ဆိုးသြမ္း

ကြတ္ခိုင္တပ္က မနက္ ၁၁ ေလာက္က ထြက္လာလိုက္တာ လမ္းက ေတာင္တက္လမ္း ျဖစ္လုိက္ ၊ ေျမျပန္႕ျ့ဖစ္လုိက္ နဲ႔ ကားကလည္း ကုန္နဲ႔ လူနဲ႕ပါေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေလးပါတယ္။ တနာရီ မိုင္ ( ၃၀ ) ထက္ပိုမေမာင္းရဆိုတဲ့ စည္ကမး္ကို ဒီကားတစ္စီးထဲ တိတိက်က် လိုက္နာပံုရတယ္ ေမာင္းလိုက္တာ ၁ နာရီကို ၂၅ မိုင္ေတာင္ ရွိခ်င္မွ ရွိမွာ။ လာသမွ် ကိုယ့္အေနာက္ကား မွန္သမွ် အကုန္ေက်ာ္ ၊ ေနာက္ဆံုး ရြာနားက ထင္းတိုက္တဲ့ ေထာ္ဂ်ီေတာင္ ေက်ာ္တက္သြားတယ္။ ေနကလည္း ပူလိုက္တာ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ၊ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ ညစ္သြားတယ္။ ျမန္ျမန္ေမာင္းဖို႕ကလဲ မေျပာခ်င္ ၊ ေနကလည္း ပူလုိက္တာ နဂိုက မျဖဴတဲ့အသား အညိဳကေန အနက္ေျပာင္းေတာ့မယ္။ ဗိုက္ကလည္း ဆာ ၊ ေဒါသေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ထြက္ေနတာေပ့ါဗ်ာ။ ဘယ္နဲ႔ဗ်ာ တခါမွ မၾကံဳဘူးဘူး ။ ဒီလို ျဖစ္လာမယ္လို႕ ။ ဒီၾကားထဲ ဘယ္က အလိုက္မသိတဲ့ လမ္းသရဲကားမွန္း မသိပါဘူး။ မႏၱေလးက မူဆယ္ကို အလည္လာတဲ့ လူငယ္ေတြ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္ေတာ့ အသက္ၾကီးတာေပ့ါ။ ၂၃-၂၇ အသက္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဘီယာေတြ ေမာ့ေသာက္ေနၾကတာ။ မူဆယ္ကို မေရာက္ခင္ မုန္းယု ေတာလမ္းေလးမွာ ေတြ႕ၾကတာပါ။ အေနာက္ကေန ဟြန္းတီးလို႕ ဖယ္ေပးတာ ကိုယ့္ဆရာေတြက မေက်ာ္ပဲ တစ္လမ္းလံုး လိုက္စေနေတာ့ ။ ျပႆာနာက စတာပဲ။ အထဲမွာ ေနပူလို႕ ရသမွ် အမိုးေလး လုပ္ျပီး အိပ္ေနပါတယ္ ဆုိမွ ဟြန္းသံနဲ႔ လိုက္ေနွာက္ယွက္ေတာ့ ေဒါသက ျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ စက္ေသနက္ၾကီး ထုတ္ျပီး ဆန္အိတ္ေပၚတင္ကာ သူတို႕ကားဘက္ကို ခ်ိန္ျပီး ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့မွ ၀ူး...၀ါး ေအာ္ျပီး ေက်ာ္တက္သြားေတာ့တယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း မလုပ္ခ်င္ဘဲ လုပ္လိုက္ရတာေတြ ရွိတာေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႕ကို မထိခိုက္ေအာင္ အတက္နိင္ဆံုး လုပ္ဖို႕လိုတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးကို စိတ္ထဲမွာေတာ့ အျမဲထည့္ထားမိပါတယ္။ ကြတ္ခိုင္က ထြက္ရင္ နမ့္ဖက္ကာ ဂိတ္ကို အရင္ျဖတ္ရပါတယ္။ ဒီဂိတ္က ေတာ္ေတာ္လည္း အစစ္အေဆး ၾကီးပါတယ္။ တာ၀န္က်တဲ့ သူေတြက အဒီတုန္းက ဘာအဖဲြ႕ေခၚမလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တပ္ထားတာ ၂ ရစ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ တပ္ရင္းမႈးမ်ား မွတ္ေနလား မသိဘူး။ မာန္လုိက္ ေဟာက္လိုက္တာလည္း လြန္ေရာ။ ခရီးသည္ေတြကို မွတ္ပံုတင္ စစ္တာမ်ား လူသတ္ဖို႕ ေျပာေနတာၾကေနတာပဲ ။ ျပီးေတာ့ သူတို႕ ကုန္ေတြကို နမူနာ ေလးေတြျပဖို႕ တန္းစီေနရတာ ပံုစံေတြက သနားဖို႕ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ေတြက ထီးေအာက္မွ ထိုင္ျပီး အခန္႕သားနဲ႔။ ေျပာရင္ ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းတာ ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္တို႕က စစ္သား ၊ ဒီေကာင္ေတြ လုပ္တာနဲ႔ ယူနီေဖာင္းခ်င္း မတူတာေၾကာင့္ ေတာ္ေသးတယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ ကိုယ့္စီးပြားကိုယ္ ရွာစားတာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မလုပ္ကိုင္နိင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါသထြက္သြားပါတယ္။ ဒါေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလည္း ဒီလို မလုပ္ဘူးဆိုတာ ယံုၾကည္မိတယ္။ ေနာက္ျပီး အဲဒီဂိတ္က ျပႆာနာေၾကာင့္ပဲ နိင္ငံအၾကီးအကဲ တစ္ေယာက္ တာ၀န္က ရပ္စဲခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုေျပာရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ သိၾကမွာပါ။ နာမည္ကေတာ့ နန္႕ဖက္ကာ ဂိတ္ပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီအဖဲြ႕လည္း ဖ်က္သိမ္းလုိက္ပါျပီ။

မူဆယ္ျမိဳ႕ကို မေရာက္ခင္ ( ၁၀၅ ) မိုင္ ကုန္တင္စစ္ေဆးေရး စခန္းကို အရင္ေရာက္ပါတယ္။ ျပီးမွ မူဆယ္ကို လမ္းခဲြသြားရတာပါ။ အဲဒီမွာ လမ္း ( ၃ ) လမ္းရွိတယ္ခင္ဗ်။ တလမ္းက မူဆယ္ျမိဳ႕ထဲကို ၀င္တာ မုိင္ ( ၃၀ ) ေလာက္ရွိတယ္။ ေနာက္တစ္လမ္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရွ႕တန္းတက္မဲ့လမ္း ၊ ေတာလမ္းေပ့ါ ( မံုးကိုးျမိိဳ႕ ) ကိုတက္ရမွာ ။ ေနာက္တလမ္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ မႏၱေလးကို ဆင္းမဲ့လမ္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က မူဆယ္လမ္းကို ၀င္ရမွာဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ျမိဳ႕ထဲကို ေမာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႔ အပတ္စဥ္ တစ္ခုတည္း ဆင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက မူဆယ္အ၀င္ တပ္စခန္း မွာ တာ၀န္က်ေနေတာ့ ပိုအဆင္ေျပသြားတာေပ့ါ။ တျခားအၾကီးေတြဆုိ ေနရထုိင္ရတာ ခက္ေနဦးမယ္ မဟုတ္လား။ လမ္းမွာ တစ္လမ္းလံုးေမာင္းလာတာဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကို ဟန္မေဆာင္နိင္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းေကၽြးဖုိ႕ အတင္းျပင္ဆင္ ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က အရာရွိဆိုေပမယ့္ ကိုယ္စားဖို႕ အတြက္ အရင္ေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။ ဆရာၾကီးေတြကို အကုန္ေခၚ ျပီးေတာ့ သူတို႕ေနရမဲ့ ေနရာေတြကို လိုက္ျပေပး ၊ ေနာက္ေတာ့ ထမင္းစားေဆာင္ကို ေခၚသြားျပီး ထမင္းစားဖို႕ အကုန္စီစဥ္ေပးျပီးမွ ကိုယ္လည္း အနားယူရတယ္။ ဆရာၾကီးေတြက အသက္ ၃၀ေက်ာ္ေတြ ကေလးေတြ ၃ ၊ ၄ ေယာက္နဲ႕ ဆုိေတာ့ ကိုယ့္ဦးေလး အရြယ္ေတြ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ မရိုမေသ မဆက္ဆံလို႕ မေကာင္းသလို ၊ တအား အခြင့္အေရးေပးရင္လည္း သူတို႕က စကားနားမေထာင္မွာ ေၾကာက္ရေသးတယ္။ နားလည္ မႈေလးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာေပ့ါ။ ကိုယ္က မတရားတာ မလုပ္ဖို႕ရယ္ ၊ သူတို႕ဘ၀ကို စာနာ ေပးတက္ရင္ ဆရာၾကီးေတြနဲ႕ ေနရတာ ေနေပ်ာ္ပါတယ္။ သူတုိ႕ကလည္း ကိုယ့္အေပၚကို ခ်စ္ ၊ ကိုယ္ကလည္း သူတို႕အေပၚ ေစတနာ နဲ႔ ျပဳလုပ္ေျပာဆိုေပးေတာ့ ေနေပ်ာ္တာေပ့ါဗ်ာ။ ဒါကေတာ့ လက္ေအာက္ငယ္သားနဲ႔ ထားရွိသင့္တဲ့ အထက္အရာရွိ စိတ္ထားေတြပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ မူဆယ္တပ္စခန္းကို ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္က ည ( ၈ ) နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုေတာ့ အေတာ္လည္း ေနာက္က်ေနတာေၾကာင့္ ဆရာၾကီးေတြကို ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ဖို႕ လိုက္ေျပာျပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ္လည္း ထမင္းစား ။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းကတည္းက မေတြ႕ရေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားေျပာၾကရင္း အေျခအေနကို ေမးျမန္းပါတယ္။ ည ( ၉ ) နာရီေလာက္က်ေတာ့ အဘကို ဖုန္းျပန္ဆက္ဖို႕ မွာထားတာေၾကာင့္ ဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ သူက မူဆယ္ကေန က်ဴကုတ္-ပန္ဆုိင္း ျမိဳ႕အထိ အဆင္ေျပသလိုလာခဲ့။ ဟိုေရာက္ရင္ ဦးတင္ဦး ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕နယ္ ဥကၠဌ ရွိတယ္။ သူက အဲဒီလူကို ေျပာထားမယ္ ။ မင္းတို႕ ဟိုေရာက္တာနဲ႕ သူ႕ကိုယ္ေတြ႕ေအာင္ရွာ ၊ ျပီးရင္ သူစီစဥ္ေပးတဲ့ ကားနဲ႕ ဒီျမိဳ႕ကို လာခဲ့ဆိုေတ့ာ... ကိုယ္လည္း ဟုတ္ကဲ့ အဘ။ ေလးစားပါတယ္ ဆိုျပီး ဖုန္းခ်လိုက္ရတယ္။ ဇာတ္လမ္းက ျပန္စပါျပီ။ သူက အဆင္ေျပသလို လာဆိုေတာ့ လမ္းပဲေလွ်ာက္လာ ရေတာ့ မလိုလိုနဲ႔ ဒီေတာ့ နယ္ခံသူငယ္ခ်င္းကို အပူကပ္ပါတယ္။ “ ေဟ့ေကာင္ လုပ္ပါဦးကြာ ငါတို႕ကို အစဥ္ေျပသလို လာဆိုေတာ့ ၊ မင္း ပါ၀ါေလးနဲ႔ အဲဒီကို သြားမဲ့ ကားၾကံဳေလး မရွိဘူးလား။ ရိွရင္ ငါတို႕ကိုပါ ေခၚသြားဖို႕ ေခ်ာဆဲြေပးပါဦးဆိုေတာ့ ” ဆရာက အားကိုးရတယ္ဗ်ာ။ ငါလည္း မသိဘူး သူငယ္ခ်င္းတဲ့ အဌား ဗန္ကားေတြေတာ့ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ။ အင္း...ျဖစ္ရမယ္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ကြာဆိုျပီး မနက္ထိ မအိပ္ပဲ တစ္ညလံုး စကားေတြထုိင္ေျပာ ၾကတယ္။ ေက်ာင္းတုနး္က ဘယ္သူက ဘယ္လို ၊ ဘယ္အရာရွိက ဘယ္လို ၊ ဘယ္ဆရာၾကီးက ဘယ္လို ေအာ္တာေတြ ေျပာရင္း အခ်ိန္က မနက္ ( ၅ ) နာရီထိုးသြားတာေၾကာင့္ ဆရာၾကီးေတြကို လိုက္နိးရင္း ကိုယ္လည္း မ်က္နွာသစ္ေပ့ါ။ ေနာက္ေတာ့ ဖုန္းနဲ႔ ဗန္ကား ဂိတ္ကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေစာင့္ေနရပါတယ္။ လက္ထဲမွာ က်န္တာ ( ၁၅၀၀၀ ) ေလာက္က်န္တာ ။ လူက ( ၈ ) ေယာက္ဆုိေတာ့ တစ္စီးကို ( ၄ ) ေယာက္နဲ႔ နွစ္စီးဌားရပါတယ္။ ပိုက္ဆံကေတာ့ တစ္စီးကို ( ၁၅၀၀၀ ) ခဲြနဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ အဲဒီကုန္ၾကတဲ့ ပိုက္ဆံကိုေတာ့ အိတ္စိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာၾကီးေတြ ဆီကလည္း မေတာင္းရက္ ၊ ေတာင္းဖို႕ ေနေနသာသာ ဗိုက္ဆာရင္ ကိုယ္ကေတာင္ ၀ယ္ေကၽြးရမွာဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ကို ( ၁၀၀၀၀ ) ၊ သံုးေယာက္ဆိုေတာ့ ( ၃၀၀၀၀ ) ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရာရွိငယ္ေတြက ( ၃ ) ေယာက္ကိုး။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ ဦးေဆာင္လာရင္ ဒီခရီးကို လမ္းေလွ်ာက္ရမွာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္။ ဆိုးပဗ်ာ။ ဒါနဲ႕ ကားနွစ္စီးနဲ႔ က်ဴကုတ္ - ပန္ဆိုင္း ျမိဳ႕ကို ခရီးထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဟုတ္ေတာ့...ဟုတ္ေနသား ။ စီးေတာ့ ဗန္ကား နဲ႔ အထဲမွာ ေသနတ္ေတြကလည္း ထုိးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ ။ ဟန္မၾက...ပန္မၾကေပ့ါ။ ကဲ...ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ဆက္ရေအာင္ဗ်ာ။ ပ်င္းေနေတာ့မွာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း က်ဳကုတ္-ပန္ဆိုင္းျမိဳ႕ကို ေရာက္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ စီစဥ္ထားတဲ့ သူေတြနဲ႔ ေတြ႕တာေပ့ါ။ ဦးတင္ဦးဆုိတဲ့သူကို လိုက္ရွာေပ့ါ။ ေစာေသးေတာ့ သူလည္း အိပ္ရာက မထေသးဘူးနဲ႔ တူပါတယ္။ မနက္ ( ၇ ) နာရီေလာက္ ေရာက္သြားတာေၾကာင့္ပါ။ သူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူက အဘေလး ဖုန္းၾကိဳဆက္ထားလို႕ သိေနတာေၾကာင့္ သြားရမဲ့ကားကို တစ္ခါတည္း လိုက္ျပေပးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူလည္း အလုပ္မ်ားေနတာေၾကာင့္ ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။

ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ

အဲဒီမွာ ရီစရာ တစ္ခုျဖစ္တာက ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ဗိုက္ဆာေနတာေပ့ါဗ်ာ။ ပိုက္ဆံကလည္း ၅၀၀၀ ေလာက္က်န္တာေၾကာင့္ ဆရာၾကီးေတြကို လက္ဖက္ရည္ပဲ မနက္စာအျဖစ္ တိုက္လုိက္ရတယ္။ ကိုယ္လည္း တခြက္ေသာက္ေပ့ါ။ ျပီးေတာ့ ကားေပၚျပန္တက္ကာ ထြက္မဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိတယ္။ ေနာက္ ( ၁ ) နာရီေက်ာ္ေလာက္လည္း ကားက မထြက္ေသးေတာ့ ဗိုက္က ျပန္ဆာလာျပန္ျပီ။ ဒီေတာ့ ဟိုနား ဒီနား လုိက္ၾကည့္ေတာ့ ။ တဲေလးနဲ႕ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ အေၾကာ္ေလးေတြ ေရာင္းေနတာ ေတြ႕တာနဲ႔ ၀င္စားဖို႕ ဆံုးျဖက္လိုက္တယ္။ ေစ်းခ်ိဳရင္ က်န္တဲ့သူေတြ အတြက္လည္း ၀ယ္သြားမယ္ဆိုျပီး ၀င္ထုိင္လိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္ အေဒၚၾကီးက ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ သူနဲ႔ စကားေတြ ေျပာလုိက္ အေၾကာ္ေလး တစ္ပန္းကန္ကို မကုန္ေအာင္ စားရင္း ေရေႏြးေသာက္လိုက္ နဲ႔ ဟုတ္ေနတာ။ တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ အျခားသူတစ္ေယာက္က ထမင္းလာ၀ယ္တယ္ဗ်။ ဟာ...ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ၀မ္းသာ သြားတာေပ့ါ။ သူ႕ကို အန္တီ..ထမင္းေရာင္းလား ဆိုေတာ့ ေရာင္းတယ္တဲ့။ ဒါန႔ဲ တစ္ပဲြ ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးျပီး က်န္တဲ့သူေတြ အတြက္ပါ ၀ယ္ဖို႕စဥ္းစားေနတာကို သူက ဘယ္လို ထင္သြားလဲ မသိဘူး။ ထမင္းေတြ ခ်ေကၽြးပါတယ္။ ဆိုင္က ဟင္းေတြေရာ ၊ ထမင္းေတြေရာ ေကၽြးတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ဗိုက္ကဆာေတာ့ ( ၃ ) ေယာက္သား ျငင္းရမွာလဲ အခက္ ၊ ဟိုစကားပံုလို “ စားရမွာလဲ သဲတရွပ္ရွပ္ ၊ ပစ္ရမွာလည္း အဆီတ၀င္း၀င္း ဆိုေတာ့ လန္႕ေနတာ။ စားျပီးမွာ မရွင္းနိင္ရင္ လစ္ျပီေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ မတက္နိင္ဘူး ၊ ေဂ်မီေတာင္ သီခ်င္းဆိုထားေသးတာပဲ “ ေနာင္ျဖစ္မွ ေနာင္ရွင္း ” ဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း၀ါးေတာ့တာပဲ။ ဗိုက္က အေတာ္ဆာေနတာရယ္ ၊ ညက အိပ္ေ၇းပ်က္ထားတာေၾကာင့္ အစာရွိမွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ သိထားေတာ့ အုပ္ေတာ့တာပဲ။ စားေသာက္ျပီးေတာ့ အန္တီ...ဘယ္ေလာက္က်လဲ ဆိုေတာ့ သူက...ေနေန သားတို႕ မေပးနဲ႔ ၊ အန္တီက အလကား ေကၽြးတာတဲ့။ “ဟာ မဟုတ္တာ..အန္တီရယ္ေပ့ါ ၊ အန္တီလည္း တစ္ေန႕ေရာင္းရတာ ဘယ္ေလာက္ျမတ္တာ မို႕လို႕ ယူပါ ၊ ဘာညာေျပာေတာ့ ” သူက မယူပါဘူး။

ဒါနဲ႔ ေက်းဇဴးအထူးတင္ေၾကာင္းကို နားညီးေအာင္ ေျပာရင္း ခ်က္ခ်င္းလည္း ထထြက္သြားလို႕ မေကာင္းေသးတာနဲ႔ ေရေႏြးထိုင္ေသာက္ရင္း စကားဆက္ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူက...သူ႕သားကလည္း စစ္သားပဲတဲ့ ။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ေလာင္းတက္ေနတုန္းတဲ့။ အခုမွ ဒုတိယနွစ္ကိုေရာက္တာတဲ့။ စစ္တကၠသုိလ္မွာ ပဲတဲ့ ။ သူ႕သားအတြက္ သူက မလႊတ္ခ်င္ေပမယ့္ သားက ၀င္ခ်င္တာေၾကာင့္ ထည့္လိုက္ရတာလို႕ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဟာ..အန္တီ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အဲဒီေက်ာင္းကပဲ ေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့ သူေတြပါ လို႕ေျပာလုိက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အံၾသသင့္စြာနဲ႔ ဟာ..သားတို႕က အရာရွိေတြလား ၊ အန္တီက အန္တီ့သား အရြယ္ ရဲေဘာ္ေလးေတြ ထင္ျပီး သနားလို႕ ထမင္းေခၚေကၽြးတာတဲ့။ ေသစမ္းပါဟ့ဲ...လို႕သာေျပာျပီး ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ပဲ ျပန္ရိုက္ခ်င္မိေတာ့တယ္။ ေအာ္ ပံုစံေတြကလည္း ၂ ရက္ေလာက္ မအိပ္ပဲ ခရီးနွင္လာ ၊ ေရကမခ်ိဳးရ ၊ ခရီးကလည္း တကယ့္အေ၀းၾကီး ၊ လမ္းကလည္း ဖံုေတြနဲ႔ ၀တ္ထားတဲ့ အစိမ္းက အျဖဴေရာင္ေပါက္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ သူထင္တာလည္း မမွားနိင္ပါဘူးေလ ဆိုျပီး။ ျပံဳးျပလိုက္ရတယ္။ က်န္ေသးတယ္ ဥပဓိရုပ္ကလည္း ခန္႕ညားတာေၾကာင့္လည္း ပါမယ္ထင္တယ္။ ဟဲဟဲ ။

ကားက ( ၉) ခဲြမွာ စထြက္ပါတယ္ ကားကလည္း ဖုန္ေတြနဲ႔ ၊ ျပီးေတာ့ ကုန္ေတြနဲ႔ ။ ေတာလမ္းကို ျဖက္ရမွာ ဆိုေတာ့ အင္း...နာဖို႕သာ ျပင္ထားဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးေနလိုက္တယ္။ ေတာလမ္း ဆိုမွေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဂမူေတြ ၊ ခ်ိဳင့္ေတြ ၊ က်င္းေတြ နဲ႔ ေတာင္တက္လမ္းက ပါေသးတယ္။ လမး္မွာ ျမိဳ႕ ၁ ျမိဳ႕ကို ျဖက္ရပါတယ္။ ဘာမွန္ေတာ့ မသိေတာ့ဘူး။ နာမည္ေတာ့ ( ၃ ) လံုးနဲ႔စတာပါ။ ေက်ာင္းေတြ ေတာ့ေဆာက္ထားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မနက္ ( ၁၁ ) ခဲြေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္က်တဲ့ ျမိဳ႕ မံုးကိုးျမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ တပ္စခန္းကေတာ့ ျမိဳ႕အစြန္မွာပါ။ ျမိဳ႕အ၀င္ ၀နဲ႔ေတာ့ ဆန္႕က်င္ဘက္ေပ့ါ။

ဒီလိုနဲ႔......

ဆက္ရန္