1 year ago
Friday, October 19, 2007
ပါးျပင္နုနု
ေခၽြးေတြစုလည္း.....
မ်က္ရည္ဥတို႕ မဖံုးေၾကး။
သနပ္ခါး ေမႊးျမ
ေနေရာင္က်လည္း......
နုတ္ခမ္းလွလွ မမဲ့ေၾကး။
လက္ဖ၀ါးနုနု
ေသြးၾကည္ဥလည္း.....
ေလာကဓံကို မမႈေၾကး။
ေျခဖ၀ါးလွလွ
ဆူးေတြခလည္း.....
မ်က္ရည္စတို႕ မက်ေၾကး၊
ဘ၀ အေရး
ေႏြးေထြးစရာ ၊ အၾကင္နာနွင့္
ေဖြရွာအားမာန္
ေလာက....ဒဏ္ကို
ခုခံရင္ဆိုင္ ၊ တုယဥ္ျပိဳင္လ်က္
နိုင္နိုင္ရႈံးရႈံး ၊ အတူျပံဳးမယ္
မုန္းတယ္လို႕လည္း....မေျပာေၾကးတဲ့။
အဲဒီလိုေျပာျပီး ထြက္သြားလိုက္တာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့လူ မ်က္ရည္ေတာင္
ခမ္းေျခာက္သြားတယ္။ သူမ...ကေတာ့ ျပန္မလာခဲ့ပါဘူး။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
5 comments:
က်န္ရစ္သူကို
ဖတ္ၿပီးလြမ္းသြားရပါလား
ျပန္လာရင္လာမွာေပါ႔
လာမယ္လို႔မေမွ်ာ္တာလဲမဟုတ္ဘူး
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလးသန္းေနတယ္ဆိုရင္ပဲ
ကံေပ့ါဗ်ာ။ ဘာတက္နိင္မွာလည္း။
ကိုဆိုးသြမ္းရဲ႔ရင္ဘတ္ထဲက
ဒဏ္ရာေတြကိုေဖာ္က်ဴးတဲ့
ကဗ်ာေတြကို
ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာလို႔
မစာမနာမေျပာခ်င္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ခံစားျပီးဖတ္ရတာ
တကယ္ေကာင္းတယ္ရွင့္။
ေကာင္းလိုကိတာ ..ရင္ပတ္ျကီးနဲ့ခံစားသြားပါတယ္
ဂေလာက္ ေရာဂါျကီးပံုေထာက္ရင္ ဦးေတဇ လက္ဦးသြားလို့ လြမ္းေနတာလား ဟီး
Post a Comment