ဆိုးသြမ္း

ဆိုတဲ့ စာသားအစေလးနဲ႔ အသစ္ထြက္လာတာကေတာ့ နိင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာမရဲ႕ ၀တၱဳသစ္ျဖစ္တဲ့ “ သူမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ.....” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ ဒီစာအုပ္ေလးကို ဖိုရမ္က စာတင္ေပးတဲ့ ကိုညီလင္းငယ္က ၀တၱဳစာအုပ္ကို ေန႕တုိင္း Scan ဖတ္ျပီး နည္းနည္းစီ တင္ေပးေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဆံုးထိေတာ့ သူ႕မွာ အခ်ိန္မရေသးေတာ့ မပါေသးပါဘူး။ ဒီစာအုပ္ဟာ ဘယ္လုိမ်ိဳးလဲဆိုတာကိုေတာ့ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုwpp က ယခုလို ေျပာၾကားသြားပါတယ္။

ဒီ novel နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားမိတာေလးေတြ ရွိလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားမိတဲ့အတိုင္း ရိုးရိုးသားသား ေရးျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တျခား ဘာသေဘာမွ မပါ ပါဘူး။

အႏုပညာ နဲ႔ စာေရးျခင္း အတတ္ပညာ (composition)၊ ဒီေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အေျခအေန စတာေတြကို လွပစြာ၊ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္စြာ ေရာယွက္ဖန္တီးထားတဲ့ novel ေကာင္း တစ္ပုဒ္ပါ.

ဒီေန႔ေခတ္မွာ ပလူပ်ံေအာင္ ထြက္ေနတဲ့ အရည္မရ အဖတ္မရ၊ ရသမေျမာက္၊ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ စာအုပ္မ်ားထဲမွာ တမူထူးျခား ထင္ရွားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါ

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ personal အျမင္ကေတာ့

1. ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဴးရဲ့ ကၽြန္မ၏သစ္ပင္ နဲ႔ ၾကယ္စင္တံတား ကမ္းပါးႏွင္းျမဴ (လွ်ဳိ႕၀ွက္ေသာႏွင္း ရုပ္ရွင္ရဲ့ original) တို႔ကို ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ႏွစ္ခုလံုး မၾကဳိက္ပါဘူး။

ကၽြန္မ၏ သစ္ပင္ မွာ ႏိုင္ငံတကာဂီတ အေၾကာင္း (aerosmith တို႔ guns n roses တို႔ အေၾကာင္းနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းအခ်ဳိ႕) ကို ျဖစ္ညွစ္ေလ့လာၿပီး စာေရးျခင္း အတတ္ပညာ သက္သက္နဲ႔ ဖန္တီးထားတယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ပါတယ္။ (မာန္ ေတာင္လံုးျပန္ ရဲ့ ဒရမ္ဆရာ ဆိုတဲ့ novel နဲ႔ ယွဥ္ ဖတ္ၾကည့္ရင္ ပိုေကာင္းမွာပါ)

ၾကယ္စင္တံတား ကမ္းပါးႏွင္းျမဴ မွာ အဓိကဇာတ္ေကာင္ရဲ့ ဖခင္ zoological professor တစ္ေယာက္က ရွားပါးလိပ္ျပာ ရွာတဲ့ plot (ဖာတ္လမ္းရဲ့ momentum trigger plot) ဟာ ျမန္မာျပည္ အေနအထားအရ Logical မျဖစ္ဘူး လို႔ ျမင္ပါတယ္။

(ဒီ novel ထက္ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီး logic လြတ္တဲ့ novel ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာေရးဆရာ(မ) ဂ်ဴးဟာ အဲဒီလို သူသူငါငါ စာေရးသူ (စာေရးဆရာ မဟုတ္) ေတြနဲ႔ ယွဥ္ရမယ့္ သူမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။)

2. ဒါေပမဲ့ ခု “သူမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ.......” novel ကေတာ့ အဲဒီ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ novel ေတြထက္ အမ်ားႀကီး သာပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ (ကၽြန္ေတာ့္ personal အျမင္အရ သက္သက္ပါ) သူ႔ရဲ့ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ၊ international society ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္မႈ စတဲ့ အားသာခ်က္ေတြ ေၾကာင့္ေရာ၊ အဲဒီ အားသာခ်က္ေတြကို ဒီထဲမွာ အကြက္က်က် ထည့္သြင္းႏိုင္မႈေၾကာင့္ေရာ လို႔ ေျပာရမွာပါ။

3. ေနာက္ၿပီး scholarship programme (american center က offer လုပ္တဲ့ fullbright scholarship prog လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္)တစ္ခုမွာ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြအေပၚမွာ အေျခခံၿပီးေတာ့ ဒီ Novel ကို inspire လုပ္ယူတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။

ဘ၀ရဲ့ အေရးအပါဆံုး အခ်ဳိးအေကြ႕ တစ္ခု အေၾကာင္း ဆုိတဲ့ အခန္းရယ္ ကိုယ္တိုင္ ေျဖရွင္းေအာင္ျမင္ခဲ့ရေသာ ျပသနာတစ္ခုအေၾကာင္း ဆိုတဲ့ အခန္းရယ္ အဲဒီ chapter ႏွစ္ခုကို သတ္သတ္စီ တည္ေဆာက္ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္း အရွိန္ရသြားေတာ့မွ အဲဒီထဲက plot ေတြကို သူ႔ရဲ့ စာေရးျခင္းအတတ္ပညာနဲ႔ ျပန္ ခ်ိတ္ယူထားတယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။

4. ေနာက္တစ္ခုက ရသ ပိုင္းပါ။

ျမန္မာျပည္ လူငယ္အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ အေၾကာင္းအရာေတြ (NGO ေတြ၊ HIV asylum ေတြ၊ email သံုးစြဲမႈ၊ scholarship program interview စသျဖင့္) ပါေနေတာ့ အေပ်ာ္ဖတ္အဆင့္ထက္ ျမင့္တဲ့ ရသစာေပ ရွားလွတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ အလြန္ကို ဖတ္ရတာ အရသာရွိပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနသလိုမ်ဳိးလဲ ခံစားရပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ေအးၿငိမ္းေမကို သူခိုးလို႔ ထင္လို႔ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့အခါ ေတာင္ေပၚေက်ာင္း ဆရာေတာ္က လိုက္လာၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားက ထိလွပါတယ္၊ (စာ - 71) ေျပာလိုက္တဲ့စကား စကားလံုး ေျပာင္ေျမာက္တာကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို ျဖစ္သြားေစေအာင္ တြန္းပို႔ေပးလိုက္တဲ့ plot ရဲ့ သပ္ယပ္မႈ၊ logic ခိုင္မာမႈ နဲ႔ စာေရးသူရဲ့ အတတ္ပညာကို ေျပာတာပါ.

ၾကားမေကာင္းတဲ့အမႈ အတြက္ မေႏြးခင္ အမႈစစ္ခံရတဲ့ အခန္းေတြမွာလဲ (စာ 168 - 183) အေရးအသား ေကာင္းလွပါတယ္. အဲဒီလို အေနအထားမ်ဳိးမွာ စာေရးသူကေန စာဖတ္သူကို ရုန္႔ရင္းရာလဲ မေရာက္၊ ေပၚလြင္ထင္ရွားမႈလဲ ရွိေအာင္ describe လုပ္ဖို႔ဟာ သိပ္ကို သိမ္ေမြ႕ပါတယ္။

ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ျခင္း ဆိုတဲ့ အပိုင္းမွာ stephen R Covey ရဲ့ building the trust သေဘာတရားကို ေက်ာရိုးျပဳၿပီး ဖန္တီးထားတာကလဲ ရသ ေျမာက္ပါတယ္။

ဇာတ္သိမ္းကို suspense ဆန္ဆန္ ဖန္တီးထားတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရသာ မေတြ႕ပါဘူး။

5. ဒီ novel နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆ ကေတာ့

ဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ မိန္းကေလးဟာ ဆင္းရဲ ပါတယ္။ ႀကဳိးစားပါတယ္။ ကံကို အျပည့္အ၀ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ လက္တေလာ ျပသနာကို လက္ရွိဘ၀အတြင္းမွာရွိတဲ့ solution method နဲ႔ ေျဖရွင္းလိုတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး (ဂ်ဴးကို ေျပာျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဇာတ္ေကာင္ကို တကယ္ရွိသကဲ့သို႔ သံုးသပ္ၾကည့္မိတာပါ)

ဒီဇာတ္ေၾကာင္းကို novel လို႔ မယူဆဘဲ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ကေလး အျဖစ္ ယူဆပါစို႔။

ဒီေလာက္ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ (သူက ေဖာ္ထုတ္လိုက္လို႔ ေထာင္က်သြားတဲ့ ေဒၚခင္ဆင့္က သူ႔အသက္ကို ျပန္ကယ္ရတာ၊ ေဒၚခင္ဆင့္ ေၿမြကိုက္ခံရေတာ့ သူက ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရလာတာ၊ ေဒၚခင္ဆင့္ရဲ့သမီး တိုးတိုးနဲ႔ သူနဲ႔ ရန္ကုန္လိုျမဳိ႕မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျပန္ေတြ႕တာ မ်ဳိးေတြ) ၾကံဳရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ အတိတ္ကံရဲ့ ဆန္းၾကယ္ပံု အားႀကီးပံုကို လက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။

6. ေနာက္ဆံုးတခ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့

လူ႔သမိုင္းမွာ evolution ေတြ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ 100 ေလာက္က ေၿမြကိုက္ခံရရင္ (ေပ်ာက္ေစတန္ခိုးရွင္နဲ႔ေတြ႕တဲ့ လူ ၊ တစ္ေသာင္းမွာ တစ္ေယာက္ေလာက္ ကလြဲလို႔) ဘုရင္ပင္ ျဖစ္ဦး မလြဲမေသြ ေသရမွာပါ. ဒီေန႔ေခတ္မွာ ေတာ့ ရွင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း (probability ကို ေျပာတာပါ. fate\destiny ကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး) အမ်ားႀကီးပါ။

ဟုတ္ပါတယ္ ေၿမြဆိပ္ေျဖေဆးကိုလဲ လူကဘဲ ထြင္ခဲ့တာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ေၿမြကိုက္ခံရဖို႔ အခြင့္အလမ္း မ်ားတဲ့ (ဥပမာ - ေၿမြေပါတဲ့ေနရာမွာ ေနရတဲ့ \ အလုပ္လုပ္ရတဲ့) လူတစ္ေယာက္ဟာ ေၿမြဆိပ္ေျဖေဆး ထြင္ၿပီးတဲ့ ေခတ္မွ ငါလူျဖစ္မယ္၊ ေၿမြဆိပ္ေျဖေဆး မေပၚခင္ ငါလူမျဖစ္ေသးဘူး လို႔ ေရြးလို႔ ရပါသလား။

ေရာင့္ရဲတတ္ျခင္း၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ရွိျခင္း၊ ထားႏိုင္ျခင္း ဆိုတာကသာ ဒီ novel ထဲမွာ ပါတဲ့ ျပသနာေတြရဲ့ အေျဖ ျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္ လို႕ ေဆြးေႏြးေျပာၾကားသြားပါတယ္။