ဆိုးသြမ္း

တီထြင္ ဆန္းသစ္ျခင္း ဆိုသည္မွာ ေကာင္းေသာ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ အေျခခံမပါေသာ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈသည္ မည္သည့္အခါမွ ျပီးျပည့္စံုနိင္ျခင္း ရွိမည္မဟုတ္။ ဥပမာ - ျမန္မာစာေပရဲ႕ အေျခခံဟာ ဗ်ည္းသံုးဆယ့္သံုးလံုး ကစပါသည္။ တျဖည္းျဖည္းနွင့္ လူတို႕သည္ စကားေျပာဟန္ ၊ စာေပအေရးအသား ဆန္းသစ္ျခင္းမ်ား ရွိလာေသာ္လည္း အေျခခံၾကေသာ္ ထို သံုးဆယ့္သံုးလံုးကို မပါ၀င္ဘဲ မေရးနိင္သကဲ့သို႕ ၊ အဂၤလိပ္စာေပတြင္လည္း A .B.C.D စသည့္ အေျခခံ အကၡရာမ်ား မပါ၀င္ဘဲနွင့္ အီဒီယန္မ်ား ဘယ္ေလာက္ ေခတ္စား ေခတ္စား လာေသာ္လည္း ေရးသားနိင္မည္ မဟုတ္ေပ။

ရူပေဗဒ ပညာရပ္တြင္လည္း စက္၏ အေျခခံမ်ားျဖစ္ေသာ ၀က္အူ ၊ ေခြးသြားစိပ္ ၊ ဘီး ၊ သပ္တုိ႕ မပါ၀င္ဘဲ ယေန႕ေခတ္တြင္ အဂၤါၿဂိဳလ္ေပၚသို႕ သြားေနေသာ ယာဥ္ ၊ ကြန္ပ်ဴတာ က အစ ထိုပစၥည္းမ်ား မပါ၀င္ဘဲ တည္ေဆာက္နိင္ျခင္း မရွိ။

ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ ဘယ္တီထြင္မႈ၌ မဆို အေျခခံကို ပစ္ပယ္လို႕ မရသလို ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အေျခခံဟာ ရိုးရာ အစဥ္အလာ ဓေလ့ထံုးစံမ်ား ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ေခတ္အေလ်ာက္ ေနထိုင္ပံုမ်ား ၊ ၀တ္စားဆင္ယဥ္မႈမ်ား ၊ ဆံပင္ပံုစံမ်ား ေျပာင္းလဲလာခဲ့ၾကသည္။ ေခတ္စကားအရ တီထြင္ဆန္းသစ္ လာၾကသည္။ ေမာ္ဒန္ ဆန္လာၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ရိုးရာ ဓေလ့မ်ားကို လိုက္နာၾကရမည္။ လူငယ္ပီပီ ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္ ေတာင္ေအာ္ ေျမွာက္ေအာ္ ေအာ္ဟစ္နိင္သည္။ ဒါေပမယ့္ လူၾကီးသူမမ်ား ၊ ဆရာသမားမ်ား အေရွ႕က ျဖက္အေလွ်ာက္တြင္ ေခါင္းငံုသြားရမည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ တမလြန္လို႕ ေခၚေသာ ေနာင္ဘ၀ကို ယံုၾကည္ခ်င္မွ ယံုၾကည္ၾကမည္။ သို႕ေသာ္...ကၽြန္ေတာ္ တို႕သည္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႕ ျပဳၾကရမည္။ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ဘုရားရွစ္ခိုးခ်င္မွ ရွစ္ခိုးမည္။ သို႕ေသာ္ မဂၤလာတရားေတာ္ကို အျမဲတမ္း က်င့္သံုးၾကရမည္။

ထိုေၾကာင့္ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံု ၊ စကားေျပာဆိုမႈ အသံုးအနႈန္း ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းေျပာင္း ၊ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံရဲ႕ အနွစ္သာရကို မပစ္ပယ္ၾကဘူးဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈသည္ မေျပာင္းလဲ မပ်က္စီးဘဲ အစဥ္တည္တံေနလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသည္။