ဆိုးသြမ္း

ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ စိုးလြင္ပါ။ လက္ရွိေတာ့ နီးရက္နဲ႔ ေ၀းေနတဲ့ မိန္းမနဲ႔သားေလး တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္လို႕ မ်က္စိရႈပ္သြားလား မသိဘူး။ ဒီလုိပါ။ အရင္တုန္းက အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႕ ေပါင္းခဲ့ၾကေပမယ့္ အေၾကာင္းမညီညႊတ္တဲ့ အခါၾကေတာ့ မေပါင္းၾကေတာ့ဘူးေပ့ါ။ ဘာေၾကာင့္နီးေနရတာလဲ ဆိုေတာ့ကာ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးနဲ႔သားက ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ေရွ႕မွာ ေနတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ နီးလ်က္နဲ႔ေ၀းေနတာေပ့ါ။ ဘာေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိေတြ ျဖစ္လာသလဲ ဆိုေတာ့..........

ကၽြန္ေတာ့္တို႕ မိသားစုမွာ ေမာင္နွမ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ စိုးလြင္ ၊ ခင္ေအးလြင္ ၊ ညႊန္လြင္ ၊ ခင္ေလးလြင္ ၊ ေအာင္မ်ိဳးလြင္ ဆိုျပီးေတာ့ ေမာင္နွမ ငါးေယာက္ရွိပါတယ္။ အေမဆံုးပါးျပီးကတည္းက ဒီေအာက္က ၄ ေယာက္ကို အေဖနဲ႔အတူ မိဘေနရာ ယူျပီး မေကာင္းတာ တားျမစ္ ၊ ေကာင္းရာညႊန္ျပခဲ့ရတာေပ့ါ။ မိသားစု ၆ ေယာက္ဟာ အေဖ့လုပ္စာ ၁ ခုတည္းနဲ႔ ရန္ကုန္စီးပြားေရးကို ေျခစံုမကန္နိင္ဘူး မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း တဖက္က ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ၁၀ တန္းကို ထြက္ျပီး အေဖ့ရဲ႕ ေဗဒင္ေဟာေနတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ မေလာက္တဲ့ အိမ္မိသားစု အေရးကုိ ၀င္ကူရေတာ့တာေပ့ါ။ ၁၀ တန္းထြက္တယ္ဆိုတာက လူကလည္း စာမသင္ခ်င္တာရယ္ ၊ တျခားမိသားစု ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး စိတ္ညစ္တာေၾကာင့္ ၁၀ တန္းက်ျပီး ေက်ာင္းမဆက္တက္ ျဖစ္ေတာ့တာပါ။



ဒါနဲ႔ အလုပ္အတြက္ ဘာဆုိ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ပါပဲ။ တစ္ညေနေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ စက္ဘီးေရာင္း၀ယ္ေရး လုပ္ေနတဲ့ ဦးေကာက္ဆိုတဲ့ သူနဲ႔ စကားစပ္မိၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အရပ္က ၅ ေပ ၁၀ လက္မေလာက္ ရွိတဲ့အျပင္ လူေကာင္ကလည္း ၾကီးၾကီးဆိုေတာ့ ဦးေကာက္ကလည္း တလမ္းထဲ သားလည္း ျဖစ္ျပန္ ၊ သူ႕ဆိုင္ပစၥည္း အတင္အေရႊ႕ေတြမွာ အားကိုးရေလာက္တာရယ္ ၊ လူပ်ိဳလူလြတ္လည္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိစၥရွိလို႕ အေ၀းေျပးသြားရတဲ့ ခရီးေတြဆို အားကိုးရနိင္တာရယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္႕ေတာ္ကို အလုပ္ေပးဖို႕ သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။

အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာကေတာ့ အရင္အေ၀းေျပး ကားေတြရွိတဲ့ ရန္ကုန္ ဆင္မလုိက္ ( အေ၀းေျပး ကား၀န္းထဲက ) စက္ဘီးေရာင္းတဲ့ ဆိုင္မွာပါ။ ျမန္မာနိင္ငံေအာက္ပိုင္းေရာ ၊ အနီးအနား ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကပါ စက္ဘီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသစ္ ၊ အေဟာင္း ၊ အပိုပစၥည္းက အစ ဒီမွာပဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာ၀ယ္ၾကပါတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ စက္ဘီး၀ယ္သူေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနျပီး ေရာင္းသူဆိုင္ရွင္ေတြကေတာ့ ကုလား ၊ တရုတ္ ေတြမ်ားပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆို ေပါက္တယ္ေနာ္။ :) အလုပ္သမားေတြကေတာ့ ကုလားနဲ႔ ျမန္မာေတြ မ်ားပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားကို ေနာက္ထပ္ ၂ ရက္ေလာက္ ေျပာရလိမ့္မယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီဆိုင္ေလးမွာ အလုပ္လုပ္ေပ့ါ။ အစတုန္းကေတာ့ သူမ်ားခိုင္းတာလုပ္ ၊ ပိုင္ရွင္ေပးတဲ့ လခကို ယူျပီး ၊ တခါတေလ ကိုယ့္ထက္ ဆုိင္ကိုေရာက္ေနတဲ့သူေတြ ဂြင္ရုိက္ေနတာေလးေတြ ေတြ႕ရင္ ပညာယူရတာေပ့ါ။ သူတို႕ဂြင္ တခုေလာက္မိလုိက္ရင္ ကိုယ္ပါ အခ်င္းခ်င္း အာရေက ရျပီေလ။ ဒါေလးေတြကလည္း သင္ယူထားရတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၂ နွစ္ ၃ နွစ္ေလာက္ လုပ္စရာမရွိလို႕ ဒီဘက္မွာ အားစိုက္လိုက္တာ ေနာက္ဆံုး စိုးလြင္ဆို အားလံုးက ေရွာင္ပဲ။ အေကာင္လည္း ၾကီးတယ္ ဇလည္းျပင္းတယ္ ။ ဆုိင္ရွင္သူေဌးေအာက္က ေနရာကို ရျပီး ကိုယ္က လိုအပ္ရင္ ယိုးဒယားဘက္ တက္ျပီး ဆိုင္ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ရတဲ့အထိ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈရလာခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့ လက္ထဲမွာလည္း ေငြကရႊင္လာျပီေလ။ ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခခ်ည္းပဲဆုိေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ပိုက္ဆံအေတာ္အတန္ေလး စုမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နဲ႔ အခုမေပါင္းေတာ့တဲ့ မိန္းမကိုယူလိုက္တယ္။ သူ႕ဘက္က ေမာင္ေတြ အမေတြ ၊ ေယာကၡမေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က အ၀တ္အစား ၊ အစားအေသာက္ကအစ ေပးထား ေကၽြးထားတာ။ သူတို႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းမစားရေသးရင္ေတာင္ “ ဟဲ့ အဲဒါ ကိုစုိးဖို႕ ခ်န္ထားတာ ” အဲဒီလိုေတြကို ျဖစ္လို႕။ ရပ္ေ၀းက ျပန္လာတိုင္း သူတို႕အတြက္ လက္ေဆာင္ပါေနၾက။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္ သတိမထားမိတာက ကၽြန္ေတာ့္ ညီနဲ႔ညီမေလးေတြရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အေပၚထားတဲ့ စိတ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ဆံေလးကလည္း ရလာ ၊ အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း စံုလာဆိုေတာ့ အရက္ကို ေသာက္တက္ လာတာပါပဲ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကို ေယာကၡမဘက္က မိန္းမရဲ႕ ေမာင္ေတြ ညီမေတြပဲ ေပးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညီအရင္း ညီမအရင္း ၊ အေဖအရင္းေတြကို ၅ ပံုရမွ ၁ ပံုေလာက္ ေပးျဖစ္တာပါ။ ေနာက္ဆံုး ရပ္ကြက္ထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနရင္ေတာင္ ညီေတြ ညီမေတြ ေတြ႕ရင္ မေခၚမိဘူး။ ေယာက္ဖေတြကိုပဲ ေခၚမိတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႕ကလည္း အစ္ကိုၾကီးဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စျပီးခ်ဥ္လာၾကတယ္ေလ။

ဆက္ရန္.....