာ.... ထိုေနရာကား “ ေဘာလံုးကြင္း ” ။ ျပီးခဲ့ေသာ ေႏြရာသီကတည္းက မေရာက္ခဲ့ရေသာ ဒီေနရာသို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နွင့္ ေျခခ်ခဲ့ရသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဘာလံုးပဲြ ကစားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲြလို႕ အားလံုးက ဗီယက္နမ္ ေက်ာင္းသားမ်ား။ ပဲြစျပီး မိနစ္အနည္းငယ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဂိုးသြင္းယူနိင္ခဲ့သည္။ ေဘာလံုးပဲြစၾကည့္တက္ ကတည္းက ရိုနယ္လ္ဒိုကို အားက်ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္ သူတစ္ဂိုးသြင္းယူျပီးတိုင္း သူ႕ပံုစံ ေအာင္ပဲြခံပံုကို အတုခိုးခဲ့သည္။ လက္ညိဳးေလး အေရွ႕ထုတ္ကာ ယန္းတမ္းယန္းတမ္းနွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဂိုးသြင္းျပီးတိုင္လည္း ထိုကဲ့သို႕ အတုယူလိုက္လုပ္ခဲ့သည္။ အခု ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ( ၂၄ ) နွစ္ ၊ ( ၈ ) နစ္သားကတည္းက ေဘာလံုးကန္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ဂိုးေပါင္းမ်ားစြာ သြင္းယူခဲ့သည္။ အေ၀းမွ အနီးမွ ေထာင့္မ်ိဳးစံုမွ ကၽြန္ေတာ္သြင္းယူခဲ့သည့္ ဂိုးေပါင္းမနည္းေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္သြင္းယူခဲ့သည့္ ဂိုးေၾကာင့္ ဆုတံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရခဲ့ပါသည္။ အက်ၤ ၊ ေဘာလံုး ၊ အရုပ္ ၊ ဆု ။ ဒီေန႕ထက္ထိ အိမ္မွာ တယုတယ သိမ္းထားတုန္း။ သို႕ေသာ္ ဒီလာခါနီးတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ အမွတ္တရ ေဘာလံုးအက်ီၤမ်ားကိုေတာ့ ညီငယ္မ်ားကို အကုန္လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးခဲ့သည္။ ၀မ္းေတာ့ ၀မ္းနည္းသား။
ရီဗယ္လ္ဒိုလို ဂိုးေပါင္း တစ္ေထာင္ မျပည့္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သြင္းယူခဲ့သည့္ ဂိုးမ်ားအတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲ အမွတ္တရ ဂုဏ္ယူေနခဲ့ရသည္။ ဒီေန႕ထိတိုင္လည္း သတိရေနခဲ့ရပါသည္။ ရပ္ကြတ္ထဲမွ မည္သည့္ကြင္း ၊ မည္သည့္ေျမေနရာ လြတ္မဆို ကၽြန္ေတာ္ ေျခမခ်ခဲ့ဘူးသည့္ ေနရာမရွိခဲ့။ ေက်ာင္းမွ ျပန္လာတိုင္း ေက်ာင္းစိမ္းအက်ီကို ဘယ္ေတာ့မွ မခၽြတ္ ၊ ပုဆိုးနဲ႔ လြယ္အိတ္ကို အိမ္ေပၚပစ္တင္၍ အိမ္ေအာက္မွ ေဘာလံုးကို ထုတ္္ကာ ကြင္းကို ေရာက္ေအာင္ေျပးသည္။ ေရာက္သည္နွင့္ ဂိုးတိုင္ၾကိဳလုပ္ထားကာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဟိုကန္ဒီကန္ရင္း ေစာင့္ေနမည္။ အကယ္၍ မေရာက္လာလည္း သိပ္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ ၊ တစ္ေယာက္တည္း အလိမ္အေခၚက္ ၊ ဂိုးသြင္းေလ့က်င့္ရင္း တစ္နာရီေလာက္ ေခၽြးထြက္ေအာင္ ကစားျပီးတာနွင့္ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္မည္။ ေရမိုးခ်ိဳး ၊ က်ဴရွင္သြားမည္။ ညေနဆိုလွ်င္ ေဘာလံုးကို လက္နွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကန္ေတာ့သည္။ ဆိုလုိခ်င္တာကေတာ့ တီဗီဂိမ္း ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ေဘာလံုးကို အရမ္းရူးသြပ္ခဲ့ရသည္။ နိင္ငံေက်ာ္ ေဘာလံုးသမား မျဖစ္နိင္မွန္းသိေပမယ့္ ျမိဳ႕နယ္ပဲြအဆင့္အထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ၀င္နိင္ခဲ့သည္။ အခုလက္ရွိ လုပ္ကိုင္ေနရေသာ အေနအထားမ်ိဳးမွာပင္ကၽြန္ေတာ္ ေဘာလံုးကန္နိင္ေအာင္ ၊ ေဘာလံုးသမား ဘ၀မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း ျဖစ္မလာခဲ့သည့္အတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ရပါ။ ေနာက္ဘ၀ ေရာက္လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္ျမင္ေသာ ေဘာလံုးသမားျဖစ္ခ်င္သည္။
အရွင္သခင္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ဖုန္း ၊ ေက်ာင္းသားကဒ္ ၊ အေဆာင္ကဒ္တို႕ကို ယူ၍ ကၽြန္ေတာ္ အေဆာင္မွ ထြက္လိုက္တယ္ ဆိုရံုျဖင့္ ရုရွားေဆာင္း၏ ေအးစက္စက္ ေလနုက မ်က္နွာကို ျဖက္ခနဲ႔ တုိက္ျဖက္သြားခဲ့သည္။
စိမ့္ခနဲ႔ ေက်ာထဲျဖစ္သြားရံုနဲ႔ ဒီေန႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့နိင္မည္ မဟုတ္။ အေပၚအက်ီထဲ လက္နိုက္၍ ခပ္မွန္မွန္ပဲ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရင္း သြားခ်င္သည့္ ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ျပီ။ ေအာ္....မေရာက္တာၾကာျပီ ျဖစ္ေသာ....ေနရာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မစိမ္းကားပါဘူး။ အိစက္ညက္ေညာ၍ လန္းဆန္းေသာေအးျမေသာ ေနရာ ၊ ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ အရႈးအမႈး စဲြလန္းခဲ့ရေသာ ေနရာ ၊ လူေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္၀င္စားခဲ့ေသာေနရာ.... ထိုေနရာကား “ ေဘာလံုးကြင္း ” ။ ျပီးခဲ့ေသာ ေႏြရာသီကတည္းက မေရာက္ခဲ့ရေသာ ဒီေနရာသို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နွင့္ ေျခခ်ခဲ့ရသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဘာလံုးပဲြ ကစားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲြလို႕ အားလံုးက ဗီယက္နမ္ ေက်ာင္းသားမ်ား။ ပဲြစျပီး မိနစ္အနည္းငယ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဂိုးသြင္းယူနိင္ခဲ့သည္။ ေဘာလံုးပဲြစၾကည့္တက္ ကတည္းက ရိုနယ္လ္ဒိုကို အားက်ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္ သူတစ္ဂိုးသြင္းယူျပီးတိုင္း သူ႕ပံုစံ ေအာင္ပဲြခံပံုကို အတုခိုးခဲ့သည္။ လက္ညိဳးေလး အေရွ႕ထုတ္ကာ ယန္းတမ္းယန္းတမ္းနွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဂိုးသြင္းျပီးတိုင္လည္း ထိုကဲ့သို႕ အတုယူလိုက္လုပ္ခဲ့သည္။ အခု ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ( ၂၄ ) နွစ္ ၊ ( ၈ ) နစ္သားကတည္းက ေဘာလံုးကန္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ဂိုးေပါင္းမ်ားစြာ သြင္းယူခဲ့သည္။ အေ၀းမွ အနီးမွ ေထာင့္မ်ိဳးစံုမွ ကၽြန္ေတာ္သြင္းယူခဲ့သည့္ ဂိုးေပါင္းမနည္းေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္သြင္းယူခဲ့သည့္ ဂိုးေၾကာင့္ ဆုတံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရခဲ့ပါသည္။ အက်ၤ ၊ ေဘာလံုး ၊ အရုပ္ ၊ ဆု ။ ဒီေန႕ထက္ထိ အိမ္မွာ တယုတယ သိမ္းထားတုန္း။ သို႕ေသာ္ ဒီလာခါနီးတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ အမွတ္တရ ေဘာလံုးအက်ီၤမ်ားကိုေတာ့ ညီငယ္မ်ားကို အကုန္လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးခဲ့သည္။ ၀မ္းေတာ့ ၀မ္းနည္းသား။
ရီဗယ္လ္ဒိုလို ဂိုးေပါင္း တစ္ေထာင္ မျပည့္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သြင္းယူခဲ့သည့္ ဂိုးမ်ားအတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲ အမွတ္တရ ဂုဏ္ယူေနခဲ့ရသည္။ ဒီေန႕ထိတိုင္လည္း သတိရေနခဲ့ရပါသည္။ ရပ္ကြတ္ထဲမွ မည္သည့္ကြင္း ၊ မည္သည့္ေျမေနရာ လြတ္မဆို ကၽြန္ေတာ္ ေျခမခ်ခဲ့ဘူးသည့္ ေနရာမရွိခဲ့။ ေက်ာင္းမွ ျပန္လာတိုင္း ေက်ာင္းစိမ္းအက်ီကို ဘယ္ေတာ့မွ မခၽြတ္ ၊ ပုဆိုးနဲ႔ လြယ္အိတ္ကို အိမ္ေပၚပစ္တင္၍ အိမ္ေအာက္မွ ေဘာလံုးကို ထုတ္္ကာ ကြင္းကို ေရာက္ေအာင္ေျပးသည္။ ေရာက္သည္နွင့္ ဂိုးတိုင္ၾကိဳလုပ္ထားကာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဟိုကန္ဒီကန္ရင္း ေစာင့္ေနမည္။ အကယ္၍ မေရာက္လာလည္း သိပ္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ ၊ တစ္ေယာက္တည္း အလိမ္အေခၚက္ ၊ ဂိုးသြင္းေလ့က်င့္ရင္း တစ္နာရီေလာက္ ေခၽြးထြက္ေအာင္ ကစားျပီးတာနွင့္ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္မည္။ ေရမိုးခ်ိဳး ၊ က်ဴရွင္သြားမည္။ ညေနဆိုလွ်င္ ေဘာလံုးကို လက္နွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကန္ေတာ့သည္။ ဆိုလုိခ်င္တာကေတာ့ တီဗီဂိမ္း ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ေဘာလံုးကို အရမ္းရူးသြပ္ခဲ့ရသည္။ နိင္ငံေက်ာ္ ေဘာလံုးသမား မျဖစ္နိင္မွန္းသိေပမယ့္ ျမိဳ႕နယ္ပဲြအဆင့္အထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ၀င္နိင္ခဲ့သည္။ အခုလက္ရွိ လုပ္ကိုင္ေနရေသာ အေနအထားမ်ိဳးမွာပင္ကၽြန္ေတာ္ ေဘာလံုးကန္နိင္ေအာင္ ၊ ေဘာလံုးသမား ဘ၀မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း ျဖစ္မလာခဲ့သည့္အတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ရပါ။ ေနာက္ဘ၀ ေရာက္လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္ျမင္ေသာ ေဘာလံုးသမားျဖစ္ခ်င္သည္။
အိမ္မက္၏ သခင္
အၾကြင္းမဲ့ ခ်စ္ျခင္း၌ အသက္၀င္ယံုၾကည္ျခင္းျဖင့္
အကၽြနုပ္၏ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ၊ ျမတ္နိးျခင္း တို႕အား
သခင္ ေမြ႕ေလ်ာ္စံေပ်ာ္ရာ အိမ္မက္ေတာအုပ္အစပ္၌
ယဇ္ပူေဇာ္ ထားပါ၏
ခ်ိဳသာညက္ေညာေသာ ဂီတတြင္
သီဆို တီးမႈတ္ ျခင္းျဖင့္
သခင္မ နစ္ေမ်ာေတာ္မူပါ
ထံုအီ သင္းပ်ံေသာ ရနံအေပါင္းတို႕အား
သခင္မ နမ္းရိႈက္ေတာ္မူပါ
ထိုအျပဳတို႕အတြက္
ဆုေတာင္းေသာ ရလဒ္ကေတာ့
အမိုက္အမဲ၏ အိမ္မက္ထဲသို႕ အျမဲလာေရာက္
ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္ မူပါ အရွင္
Friday, March 14, 2008
ဇာတ္လမ္းေကာင္း ၾကည့္ေစခ်င္လုိ႕ဘေလာ့ဂ္ဂါ ညီအစ္ကို ၊ ေမာင္နွမေတြကို မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္ ။ ဇာတ္လမ္း အစမွာ ခရီသြား လူငယ္စံုတဲြတစ္တဲြဟာ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဓတ္ပံုတစ္ခုကို အစစ္အမွန္ ဟုတ္၊ မဟုတ္ျငင္းၾကရင္း အနီးနားက စားပဲြမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အဘိုးအို တစ္ေယာက္က ထိုအရာမွာ တကယ့္အစစ္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ စိတ္၀င္စားလွ်င္ သူေျပာျပပါရေစ ဆိုျပီး ဇာတ္လမ္းကို စထားပါတယ္။
ဒီဇာတ္ကားမွာ အဓိက သရုပ္ေဆာင္ကေတာ့ Angus MacMorrow လို႕ေခၚတဲ့ ျဗိတိန္ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ဟာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ခရုလိုက္ေကာက္ရင္း အမွတ္မထင္ ဥတစ္လံုးကို စေတြ႕ခဲ့ရာမွ .......
ထိုအေကာင္ေလး ၾကီးလာေသာ အခါ ေရျပင္ေစာင့္ၾကည့္ေရး အေျမွာက္တပ္စုမွ ေရငုပ္သေဘာၤာအမွတ္ျဖင္မွားယြင္းပစ္ခက္လာ၍ ေရွာင္းတိမ္းရပံု.......
ေကာင္ေလးနဲ႔ water horse ၾကား သံေယာဇဥ္တရား ၾကီးမားမႈကို ျပသထားေသာ
ေဒါင္းလုပ္လင့္မ်ားကေတာ့
http://rapidshare.com/files/30254647/III_III_III.AP1__1999__.III_III_III.part1.rar
http://rapidshare.com/files/30260132/III_III_III.AP1__1999__.III_III_III.part2.rar
http://rapidshare.com/files/30264455/III_III_III.AP1__1999__.III_III_III.part3.rar
http://rapidshare.com/files/30268722/III_III_III.AP1__1999__.III_III_III.part4.rar
http://rapidshare.com/files/30272790/III_III_III.AP1__1999__.III_III_III.part5.rar
http://rapidshare.com/files/30276314/III_III_III.AP1__1999__.III_III_III.part6.rar
http://rapidshare.com/files/30279344/III_III_III.AP1__1999__.III_III_III.part7.rar
http://rapidshare.com/files/30279357/III_III_III.AP1__1999__.III_III_III.part8.rar
ပိေတာက္ပြင့္ရဲ႕ ရနံနဲ႔မွ
ဖူးပြင့္ေ၀ဆာ ခဲ့ရသူေရ
ဒီမွာေတာ့ နွင္းေတြတဖဲြ႕ဖဲြ႕ေၾကြလို႕ေကာင္းတုန္း
ျပီးရင္ေတာ့ ေႏြဦးေရာက္လာလိမ့္မယ္
အနား ငါ မရွိတဲ့ ေမြးေန႕ပဲြ
မင္းအတြက္ ေျခာက္ကပ္မွာေတာ့ စိုးတယ္ကြယ္
ဒါေပမယ့္ေလ.....
ရင္ကိုရင္းလို႕ လြမ္းလို႕ရတဲ့ ဆု
အေရွ႕ေလရဲ႕ ရိုက္ခ်က္ျပင္းျပင္းနဲ႔အတူ
မင္းအတြက္ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ အျဖစ္
အနမ္းေတြ မင္းဆီ အေရာက္ပါးလိုက္တယ္
ဖြဖြေလးရႈ .....တယုတယေလး သိမ္းထားေပ့ါ
မင္း အနား ငါမရွိေပမယ့္လည္း
ငါအသက္ရႈသံေတြ မင္းၾကားနိင္ပါေစ
မင္း အနား ငါအေရာက္မလာနိင္ေပမယ့္လည္း
ငါ့ ကိုယ္သင္းနံ မင္းရႈရႈိက္နိင္ပါေစ
ေနေရာင္ျခည္၏ နူးညံျခင္းနွင့္
မင္းနွလံုးသားေတြ ေႏြးေထြးပါေစ
ပန္းတို႕၏ ဂုဏ္သတင္းနွင့္
မင္း အေၾကာင္းေတြ ေမႊးပ်ံပါေစ
ၾကယ္တို႕၏ လင္းလက္ျခင္းနွင့္
မင္း ယံုၾကည္ျခင္းေတြ ေတာက္ပပါေစ
လမင္း၏ ျဖဴစင္မႈနွင့္
မင္း ဘ၀ေလး ေအးျမပါေစ....လို႕ ဆုေတာင္းရင္း
ၾကိဳလင့္ပါေတာ့......မေ၀းတဲ့တစ္ေန႕
မင္းကိုခ်စ္လုိ႕ ငါ့ကိုယ္ငါလက္ေဆာင္အျဖစ္
မင္းဆီျပန္ခဲ့ပ့ါမယ္....အခ်စ္ေရ။
ဖူးပြင့္ေ၀ဆာ ခဲ့ရသူေရ
ဒီမွာေတာ့ နွင္းေတြတဖဲြ႕ဖဲြ႕ေၾကြလို႕ေကာင္းတုန္း
ျပီးရင္ေတာ့ ေႏြဦးေရာက္လာလိမ့္မယ္
အနား ငါ မရွိတဲ့ ေမြးေန႕ပဲြ
မင္းအတြက္ ေျခာက္ကပ္မွာေတာ့ စိုးတယ္ကြယ္
ဒါေပမယ့္ေလ.....
ရင္ကိုရင္းလို႕ လြမ္းလို႕ရတဲ့ ဆု
အေရွ႕ေလရဲ႕ ရိုက္ခ်က္ျပင္းျပင္းနဲ႔အတူ
မင္းအတြက္ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ အျဖစ္
အနမ္းေတြ မင္းဆီ အေရာက္ပါးလိုက္တယ္
ဖြဖြေလးရႈ .....တယုတယေလး သိမ္းထားေပ့ါ
မင္း အနား ငါမရွိေပမယ့္လည္း
ငါအသက္ရႈသံေတြ မင္းၾကားနိင္ပါေစ
မင္း အနား ငါအေရာက္မလာနိင္ေပမယ့္လည္း
ငါ့ ကိုယ္သင္းနံ မင္းရႈရႈိက္နိင္ပါေစ
ေနေရာင္ျခည္၏ နူးညံျခင္းနွင့္
မင္းနွလံုးသားေတြ ေႏြးေထြးပါေစ
ပန္းတို႕၏ ဂုဏ္သတင္းနွင့္
မင္း အေၾကာင္းေတြ ေမႊးပ်ံပါေစ
ၾကယ္တို႕၏ လင္းလက္ျခင္းနွင့္
မင္း ယံုၾကည္ျခင္းေတြ ေတာက္ပပါေစ
လမင္း၏ ျဖဴစင္မႈနွင့္
မင္း ဘ၀ေလး ေအးျမပါေစ....လို႕ ဆုေတာင္းရင္း
ၾကိဳလင့္ပါေတာ့......မေ၀းတဲ့တစ္ေန႕
မင္းကိုခ်စ္လုိ႕ ငါ့ကိုယ္ငါလက္ေဆာင္အျဖစ္
မင္းဆီျပန္ခဲ့ပ့ါမယ္....အခ်စ္ေရ။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ သက္ဆိုင္ေသာ သူေမြးေန႕အတြက္ ခံစားေရးဖဲြ႕ပါသည္။
Tuesday, March 11, 2008
တိမ္ညိဳေတြ ေ၀ရင္ေတာင္
ငါက ၀မ္းနည္းတက္သူပါ အခ်စ္ရယ္......
ငါတို႕ေ၀းတဲ့အခါ
မင္း အိမ္အျပန္ ညေပါင္းမ်ားစြာ
ငါ မၾကိဳလင့္နိင္ေတာ့ဘူး
ငါတို႕ေ၀းတဲ့အခါ
အေမာေျပ ရယ္စရာ ဟာသပံုျပင္စကား
ငါမေျပာျပနိင္ေတာ့ဘူး
ငါတို႕ေ၀းတဲ့ အခါ
အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထား......မင့္ျမတ္နိးရတဲ့ ကဗ်ာေတြ
ငါမေရးေပးနိင္ေတာ့ဘူး
ငါတို႕ေ၀းတဲ့အခါ
တယုတယ “ ေမာင္ ” လို႕ေခၚတဲ့ အသံ
ငါ မၾကားနိင္ေတာ့ဘူး
ငါတို႕ေ၀းတဲ့အခါ
ေပ်ာ္ရႊင္ ၊ ၀မ္းနည္းျခင္း အတြက္
နားခိုးရာ ဒီရင္ခြင္ ငါမခင္းက်င္းေပးနိင္ေတာ့ဘူး
ငါတို႕ေ၀းတဲ့အခါ
ဘာေတြမ်ား နွစ္သိမ့္ေပးနိင္ၾကမလဲ....အခ်စ္ရယ္
ေအာ္....ငါတို႕ေ၀းတဲ့အခါ ။ ။
ငါတို႕ေ၀းတဲ့အခါ
တယုတယ “ ေမာင္ ” လို႕ေခၚတဲ့ အသံ
ငါ မၾကားနိင္ေတာ့ဘူး
ငါတို႕ေ၀းတဲ့အခါ
ေပ်ာ္ရႊင္ ၊ ၀မ္းနည္းျခင္း အတြက္
နားခိုးရာ ဒီရင္ခြင္ ငါမခင္းက်င္းေပးနိင္ေတာ့ဘူး
ငါတို႕ေ၀းတဲ့အခါ
ဘာေတြမ်ား နွစ္သိမ့္ေပးနိင္ၾကမလဲ....အခ်စ္ရယ္
ေအာ္....ငါတို႕ေ၀းတဲ့အခါ ။ ။
Sunday, March 9, 2008
ပင္ကို ဗီဇအားျဖင့္....တစ္ေကာင္တည္း
ဒါေပမယ့္ ကင္းျမီွးေကာက္
ကိုယ္က မတ္တပ္ရပ္ေနလ်က္
အားလံုးအလည္မွာ ေဇာက္ထိုးျဖစ္ေနတက္
ေဒါင္က်က် ျပားက်က်
ေဇာက္ထိုးျဖစ္ေနပံုကိုက အားလံုးအလည္မွာ
ထင္ရွားသည့္အမွတ္အသား
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မထီတရီအျပံဳးနဲ႔
အားလံုးအလည္မွာ လက္မေထာင္ျပဦးမယ္။
Friday, March 7, 2008
မျမင္တာၾကာလို႕ .....အၾကင္နာကြာသြားရင္
ေမ့သြားမွာလားေလ
အိမ္အျပန္ မၾကိဳလင့္နိင္ေပမယ့္
အခ်ိန္မွန္ ေမွ်ာ္လင့္မိေပေတာ့
ဒီဂိမၼာန္ ေႏြဦးမွာ
ေလရူးနဲ႔ ရူးရေတာ့မယ္
ဟိုအရင္ တစ္ခါနမ္းေတာ့
ရွက္ျပံဳးနဲ႔ တခစ္ခစ္ရယ္
ခပ္တိုးတိုး တခြန္းဆိုတယ္
“ ေမာင္က လူဆိုးတဲ့ ”
အျပစ္ဆိုတာ မဟုတ္
အခ်စ္ပိုတယ္ ဆိုတာ သူသိေတာ့
နွလံုးသားကို လွစ္ဟာျပ
ဒီရင္ခြင္ထဲ ခဏလာနားကြယ္
လာသာလာ ရင္မနာေစရပါဘူး
ထာ၀စဥ္ လမင္းလို
မင္းညကမၻာေတြ လင္းလက္ေစရမယ္ ။ ။
Sunday, March 2, 2008
ဂုဏ္ယူပါ၏
တိုင္းျပည္အတြက္ ၊ လက္ရံုးသဖြယ္
အားကိုးအားထား ၊ ျဖစ္ေနၾကသည့္
လယ္ယာလုပ္သား ၊ ဦးၾကီးမ်ားတို႕
ဤေန႕ဤရက္ ၊ ထိုရက္ျမတ္၌
သင္စိုက္ပ်ိဳးေသာ ၊ လယ္ယာေျမမွ
သီးနွံမ်ားကို ၊ စြတ္ယူစားသံုး
ေပ်ာ္မဆံုးတည့္ ၊ လုပ္သားျပည္သူ
အေပါင္းတို႕မွ ၊ ေလးစားဂုဏ္ယူ
၀မ္းေျမွာက္ပါေၾကာင္း ၊ နုတ္ခြန္းဆက္သ
ဂါရ၀ျပဳ ၊ ေမတၱာတရား
ပို႕သပါ၏ ၊ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ ၾကပါေစ။
တိုင္းျပည္အတြက္ ၊ လက္ရံုးသဖြယ္
အားကိုးအားထား ၊ ျဖစ္ေနၾကသည့္
လယ္ယာလုပ္သား ၊ ဦးၾကီးမ်ားတို႕
ဤေန႕ဤရက္ ၊ ထိုရက္ျမတ္၌
သင္စိုက္ပ်ိဳးေသာ ၊ လယ္ယာေျမမွ
သီးနွံမ်ားကို ၊ စြတ္ယူစားသံုး
ေပ်ာ္မဆံုးတည့္ ၊ လုပ္သားျပည္သူ
အေပါင္းတို႕မွ ၊ ေလးစားဂုဏ္ယူ
၀မ္းေျမွာက္ပါေၾကာင္း ၊ နုတ္ခြန္းဆက္သ
ဂါရ၀ျပဳ ၊ ေမတၱာတရား
ပို႕သပါ၏ ၊ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ ၾကပါေစ။
ၾကင္နာျခင္းမ်ား ထားခဲ့လို႕ ..... ရင္ခြင္ကို မင္း၀င္လာခဲ့တာ
ကိုယ္မသိခဲ့မိပါ ဟိုအရင္အခ်ိန္ေတြသာယာလြန္းတာ
အခ်ိန္ရွိတုိင္း အျမဲမင္းေလး အတြက္...ကုိယ္နာက်င္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါ
အခ်စ္ဆံုးရဲ႕ နံေဘးမွာ...ရင္ခုန္ခ်င္မိတဲ့ အျဖစ္ေတြမ်ားစြာ
ဒီအခ်ိန္မွမင္း ၾကည္နူးျခင္းမ်ားနဲ႔ ရင္ခြင္တစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ျမဴးလို႕ေနလဲ
မင္းေလးမရွိတဲ့ ဒီရင္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ဆဲပါ.......
နာက်င္လြယ္တဲ့ နွစ္လံုးသားၾကားမွာ ဒဏ္ရာမ်ားစြာ သူထားရစ္ခဲ့လည္း
မျမင္နိင္တဲ့ အေ၀းဆံုးကို ထြက္သြားပါရေစ
( ငါဟာမင္းမရွိတဲ့အေ၀းမွာ တမ္းတေနဆဲ နာက်င္တဲ့ အလြမ္းရက္ရွည္မ်ားမွာ
ငါဟာ မင္းေလးရဲ႕အေ၀းမွာ တမ္းတေနဆဲ ရင္ခုန္သံမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းပါ
ဘယ္လိုပင္ ေ၀း....သြားလဲ ရင္မွာအျမဲ မင္းတစ္ေယာက္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႕ အသင့္ျပင္ခဲ့)
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား မရွိေတာ့လို႕ ကမၻာေျမတစ္ဖက္ဆံုးကို ကိုယ္ေရာက္ခ်ိန္
မင္းေလးအတြက္ အလြမ္းေတြ ကုိယ့္ရဲ႕ရင္ထဲ ျပည့္ေနခဲ့ျပီ
နာက်င္ျခင္းမ်ားနဲ႔ ေလာကအလယ္.......ခံနိင္ေရစြမ္းမရွိလို႕ မင္းရဲ႕အခ်စ္ကို ေမွ်ာ္လင့္မိလို႕
တစ္ေန႕ေန႕မွာ မင္းအနားေရာက္လာခဲ့မွာ
ဒီအခ်ိန္မွမင္း ၾကည္နူးျခင္းမ်ားနဲ႔ ရင္ခြင္တစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ျမဴးလို႕ေနလဲ
မင္းေလးမရွိတဲ့ ဒီရင္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ဆဲပါ.......
နာက်င္လြယ္တဲ့ နွလံုးသားၾကားမွာ ဒဏ္ရာမ်ားစြာ သူထားရစ္ခဲ့လည္း
မျမင္နိင္တဲ့အေ၀းဆံုးကို ထြက္သြားပါရေစ
( ငါဟာမင္းမရွိတဲ့အေ၀းမွာ တမ္းတေနဆဲ နာက်င္တဲ့ အလြမ္းရက္ရွည္မ်ားမွာ
ငါဟာ မင္းေလးရဲ႕အေ၀းမွာ တမ္းတေနဆဲ ရင္ခုန္သံမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းပါ
ဘယ္လိုပင္ ေ၀း....သြားလဲ ရင္မွာအျမဲ မင္းတစ္ေယာက္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႕ အသင့္ျပင္ခဲ့)
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
