ဆိုးသြမ္း

က်ေနာ္ ျပင္ဦးလြင္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့ ေန႕ မွာပါပဲ.... ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ စာေရးဆရာ - မင္းခိုက္စိုးစန္နဲ႔  လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္ျပီး
၃ နာရီေလာက္ စကားေျပာခြင့္ေလး ရလိုက္တယ္။ အဲဒီရက္ မတိုင္ခင္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ကိုမိုးလိႈင္ညနဲ႔  ေျမနီကုန္းက ကင္းမွာ ညီအစ္ကို နွစ္ေယာက္ ပြားလိုက္ၾကေသးတယ္။ ဒီေလာက္အပူအပင္ေတြနဲ႔ မ်ားျပားေနတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ အခုလို ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ စာေရး
ဆရာေတြ ၊ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔  ေတြ႕ဆံုဖို႕ ဆိုတာ သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ သူ႕အပူ ၊ ကိုယ့္အပူ ၊ သူ႕အလုပ္ ၊ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔
ဆိုေတာ့ ေတြ႕ၾကဆံုၾကဖို႕က လြယ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေတာင္ မင္းခိုက္စိုးစန္နဲ႔ ေတြ႕ဖို႕  မနက္အေစာၾကီး သူ႕အခန္းေရွ႕ သြားေစာင့္ေနရေသးတာ။ ၉ နာရီေလာက္မွ ဆရာက ထလာတယ္။ ညက အိပ္ေရးပ်က္တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ လူငယ္စတိုင္နဲ႔ ဆရာက
စကားေျပာ ေဖာ္ေရြတဲ့အျပင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းလည္း ေျပာတက္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔  လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္တဲ့ အခ်ိန္ပဲ သူ႕မိတ္ဆက္ ၊ ကိုယ့္မိတ္ဆက္အျပီး  လူေပါင္း ၆ ေယာက္မွာ
သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ပဲ ရွိသမွ် နိင္ငံေရး ၊ စီးပြားေရး ၊ လူမႈေရး ၊ စတဲ့ အေၾကာင္းေတြ အကုန္ေဆြးေႏြးေတာ့တယ္။ ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတာထက္
က်ေနာ့္ အျမင္ကို သူ႕ကို တခါတေလမွသာ ေျပာျပျပီး ၊ က်ေနာ္ စိတ္ထဲမွာ ေတြးထားတဲ့ အခ်က္အလက္တခုရဲ႕ အေၾကာင္းအရာနဲ႔
သူ႕ကို ေမးလိုက္တဲ့အခါ ဒီအခ်က္အလက္ကိုပဲ သူေတြးျပီး ေျပာလိုက္တဲ့ အေတြးအေခၚကို က်ေနာ္က နားေထာင္ခဲ့ျပီး ကိုယ့္စိတ္ထဲကိုယ္
ဆံုးျဖက္ခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္က ေဆြးေႏြးသူ မဟုတ္ဘဲ ။ ဂ်ာနယ္လစ္ေပါက္စ စတိုင္ျဖစ္သြားသလားလို႕ေတာင္ ထင္မိပါ္ေသးတယ္။

ျပင္ဦးလြင္မွာ ဇာတ္ညႊန္းအၾကံေပးအျဖစ္ ပါလာတဲ့ ဆရာနဲ႔ေတြ႕ေတာ့...

က်ေနာ္။ ဆရာကဗ်ာေတြ သိပ္မထြက္ေတာ့ဘူးေနာ္။ က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလြတ္ရေနတာ။

စိုးစန္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ အခု ကဗ်ာဘယ္လိုမွ ေရးမထြက္ဘူး။ ေရးလည္း မၾကိဳက္ေတာ့ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ ကေန ၂၀ ေက်ာ္ ၂၅ ေလာက္ထိက အေသအလဲ ေရးလို႕ေကာင္းတာ။ အခုက ဘယ္လိုမွကို မထြက္ေတာ့တာပါ။

က်ေနာ္ ။ ဆရာ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အေပၚ ဘယ္လုိထင္ျမင္မိပါသလဲ။

စိုးစန္ ။ အင္း ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အားေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႕တုန္းက ဒီလိုေတာင္ မရွိေသးဘူးေလ။

က်ေနာ္ ။ ဟုတ္ က်ေနာ္လည္း ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္း ဘေလာ့ဂ္ေတြက
စာေပအေရးအသားထက္ ၀ါဒျဖန္႕တာေတြ ၊ သမီးရည္စားကိစၥေတြ ၊ လႈမႈေရးေတြနဲ႔ ျပည့္နွက္ေနသလားလို႕ ၊ က်ေနာ္ဆိုလိုခ်င္တာက
အနုပညာ စစ္စစ္ကိုပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။

စိုးစန္ ။ အင္း..ဒါကေတာ့ နည္းပညာ တိုးတက္မႈေပၚ လူေတြက လုိက္လံေျပာင္းလဲျပီး အသံုးခ်သလိုေပ့ါ။ တခ်ိဳကိစၥေလးေတြက
လမ္းလႊဲသြားတဲ့ အခါ စိတ္မေကာင္းရံုဘဲ ရွိတာေပ့ါ။ ကိုယ့္မွ မတက္နိင္တာ...( ဟဲဟဲ )

က်ေနာ္။ ခုေခတ္္လူငယ္ေတြအေပၚ ဘယ္လိုထင္ျမင္မိလဲ ဆရာ

စိုးစန္ ။ ဒါကေတာ့ ဒီလိုရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႕ လူငယ္ေတြမွာ ေသခ်ာမႈ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဘာေသခ်ာမႈလည္း ဆိုေတာ့
ဥပမာ - လူတစ္ေယာက္က တစ္ေန႕မွာ ၂ နာရီ အလုပ္လုပ္ရမွ ထမင္း ၂ နွပ္ စားရမယ္ဆိုရင္ ၊ စားရမွာ ေသခ်ာရင္
ဒီေကာင္ အလုပ္ကို ၂ နာရီလံုး လုပ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ေနာက္ျပီး ဘြဲ႕ရရင္ ဒီေကာင္ အလုပ္ရမွာ ေသခ်ာလား ၊ အဲဒီရတဲ့
အလုပ္ကေရာ သူသင္ထားတဲ့ အတက္ပညာေပၚ မူတည္ျပီး (ဖက္စလက္တီ) ဆိုတဲ့ ခံစားမႈ ေပးနိင္လား ၊ ဒါဆိုရင္ ေသခ်ာတယ္
ဒီေကာင္ ဘြဲ႕ရေအာင္ကို သူၾကိဳးစားမယ္။ အဲဒီအတက္ပညာ တက္ေအာင္ သင္မယ္မယ္။ အခုအေျခအေနက ဘယ္ေနရာမွ ဘယ္အေျခအေနမွ မေသခ်ာဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ လုပ္လည္း ဒါပါပဲကြာ  ၊ မလုပ္လည္း ဒါပါပဲနဲ႔။ ေသခ်ာမႈေပ်ာက္ေနတာေပ့ါေလ။
ေနာက္္ျပီး ဒီေခတ္ရဲ႕ အေျခအေနကလည္း ေရွ႕လူၾကီးေတြ႕ရဲ႕ ေနာင္ဒီေခတ္မွာ ဒီလုိျဖစ္မယ္ဆုိတာကို သိရဲ႕သားနဲ႔
လမ္းမလႊဲၾကဘဲ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္လာတဲ့ အေနအထားၾကီးကို လူငယ္ေတြ ခံရတာေပ့ါ။ သူတို႕အျပစ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္ ။ တိုင္းျပည္မွာ လူတန္းစား ၂ ရပ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္ေနာ္ ဆရာ

စုိးစန္ ။ အင္း..ဟုတ္တယ္ဗ်။ တိုင္းျပည္မွာက သိပ္ခ်မ္းသာတဲ့ လူရယ္ ၊ ဆင္းရဲတဲ့ လူရယ္ ၂ မ်ိဳးပဲရွိေတာ့တယ္။ အလတ္အလတ္
တန္းစားက ေပ်ာက္ေနတာကို။ သိပ္ခ်မ္းသာတဲ့ လူက နိင္ငံေရး အေၾကာင္းမေျပာဘူး ၊ သူ႕ဟာနဲ႔သူ အဆင္ေျပေနေတာ့
ေအးေဆးပဲ။ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ သူတို႕အေျခအေနေကာင္းဖို႕ အေရးၾကီးတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ လူၾကေတာ့ တေန႔ထမင္းဖိုး တစ္ေန႕ရွာရင္း
နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနသလိုေပါ့။ အလယ္အလတ္တန္းစားကေတာ့ ထမင္းစားဖို႕ မပူရသလို ၊ ခ်မ္းလည္း မခ်မ္းသာေတာ့ ဟိုေတြးဒီေတြး
ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးနဲ႔  စဥ္းစားတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေပၚလာတာေပ့ါ။ ( ရယ္ေမာေျပာဆိုလ်က္ )

က်ေနာ္ ။ ဆရာတို႕ စာေရးေတာ့ စာအုပ္ဘယ္ေလာက္ထိ ရိုက္ရသလဲ။ အခုေခတ္က စာအုပ္ေတြက ေစ်းၾကီးေနေတာ့
က်ေနာ္လည္း သိပ္မ၀ယ္နိင္ေတာ့ဘူး။

စိုးစန္။ အင္း ျမန္မာျပည္သူရဲ႕ သန္း ၆၀ နီးပါး အင္အားမွာ က်ေနာ္တို႕ အလြန္ဆံုး ၊ အေကာင္းဆံုး စာအုပ္ဆိုရင္ေတာင္
အုပ္ေရ ၅၀၀၀ ထက္မပိုဘူး။ စာဖတ္အားနည္းတယ္ေပ့ါဗ်ာ။ အခ်ိဳးခ်ၾကည့္ေပါ့။

က်ေနာ္။ အင္း ဒါကလည္း သူ႕လုိင္းနဲ႔သူပဲ အားေပးတဲ့သူ ရွိတာေၾကာင့္လို႔ပဲ က်ေနာ္ထင္မိတယ္ ဆရာ။

စိုးစန္။ ဒါလည္း ပါတာေပ့ါေလ။

က်ေနာ္တို႕ ေဆြးေႏြးမႈကေတာ့ ၃ နာရီေလာက္ ၾကာခဲ့ေပမယ့္ တျခား အေၾကာင္းအရာေတြ ေျပာရင္းနဲ႔
ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ တင္ျပခြင့္ျပဳေစခ်င္ပါတယ္။ စကားေတြ မ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္
သိပ္ျပီး မမွတ္မိေတာ့တာေၾကာင့္ မွတ္မိသေလာက္ေလးပဲ က်ေနာ္ရဲ႕ တင္ျပမႈကို အဆံုးသတ္ပါတယ္။

ဆရာမင္းခိုက္စိုးစန္အား ေက်းဇူးတင္လ်က္......