ဆိုးသြမ္း

ေရာက္ရွိလို႕ လာပါေတာ့တယ္။ ရမ္ဘိုလို ကာဘိုင္ေသနတ္ကိုကိုင္ ၊ နဖူးမွာ အ၀တ္နီၾကီးစည္း ၊ ကိုယ္ေပၚမွာလည္း က်ည္ဆံေတြ အတဲြလိုက္ ၊ အံၾကီးၾကိတ္ျပီး ေခၽြးေတြ ေသြးေတြနဲ႔ မ်က္လံုးၾကီး ျပဴးျပီးၾကည့္ေနလိုက္တာ သူ႕ေဘးမွာလည္း မင္းသမီးက ေျမေပၚမွာ ဖရုိဖရဲနဲ႔ အေနာက္က ဂ်ပန္ေတြက အုပ္စုလိုက္ၾကီး လိုက္ေနတဲ့ ပိုစတာၾကီးကိုလည္း ေတြ႕ေရာ “ ဟ....ေမာင္ဆိုးသြမ္းတို႕ သိပ္စိတ္၀င္စားသြားတာေပ့ါ ” ။ ဒါနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ျပမွာလဲ ဆိုတာသြားၾကည့္ရင္း သူငယ္ခ်င္းကိုပါ အေဖာ္စပ္လိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ကလည္း လာထားပဲ။ ေဘာကန္လည္း အတူတူ ၊ အရုပ္ပစ္လည္း အတူတူ ၊ ေဂၚလီရိုက္လည္း အတူတူ ဆိုေတာ့ ခ်န္ထားခဲ့လို႕ မရဘူး။

လာပါျပီ....စျပီဆိုတာနဲ႔တင္ ကိုသီဟတင္စုိးၾကီးက “ ငါတို႕ မ်ိဳးခ်စ္တပ္သားေတြဟာ က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ ဖက္ဆစ္ေတြကို...ဘာျဖစ္မယ္ ညာျဖစ္မယ္ နဲ႔ စလိုက္တာ ဆိုးသြမ္းတို႕လည္း ၾကည့္တာေပ့ါ။ က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ ဖက္ဆစ္ေတြကို လူေလး ၅ ေယာက္ ၆ ေယာက္ေလာက္နဲ႔ ဟိုက တပ္ခဲြတစ္ခဲြေလာက္ ရွိတာကို အတင္းတိုက္ ၊ ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ ပစ္ အားလားလား သီဟၾကီးကြ ။ မနိင္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူမွ မက်န္ရင္ေတာင္ သူက်န္ခဲ့မွာ သိေနေတာ့ အျပက္အားေပး လိုက္တယ္။ စရုိက္ေလးက အဲဒီကတည္းက ပစ္ခ်င္ခက္ခ်င္ေနတာ။ ဗံုးကို ခဲြလိုက္ရင္ ကားခနဲ႔ ေျမွာက္သြားတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ဖက္ဆစ္ေတြ ၾကည့္ျပီး “ ေသစမ္း ၊ ရြာသားေတြ နွိပ္စက္တဲ့ေကာင္ ၊ မုဒိမ္းက်င့္တဲ့ေကာင္ ၊ ရြာကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ေကာင္ ” စသည္ျဖင့္ စိတ္ထဲက ၾကံဳး၀ါးျပီး သူတို႕ေသတာကို ၀မ္းသာေနခဲ့တာ။

ေနာက္ဆို ဘယ္ကားမွ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ သီဟတင္စိုးမွ သီဟတင္စိုး။ ေနာက္ဆံုး မွတ္မိတဲ့ တစ္ကားဆို ဖက္ဆစ္ေတြနဲ႔ ေနာက္ဆံုးခန္းမွာ သီဟတင္စိုးနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္ နယ္ခ်ဲ႕တပ္ၾကီးကလည္း ခ်ီလာျပီ။ စစ္ကူကလည္း မလာေသး။ ဒီတခါေတာ့ ငါ့တို႕ေကာင္ၾကီး ဂိန္ျပီနဲ႔ တူပါတယ္ကြာ ဆိုျပီး ၀မ္းနည္းေနတာ။ အမယ္ ဒါရိုက္တာက ဘယ္လက္ခံမလဲ ။ သီဟတင္စိုးက စစ္သီခ်င္းထဆိုတာ ဘာတဲ့ “ ရင္ဆိုင္မယ္ေလ ရင္ဆိုင္မယ္ေလ....ေရဆန္အတူ ျဖက္မယ္ ဆုိတဲ့မင္း ” မွားလို႕ ဒါက အငဲဆုိတာ။ :P မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး ဘာသီခ်င္းမွန္း။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕နွစ္ေယာက္က အားနဲ႔မာန္နဲ႔ အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ဆိုလိုက္တာေၾကာင့္ ဖက္ဆစ္တပ္ေတြက ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္ထင္ျပီး ေနရာယူေနတာ။ မတိုက္ရဲေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုသီဟတို႕လည္း စစ္ကူေတြ လာဖို႕ အခ်ိန္ရသြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခန္းေလးကို စိတ္ထဲမွာ အခုထိ ျမင္ေယာင္ေနတုန္းပါပဲ။

ဒါက ကေလးဘ၀က ျဖစ္ရပ္ေလးေတြပါ။ ၁၀ တန္းေတြ ဘာေတြေရာက္လာေတာ့ ေဒြးတို႕ ၊ ရဲေအာင္ တို႕ အျပိဳင္အဆိုင္ေပၚလာေတာ့ ေဒြးကို အားေပးတာေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ေရႊဘက ေရႊဘပဲ ဆုိသလို႕ ကိုသီဟကားေတြကို ငွားျပီး ၾကည့္မိပါတယ္။ ျမန္မာနိင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရတာ ၁၉၄၈ က ဆိုေပမယ့္ ကိုသီဟတင္စိုးၾကီးကေတာ့ အခုထိ ေတာ္လွန္ေနတုန္းပါပဲ။ ဒါကလည္း သူ႕စတိုင္ေပ့ါေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက တိုင္းတပါးသားကို မုန္းတဲ့ စိတ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိေနခဲ့တာပါ။ အသားလြတ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ သူေတြကိုေပ့ါ။

ဒါဟာလည္း စိတ္ထဲမွာ ခဏတာနဲ႔ပဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။ စာေမးပဲြေျဖျပီး ၁၀ တန္းေအာင္ရင္ တကၠသိုလ္တက္မယ္ေပ့ါ။ ေဒြးက အဲဒီအခ်ိန္ ကင္းေကာင္ ၊ ပိုးျဖဴ ၊ ငွက္ေပ်ာ္ေၾကာ္ ၊ တို႕နဲ႔ တကၠသိုလ္ဟာသ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြ ရိုက္ေနေတာ့ ဒါလားေပ့ါ တကၠသိုလ္။ အိုေက...ၾကိဳက္တယ္။ ေကာင္မေလးေတြကို ဘယ္လို ေၾကာင္မယ္ ၊ ဘယ္လုိဟာသ လုပ္မယ္ ၊ ေက်ာင္းကလုပ္တဲ့ ေဘာလံုးပဲြမွာ ဘယ္လို ေျခစြမ္းျပမယ္ ဘာညာနဲ႔ ၁၆ နွစ္သားဘ၀ စိတ္ကူးယဥ္ ဖဲရိုက္ေနတာေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုသီဟၾကီး ဗီဒီယိုကားေတြေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္ေနတုန္း။

လာထား ဆိုးသြမ္းတို႕ ၁၀ တန္းေအာင္ျပီ။ အမွတ္စာရင္းထုတ္ - ၅ ဘာသာ ရမွတ္ ၃၂၀ နဲ႕ ။ အမယ္ မဆိုးဘူးဟ။ ေရေၾကာင္းသိပံၸ ၊ ဂ်ီတီအိုင္ ၊ ဘာညာ ေလွ်ာက္မယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ။ စပီကင္ သြားတက္လိုက္မယ္ဆိုျပီး ေတာင္လုပ္ေျမာက္လုပ္နဲ႔ ။

ေနာက္ေတာ့ အိမ္ကိုလာေနတဲ့ အေဒၚက သူ႕သားတက္ေနတဲ့ စစ္တကၠသိုလ္ ကိုတက္ခိုင္းလိုက္တာပါပဲ။ ေသနတ္ေတြ ဗံုးေတြ ပစ္ရတာ လက္ညိဳးေလး ေကြးတက္တာနဲ႔ေတာ့ ပစ္လို႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နားေတာ့ ေတာ္ေတာ္အူပါတယ္။ ေအာ္...ကိုသီဟ ကိုသီဟ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ပစ္လိုက္တာ ၾကဲလိုက္တာ။ တကယ္လုပ္ၾကည့္မွ မလြယ္ဘူးဗ်။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ပထမဆံုး ဗံုးပစ္သင္ခန္းစာ ၀င္ေတာ့ ဗံုးေတြ ျမင္ျပီး ဒူးတုန္သလိုလုိ ၊ အေပ့ါသြားခ်င္ သလိုလိုနဲ႔။ တကယ္လည္း ပစ္ေရာ ။ သူတို႕သင္ေပးထားသလို လုပ္လိုက္ေတာ့လည္း လြယ္ပါတယ္။ “ ေရာ့ကိုင္ထား ။ ကလစ္ကို မလြတ္နဲ႔ ။ ပင္ျဖဳတ္ ။ ပစ္ ၊ ၀ပ္ ၊ အုန္း ။ ဒါပဲ။ ျမန္လိုက္တဲ့ ပစ္ခ်က္။ ဟဟ။ ”

အဲဒါနဲ႔ပဲ သီဟတင္စိုး ရိုက္ျပခဲ့တဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ေတြကို ေတာ္လွန္တာေတြ ၾကည့္ျပီး စစ္ထဲ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ။ တိုက္ပဲြ မတိုက္ဘူးခ့ဲေပမယ့္ ေတာစီးဖိနပ္ ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ နဲ႔ အီကြစ္မန္႕ကို ၀တ္ကာ ေသနတ္ကိုင္ရင္း ေရွ႕တန္း ထြက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ လည္ပင္းမွာ အနီပတ္စည္းလိုက္တာနဲ႔ တက္ၾကြေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခဲ့ရာ ေရွ႕တန္းေဒသ တစ္ေလွ်ာက္ အယဥ္ေက်းဆံုး ၊ ေစတနာ ထား၍ ဆက္ဆံခဲ့သည္။ မတရားတာလည္း ဘာမွ မလုပ္ခဲ့။ ထမင္းငတ္လွ်င္ သစ္ခုတ္ျပီး ေရာင္းစားသည္။ ရဲေဘာ္ေတြကို ထမ္းခိုင္း ၊ကိုယ္က လက္ပိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တာ မဟုတ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ လႊ၀င္ဆဲြသည္။ ေခ်ာက္ထဲက သစ္တံုးကို ဆရာၾကီးေတြနဲ႔ အတူတူ ထမ္းတက္ခဲ့သည္။ လူၾကံဳရွိလွ်င္ အိမ္က ပိုက္ဆံမွာသည္။ လူေလး ၆ ေယာက္ေလာက္ ရွိသည့္ စခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ကင္းေစာင့္ဖူးသည္။ ထမင္းခ်က္တက္သည့္ ဆရာၾကီးမရွိလို႕ ထမင္းငတ္ေနတဲ့ သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ထမင္းခ်က္ေကၽြးခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေကာင္းေၾကာင္း ေတြေျပာေနသည္ဟု ထင္ေနလွ်င္ေတာ့ ေတာင္းပန္ပါသည္။ ဒါစစ္သားဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တာေတြ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပခ်င္းျဖစ္ပါသည္။

နိင္ငံေရးကို ၀င္မေျပာလို ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္နိင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ေကာင္းစားေနတာ ကၽြန္ေတာ္လိုလားပါသည္။ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ဒုကၡေရာက္တာ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္ရက္။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အနွိမ္ခံေနရတဲ့ ၊ ျပႆာနာေတြ တန္းစီတက္ေနတဲ့ နိင္ငံရပ္ျခားက ကၽြန္ေတာ့္ေသြးရင္း ၊ ျမန္မာေတြ အေၾကာင္းကို ဖတ္ရတိုင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေကာင္းျပီ.....စိတ္မေကာင္းရင္ မင္းေရာ ဘာလုပ္နိင္သလဲ မင္းလုပ္နိင္တာ လုပ္ေပးလိုက္ ေစတနာပါပါေစ လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးမသည္။ စာဖတ္သူလည္း ကိုယ္တက္နိင္တာ ကိုယ္လုပ္ေပးေစခ်င္ပါသည္။


လို႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ သီဟတင္စိုး ရိုက္ခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး ကားေတြေၾကာင့္ နယ္ခ်ဲ႕ေတြ က်ဴးေက်ာ္မွာကို တြန္းလွန္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္စစ္တပ္ထဲ ေရာက္လာခဲ့ရသည္။ အာဏာမလို ၊ အသျပာေၾကာင့္မဟုတ္ခဲ့ ။ အဲဒီလို လူေတြ ရွိေနပါလိ့မ္မည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ နည္းတူ အဆဲခံ ၊ အစြပ္စဲြ ခံေနရပါဦးမည္။ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ မခံစားခဲ့ပါ။ စာဖတ္သူရဲ႕ လက္တဖက္ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ပါသည္။

ကဲ....ေရာ့ ။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ ကမ္းတဲ့ လက္တဖက္ပါ။

ေလးစားျခင္းျဖင့္