ဆိုးသြမ္း

ဘာေရးရင္ ေကာင္းမလဲ ေကာင္းမလဲနဲ႔ စဥ္းစားလိုက္ ၊ စိတ္ကူးေပၚလာတာ ခ်ေရးလိုက္နဲ႔။ ျပီးသြားေတာ့ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ စိတ္တိုင္းမက်ေတာ့ draft ထဲ ထည့္ထားလိုက္နဲ႔။ ကဗ်ာေလးေတြ ခ်ေရးလုိက္။ အခ်စ္အေၾကာင္းလား ၊ ဘ၀အေၾကာင္းလား စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ေတာ္ၾကာ ဟိုကိုထိသလိုလို ဒီကိုညွိသလိုလုိနဲ႔ ျဖစ္မွာဆိုးေတာ့လည္း Stop အေမာင္ဆိုးသြမ္း ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္သတိေပးရင္းနဲ႔ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနမိတယ္။

တကယ္က ဖိုရမ္တခုမွာလည္း အားတက္သေရာ ေရးမိေနတာေၾကာင့္ပါ။ စာေရးဖို႕အတြက္ဆို အေတြ႕အၾကံဳေတြ အထူးသျဖင့္ လိုအပ္တယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အေပ်ာ္တမ္းသမားေတြ အတြက္ေပ့ါ။ ဒါမွလည္း ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဘ၀တေလွ်ာက္ ဗဟုသုတေတြ ျပန္လည္ေ၀မွ်နိင္မွာပါ။

အဲဒီလို အေတြ႕အၾကံဳ ရဖို႕ဆိုတာကလည္း ေက်ာင္းကေန အခန္း ၊ အခန္းကေန ေက်ာင္းဆိုေတာ့ ေရးစရာကလည္း ဆရာနဲ႔ နပန္းလံုးရတဲ့ အေၾကာင္းေတြပဲရွိေတာ့တယ္။ အခန္းကေန အျပင္ထြက္ဖို႕ကလည္း ေက်ာင္းအားရက္ေလး ဆိုရင္ ၊ အေဆာင္မွာ ညဆိုစကား၀ုိင္းေျပာၾကလို႕ မနက္မထနိင္တာက တစ္ေၾကာင္း ၊ သြားမယ္လာမယ္ဆိုလည္း မယ္မယ္ရရ သြားလည္စရာ ေနရာမရွိတာက တစ္ေၾကာင္း ၊ ဓနအင္အားကလည္း ျခိဳးျခံေခၽြတာေနရတာက တစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဘာအေတြ႕အၾကံဳမွကို မရျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္တကာလုိက္ဖတ္ေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း ေျခရာေတာ့ မခ်န္မိဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ စိတ္ညစ္ ၊ စိတ္ရႈပ္ေနၾကတယ္လုိ႕ သံုးသပ္မိပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္ အဆင္မေျပ ၊ ပညာေရး အဆင္မေျပ ၊ က်န္းမာေရးေတြ အဆင္မေျပဆိုေတာ့ ဒါေတြ အားလံုးအဆင္ေျပေနမွ ၊ အားမွ ဘေလာ့ဂ္ကလည္း ေရးနိင္တာ မဟုတ္လား။

ျဖစ္နိင္ရင္ အေပ်ာ္တမ္း ဘေလာ့ဂ္ေရးျခင္းကေန စာေရးဆရာ ျဖစ္ဖို႕အထိကို ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ စိန္မေခၚနိင္ေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ “ လြင္းမိုး ” လုိျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ တစ္မ်ိဳးမေတြးၾကပါနဲ႔ဦး။ ဆိုလုိတာက ခရီးသြားျခင္းပါ။ ပိုက္ဆံမ်ား တက္နိင္မယ္ ၊ စပြန္ဆာ ရွိမယ္ဆိုလို႕ကေတာ့ ျမန္မာနိင္ငံ အနွံကို ခရီးသြားခ်င္မိတာပါ။

ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္မယ္ ၊ မွတ္တမ္းတင္မယ္ေပ့ါဗ်ာ။ အဲဒီလုိ ခရီးသြားလာတာကို ထုတ္လႊင္ျပသေပးမယ့္ ရုပ္သံလုိင္းေတြ ရွိရင္ေကာင္းမယ္။ ဒါဆို ကုိယ္တင္မဟုတ္ဘဲ တနိင္ငံလံုး သိနိင္ၾကမွာမဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ကိုယ့္တေျမထဲ ေမြးျပီး ေသသည္အထိ မေရာက္ဘူး ၊ မျမင္ဘူးတဲ့ သူေတြ အမ်ားၾကီး။ ေနာက္တခုက ဥေရာပကို ပတ္ထားတဲ့ ရထားလမ္းလိုပဲ ျမန္မာနိင္ငံမွာ တနိင္ငံလံုးကို ပတ္ျပီး ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆက္စပ္ျပီး ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့ ရထားလမ္းလည္း ရွိရင္ေကာင္းမယ္။ ဒါဆို ရထားပတ္စီးတာနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ကို လံုေလာက္ေနျပီ။

ဒီလိုေတြးရင္းနဲ႕ပဲ သစ္ရြက္ေလးေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေၾကြလုိက္ ၊ ျပန္ေပါက္လာလုိက္နဲ႔ စဥ္းစားရင္း ၊ ေတြးရင္း ၊ ေငးရင္း ၊ ေဆြးရင္း ၊ ေရးရင္းနဲ႔ နတ္ဆက္ရမည့္ အခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္လာေတာ့မွာေပ့ါ။