ဆိုးသြမ္း

အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ဘာလုပ္ရမွန္းကုိ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တကယ္ မသိပါဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းက သင္ေပးလိုက္တာ ေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေတြက မ်ားတာရယ္ ၊ စာေတြ႕နဲ႔ ယခုလက္ေတြ႕မွာက အေျခအေနရယ္နဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆရာၾကီးေတြ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ တပ္ခဲြ အရာခံဗိုလ္ ( CSM ) ၊ တပ္ခဲြတပ္ၾကပ္ၾကီး တို႕ကို ေမးေပ့ါ။ ဆရာၾကီးတို႕ေရ.... အရင္တုန္းကေရာ ဘာေတြလုပ္ၾကလဲေပ့ါ။ အဘေရာ ဘာေတြခိုင္းသလဲေပ့ါ။ သာမာန္အားျဖင့္ေတာ့ သိပ္ေတာ့ ဘာမွ မခုိင္းပါဘူး။ ကင္းေစာင့္ တာ နဲ႔ ( ၁ ) ပတ္ကို ၂ ခါ ေသနတ္တိုက္တာ ေလာက္ပဲ ခိုင္းပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ဆရာၾကီးပဲ ခဲြေပးလိုက္ပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စက္သြားတက္ လိုက္ဦးမယ္ဆိုျပီ ဆက္သြယ္ေရး ရုံးခန္းကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့...အဘနဲ႔ စက္ ေျပာေတာ့

အဘ ။ ေအာင္ထြန္းလား...ေအာင္ထြန္းလား ၊ အသံဘယ္ေလာက္ၾကားလဲ....ဒါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ။ ေအာင္ထြန္းမွ ေအာင္ေအး....ေအာင္ထြန္းမွ ေအာင္ေအး ၊ အသံ ( ၅ ) ၾကားတယ္..ဒါပဲ။
အဘ ။ အသံ ( ၅ ) ၾကားရင္ ၊ စိုးခိုင္ ေအာင္ခိုင္ေအာင္နိင္ ေပါက္ပါ ။
ကၽြန္ေတာ္ ။ စိုးခိုင္ ေနေကာင္းပါတယ္ ၊ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ မရွိပါ ။ ဒါပဲ
အဘ ။ အေျခအေနကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းပါ။ အုတ္ပံုမဲ့ ရက္ကို ျပန္ေပါက္ေပးမယ္ ဒါပဲ ။
ကၽြန္ေတာ္ ။ ၅၆ ၊ ၉၆ ပါ ေအာင္ေအး ။

တီြ...တူ....ရီႊ @#%^&?.,,“|o

ဒါနဲ႔ စက္တက္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေပါ့။ စခန္းပတ္ပတ္လည္ လိုက္ၾကည့္ရင္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္းတုန္းက ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္မိေပမယ့္ အခုလိုက္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ တာ၀န္ယူရတဲ့ နယ္ေျမက တရုတ္နဲ႔ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ကပ္လ်က္ပါ။ ေခ်ာင္းတစ္ခုပဲ ျခားပါတယ္။ တရုတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာနိင္ငံဘက္ျခမ္း၏ ၾကားထဲမွာေတာ့ ေျမျပန္လို႕ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ထုိေျမျပန္႕မွာ ေခ်ာင္းလဲ ရွိတာေၾကာင့္ တရုတ္နဲ႔ ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြက လယ္ယာလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ စပါးစိုက္ၾကတာပါ။ ေရသြင္းျပီးေတာ့ေပ့ါ။ တစ္ခုထူးျခားတာက တရုတ္နိင္ငံဘက္ျခမ္းမွာ နယ္စပ္ဆိုေပမယ့္ လမ္းေတြ ၊ ဆက္သြယ္ေရးဧရိယာတိုင္ေတြက ေတာင္ေတြၾကားထဲမွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေတြနဲ႔ ေနာက္ျပီး ေတာင္ေတြေပၚက သစ္ပင္ေတြကိုလည္း တရုတ္အစိုးရက ခုတ္ယူခြင့္ မျပဳတာေၾကာင့္ စိမ္းစိမ္းစိုစို နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ စိမ္းလန္းစိုေျပေရးကို အေထာက္အကူ ျပဳတဲ့ အျပင္ စစ္ေရးအရ ၾကည့္မယ္ဆိုလွ်င္လည္း ပံုဖ်က္ ဖံုးကြယ္ ထားသလို ျဖစ္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဟဲ....ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာဘက္မွာလား ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာ ဘက္မွာလည္း ေတာင္ေတြရွိတာေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ကတုန္းေတြပါ။ ေတာင္ယာ လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ၾကတာ ေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြ ခုတ္ပစ္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒါက နယ္စပ္ေဒသ ဆိုေပမယ့္ အစြန္အဖ်ား ေဒသေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဖြံျဖိဳးတိုးတက္မႈ အရမ္းကို နည္းပါး ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္အကိုင္ အေနနဲ႔က ဘာမွ ျဖစ္ျဖစ္ ေျမွာက္ေျမွာက္ လုပ္နိင္ခြင့္ မရတာေၾကာင့္ အမ်ားစုက မိမိ၀မ္းစာ အတြက္ သစ္ပင္ေတြကို ခုတ္ထစ္ျပီး ေစ်းမွာ လာေရာင္းၾကတာေၾကာင့္ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေရရွည္အတြက္ မေကာင္းေပမယ့္ သူတို႕မွာ အသိပညာ ဗဟုသုတ ဆည္းပူးနိင္ရန္ အခြင့္အလမ္း နည္းပါးတာ ေၾကာင့္လည္း သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးကို မ်ားစြာ ထိခိုက္နိင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စခန္းတြင္း အေျခအေန အကုန္သိတာေၾကာင့္ စခန္းျပင္ အေျခအေနကို ေလ့လာရန္ အလို႕ဌာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တာေပ့ါ။ အဲဒီမွာ ျမန္မာအသံနွင့္ ရုပ္ျမင္သံၾကား ထပ္ဆင့္ အသံလႊင္ရံုကို တာ၀န္ယူရတဲ့ မိသားစုက လမ္းေဘးမွာ ေစ်းဆိုင္ေလး တည္ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အစ္္မၾကီးကေတာ့ ေရႊျပည္သာက လာတာတဲ့။ ဘယ္လိုက ဘယ္လုိ ရန္ကုန္ ေရႊျပည္သာ ကေန ဒီကို ေရာက္လာမွန္း မသိပါဘူး။ သားတစ္ေယာက္ ၊ ေယာက်ၤားကလည္း ေတာ္ေတာ္ သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆို စခန္းထဲမွာ ေနတာၾကာလာလို႕ ပ်င္းလာရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီဆိုင္ေလးမွာ သြားျပီး စကားသြားသြား ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ စခန္းနဲ႔က ျမင္ေနရေတာ့ တစ္ခုခု ျဖစ္လည္း ျပန္လာလို႕ ရတာေၾကာင့္ပါ။ သူတို႕ေရာင္းတာက တရုတ္ေဆးလိပ္ေတြ ၊ ဆန္ေတြ ၊ မုန္႕သေရ စာေတြပါ။ ျဖက္သြား ျဖက္လာ ၊ ေစ်းသြားေစ်းလာ ေတြကေတာ့ ( တိုင္းရင္းသားမ်ား ) ၀ယ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီပထမဆံုး သိျပီး ေန႕တုန္းက ညက်လွ်င္ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ကြင္းျပင္ၾကီး ( ေဂါက္ကြင္း အစမ္းေလ့က်င့္ရန္ ) နဲ႔ ေညာင္ပင္ အၾကီးၾကီး ရွိတာေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ မီးပံုပဲြ က်င္းပမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၊ ည ၈ နာရီေလာက္ ထြက္ခဲ့ရန္ ေခၚပါတယ္။ အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းေပမယ့္ အတန္တန္ ေခၚေနတာေၾကာင့္ရယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕ဘာေတြ လုပ္ၾကမလဲ ဆိုတာ သိခ်င္တာေၾကာင့္ လာခဲ့မယ္လို႕ ကတိေပးလိုက္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ မနက္ျဖန္ဆို အဘက ျပန္လာေတာ့မွာ ။ အဲဒီအခါ ထြက္လို႕ရ ခ်င္မွ ရမွာ မဟုတ္လား။ အဟဲ...စပ္စုခ်င္တာလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ဟိုတစ္ေယာက္က တိုးတိုး...နဲ႔ ကပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ “ လာစမ္းပါ...ဗိုလ္လံုရာ ၊ ရွမ္းမေလးေတြ အမ်ားၾကီးလာၾကမွာတဲ့ ” ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာက်ၤားေလးပဲ...ဘယ္ရမလဲ လာမယ္လို႕ ကတိေပးလိုက္တာေပ့ါ။ သူတို႕ရိုးရာ ဓေလ့ကို ေလ့လာခ်င္တာ ေၾကာင့္ပါ။ အထင္ေတာ့ မလဲြပါနဲ႔ း) ။ ညေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း တာ၀န္အတူေပးခဲ့တဲ့ ဆရာၾကီးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပီ သြားခဲ့ပါတယ္။ တပ္ရင္းမႈး အဘက ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေသးတာေၾကာင့္ တလဲြေတြ လုပ္ေနရင္ ထိန္းေပးနိင္ေအာင္လုိ႕ ဆရာၾကီးကို ပါေခၚျပီး အတူတာ၀န္ ေပးထားတာပါ။ ဆရာၾကီးနာမည္က ေအာင္ျမင့္ၾကည္ပါ။ မ်က္နွာက ေမာ့စ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ တူပါတယ္။ နုတ္ခမ္းေမႊးထားတာက အစ။ သေဘာအရမ္း ေကာင္းသလို အလိုက္လဲ အရမ္းသိတဲ့ ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ပါ။ သူက လည္း သြားပါ ဗိုလ္လံု ။ စိတ္ခ်ပါ ဆိုတာ နဲ႔ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သြားမွာက အေ၀းၾကီးမွ မဟုတ္တာ ။ စခန္းနဲ႔ ေျခလွမ္း ၂၀ ေလာက္ေ၀းတာ ဆုိေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကေတာင္ ကေနၾကပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လာေတာ့ ေစ်းဆိုင္က အစ္ကိုၾကီးက လာေခၚပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကေနတဲ့ အထဲက ေခါင္းေဆာင္ကို ေခၚလာျပီး အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ဗိုလ္လံု ဆိုျပီး မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သိတဲ့ အတိုင္း ဟိုကလဲ...၀မ္းသာအားရ လက္ဆဲြနုတ္ဆက္ျပီး လက္ထဲက ေခါင္ရည္ကို ေသာက္ဖို႕ ထိုးေပးပါတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာ္ျငာ ၀င္လိုက္ပါဦးမယ္။ သည္းခံျပီး..ဖတ္ေပးၾကပါ။ အဟဲဟဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာက အလက္ဂ်စ္ ရိွေတာ့ အရက္ေသစာလိုမ်ိဳး ဟာေတြ ေသာက္ရင္ ကိုယ္ယားတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ေသာက္လို႕မရပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းမူးတာကို အေသအလဲ ေၾကာက္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္းမွာတုန္းကလဲ ေခါင္းမူးတဲ့ အျပစ္ေပးနည္းေတြဆို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းမုန္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ ေသာက္တာကလဲ မေသာက္ခ်င္ ၊ မေသာက္ရင္လည္း မခင္တြယ္ရာ ၾကမယ္ ဆိုေတာ့ ဟိုအစ္ကိုၾကီးကလဲ ေနာက္ဆံုး မ်က္စိတဖက္ မိွတ္ျပျပီး ပါးစပ္ထဲ ငံုထားလိုက္ ျပီးမွ ေထြးထုတ္ ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလို လုိက္လုပ္ လိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕ မီးပံုးပဲြကို ပတ္ကၾကပါတယ္။ ကပံုကနည္းက သိပ္ေတာ့ မမွတ္မိပါဘူး။ ေရွ႕ကို ၁ လွမ္းတိုး ၊ ေနာက္ ၂ လွမ္းဆုတ္ ၊ အေပၚကို ၁ လွမ္း ၊ ေအာက္ကို ၁ လွမ္း လားေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး။ လက္ခ်င္း တဲြျပီး ေယာက်ၤား မိန္းမ တစ္ေယာက္ျခားစီ ကေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္နားက ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးမ်ား ရွိမလဲဆိုျပီး လုိက္ရွာတာေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္လည္း ကေရာ ေယာက်ၤားေတြခ်ည္းပဲ ။ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ။ အဟားဟား ။ ဆိုးတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ မယံုမရွိနဲ႔ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြက ေယာက်ၤားေလးေတြနဲ႔ ေသာင္းက်န္းရတာ ပိုေကာင္းတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူဆမိပါတယ္။ တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာျပီး ၊ နုတ္ဆက္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၄ ခုနွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂

ေန႕မွာေတာ့ တရုတ္နွစ္ကူးလဲ ျပီး ၊ လႈပ္ရွား သြားေနတဲ့ အဘတို႕ စစ္ေၾကာင္းလဲ ျပန္၀င္လာပါတယ္။ ဒါန႔ဲ အဘကို သြားၾကိဳ ၊ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ စီစဥ္ေပးရင္း အေတြ႕အၾကံဳေတြ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ကို ေမးၾကည့္တာေပ့ါ။ ဟို၂ ေယာက္ကလဲ စုတ္ျပတ္ေနတာပဲ။ ေရမခ်ိဳး ၊ အစာလဲ ဗိုက္၀ေအာင္ စားခဲ့ရမဲ့ ရုပ္ေတြလဲ မေပါက္ဘူး ဆိုျပီး စေတာ့ လိုက္ထိုးပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ သူတို႕ ၂ ေယာက္ကို ၾကိဳ၀ယ္ထားတဲ့ အေအးဘူးေတြ ထုတ္တိုက္ ၊ ထမင္းစားဖို႕ ျပင္ေပးျပီးေတာ့ ညေရာက္ေတာ့ ေမးတာေပ့ါ။ သူတုိ႕က ေတာင္ေတြ တက္ရတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ၊ ရြာေတြကို မျဖက္ဘဲ ပတ္သြားေနရတယ္ ဆိုတာေတြ ၊ ေတာထဲ ထမင္းခ်က္စားေတာ့ ဟင္းမရွိလို႕ ငပိဗူးနဲ႔ပဲ ကစ္လိုက္ရတယ္ ဆိုတာေတြ ေျပာျပပါတယ္။ ရန္သူရယ္လို႕လဲ ျဖစ္ျဖစ္ေျမွာက္ေျမွာက္ မေတြ႕ပါဘူးတဲ့ ။ ကိုယ့္ေက်ာပိုးအိတ္ ကိုယ္ထမ္းျပီး တက္ရတယ္ေပ့ါ။ အျပင္မွာ ရဲေဘာ္က ထမ္းေပးတယ္ ဆုိတာက မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္လည္း သူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ ၊ သူ႕ရိကၡာ ၊ က်ည္ဆန္ နဲ႔ ဘယ္နဲ႔ ကိုယ့္ေက်ာပိုးအိတ္ပါ ထမ္းခိုင္းရမွာတုန္း ။ အဆင္မသင့္လို႕ရွိရင္ ကိုယ္ကေတာင္ ျပန္ထမ္းေပးရမွာ မဟုတ္လား ။ မင္းက ကံေကာင္းတယ္ ၊ ငါတို႕ဆို စုတ္ျပက္ေနတာပဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအးပါကြာ။ ငါေနမေကာင္းျဖစ္လိုက္လို႕ပါ။ အမွန္ဆို ငါက အေတြ႕အၾကံဳရွိေအာင္ လုိက္ခ်င္တာ ။ အခုက မလိုက္ရတာ နာတာေပ့ါလို႕ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္လည္း လိုအပ္တယ္ မဟုတ္လား ။ စစ္ဥပေဒသမွာ စကားတခြန္းရွိပါတယ္ “ ေျမပိုင္မွ စစ္နိင္မယ္တဲ့ ” အဓိပါယ္ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ေျမျပင္ အေျခအေနကို ေကာင္းမြန္စြာ စစ္ေရးအရ သံုးသပ္နိင္ ၊ ကၽြမ္းက်င္နိင္ရင္ တိုက္ပဲြ ေအာင္မယ္ဆိုတဲ့ စကားပါ။ တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သြားခ်င္တာေၾကာင့္ပါ။

မနက္ျဖန္ ေရာက္ေတာ့ အဘက အသစ္ထပ္ေရာက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၃ ေယာက္နဲ႔ သူစခန္း ေျပာင္းထားခ်င္တဲ့ ဆရာၾကီးေတြကို ေခၚပါတယ္ ။ တျခားစခန္းေတြမွာက အရာရွိ မရွိတာေၾကာင့္ အရာခံဗိုလ္ေတြကို စခန္းမႈးအျဖစ္ ေခတၱ တာ၀န္ယူခိုင္းထားတာပါ။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရာက္လာေတာ့ အဲဒီစခန္းေတြကို ေျပာင္းဖို႕ ေခၚတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၃ ေယာက္ကိုလည္း အတူတူ မထားပါဘူး ။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ စခန္း ပ်က္မွာ စိုးလုိ႕ပါ။ ၃ ေယာက္ေပါင္း ေလာင္းေက်ာ္ ျဖစ္မွာ ေၾကာက္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္ ။ ျပီးေတာ့ ၃ ေယာက္လံုး ထားလဲ အပိုပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ၃ ေယာက္တည္းက ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သားက နည္းနည္းလည္ေတာ့ အဘက သူ႕နားကို ေခၚထားပါတယ္။ ၁ ေယာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပင္မစခန္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ေ၀းတဲ့ တပ္စဲြထားတဲ့ ေနရာ ေျပာင္းဖို႕ ညႊန္ၾကားပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ပင္မ စခန္းက ၾကည့္ရင္ လွမ္းျမင္နိင္တဲ့ ေတာင္ေပၚမွာ ေနဖို႕ အမိန္႕ေပးပါတယ္။ ၂ လ တစ္ခါ စခန္းေတြကို အလွည့္ၾက ခ်ိန္းေပးမယ္လို႕ လည္း မွာၾကားပါတယ္ ။ ဒီေတာ့ ဟို ၂ ေယာက္ကလည္း စခန္းေျပာင္းဖို႕ ပစၥည္းေတြ ျပန္သိမ္း ၊ ျပီးေတာ့ ကားအလာကို တစ္ေယာက္က ေစာင့္ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ စခန္းနဲ႔ နီးတာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ခ်ီတက္သြားေလရဲ႕။ အစကေတာ့ ၃ ေယာက္ေနရမယ္ မွတ္တာ။ ေအာ္....ေနာက္ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားမိတာက ဒါက ေက်ာင္းမွ စာသင္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ေပ်ာ္ပဲြစား ထြက္ေနတာလဲ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ထမ္းေဆာင္ရတာပဲလို႕ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္ ။

၂၀၀၄ ခုနစ္ မတ္လ ၂၃

စစ္ေၾကာင္းမွာ လူအင္အားတိုးလာတာ၍ နဂုိကတည္းက စခန္း လံုုျခံဳေရးကို တပ္ရင္းမႈး ( အဘ )က တုိးျမွင့္ခ်င္တာေၾကာင့္ စျပီး ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ အဘက တစ္ကယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပါ ။ စစ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာလွ်င္ ထိုးထြင္းဥာဏ္လဲ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ေက်ာင္းမွာ လူမ်ားစြာနဲ႔ သင္ခဲ့လို႕ သိရံုပဲ သိျပီး မတက္ခဲ့ရင္ေတာင္ လက္ေတြ႕နယ္ပယ္မွာ တကယ္တက္သိ နားလည္ နိင္ေအာင္ ေျမပံုဖတ္ ၊ ၀ွက္စာ ေရး/ေဖာ္နည္း ၊ ေၾကးနန္းေရးနည္း ၊ ရွင္းလင္းတင္ျပနည္း ၊ ေတြကို စာနဲ႔တဖံု ျခံစည္းရိုးကာ ၊ ပစ္က်င္း ၊ ကတုတ္က်င္း တူးနည္း ၊ တပ္စု အသင့္ ေနရာယူပံု ၊ တပ္ျဖန္႕ပံု ၊ လူ လက္နက္ ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ရမယ္ ဆိုတာက အစ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးပါတယ္။ ဒါေတြက လက္ေတြ႕လုပ္မွ နားလည္မွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဦးေဆာင္ျပီး ဆရာၾကီး ၊ စစ္သည္ေတြနဲ႔ အတူတူ အစအဆံုး က်င္းတူး ၊ ျခံစည္းရိုးခက္ ၊ ေညွာင့္ေထာင္ ျမက္ရွင္း ၊ အစအဆံုး လုပ္ခိုင္းတာပါ။ ေနကလည္းပူ ၊ ေခၽြးကလဲ ထြက္နဲ႔ မ်က္နွာေတာင္ ကုလားျဖစ္သြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဘက စစ္သည္ေတြ ထမင္းစား တန္းျဖဳက္ခိုင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ကို ဆက္လုပ္ေစပါတယ္။ မနက္ ၇ နာရီ ကတည္းက ေန႕လည္ ၁၂ ထိုးေနျပီ ဗိုက္က ထမင္းၾကမ္းေလး စားထားတာ ဘယ္ခံနိင္ပါ့မလဲ ခင္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ အဘနဲ႔က သူ႕သားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အသက္တူဆိုေတာ့ နည္းနည္း ခၽြဲရတာေပ့ါ။ ဗိုက္ဆာတယ္ ဘာညာနဲ႔ အပူကပ္ေတာ့ အဘက “ ေဟ့ေကာင္ ၊ အရာရွိေကာင္းဆုိတာ အလုပ္ကို ကိုယ့္လက္ေအာက္က ရဲေဘာ္ေတြထက္ ပိုၾကိဳးစားရတယ္ ၊ ပိုလုပ္ျပရတယ္ ကိုယ္တိုင္ အပင္ပန္းခံရတယ္ကြ ၊ ဒါေတာင္ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႕ပဲ ရွိေသးတယ္ ” ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ရမလဲ တခြန္းပဲ ေျပာလုိက္တယ္ “ ဟုတ္ ” ။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ရဲေဘာ္ေလးရယ္ သံဆူးၾကိဳးေတြနဲ႔ တိုင္ေတြကို လိုက္ရိုက္ေနရပါတယ္။ ေနကပူ ၊ ေခၽြးကထြက္ ၊ ဗိုက္ကဆာ ၊ ဒီၾကားထဲ သံဆူးၾကိဳးေတြ ကိုင္ထားျပီး သတိနဲ႔ လုပ္ေနရေတာ့ စိတ္က တိုခ်င္လာျပီ။ ဒါနဲ႔ ဘယ္သူ႕ကို တိုရမွန္း မသိေတာ့ ၊ အတူတူ လုပ္ေနတဲ့ ေဘးနားက ရဲေဘာ္ကို အဘလည္း ဟိုဘက္ လိုက္ၾကည့္ေနေရာ “ ေဟ့ေကာင္ ၊ နားလည္လား ” ဆိုျပီး ရုပ္တည္နဲ႔ ပိတ္ေဟာက္လုိက္တယ္။ ဒီေကာင္လည္း အစက ရီရီျပံဳး၂ နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလုိက္ေတာ့ ေၾကာင္သြားတာေပ့ါ။ ဘယ္ရမလဲ ကိုယ္လည္း ရုပ္တည္နဲ႔ နိင္ရာကို တဆင့္ ျပန္လည္ ေပါက္ကဲြလိုက္တာ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ကလည္း ဘယ္ေခပါ့မလဲ “ ဒုန္း ” ဆို သံကို ေဆာင့္ရိုက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေအာ္...နိင္ ရာ နိင္ရာ ။ ခဏၾကာေတာ့ အဘက ေခၚျပီး ထမင္သြားစားဖို႕ ေျပာပါတယ္။ မစားခင္ ဆရာၾကီးေတြ စားတာ လိုက္ၾကည့္ေပး ၊ လိုတာရွိရင္ ညႊန္ၾကားဖို႕ေျပာ ၊ အားလံုးျပီးမွ မင္းစားရမယ္တဲ့ ။ အဘက တကယ္ကို ေတာ္တဲ့ ဆရာေကာင္းပါ။ သူ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကို ရဲေဘာ္ေတြ ခ်စ္လာတဲ့ အျပင္ ၊ အသိပညာေတြလည္း တိုးပြားလာခဲ့ရပါတယ္။ အဘနာမည္ကေတာ့ ဗိုလ္မႈးခင္ေမာင္ေအး ပါ။ အခုေတာ့ အျငိမ္းစား ယူသြားပါျပီ ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီကို မလာခင္ကပါ။ ဒါနဲ႔ အဘက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရွ႕တန္းမွာ ေခၚတဲ့ နာမည္တစ္လံုး ရွိတယ္ဗ်။ မလ်ိဳ၀ွက္ေတာ့ပါဘူး ။ ေျပာျပေတာ့မယ္ ။ ဘာလည္းဆိုေတာ့ “ ဗိုလ္ေၾကာင္ ” တဲ့ ။

ဘာေၾကာင့္ ဒီနာမည္ တြင္လာလဲ ဆိုေတာ့ကာ......

စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ေမွ်ာ္ ဖတ္ရႈသူမ်ား ၊ ေကာ္မန္႕ေရးေပးတဲ့ သူမ်ား ၊ ခဏတျဖဳက္ အလည္လာသြားသူမ်ား အားလံုးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ ေက်းွဇူးတင္ရွိပါသည္။

ဆက္ရန္ ။