2 years ago
Sunday, September 13, 2009
အိပ္ကပ္ထဲကုိ
အသက္ရႈခြင့္ မရေတာ့မယ့္
လူတစ္ေယာက္ရဲ ႔မ်က္လံုးနဲ႔
ၾကည့္မိတယ္
ဓတ္ဆီ တစ္ကြာတား ၉၀၀ိ/
ထမင္းဆီဆမ္း ၾကက္ဥနဲ႔ ၁၀၀၀ိ/
မႏၱေလး - လာရိႈး ၁၅၀၀၀ိ/ တဲ့
အစ္ကုိၾကီးရယ္ ထမင္းဖိုးေလး ျဖစ္ျဖစ္သနားပါ
အားလံုးမွာ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔
အားလံုးရဲ႕ မ်က္နွာမွာ တုန္ရီလိႈက္ေမာမႈေတြနဲ႔
အားလံုးရဲ႕ လွ်ာမွာ ဓါးပါးပါးေလးေတြနဲ႔
လွီးဖို႕ ၊ ျဖက္ဖို႕ ၊ စုပ္ဖို႕ ၊ စားဖို႕
အမဲေကာင္ကို ေမွ်ာ္ေနသလုိမ်ိဳး
စူးစူးစိုက္စိုက္နဲ႔
ဘယ္လမ္းကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕ဆက္မလွမ္းရဲေတာ့ဘူး
မိုးခါးေရ မေသာက္ရင္
ထမင္းမစားရဘူးလို႕ အစ္ကိုက ေျပာေတာ့
က်ေနာ္စိတ္ေလး သိမ္ငယ္သြားလုိက္တာ
အေမ....က်ေနာ္ကို
ဗိုက္ထဲ ျပန္ေခၚလွည့္ပါ
ေခတ္ တေခတ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္က်ျပီး ေမြးပါရေစ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
9 comments:
ကိုဆိုးသြမ္း. . . ခံစားခ်က္ေတြလာဖတ္ပါတယ္..
သက္ျပင္းကိုသာခ်..........။
ေကာင္းလုိက္တာ။
"မိုးခါးေရ မေသာက္ရင္
ထမင္းမစားရဘူးလို႕ အစ္ကိုက ေျပာေတာ့
က်ေနာ္စိတ္ေလး သိမ္ငယ္သြားလုိက္တာ"
အဲဒီ႔ စာသားေလး အၾကိဳက္ဆံုးပဲ၊ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္လုံးေကာင္းတယ္။ ေနာက္တစ္ေခတ္ ေနာက္က်ျပီး ေမြးရင္လည္း ဒီ႔ထက္ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမွာပါဗ်ာ။
အဆင္ေျပပါေစ...
ခင္မင္လ်က္
လန္းတယ္ Bro,
"မိုးခါးေရ မေသာက္ရင္
ထမင္းမစားရဘူးလို႕ အစ္ကိုက ေျပာေတာ့
က်ေနာ္စိတ္ေလး သိမ္ငယ္သြားလုိက္တာ"
"ဒါေလးဖတ္ျပီး၊ သက္ျပင္းၾကမ္းၾကမ္း ရႈိက္မိတယ္...
မိုးခါးေရ မေသာက္ရင္... တကယ္ဘဲ ငတ္ၾကေတာ့မွာလား.... ဒီလိုအျဖစ္က လႊတ္ထြက္နိုင္ဖို႕လမ္း တကယ္ကို မရွိေတာ့ဘူးလား...
မ်က္ရည္စေလး သိမ္းရင္း ဖတ္သြားတယ္...
ေမာင္ေလးရဲ႕
ခံစားခ်က္ေတြကို
ထပ္တူခံစားသြားတယ္
ေမဦးခင္
read ur poem. same feeling and i like it. pls let me share.thx :)
Post a Comment