ဆိုးသြမ္း

ဗိုလ္ေၾကာင္ ဆိုတဲ့ နာမည္တြင္လာ ရတာကေတာ့ တခါတေလ အဘက သူလုပ္ခိုင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ ၊ ေၾကနန္းေတြ တင္ရမဲ့ဟာေတြဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ပါးစပ္ကေန ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က နုတ္စာအုပ္ နဲ႔လိုက္မွတ္ျပီး ျပန္လည္း ေရးသား လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ တခါတေလ နားၾကားလြဲတဲ့ အခါ ၊ မွားမွတ္မိတဲ့ အခါေတြ ေပၚလာတာေပ့ါ။ ဒါေၾကာင့္ တလဲြလဲ လုပ္လိုက္ေရာ အဘက ဆဲပါေလေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ ၅ ခါ ၁ ခါေလာက္ မွားေတာ့ ၾကာလာေတာ့ အဘက အျမင္က ကတ္လာျပီေလ။ ဒီေတာ့ “ မင္းကြာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ” ဆိုတဲ့ စကားက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေန႕တိုင္းစားရတဲ့ ထမင္းလို ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီေၾကာင္တာရယ္ ၊ တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စခန္းမွာ ကာဖို႕ ၀ါးေခ်ာင္းေတြကို နွီးသပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ ။ ေန႕လည္ ထမင္းစား ခဏနားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းစားျပီး ဆရာၾကီးတို႕ကို ေဆးလိပ္တုိက္မယ္ ကတိေပးထားေတာ့ ရြာထဲ ေစ်း၀ယ္ဖို႕ ထြက္သြားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ ဆုိင္က ပီနန္း တို႕နဲ႔ စကား ေကာင္းေနတာေၾကာင့္ သက္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ျပန္မလာနိင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္က်သြားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ဟိုမွာ အလုပ္လဲ ျပန္စေရာ ကၽြန္ေတာ္က မရွိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ အဘေရာက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေတာ့...ဆရာၾကီးေတြကလဲ ဟိုဒီ အုအဲ ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတာေပ့ါ။ ဒီေတာ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကို ရြာထဲက ဆိုင္ကို လိုက္ၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေလေကာင္းေနတာဗ်ာ ။ ဟိုရဲေဘာ္ေလးက အေျပးအလႊား ေရာက္လာျပီး “ ဗိုလ္ၾကီး အဘရွာေနတယ္ ၊ ဗိုလ္ၾကီးကို ေတြ႕ရင္လည္း ၾကိဳက္တဲ့ တုတ္ေကာက္ခဲ့တဲ့ ” အန္ ဒီအရြယ္ၾကီးက်မွ ဘယ္နွင့္ တုတ္နဲ႔ ရိုက္မလို႕တုန္းေပ့ါ။ လူကလဲ နည္းနည္းေတာ့ မ်က္လံုး ျပဳဴးသြားတယ္။ အဘက စိတ္ဆိုးေနရင္ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အေရွ႕မွာ ေနာင္ေတာ္ စီနီယာေတြ တုန္းကလဲ ဆံုးမခဲ့ဘူးတာ သိေနတယ္။ လက္သံကလဲ ေျပာင္ ဆိုေတာ့ သတိထားေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေအးေအး ဆိုျပီး ဘုရားစာရြက္ျပီး ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ တုတ္ေကာက္ဖို႕ သတိရတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး လက္သန္းေလာက္ ရွိတဲ့ တုတ္တိုေလး ေကာက္သြားတယ္။

အဘကို ျပန္စခ်င္တာလဲ ပါလို႕ပါ။ တပ္ရင္းမႈးဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တာ သိေနေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ ဟိုလဲ ေရာက္ေရာ အဘ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ပါျပီ ဆိုျပီး သတင္းပို႕ေတာ့ အဘက “ @#$_%^& ဘယ္ေတြေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ အရာရွိက အစ စည္းကမ္းေဖာက္ေနတယ္ ဆိုျပီး ဘယ္မွာလဲ တုတ္တဲ့ ” ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဒီမွာ အဘဆိုျပီး ေစာနက တုက္ကို ေပးလိုက္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းလိုက္မလဲ ျခံစည္းရိုးကာဖို႕ နွီးသပ္ေနတဲ့ ၀ါးလံုးနဲ႔ လုိက္ရုိက္တာေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျငိမ္မခံပါဘူး။ ထြက္ေျပးတာေပ့ါ ။ ဒါေပမယ့္ တခ်က္ေတာ့ စစခ်င္း ထိသြားေသးတယ္။ သူကလဲ အသက္ၾကီးေပမယ့္ လက္ျမန္တာေၾကာင့္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတစ္ခ်က္ပဲ ရိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးေတာ့ ၾကည့္ျပီး ရီေနပါေသးတယ္။ အလုပ္ေၾကာင္တာရယ္ ၊ ရွမ္းမေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ စကားေလးသြားေျပာမိတာကို ေၾကာင္တယ္ဆိုျပီး ထင္ျမင္တာရယ္နဲ႔ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီေန႕က စျပီး ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ “ ဗိုလ္ေၾကာင္ ” ဆိုျပီး သူက စေခၚေတာ့ တာပါပဲ။

မနက္သူနိးလာတဲ့နဲ႔ “ ဗိုလ္ေၾကာင္...ဗိုလ္ေၾကာင္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ၊ မ်က္နွာသစ္ဖို႕ ေရလဲ မရွိဘူး ” “ ဗိုလ္ေၾကာင္ တန္းစီမယ္ ” ဘာလုပ္လုပ္ ဒီနာမည္ကို ပါးစပ္က မခ်ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာၾကီးေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အဘက သူခ်စ္တဲ့ တပည့္ေတြဆို အဲဒီလိုပဲ နာမည္ေျပာင္ ေပးထား တက္တယ္တဲ့။ နာမည္အရင္း ဘယ္ေတာ့မွ မေခၚဘူး ဆုိျပီး ျပန္ၾကားရေတာ့ ၀မ္းသာေပမယ့္ နာမည္ၾကီးက တြင္ေနေတာ့ တခါတခါ သိပ္ေတာ့ ဘ၀မက်ခ်င္ဘူး း) ။ အခုဒီစာကို ေရးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရည္စားမရခဲ့ဘူးလား လိုေတာ့ ေမးၾကပါတယ္။ ရွိေတာ့ ရွိတာေပ့ါဗ်ာ။ ရွိတယ္ဆိုတာ ရည္းစားရွိခဲ့တာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူငယ္သဘာ၀ မိန္းခေလး လွတာေတြ႕ရင္ေတာ့ ငမ္းတက္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငမ္းတာေပ့ါ။ ငမ္းရံုအဆင့္ပဲ ရွိပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ ၾကိဳက္တယ္ ေျပာဖို႕ၾကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္နိင္မွာလဲ။ ကုိယ္က ခဏလာတာ ၊ တသက္လံုးလဲ ဒီမွာ ေနရမဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ မယူနိင္ဘဲနဲ႔ မခ်စ္ခ်င္ ၊ မၾကိဳက္ခ်င္တာ ေၾကာင့္ရယ္ ၊ အဘက လည္း ေရွ႕တန္းမွာ မိန္းခေလးေတြနဲ႔ မပတ္သက္ဖို႕ အေၾကာင္း ၊ အျမဲ ဆံုးမ တာေၾကာင့္ အလွအပေတြကို အလွအပလိုသာ ခံစားခဲ့ပါတယ္လို႕ ၀န္ခံလိုက္ပါသည္။

တနဂၤေႏြေန႕ တရက္မွာ ေစ်းေန႕ ၾကတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဘကို လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေလးေတြ ၀ယ္ဖို႕ ေစ်းသြားဖို႕ ခြင့္ေတာင္းျပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ သာမာန္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေစ်းက ေန႕တိုင္းဖြင့္ေပမယ့္ ဒီလို ၅ ရက္ေစ်းေန႕မွာဆိုရင္ေတာ့ ေတာင္ေပၚေတြက လာတဲ့ တိုင္းရင္းသားမ်ား ၊ တရုတ္ လူမ်ိဳးေတြကို စံုလြင္စြာ ေတြ႕ရတက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းထဲမွာေတာ့ ကုိတရုတ္ေတြကေတာ့ သူေဌးေတြေပ့ါ။ သူတို႕က အရင္းရွိေတာ့ ဖုန္းကဒ္ ၊ လက္ကိုင္ဟမ္းဆက္ ၊ ေရေမႊး ၊ အ၀တ္အထည္ ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေရာင္း ၾကျပီး ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေတြကေတာ့ ခုတ္လာတဲ့ ထင္းေလး ၊ အသီးအနွံေလး ၊ အိမ္တြင္းလုပ္ စားစရာ ေတြေလာက္သာ ေရာင္းရံု အဆင့္ပါ။ ျပီးေတာ့ တရုတ္ျပည္နဲ႔ ္နယ္စပ္ျမိဳ႕ခ်င္း ကပ္လ်က္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခါအား ေလ်ာစြာ တရုတ္ျပည္ထဲကို ေစ်းေန႕မွာ ေရာ ၊ ေစ်းေန႕ မဟုတ္ရင္ေတာင္ ျဖက္သန္း သြားလာျပီး ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကား ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖက္သန္းခ ကေတာ့ တစ္ဦးလွ်င္ ( ယြမ္-၅ )က်ပ္ နႈန္းေပးရပါတယ္။ ဂိတ္က ျမန္မာဂိတ္နဲ႔ တရုတ္ဂိတ္ ဆိုျပီး နွစ္ခုရွိတာေၾကာင့္ အသြားအျပန္ဆို ( ယြမ္-၁၀ ) က်ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ယြမ္-၁ က်ပ္ကို ျမန္မာေငြ-၁၀၀ က်ပ္ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အသြားအျပန္ဆို ျမန္မာေငြ - ၁၀၀၀က်ပ္ ၾကတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ေစ်းသည္ေတြ ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားမႈ ေကာင္းမေကာင္းေတာ့ မသိပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အေပါက္ေစာင့္တဲ့ နယ္စပ္စည္ပင္ ဆိုတဲ့ အဖဲြ႕က လူေတြကေတာ့ တစ္ေန႕ကို လူေတြက အနည္းဆံုး မျဖက္သန္းဘူး ဆိုရင္ေတာင္ အေယာက္ ( ၂၀ ) အနည္းဆံုး ရွိတာေၾကာင့္ သူတို႕အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေလးကို အဆင္ေျပလ်က္ရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း ေျပာရတာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အဆင္ေျပလို႕ ေပးၾက ၊ သြားၾကတာ ဆိုေတာ့လည္း သူတို႕ခ်င္း အဆင္ေျပေနေတာ့လဲ ျပီးတာပဲလို႕ ေနာက္ပိုင္း အေနၾကာလာေတာ့ နားလည္မိပါတယ္။

အဲဒီေစ်းမွာပဲ ျမန္မာတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေစ်းေရာင္းလ်က္ ရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္ ၊ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ ၊ အ၀တ္အထည္ဆိုင္ေတြ မွာေရာင္းၾကတာပါ။ က်န္တဲ့ ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ တရုတ္ ၊ ရွမ္းေတြပါ။ ၅ ရက္တစ္ခါ ေစ်းေန႕ ေရာက္ရင္ေတာ့ လမ္းေဘးေတြမွာပါ ေဘးဘယ္ညာ ခ်ေရာင္းပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ၊ လက္သုပ္ဆုိင္ ၊ ကာရာအိုေက ဆိုင္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထူျခားတာက အဲဒီမံုးကိုးျမိဳ႕က လူေတြက သိပ္ျပီး စကားမေျပာၾကဘူးဗ်။ ေစ်း၀ယ္နဲ႔ေစ်းေရာင္း သူေလာက္ပဲ လိုအပ္မွ ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာေတြေစ်းကေတာ့ အေ၀းက အသံၾကားတာနဲ႔တင္ ေစ်းမွန္းသိေလာက္ေအာင္ ေအာင္ျမင္ၾကပါတယ္။ ေရာင္းတာက ျမန္မာ ၊ ၀ယ္တာက တိုင္းရင္းသား မ်ိဳးစံု ၊ တရုတ္ ေနာက္ ေရာင္းတာက တရုတ္ ၊ ၀ယ္တာက တိုင္းရင္းသားမ်ိဳးစံု ၊ ျမန္မာ ကဲ ဘယ္မွာလဲ ေအာ္ေရာင္းဖို႕ အဓိက ဘာသာ စကား။ အဲဒီေတာ့ လူေတြသာ ေတြ႕ေနရတယ္ တိုးတိုး...တိုးတိုးနဲ႔ ။ အသံလည္း ဘာမွ သိပ္မၾကားရဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာခဲ့ေသာ......မံုးကိုးျမိဳ႕အေၾကာင္း

ဒီျမိဳ႕က ၁၉၉၈-၉၉ ေလာက္အထိကို မျငိမ္ေသးဘူးဗ်။ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ယူထားေပမယ့္ သတိနဲ႔ သြားလာေနရတဲ့ ေနရာေဒသေတြပါ။ အဓိက လမ္းမၾကီး တစ္ခုပဲ ရွိျပီးေတာ့ ေဘးဘယ္ညာေတြမွာ ၂ ထပ္တဲြ အိပ္ေဆာင္လို အခန္းေတြ အမ်ားၾကီးပါတဲ့ ဟာေတြကို တဆက္တည္း ေဆာက္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ေျခေတြမ်ားျပီး ဘာလို႕ လူမေနတာလဲ ၊ ျပီးေတာ့ ဘာလို႕ခ်ိတ္ပိတ္ထားတာလဲလို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ အစတုန္းက အဲဒီေနရာေတြက တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕အစည္းမ်ား အနားယူ အပန္းေျဖရာ နိက္ကလပ္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ဇိမ္ခန္း ၊ ျပည့္တန္ဆာ အခန္းမ်ား နွင့္ ဘိန္းရႈခန္းမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း မီလိုက္တဲ့ ဆရာၾကီးေတြက ျပန္ေျပာျပတာကုိ ၾကားရပါတယ္။ အဲဒီလို အိမ္ေတြက တစ္ျမိဳ႕လံုးနီးပါးကို ရွိတာပါ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘိန္းကို ေပၚတင္ ၀ယ္ ၊ ေရာင္း ခြင့္ ရွိေနေတာ့ တိုင္းရင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီဒဏ္ကို ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရပါတယ္။ တိုင္းရင္းသား ခ်ည္းပဲေျပာျပီး ျမန္မာက်ေတာ့ မပါဘူးလားလိုေတာ့ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေ၀းလံတဲ့ ေဒသ ၊ နယ္စပ္အစြန္အဖ်ားဆိုေတာ့ ကာ ျမန္မာစကားကို မတက္က် နားမလည္က်တာေၾကာင့္ ဘယ္ျမန္မာ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာတဲ့ အထိကို အဲဒီေဒသေတြမွာ ဘိန္းစဲြေနတဲ့ လူေတြကို ေတြ႕ေနရတုန္းပါပဲ။ သူတို႕ဘိန္းကို ဘယ္က ရသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ပိုက္ဆံကိုေတာ့ ထင္းခုတ္ရင္း ၊ တျခားအလုပ္ေတြ လုပ္ကိုင္ရင္း ရွာေနၾကတာပါပဲ။


ဆက္ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လမ္းေဘးနားမွာကို ဘိန္းမည္း ေတြကို ခ်ေရာင္းေနၾကတယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ေရာင္းတဲ့ လူေတြကလည္း ေသနတ္ေတြနဲ႔။ အဲဒီတုန္းက အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္မႈလည္း မရွိေသးပါဘူး။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ စီစီ၀မ္တာပန္ တိုက္ပဲြေတြ ျပီးေတာ့မွ အဲဒီဘက္ေတြကို ဆက္လက္ အုပ္ခ်ဳပ္နိင္ခဲ့တာ ေၾကာင့္ပါ။ နာမည္ေက်ာ္ စီစီ၀မ္တာပန္ ေတာင္ကုန္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႔ စခန္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းပါဘူး။ တရုတ္နယ္စပ္နဲ႔ကလည္း ကပ္ေနတာဆိုေတာ့ အဲဒီနိင္ငံက တရုတ္ေတြက ဒီဘက္ မံုးကိုးျမိဳ႕ထဲမွာ အိမ္ေတြ၀ယ္ျပီး စီးပြားေရး လာလုပ္ၾကတာပါ ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စီးပြားေရး ေတာ္ေတာ္ကို အလုပ္ျဖစ္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေတြဆို လန္ပ်ံေနေအာင္ ေဆာက္ထားတာပါ။ အခုေတာ့ ျခံဳေတြေပါက္ ျမက္ေတြရွည္နဲ႔ ေရာင္းခ်င္ေတာ့လည္း လူက ၀ယ္မဲ့သူ မရွိေတာ့ ဒီအတိုင္း ထားခဲ့ျပီး တရုတ္ျပည္ဘက္ကို ျပန္သြားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ျမိဳ႕က တိတ္ဆက္ ေျခာက္ကပ္ျပီး လူမရွိေလာက္ဘူး ထင္ရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွ ေဆးရံု ၊ ေက်ာင္း ၊ ရဲစခန္း ၊ ေစတီ ၊ ထပ္ဆင့္အသံလႊင့္စက္ရံု တည္ရွိခဲ့တာပါ။

အခုေတာ့ ျမန္မာေတြလဲ နည္းနည္းေတာ့ မ်ားလာပါျပီ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အစိုးရက ၀န္ထမ္းေတြကို ဖြံျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ သြားေရာက္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခိုင္းတာေၾကာင့္ပါ။ ဒီမံုးကိုးျမိဳ႕က ဘာမွ မထြက္ပါဘူး။ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ပဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရံု အဆင့္ပဲရွိပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူေဌးအျဖစ္ကို ေရာက္မဲ့ စီးပြားေရး လမ္းလည္း မေတြ႕ပါဘူး ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဘိန္း ေပ့ါဗ်ာ။ ဘိန္းေမွာင္ခို ကူးေနတာေတြေတာ့ သတင္းေတြရေနတာေပ့ါ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျပာျပပ့ါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေစ်း၀ယ္ျပီး ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေပ့ါ။ ေနာက္ဆံုး စားစရာဆိုလို႕ ကိုယ္ၾကိဳက္တာလဲ တစ္ခုမွ မရွိတာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတုန္း ရခိုင္မုန္႕တီ ဆိုလို႕ ၀မ္းသာသြားတာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ အေျပးအလႊား ၀င္လိုက္ေတာ့ သူတို႕က ကုန္သြားျပီတဲ့ ။ ေရာင္းတာကေတာ့ ရခိုင္ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိေနေတာ့ အံၾသသလိုေတာ့ ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ရဲေဘာ္ေတြ ၊ ဆရာၾကီးေတြက အဲဒီဆိုင္မွာ အျမဲလာစား ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္မွန္း သိခဲ့ရတာပါ။ ဆက္စပ္ေတြးၾကည့္တာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ မုန္႕တီမရွိေတာ့ ရွမ္းေခါက္ဆဲြရွိတယ္တဲ့။ စကားမစပ္ ၾကံဳတုန္းေျပာရဦးမယ္။ ရွမ္းေခါက္ဆဲြဆိုတာၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္ တစက္မွကို စားလို႕မရတာပါ။ ၾကိဳက္တဲ့လူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဇာ္ကန္႕လန္႕ လို႕ပဲ ေျပာရမယ္။ စားလို႕ကုိ မရဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အေမက ငယ္ငယ္က အသုတ္၊မုန္႕ဟင္းခါး၊ဦးနို႕ေခါက္ဆဲြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ၾကီး ဖြင့္ေတာ့ မနက္ဆို ေခါက္ဆဲြသုတ္ပဲ စားေနရေတာ့ အေမ့လက္ရာကို ဘာလို ေခါက္ဆဲြသုတ္နဲ႕မွ လဲလို႕မရခဲ့ပါဘူး။ စာေရးရင္း နဲ႔ေတာင္ စားခ်င္လာျပီ။ ျပန္မွပဲ အေမ့ကို သုတ္ေကၽြးဖို႕ ပူဆာရမယ္။ ဒါနဲ႔ ဆိုင္ရွင္ေတြကို ရိုးရိုးပဲ ေခါက္ဆဲြကို သုတ္ေပးဖို႕ ျဖစ္နိင္ရင္ သုတ္ေပးပါလို႕ ဆိုေတာ့ ရတယ္ဆိုတာနဲ႔ ဗိုက္၀ခဲ့ရပါတယ္။ “ ရွမ္းျပည္ေရာက္~~~~ ျမန္မာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ~~~~အျဖစ္ဟာ မလြယ္ပါလား ” ဗိုလ္ထီး အမွတ္တရေပ့ါ ။

ဒီလိုနဲ႕ မတ္လကုန္လို႕ ဧျပီလထဲကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွေတာ့ “ အေရးေကာင္းမွ ဒိန္းေဒါင္းဖ်က္ ” ဆိုသလို အဘဆီမွာ ၄ လတာ အနီးကပ္ ဆည္းပူးခဲ့ျပီးေနာက္ေတာ့ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ( ၂ ) ေယာက္ကိုလဲ သင္ေပးဖို႕ အခ်ိန္က်န္ေသးတာေၾကာင့္ အဘက မယံုရဲ ယံုရဲနဲ႔ စခန္းတစ္ခုကို တာ၀န္ယူဖို႕ လဲြေျပာင္းေပးပါေတာ့တယ္။ ၁ နစ္မွာ ၁၂ လ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ၃ ေယာက္ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ကို ၄ လစီခဲြ သင္ေပးတာပါ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ဆိုးသြမ္းကုိ သၾကၤန္မွာ ေသာင္းက်န္းမွာ ေၾကာက္လို႕လား မသိဘူး ျမိဳ႕နဲ႔ ( ၁၀ ) မိုင္ေလာက္ ေ၀းတဲ့ ေတာင္ကုန္းကို ေျပာင္းေရႊ႕တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဖို႕ အမိန္႕ခ်မွတ္ လိုက္ေၾကာင္း သတင္းဆိုး ၾကားရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ယေန႕ကို ကၽြန္ေတာ္ပို႕စ္တင္ဖို႕ ေစာင့္ေနခဲ့တာပါ။

စခန္းသစ္ စခန္းကုန္းသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း

၂၀၀၄ ခုနွစ္ ဧျပီ ၈ ရက္

သၾကၤန္က်ရင္ ျမိဳ႕ထဲ သြားျပီး သၾကၤန္ကို ဘယ္လိုကဲရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားေနတုန္း “ သမၼတ ျဖစ္ခါနီး လုပ္ၾကံခံလိုက္ရ သလိုပဲ ” အဟဲ။ ဗိုလ္ေလာင္းကတည္းက သၾကၤန္ဆို မေပ်ာ္ရတာ အပိုင္ကဲ ပါမယ္ဆိုမွ အခုေတာ့ ေတာင္ထိပ္မွာ ေမာင္အိပ္ရပါေတာ့မယ္ပါေပ့ါလား ။ ေျပာရရင္ ဗိုလ္ေလာင္းကာလ ၃ နွစ္လံုး သၾကၤန္ ဆို မေပ်ာ္ရႊင္ရဘူး။ ခြင့္လည္း မရေတာ့ အထဲမွာပဲ က်င္းပရတယ္။ ေက်ာင္းေတာ့ မတက္ရဘူးေပ့ါဗ်ာ။ အထဲမွာ ေယာက်ၤားေလး အခ်င္းခ်င္း ေရနဲ႔ေလာင္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေရခ်ိဳးတဲ့ ကန္ထဲ ပစ္ခ်ၾကတာ။ အဲဒီလို စၾကေနာက္ၾကတာကိုး။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းဆင္း သၾကၤန္ အပိုင္ကဲ ဖို႕ေမွ်ာ္မွန္းထားတာ။ အခုေတာ့ စခန္းေျပာင္းခါနီး အဘက မွာလိုက္ေသးတယ္။ မၾကာခင္ သၾကၤန္လာေတာ့မယ္တဲ့ ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေရွ႕တန္းထြက္ေနတာ သၾကၤန္လာက်တာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ ငါ ဘာဆိုလိုခ်င္တယ္ဆုိတာက ေပၚတင္ေျပာရရင္ “ ငါ့အမိန္႕မရဘဲ ျမိဳ႕ထဲကို သြားဖို႕ လံုး၀ မစဥ္းစားပါနဲ႔
၊ ငါမသိဘဲ ခိုးသြားမယ္ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရဘဲ သြားမယ္ဆိုရင္ မင္းကို တာ၀န္ခ်ိန္မွာ စခန္းကုိ စြန္႕ခြာမႈနဲ႔ အေရးယူပစ္မယ္တဲ့ ” ကဲ မွတ္ေရာ။ ငုတ္တုတ္ လံုးလံုးကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေမ့ခဲ့ရပါတယ္။ ၂၀၀၄ ခုနွစ္သၾကၤန္ကို ဘယ္လို ျဖက္ေက်ာ္ရသလဲဆိုေတာ့ကာ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ စခန္းက တိုင္းမႈးကိုယ္တိုင္ စစ္ေရးအရ အေရးပါတယ္လို႕ ယူဆတာေၾကာင့္ ဒီစခန္းကို ေဆာက္လုပ္ခဲ့တာပါ။ ေတာင္ေပၚကေန ၾကည့္ရင္ တရုတ္ ေတာင္ကုန္းေတြ ၊ နယ္စပ္ျမိဳ႕ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရျပီး ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မံုးကိုးျမိဳ႕ကိုလည္း ရွင္းလင္း ျပက္သားစြာ ျမင္ရတာေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ ေတာင္ေပၚမွာ အေျမွာက္တပ္စခန္း တစ္ခုလည္း ေဆာက္လုပ္ထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာင္းမဲ့ရက္က ဆန္႕တငင္ငင္နဲ႔ ။ ရြာထဲက ရွမ္းမေလးေတြ လည္း ေရမေလာင္းရေတာ့ပါဘူး။ း) အဟဲ ။ ျပီးေတာ့ ဆရာၾကီးေတြကလည္း ေျပာင္းခါနီး အားေပးလိုက္ေသးတယ္။ ဗိုလ္လံုတဲ့ “ အဲဒီ စခန္းက သရဲတအား ေျခာက္တယ္ေနာ္တဲ့ ” ျမတ္စြာဘုရား !!! ကိုယ္က နဂိုကတည္းကမွ သရဲကားေတာင္ ၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ....ဘုရားစာအုပ္ ကိုအရင္ဆံုး အိတ္ထဲ ေကာက္ထည့္ထားလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပုတီး ၊ ဒါနဲ႔ပဲ ရတနာ သံုးပါးကို အာရုံျပဳလို႕ေတာင္ေပၚကို ခ်ီတက္ခဲ့ရပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဒီေန႕ပါပဲဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ စခန္းရွိရာကို ေျခလ်င္တက္လာရတာပါ။ ေတာင္ေပၚကိုေပ့ါ။ ေတာင္က ေတာ္ေတာ္ေလးလဲ ျမင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စစ္ေရးအရ အခ်က္အခ်ာ ၾကတာပါ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေနရမယ့္ တဲကိုၾကည့္ ၊ ျပီးေတာ့ ဆရာၾကီးေတြကို ေခၚ ၊ အဘက လူခ်ိန္းဖို႕ ေျပာလိုက္တာေတြကုိ ခ်ိန္းျပီး ျပန္လႊတ္ ၊ က်န္ခဲ့တဲ့ ဆရာၾကီးေတြကို ေနဖုိ႕ ေနရာေတြ ခ်ေပးနဲ႔ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ေမာသြားပါတယ္။ စခန္း ဧရိယာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဘာလံုးကြင္း ၃ ပံု ၁ ပံု ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပစ္က်င္းေတြ ၊ ဘန္ကာေတြ ၊ အေျမွာက္ပစ္ဖို႕ ေနရာေတြနဲ႔ စခန္းအေျခအေနကို လုိက္ၾကည့္ရင္း ေတြ႕လုိက္ရတာက......လားလား ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ရမဲ့ တဲေခါင္းရင္း ၃ ေပ အကြာေလာက္မွာက အုတ္ဂူၾကီးဗ်ာ။ ဘယ္တုန္းကတည္းက ရွိခဲ့တာလဲ မသိဘူး။ ေရညိွေတြနဲ႔ မဲလို႕။ ေျပာင္းသလင္းေနတဲ့ ေျမေပၚမွာ ဒင္းက ဘြားဘြားၾကီး ေပၚေနတာ။ ဟ....ေသာက္ပလုတ္တုတ္ ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဆရာၾကီး ေျပာတာ ၾကားေယာင္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တေစၦ ၊ သရဲ ကို အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ အယံုအၾကည္ ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ လန္႕တာေပ့ါဗ်ာ။ အဲဒီမွာ အုတ္ဂူကို ၾကည့္ျပီး ဆက္ေလွ်ာက္ၾကည့္တာေပ့ါ။ ေနာက္ထပ္ ဘာေတြ လိုက္ရသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္ျခမ္းနဲ႔ ဟိုဘက္ ျခမ္းကို အလယ္မွာ ျခံစည္းရိုးေလး ခက္ထားတယ္ဗ်။ စခန္း ၁ ခုထဲမွာ ၂ ပိုင္းခဲြထားသလိုပဲ။ ေနာက္ျပီး အဲဒီအပိုင္းဘက္မွာ နတ္ကြန္းေလး တစ္ခုလုပ္ျပီး ပူေဇာ္ထားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာၾကီးကို ဘာလို႕ ဒီလို ျခံစည္းရိုး ခက္ထားတာလဲလို႕ ၊ ျပီးေတာ့ လံုတာလဲ မဟုတ္ဘူး ။ တစ္ခ်က္တြန္းရင္ လွဲေတာ့မယ့္ ပံုၾကီးလို႕ ေျပာလုိကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာလုိက္တာက.......

ျမန္ျမန္အဆံုးသက္နိင္ေအာင္ ၾကိဳးစား ေရးေပးေနပါ့မည္။ ယခုစာတမ္း ဖတ္ပဲြရွိလုိ႕ ေနွာင့္ေနွးေနရျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း ။ အလည္လာသူ ၊ ေကာ္မန္႕ေရးေပးသူ ၊ စီပံုးတြင္ ေအာ္ခဲ့သူ ခ်စ္စြာေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ အစ္ကိုညီ အစ္မနွမ မ်ားအား လည္းေကာင္း see here please ဆိုျပီး ေကာ္မန္႕လာလာထားတဲ့ အမည္မသိသူၾကီးအား လည္းေကာင္း လုိက္လွဲစြာ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။

ဆက္ရန္