Thursday, May 28, 2009

ေက်ာပိုးအိတ္

7 comments Posted by ဆိုးသြမ္း at 12:45 PM



ဘ၀ခရီး တစ္ေလွ်ာက္လံုး
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာနိင္မလဲ
မင္းကို...ေက်ာပိုးအိတ္ေလးထဲ
ထည့္ေခၚသြားခ်င္တယ္

ေငြေရာင္ ၊ ေရႊေရာင္ ၊ ဂုဏ္ေရာင္
အေရာင္မ်ိဳးစံု ေက်ာပိုးအိတ္ေတြထဲက
ေမတၱာနဲ႔ သစၥာတရားအေရာင္စပ္တဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးထဲ
ခ်စ္ျခင္း နဲ႔ စာနာနားလည္ ျခင္းေတြကို
စားသံုးျပီး လုိက္ခဲ့

ေက်ာပိုးအိတ္ အဖံုးကိုေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ ပိတ္ထားမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး

ကုန္းတက္ေတြ ၊ ကုန္းျမင့္ေတြ ၾကံဳလို႕
ေက်ာပိုးအိတ္သြားနႈန္းေလး ေနွးသြားရင္
မင္း ခုန္ခ် ခ်န္ေနရစ္ခဲ့နိင္ပါတယ္

ဒါမွမဟုတ္
ကုန္းဆင္းေတြ ၊ ေျမျပန္႕ေတြ ျဖစ္လို႕
ေက်ာပိုးအိတ္ေလး ျမန္ျမန္သြားနိင္ရင္လည္း
မင္းကုိ ျပန္၀င္ခြင့္ျပဳတယ္

၀င္ခ်င္၀င္ ၊ ထြက္ခ်င္ထြက္
မင္းအတြက္ .....ေက်ာပိုးအိတ္ေလးကို
ထာ၀ရ...ဖြင့္ထားတယ္




Labels:

Monday, May 25, 2009

အျဖည့္ခံ တိုက္စစ္မႈး ( သို႕မဟုတ္ ) တစ္ဘ၀စာလံုး အဌားခ်ခံခဲ့ရသူ

6 comments Posted by ဆိုးသြမ္း at 4:00 AM


ရာသီပဲြတေလွ်ာက္လံုး
က်ေနာ္က သူမအသင္းမွာ
ထာ၀ရ စာခ်ဳပ္ အခ်ဳပ္ခံရေတာ့မယ့္ တိုက္စစ္မႈးတစ္ေယာက္ေပ့ါေလ

ဇဲြနဘဲၾကီးစြာ ကစားတက္မႈ
အသင္းအေပၚ သစၥာရွိမႈ
တိက်တဲ့ ဂိုးသြင္းနိင္ယူမႈေတြနဲ႔
မန္ေနဂ်ာ အခ်စ္ေတာ္......တစ္ေယာက္

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အဆံုးသတ္ေသခ်ာမႈတိုင္းမွာ
သူမက နွစ္ျခိဳက္စြာ အျမဲလက္ခုပ္တီး
အားေပးတက္ေလ့ ရွိခဲ့တယ္

သကၠရာဇ္ေတြမွာ
သူမနဲ႔ က်ေနာ္ အတူယွဥ္တဲြယူထားတဲ့
ေအာင္ျမင္မႈ မွတ္တိုင္ေတြကလည္း
က်ေနာ္တို႕နွစ္ေယာက္ရဲ႕
နားလည္ေ၀မွ်တက္မႈကို သက္ေသထူလို႕

ဒါေပမယ့္
ရာသီဥတုနဲ႔ မီဒီယာအားေတြေၾကာင့္
ရာသီပိတ္ အဆံုးသတ္ မလွပခ်ိန္မွာေတာ့
အရန္ထိုင္ခုံေတြေပၚကပဲ....က်ေနာ့္ကို ဘယ္အခ်ိန္
ေခၚသံုးမလဲဆိုျပီး.....သူမကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္

...တခါတခါ
အခ်ိန္ပိုေတြမွာ သူမသတိရရင္
က်ေနာ့္ကို ထုတ္သံုးတက္ကလဲြလို႕
က်ေနာ္က ပဲြခ်ိန္ျပည့္ ကစားခြင့္ မရေတာ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါေလ
ေနာက္ျပီး အနီကဒ္ ၊ အ၀ါကဒ္ေတြကိုလည္း
ဒိုင္လူၾကီးအစား က်ေနာ့္ကို သူမပဲ ျပေလ့ရွိတယ္

သိပ္မၾကာခင္ ပဲြစဥ္ေတြ ျပီးေတာ့မယ္
ရာသီပိတ္ အဆံုးမွာ သူမက တန္းမဆင္းခဲ့ရေပမယ့္
က်ေနာ္ကေတာ့
ေလ့က်င့္ခန္း ပံုမွန္ဆင္းပါ့မယ္
လစာလည္း တုိးမေတာင္းပါဘူး ဆိုတာေတာင္
က်ေနာ္ကိုေတာ့ အသင္းေျပာင္းခိုင္းဖို႕
အတင္းကို ဖိအားေပးခံေနရတယ္


တကယ္ဆို...သူမကိုင္တဲ့ အသင္းမွာ
က်ေနာ္က ထာ၀ရ သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူပါ
သူမရဲ႕ အသင္းမွာ...က်ေနာ္ ေက်ာနံပတ္ကို
ထာ၀ရ အနားေပးခ်င္ေလာက္ေအာင္ထိ ၾကိဳးစားျပခ်င္ခဲ့တာ
အေရးၾကီးဂုိးေတြ ၊ အဖိုးတန္ဂိုးေတြ
သြင္းယူျပီးတိုင္း...ေအာင္ျမင္မႈအေနနဲ႔
သူမရွိရာကို ေျပးဖက္ျပီး ၊ ဂုဏ္ျပဳခ်င္ခဲ့တာ

က်ေနာ္ဟာ အသင္းေျပာင္းမယ့္သူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး
အရန္ခံုေတြေပၚကလည္း..သူမကို ေအာင္ပဲြခံမႈေတြကို
ေငးေမာ.....ေနခြင့္ရွိေနခဲ့ရင္ပဲ
ေက်နပ္ေနမယ့္သူပါ

အျမဲတမ္း က်ေနာ့္ရဲ႕ ရိုးသားတဲ့ ကစားဟန္ေတြနဲ႔
အသင္းအေပၚ အနစ္နာခံ ေပးဆပ္တက္မႈေတြ အေပၚ
သူမ လ်စ္လ်ဴရႈသြားတာေတာင္
အရန္ထိုင္ခံုေတြေပၚက
သူမအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားစြာ ရွာေဖြေပးခ်င္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္

.....တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္အျဖစ္က
အျဖည့္ခံ တိုက္စစ္မႈး ( သို႕မဟုတ္ ) သူမရဲ႕
တစ္ဘ၀စာလံုး အဌားခ်ခံ...ခဲ့ရသူ


Labels:

Saturday, May 23, 2009

သိမ္း......မယ္

5 comments Posted by ဆိုးသြမ္း at 3:33 PM



အထပ္ထပ္ၾကဲခ် ေျခရာမ်ား
နွလံုးသားေပၚ
ျမတ္နိးစြာ သိမ္းမယ္။

ဘာေၾကာင့္ပစ္ပစ္
ဘယ္ေလာက္ပစ္ပစ္
မင္းမ်က္ေစာင္းေတြ အားလံုး
အခ်စ္နဲ႔လဲျပီး သိမ္းမယ္။

ျမင္လိုက္တာနဲ႔
စံပယ္ဖူးလုိ စူသြားတဲ့ မင္းနုတ္ခမ္း
မ်က္၀န္းထဲမွာ သိမ္းမယ္။

ရင္ခုန္သံေတြ အေပၚ
နင္းသြားတဲ့ မင္းေျခေဆာင့္သံ
နားနွစ္ဖက္နဲ႕ သိမ္းမယ္။

အထပ္ထပ္ ၀ါးထားတဲ့
မင္း ပီေကေလး
ေခါင္းထက္မွာ သိမ္းမယ္။

ေတြ႕လုိက္တာနဲ႔
ခ်ာခနဲလွ႕ည္ အထြက္
အကၤ် ီၾကားက မင္း ခါးသားေလး
၀င္းမႊတ္စြာ သိမ္းမယ္။

မင္း ေခၽြးသုတ္ျပီး လႊင့္ပစ္တဲ့
တစ္သွ်ဳးေပၚက အနံ႕ေလး
အိတ္ကပ္ထဲမွာ အျမဲသိမ္းမယ္။

အရမ္းခံစားျပီး ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလး
ေပးဖတ္လုိက္တဲ့ အခါ
အစိတ္စိတ္ အျမႊာျမႊာ ဆုတ္ျဖဲျပီး
ဘာေၾကာင္တာလဲ ဆိုတဲ့
မင္း အသံေလးနဲ႔ပဲ ထုပ္သိမ္းမယ္။

ရည္းစား
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္အကူး
ထြက္က်တဲ့ မင္းရယ္သံ
နႈတ္ခမ္းထက္မွာ သိမ္းမယ္။

ေန႕ည ေတြးသမွ် အေတြးေတြ အကုန္လံုး
မင္း သိမ္းသြားတဲ့အခါ
အၾကီးက်ယ္ဆံုး အရႈံးတစ္ခု သိမ္းမယ္။

မေတြ႕မျမင္တာ ၾကာလို႕ ေမးတဲ့အခါ
“ ဖ်ားေနတာ ၊ အဖ်ားေတြ တသက္လံုး သိမ္းပ့ါလား ” တဲ့
တံု႕ျပန္စကားလံုးမ်ား
အိမ္မက္ထဲမွာ သိမ္းမယ္။

ရိုက္ေတာ့မယ္လို႕
မာန္ေစာင္ေနတဲ့ မင္းလက္ဖ၀ါးေလး
ပါးျပင္ေပၚမွာ သိမ္းမယ္.......

( ေစာေ၀ )

Labels:

Thursday, May 21, 2009

အပူ

5 comments Posted by ဆိုးသြမ္း at 7:54 PM



လက္ဖ၀ါးနွစ္ခု ထိစပ္ေနတာျမင္တုိင္း
မင္း...ကိုငါ သတိရတယ္

“ ကေလး ” လို႕ အမွတ္တမဲ့
အေခၚခံခဲ့ရတာကို ျပန္ေတြးတိုင္း
မင္း....ကိုငါ သတိရတယ္

လကုန္ရင္ စာေမးပဲြ ေျဖဆိုရမယ္လို႕ အေတြးထဲ ၀င္လာတိုင္း
မင္း...ကိုငါ သတိရတယ္

ညဆိုရင္...အရင္လို အိပ္မေပ်ာ္တက္တုိင္း
မင္း....ကိုငါ သတိရတယ္

တကမၻာလံုး စီးပြားေရးက်ပ္တည္းတာ ဖတ္ရတိုင္း
မင္း...ကိုငါ သတိရတယ္

ျမန္မာမွာ ကၽြတ္စိကၽြတ္စိ အသံၾကားတိုင္း
မင္း....ကိုငါ သတိရတယ္

မၾကံဳလုိက္ရတဲ့..နာဂစ္ကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္တုိင္း
မင္း...ကိုငါ သတိရတယ္

အေဖနဲ႔အေမက စီးပြားရွာရတာ
ငတ္ရင္းနဲ႔ ေသေတာ့မယ္လို႕...ဖုန္းထဲမွာ ေျပာတိုင္း
မင္း...ကိုငါ သတိရတယ္

ဟိုလူနဲ႔ဒီလူ...ဒီဘက္က ဟိုဘက္ကို
ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူ႕ကို
ဆိုတဲ့ သတင္းေခါင္းစဥ္ အစေတြ ဖတ္ရတိုင္း
မင္း...ကိုငါ သတိရတယ္


စိတ္ပူတာလား....ေျပာျပခ်င္တာလား
ရင္ေလးေနတာလား...ေျဖေတြးေနတာလား
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မင္းကို...သတိရေနေတာ့တာပါပဲ


Labels:

Monday, May 11, 2009

သခင္ရယ္....

2 comments Posted by ဆိုးသြမ္း at 11:59 PM



ပန္းပြင့္ ပန္းမိုး..သြန္းျဖိဳးတယ္လို႕
ကိုယ္ခံယူပါ့မယ္......သခင္

မိုးေရထြက္ခ်ိဳးလို႕...နွာေစးမိတဲ့ ကေလးထက္
ကိုယ့္အျဖစ္က ပိုဆိုးပါတယ္

မာနကို ျမွားလုိခၽြန္ျပီး....အျငိဳးၾကီးတဲ့ ေလးအတက္နဲ႔
သခင္ကိုယ္တုိင္ ပစ္ခြင္းမွေတာ့
ကိုယ္က ဘာေၾကာင့္ ေရွာင္ေနရမွာလည္း

သခင္ရယ္........

အျငိဳးၾကီးသူ အခ်င္းခ်င္း
သုဘဒၵါကမွ လူစားလႊတ္ပါေသးရဲ႕


ေမာင္လွမ်ိဳး ( ခ်င္းေခ်ာင္းျခံ )


Labels:

Friday, May 8, 2009

ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုး အခ်ိန္

5 comments Posted by ဆိုးသြမ္း at 4:55 PM


Russel Herman Conwell ရဲ႕ Acres Of Diamonds ဆိုတဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ထဲက အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ကိုင္လႈပ္ခဲ့သြားေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးကို ဆရာေဖျမင့္က ဘာသာျပန္ ထုတ္ေ၀ဖူးပါတယ္။ စာအုပ္နာမည္က.....


“ စိန္ေျမဧကေပါင္းမ်ားစြာ ”


အဲဒီေဟာေျပာခ်က္ေလးက ဘာလည္းဆိုေတာ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ကိုေမးတယ္ေပ့ါဗ်ာ။ လူငယ္ဆိုေတာ့ လူငယ္အတိုင္း စိတ္ခံစားခ်က္ရွိသလုိေမးလုိက္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေမးခြန္းက အမ်ိဳးသမီးေတြ အတြက္ေတာ့ မသက္ဆိုင္ဘူးလုိ႕ ထင္ရေပမယ့္ တည့္တည့္ကို တိုးတာပါပဲ။ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေလးက

“ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ
အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုးအခ်ိန္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ပါသလဲတဲ့ ”


ဒီေမးခြန္းအတြက္ ရပ္ဆယ္ကြန္း၀ဲလ္က အခ်ိန္ယူစဥ္းစားျပီးမွ အေျဖေပးနိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေျဖေလးကုိ မေျဖခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာေတြကမ်ား ခင္ဗ်ားတို႕ ဘ၀ေတြမွာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္နိင္ခဲ့မွာလဲဆိုတာ။ ငယ္တုန္းက ၁၀ တန္း ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့အခ်ိန္ကလား ၊ ေထာင္ကထြက္တဲ့ အခ်ိန္လား ၊ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ အခ်ိန္လား ၊ သိန္းထီေပါက္တဲ့ အခ်ိန္လား ၊ ဘုန္းၾကီး ထြက္တဲ့ အခ်ိန္လား ဆိုတဲ့ စကားေတြ အမ်ားၾကီးပါ။

ရပ္ဆယ္ကြန္း၀ဲလ္ကေတာ့ ဒီလိုေလး အေျဖေပးသြားခဲ့ပါတယ္......

“ ေလာကီလူ႕ဘ၀ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ဟာ ကိုယ္လက္ထပ္ ထိမ္းျမားခဲ့တဲ့ သတို႕သမီးကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေငြေၾကးနဲ႕ ရွာေဖြထားတဲ့ ေငြေၾကးနဲ႔ ၀ယ္ယူထားတဲ့
ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ဆီကို ေခၚလာနိင္တဲ့ အခ်ိန္ပဲ ”


အခ်စ္ဇနီး အသစ္စက္စက္ေလးကို အိမ္ဆီကို ေခၚလာမယ္။ အိမ္ေရွ႕တံခါး၀နား ေရာက္တဲ့အခါ ကုိယ့္အိမ္ကေလးကို ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ျပျပီး “ အခ်စ္ေရ ၊ ဒါ ကိုယ္၀ယ္ထားတဲ့ အိမ္ေလ ၊ ကိုယ့္စြမ္းကိုယ့္အားနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ ရွာေဖြ စုေဆာင္းျပီး ၀ယ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္အိမ္၊ အခုေတာ့ အခ်စ္အတြက္ အိမ္ေပ့ါ ၊ ကိုယ္တုိ႕ နွစ္ေယာက္အတြက္ သီးသန္႕ကမၻာေလးေပ့ါ ” ဘာညာစသည့္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတက္ထက္ အမ်ားၾကီး လွပနုရြတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ တ၀ၾကီးေျပာနိင္တဲ့ အခ်ိန္။ ဒါဟာ “ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ ဂုဏ္သေရ အရွိဆံုး အခ်ိန္ ၊ တကယ့္ကုိ ၀မ္းသာၾကည္နႈးဆံုး အခ်ိန္ပဲတဲ့။

သူက ဒီအေၾကာင္းကို ဘာေၾကာင့္ထည့္သြင္း ေဟာေျပာရလဲဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြကို ၾကိဳးစားခ်င္တဲ့စိတ္ကို ျဖစ္ေပၚေအာင္ အနီးကပ္ဆံုး ဆဲြေဆာင္မႈအရာေတြထဲက အခ်စ္ဆိုတာနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းျပီး ေျပာျပသြားတာလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယူဆမိပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အဲဒီမွာ ျပက္သြားျပီလို႕ ထင္ခဲ့တာ။ သူက ဘာထပ္ေျပာလဲဆိုေတာ့

ကြန္း၀ဲလ္က သူေဌးသားေတြကို သနားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒီေန႕ေခတ္ သူေဌးသားတစ္ေယာက္ဟာ ဘ၀ေရွ႕ေရးေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ သူဟာ သူေဌးသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူ႕ဘ၀မွာ ဘယ္ဟာ အေကာင္းဆံုး ဘယ္ဟာ အေရးၾကီးဆံုးဆိုတာ သူမသိနိင္ပါဘူးတဲ့။ သူ႕မွာ သိနိင္စရာ အေျခအေန မရွိပါဘူးတဲ့။

အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို သူေဌးသားမွာ အဲဒီလို အေတြ႕အၾကံဳ ရနိင္စရာ မရွိပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလို ၀မ္းသာလိႈက္လွဲရတဲ့ အရသာမ်ိဳး သူမခံစားနိင္ေတာ့ဘူး။ သူလက္ထပ္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕ဇနီးကို သူမ်ားေတြထက္ ပိုေကာင္း ပိုခမ္းနားတဲ့ အိမ္ၾကီးမ်ိဳးဆီေတာ့ ေခၚသြားနိင္မွာေပ့ါ။ အမွတ္တမဲ့ၾကည့္ရင္ အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတေျပာင္ ထားနိင္တဲ့ လူေပ့ါ။ အိမ္ထဲ ၀င္သြားေတာ့လည္း အဖိုးတန္ ပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဒါေတြျပျပီး သူဘယ္လို ေျပာရမလဲ....

“ မိန္းမေရ ၊ ဒါက အေမ၀ယ္ေပးထားတာေလ ၊ ဒါကလည္း အေမပဲ။ အဲ...ဒါကေတာ့ အေဖ၀ယ္ေပးတာ။ အေဖ့လက္ေဆာင္ေပ့ါ။ ေဟာဒါကေတာ့ အေမ့ကို ၀ယ္ခုိင္းရတာ ”

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႕မိန္းမစိတ္မွာ သူ႕ကိုယူမယ့္အစား သူ႕အေမကို ယူလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ေတြးလာေတာ့တယ္။ ကြန္း၀ဲလ္က သူ...သူေဌးသားေတြကို သနားတယ္ဆုိတာ အဲဒါပဲတဲ့။ မိဘက ေျမွာက္စား ၊ လိုေလေသးမရွိ လုပ္ကိုင္ေပး ၊ လိုတာထက္ပိုဆင္ေပး ၊ ၾကာေတာ့ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ဘယ္လို၀တ္ရမွန္းမသိ ၊ ဘယ္လုိေနရမွန္းမသိ ၊ ဘယ္လုိေျပာရမွန္း မသိ၊ လူၾကည့္လုိက္ရင္ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြနဲ႔ ။ လက္ေတြက ေအာက္မက်ဘူး ၊ ၾကြေနတယ္တဲ့။

ကြန္း၀ဲလ္ကေတာ့ လူငယ္ေတြကို ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ ရွိေအာင္ သူေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြထဲက ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ သူတို႕ေခတ္က အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ နိႈင္းယွဥ္ျပီး ေဟာေျပာသြားတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ေက်နပ္အားရမိပါတယ္။ လူငယ္ေတြအတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကြန္း၀ဲလ္ရဲ႕ အဆိုကို မ်က္လံုးမွိတ္ျပီးေတာ့ကို ေထာက္ခံပါတယ္လို႕ ေျပာၾကားရင္း......။ :)

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ...



Labels:

Wednesday, May 6, 2009

ဂ်ာနယ္ေတြ......စာအုပ္ေတြထဲက

3 comments Posted by ဆိုးသြမ္း at 2:29 AM

ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာတိုေတြကို စာအုပ္ေတြ ဖတ္တုိင္း ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ဖတ္တိုင္း သေဘာက်မိရင္ စုစုထားတယ္။ သေဘာကေတာ့ အခ်ိန္မရွိတဲ့သူေတြ စာမဖတ္နိင္တဲ့သူေတြ စာတပုဒ္ရဲ႕ အနွစ္သာရေလးေတြကို ရေစခ်င္လို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း ပါပါတယ္။ လူဆိုတာ စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတာေၾကာင့္ အခုစုစည္းထားတာေလးေတြကို ၾကိဳက္ရင္လည္း ယူပါ။ မၾကိဳက္ရင္လည္း ထားခဲ့ပါ။ အားလံုးဟာ အမွန္ေတြပဲလို႕ မဆိုလုိပါဘူးလို႕....။ ကၽြန္ေတာ္၏ ညံဖ်င္းမႈေၾကာင့္ စာေရးသားသူအား အမွတ္မထားမိခဲ့ပါ။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္တြင္ ထည့္သြင္းတင္ျပသြားပါမည္ဟု ကတိေပးလ်က္...။



( ၁ )

( ၂ )
( ၃ )


( ၄ )



Labels:

Monday, May 4, 2009

၀မ္းနည္းမွတ္တမ္း...

12 comments Posted by ဆိုးသြမ္း at 6:56 PM


အမွတ္စဥ္(၄၆)မွ ဗိုလ္ၾကီး ေက်ာ္သီဟ သည္ ေရွ႕တန္း တစ္ေနရာတြင္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရင္း ေမလ (၂) ရက္ ၆ နာရီ ၄၅ မိနစ္ အခ်ိန္တြင္ ကြယ္လြန္သြား....

ဒါက ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး...အနုပညာမဆန္ဘူး
ငါလည္း ေသမင္းကို အံမတုနိင္ဘူး
မင္း...ဘ၀
ငါတို႕...ဘ၀
ဘ၀...ေတြရဲ႕...ဘ၀
( ရင္ထဲမွာ ေတာက္ တခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္လိုက္တယ္။ ရပ္လုိက္ၾကပါေတာ့... )




သူငယ္ခ်င္းေရ..... ငါတို႕လုပ္ခဲ့သမွ် ကုသိုလ္အစုစုကို မင္းကို အမွ်ေ၀ပါတယ္။ ေရာက္ရာ အရပ္မွာ သာဓုေခၚပါကြာ။ ငါတုိ႕...အမွ်ေ၀တာေတြ မင္းၾကားနိင္ပါေစ...မင္းၾကားနိင္ပါေစ...မင္းေရာက္ရာ ဘ၀ကေန ၾကားနိင္ပါေစကြာ။

ေကာင္းရာ သုဂတိလားပါေစ...သူငယ္ခ်င္းေရ


Labels:

Saturday, May 2, 2009

စိတ္ဒဏ္ရာ...

4 comments Posted by ဆိုးသြမ္း at 4:48 PM


၁ နွစ္ျပည့္ျပီ
ေပ်ာ္ပဲြ ရႊင္ပဲြနဲ႔ က်င္းပရေအာင္လည္း
ေမြးေန႕ပဲြ မဟုတ္
မဂၤလာေဆာင္ မဟုတ္
ေရႊရတု ၊ ေငြရတု ၊ စိန္ရတုေတြလည္း မဟုတ္

ဆိုင္း၀ိုင္းလည္း မလုိဘူး
IC နဲ႔ဟစ္စရာလည္း မလိုဘူး
ဒစ္စေကာင့္နဲ႔ မွ်ားစရာမလုိဘူး

ဖိတ္စာကဒ္ေတြနဲ႔ လွလွပပ လိုက္ေ၀မွ်ရင္
ရက္စက္မႈအေပါင္း ....သရဖူ ခင္ဗ်ားေဆာင္းျပီမွတ္

လူေပါင္းမ်ားစြာ...အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ
အိုးအိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ
စိတ္အနာတရ ေပါင္းမ်ားစြာ
ေၾကာက္ရြံထိတ္လန္႕ျခင္းမ်ားစြာ
ေသြးပ်က္မႈမ်ားစြာနဲ႔

အငတ္ငတ္အျပက္ျပက္
အေဖအေမနဲ႔သားသမီး
အစ္ကိုနဲ႔ ညီမ...အစ္မနဲ႔ေမာင္
ဦးေလးအေဒၚ...တူ၊တူမေလး
အဘိုးနဲ႔ အဘြား
ဘ၀ေတြ စုတ္ျပက္ခဲ့ရတဲ့ည

ဒါဟာ သတိရစရာ မေကာင္းဘူးဆိုရင္
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္ဖို႕ေကာင္းတယ္
ေဆးေရာင္ခ်ယ္ ပကာသနေတြနဲ႔
ခ်ယ္သျပီး လွစ္ဟျပမေနၾကစမ္းပါနဲ႔
ခင္ဗ်ားတို႕ရင္ထဲ..ဘာေတြရွိလဲ ေမးလိုက္ခ်င္တယ္

အိုး...နာဂစ္
ဘယ္သူမွ...မကူလည္း
ငါကေတာ့....မင္းကို
သံသရာမွာ...ရန္ေၾကြးျပန္ဆပ္မယ္


Labels:

Friday, May 1, 2009

လြမ္းရဲတယ္.....

3 comments Posted by ဆိုးသြမ္း at 2:28 PM



သူေမ့ျပီလား.....
လူေတြ႕ရန္ မဆိုထားနဲ႔
နွစ္ကိုယ္ၾကားရံု ဖုန္းဆက္တဲ့ ဓေလ့ေတာင္မွ.......
ေၾသာ္......မုန္းရက္ျပီလို႕ထင္ ။

ၾကားေယာင္ကာ
နားေထာင္ရေတာ့မလားရယ္နဲ႔
သူ႕စကား မုသားေတာင္ ယံုခ်င္တက္သူမို႕
( သူေျပာလွ်င္ )......
ပံုျပင္ပင္ တကယ္မွတ္ျပန္ေတာ့
မလည္ပတ္သူလို သူျငိဳျငင္

မလြမ္းတက္လုိ႕လား
လြမ္းတတ္သူ မပူရွိနိင္ပ့ါ
သူသိေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ
ဘယ္လိုေမာကာ ဘယ္ေလာက္ရင္ဆို႕ရေပမယ့္
ခင္မို႕လို႕ သူစိမ္းျပင္ျပင္
စိမ္းခ်င္ခ်င္နဲ႔ စိမ္းနိင္ရက္

ခင္ခင္စိမ္းေပမယ့္
ရင္ျငိမ္းေအာင္ အပူမသတ္နိင္လို႕
အပူဇာတ္ကို အခန္းဆက္ေနတဲ့
ပန္းသက္ေသ ေ၀ဒနာပြင့္ေတြက
လြမ္းရက္ရွည္ေၾကြကာ မရင့္ျပန္ေတာ့
ခင္ခင့္လို..... ဘယ္သူခဲြနိင္မလဲ
ပူရဲတယ္ သည္ရင္ကၽြမ္းေအာင္
လြမ္းေတာ့.... ဆယ္သက္


ေမာင္စိန္၀င္း ( ပုတီးကုန္း )


Labels:

Subscribe to: Posts (Atom)