ဆိုးသြမ္း

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယဥ္တန္းဟာ လားရိႈးျမိဳ႕ရဲ႕ တပ္ေဆးရုံတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ကုတင္ ( ၇၀၀ ) ကုိ ေရာက္ရွိ လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပစၥည္းေတြခ် ၊ လူစစ္ ၊ တန္းစီ ပါတယ္။ တပ္မေတာ္မွာ ဘယ္ေနရာကိုပဲ သြားသြား ၊ လူျပန္စစ္ပါတယ္။ အားလံုးျပီးေတာ့ ဘာဂ်ာေဆာင္လို႕ ေခၚတဲ့ အေဆာက္အဦး ( ေဟာ ) မွာ ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနရာကို ဖုန္ခါ ၊ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ျပီး ပါလာတဲ့ ဟာေလးေတြ ထုတ္ခင္းတာေပ့ါ။ ေတာ္ေသးတယ္ မံုရြာေစာင္ ခပ္ပါးပါး ၂ ထည္ပါလာလုိ႕။ တစ္ထည္ကို ထုတ္ခင္း ၊ တစ္ထည္ကို ျခံဳေပ့ါ။ ကိုယ့္ေသတၱာကိုယ္ ေဘးမွာ ထားျပီး မ်က္နွာသစ္ ၊ ကိုယ္လက္ေဆးျပီးတာနဲ႔ ထမင္းစားဖို႕ အသင့္ျပင္ထားတဲ့ ေနရာမွာ သြားစားၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ( ၆၂၆ ) ေထာက္ပံေရး တပ္က လာ ေကၽြးပါတယ္။ ဒါနဲ႕ စားျပီးေတာ့ ခရီးပင္ပန္းတာေၾကာင့္ အိပ္ရာေစာေစာ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။

မနက္ေရာက္ေတ့ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆးရံုထဲ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ နိးေတာ့မွ သိတယ္။ ဒါေတာင္ အျပင္ထြက္တဲ့ သူေတြ ေျပာမွ သိတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြက အားထည့္တယ္လို႕ ေျပာရမလိုပါပဲ။ ေစာေစာထျပီး ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေပ့ါ။ ေ၀းေ၀းေတာ့ သြားလို႕မရပါဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ တိုင္းမႈးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေတြ႕မယ္လို႕ ေျပာထားတာကိုး ။ ေနာက္ျပီး အၾကားခ်င္ဆံုး စကားတခြန္းကိုလည္း ၾကိဳျပီး ေျပာထားေသးတယ္ ခင္ဗ်ာ။ တိုင္းမႈးနဲ႔ ေတြ႕ျပီးတာနဲ႔ ခြင့္ျပန္ရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ( ၁၀ ) ရက္ေပးမယ္တဲ့ ။ ဒီ ( ၁၀ ) ရက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့ အရာရွိငယ္တုိင္း ရၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြၾကေတာ့လည္း ေနတာက ျမစ္ၾကီးနား ၊ တာ၀န္က်တာက တနသၤာရီ ဆိုေတာ့ လမ္းမွာတင္ ၾကာကုန္တာေပ့ါဗ်ာ။ အဲဒီလို႕ ကပ္သီးကပ္သပ္ အေနအထားမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ တိုင္းမႈးနဲ႔ ေတြ႕မဲ့ ေန႕ကို ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေရာက္ျပီး ေနာက္ ( ၂ ) ရက္ အၾကာမွာေတာ့ တိုင္းမႈးနဲ႔ ေတြ႕ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက အေရွ႕ေျမာက္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တိုင္းမႈးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္လိႈင္ပါ။ အရပ္က ၅ ေပ ၅ ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ပိန္ပိန္ နဲ႔ သေဘာအင္မတန္ ေကာင္းတဲ့ တိုင္းမႈးတစ္ေယာက္ပါ။ သူနဲ႔ေတြ႕မယ္ဆိုေတာ့ ယူနီးေဖာင္း၀တ္ ၊ ဖိနပ္ ၊ ခါးပတ္ ၊ ေကာ္လံဂ်က္ ၊ အပြင့္ အကုန္တိုက္ခၽြတ္ျပီး မနက္ ( ၉ ) နာရီေလာက္ တိုင္းရုံးမွာ သြားေစာင့္ေနရတယ္။ လူစံုေတာ့ တိုင္းမႈး ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခါ သတင္းပို႕ ၊ တန္းအပ္ျပီး တိုင္းမႈးက “ အခုလုိ သူ႕အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ တိုင္းမွာ တာ၀န္က်တဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိေၾကာင္း ၊ ၾကိဳဆိုပါေၾကာင္း ၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္ အနည္းအက်ဥ္းကို ေမးျမန္းျပီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ တုိင္းမႈး တစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ အခ်ိန္ မအားတာ ေၾကာင့္လည္း ပါေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာ စကားမေျပာလိုက္နိင္ပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ G -1 ( စစ္ဆင္ေရးနွင့္ ဆိုင္ေသာ) ၊ Q - 1 ( အုပ္ခ်ဳပ္မႈနွင့္ ဆိုင္ေသာ ) ၊ A - 1 ( ဥပေဒနွင့္ ဆိုင္ေသာ ) စတဲ့ ဒုတိယ ဗိုလ္မႈးၾကီးမ်ားက သူတို႕နွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အေျခအေန မ်ားကို လိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းဖို႕ မွာၾကား ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အားလံုးျပီးေတာ့ အၾကားခ်င္ဆံုး စကားေလး တစ္ခြန္းကေတာ့ ဒါျပီးရင္ MO ထုတ္ေပးျပီး မနက္ျဖန္ ခြင့္ ( ၁၀ ) ရက္ေပးလိုက္ပါဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းသာလံုး ဆို႕သြားတာေပ့ါ။ အိမ္ကို ခဏျပန္ရမယ္ ဆိုတာ ၾကိဳသိေနေပမယ့္ ေစာေစာစီးစီး ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ထားပါဘူး။ ဒါနဲ႔ လာရိႈးျမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ေလွ်ာက္မၾကည့္နိင္ ေသးပဲ အိပ္ျပန္ဖို႕ ျပင္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ နည္းနည္း စျပီး အခက္ေတြ႕တာက ကား ။ လားရိႈးကားဂိတ္က ဘယ္နားရွိမွန္း လည္း မသိဘူး။ ေနာက္ျပီးေတာ့ MO ထုတ္ေပးတယ္ ဆိုေပမယ့္ ျပန္သြားရမွာ ရထားလမ္းၾကီးပဲဗ်။ ဟဲ..ဟဲ ။ ဒီတခါေတာ့ ဘယ္ရမလဲ ။ မစီးေတာ့ဘူး။ သိသြားျပီ။ ေနာက္ျပီး အိမ္ကို ျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း ၊ ရထားဆို ေနာက္က်မွာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မစီးၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကားစင္းလံုးဌားဖို႕ စီစဥ္ရတာေပ့ါ။

အိမ္ျပန္လမ္းသို႕....

ဘယ္က ဌားရမွန္းမသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကားဂိတ္ဘယ္မွာ ရွိသလဲ ေမးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ရယ္ ကားသြားဌားတာေပ့ါ။ ေမးစမ္းျပီး သြားရတာ။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ကားက ဟိုင္းလပ္ကားပါ။ သူတို႕ကလည္း မႏၱေလးကို ဆင္းမွာ အခ်ိန္က မမီွေတာ့ဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ညေန ( ၄ ) နာရီ ရွိေနပါျပီ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ခ်ိဳ ဂိတ္က ပိတ္ေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ သြားခ်င္ရက္နဲ႔ သူတို႕က မသြားျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ျပန္ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ သူတို႕ကို ကတိေပးလိုက္ပါတယ္။ ရေအာင္ေျပာေပးမယ္လို႕ ။ တုိင္းမႈးအမိန္႕ပါတယ္။ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူးေပ့ါ။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႕ကလည္း ကုန္ေတြအနည္းငယ္တင္ျပီး ဌားခ်လာခဲ့တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ လိုက္ခ်င္တဲ့ သူက မ်ားေနတယ္။ ကားက မဆန္႕ဘူး။ အားလံုး ၂၀ ေလာက္ရွိမယ္ ။ ပစၥည္းေတြနဲ႔တင္ ရႈပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ။ အရင္ေျပာထားတဲ့ လူ ၇ ေယာက္ကိုပဲ ေခၚျပီး တစ္ေယာက္ကို ၃၀၀၀ ေကာက္ပါတယ္။ ေစ်းနည္းနည္း ခ်ိဳတာေပ့ါခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြခ်ည္း သီးသန္႕စီးတဲ့ ကားမဟုတ္တာေၾကာင့္ရယ္ ၊ သူတို႕ ကုန္ေတြပါ ပါတာေၾကာင့္ရယ္ ၊ မနက္ သူတို႕ကုန္ ပစၥည္း အခ်ိန္မွ ေရာက္တာ အားလံုးေၾကာင့္ ယဥ္စီးခ ေလွ်ာ့ယူတာပါ။

Van ကားနဲ႔ဆို အျပန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဒီကိုမလာခင္ ၂၀၀၄ တုန္းက က်ပ္ - ၇၀၀၀ ေလာက္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ လခက အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္ဆင္းစ အရာရွိ ဒုဗိုလ္ က်ပ္- ၁၁၀၀၀ ပဲရတာပါ။ ဒီေတာ့ ပစၥည္းေတြတင္ လူစုနဲ႔ ညေန ၇ နာရီေလာက္မွ စထြက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာအခ်ိန္ ( ၇ ) နာရီဆိုတာကလည္း ေမွာင္ေနျပီ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကားေမာင္းသမားကို အရက္မေသာက္ဖို႕ ေတာင္းပန္ရင္း ၊ သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးေပါင္း ၉ ေယာက္ဗ်။ ကားသမား ၊ စပယ္ယာ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ( ၇ ) ေယာက္ ေပ့ါ။ ဒီေတာ့ လမ္းခရီးသြားရင္ ( ၉ ) ေယာက္ဆို မသြားေကာင္းဘူး ဆုိျပီး ေမာင္ေက်ာက္ခဲ မင္းလည္း လိုက္ခဲ့လို႕ ေျပာျပီး ေက်ာက္ခဲ တစ္လံုးကို ေကာက္တင္ခဲ့ပါတယ္။ စားစရာ အတြက္ကေတာ့ မပူရပါဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တေတြခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ အနီးဆံုး ဆိုင္မွာ ၀င္ရပ္ျပီး စားလို႕ ျဖစ္နိင္တာေၾကာင့္ ဘာမွ မ၀ယ္ဘဲ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

ကားလမ္းခရီးက ညဘက္ဆိုေတာ့ သိပ္လည္း ဘာမွ မျမင္ရပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္တက္လမ္း အေကြ႕အေကာက္ေတြ မ်ားတယ္ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အိပ္လုိက္တာကိုး။ ကားေနာက္ပိတ္ကို တဲြေလာင္းခ်ျပီး အဲဒီေပၚ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထပ္အိပ္ျပီးလိုက္တာ ။ နည္းနည္း ေၾကာက္တဲ့ ေကာင္ေတြကို အထဲမွာထည့္ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အျပင္က ေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္က မေၾကာက္တက္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ အထဲမွာ ကားစီးရင္ အိုက္လို႕ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အျပင္ထြက္စီးတာေပ့ါ။ အေပၚက မိုးေကာင္ကင္ၾကီးကို ၾကည့္ ၊ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုၾကရင္း ကာလမ္း ညခရီးကို ျဖက္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အိပ္လိုက္တာ ဆိုေတာ့...ေတာင္ပတ္လမ္းေတြမွာ ၾကယ္တစ္လံုးကို ၾကည့္လိုက္ ၊ အဲဒီၾကယ္ကို ၾကည့္ေနရင္း ေတာ္ၾကာ ညာဘက္ ေရာက္လိုက္ ၊ ဘယ္ဘက္ေရာက္လိုက္ ၊ အတည့္ျဖစ္လိုက္ နဲ႔ ၾကယ္ကေတာ့ တစ္ေနရာတည္းေပ့ါ ကိုယ္ကသာ ေတာင္တက္ ဆိုေတာ့ ပတ္ေနတာေလ။ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ညဆိုေတာ့ ေနမရွိေတာ့ မပူဘူး။ ေအးကလည္း ေအးေနတာေၾကာင့္ ခရီးသြားရတာ သင့္ေတာ္ပါတယ္။

လားရိႈးကားလမ္း တစိတ္တပိုင္း

ဒီပံုေလးကေတာ့ ေနာင္ခ်ိဳဂိတ္ေပ့ါ။ တံတားက ေပးမျဖတ္ဘူးဗ်။ ၆ နာရီေက်ာ္ရင္လား ၉ နာရီေက်ာ္ရင္လား ဆိုေတာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီနားကို ျဖက္ေတာ့ တံတားမွာ တာ၀န္ရွိသူေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပျပီး ျဖက္သန္းခြင့္ ေတာင္းကာ ျဖက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တပ္မေတာ္သားေတြ ဆိုေတာ့ အေၾကာင္း မရွိေပမယ့္ ေနာင္ခ်ိဳ အထြက္မွာေတာ့ မူးယစ္က စစ္ေဆးေရးနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါမွာေတာ့......

“ ကြီ်....အား ၊ ေသပါျပီဗ် ၊ ဟ...ဘာျဖစ္တာတုန္း ” ဆိုတဲ့ အသံေပါင္းစံုနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္စြာနဲ႔ ကားသမားကို ေအာ္ေျပာတာေပ့ါ။ အားလံုးက အိပ္ေနၾကတာ ဆိုေတာ့ အမွတ္မထင္ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ေတာ့ တိုင္နဲ႕ ေဆာင့္တဲ့လူ ေဆာင့္ ၊ လူခ်င္း ေခါင္းခ်င္းတိုက္တဲ့သူ တိုက္နဲ႔ ၊ ေတာ္ေတာ္ ပ်ာယာခက္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ ဓာတ္မီးေရာင္ေတြ လက္ခနဲ႔နဲ႔ ဟိုထိုး ၊ ဒီထိုး လုိက္ထိုးေတာ့မွ အေၾကာင္းစံုသိတာ။ အဲဒီမွာ ျပႆာနာက........ သူတို႕က ဟိုလွန္ ဒီလွန္ လုပ္ေတာ့ အိပ္ေနတဲ့ လူေတြလည္း အကုန္နိးကုန္ေရာ။ ျပီးေတာ့ တာ၀န္အရ စစ္ေနတယ္ ဆုိေပမယ့္ စကားေျပာေတာ့ နည္းနည္း ခ်ိဳသင့္တာေပ့ါေနာ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း စစ္သားေတြဆိုေတာ့ နည္းနည္း နားလည္ေပးသင့္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ခြင့္ျပန္လာတာ ၊ အခ်ိန္မမွီမွာဆိုးလို႕ ညဘက္ၾကီး ဆင္းလာတာပါေပ့ါ။ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ နားလည္သြားျပီး ဆက္ေမာင္းခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္းလာလိုက္တာ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ က်ေတာ့ ျပင္ဦးလြင္ကို ျပန္၀င္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရာက္တာနဲ႔ အေဖ နဲ႕ အေမ တည္းေနတဲ့ ေနရာကို ကားကို ေမာင္းခိုင္း ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ၂ ေယာက္လံုးကလည္း ၀မ္းသာေနၾကတယ္။ ကားသမားေတြကို နုတ္ဆက္ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို နုတ္ဆက္နဲ႔။ ျပီးေတာ့ ၂၄ မိုင္ဂိတ္ကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပဖို႕ မွာလိုက္ပါေသးတယ္။ ကဲ..သြားေပဦးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တို႕ေရ။ ေနာက္ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ရင္ ျပန္ေတြ႕မယ္ကြ လို႕ ေျပာရင္း ကားကလဲ ျပန္လည္ ေမာင္းထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္...ဒီလိုပဲ ဘ၀မွာ ခဏတာ ခဲြလုိက္ ၊ ခဏတာ ျပန္ေတြ႕လိုက္နဲ႔ ။ အတည္တက် အေျခအျမစ္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စစ္သားဘ၀ေတြကို သြားခ်င္တို္င္း သြား ၊ လာခ်င္တိုင္း လာလို႕မွ မရတာကိုး။။

ဒီလိုနဲ႔ အေဖနဲ႔ အေမ့ကို ျပန္ေတြ႕ေတာ့ အေၾကာင္းစံုရွင္းျပရင္း ခ်က္ခ်င္း မႏၱေလးကို ဆင္းဖို႕ ျပင္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ကေတာ့ ဘူတာၾကီး ေရာက္မွ ၀ယ္မယ္ေပ့ါ။ ဒီလိုနဲ႔ သားအမိသားအဖ ( ၃ ) ေယာက္ မႏၱေလးကို ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ ကားက မႏၱေလး ( ၃၅ ) လမ္းမွာ ရပ္ေပးေတာ့ အဲဒီမွာ ပစၥည္းေတြ ခ်ျပီး ဘူတာၾကီးကို သြားဖို႕ ( ၃ ) ဘီးကား ဌားပါတယ္။ ဟဲဟဲ...။ နီးနီးေလး ဆိုေတာ့ ေသတၱာကလည္း မသယ္ခ်င္တာနဲ႔ ဌားလိုက္တာ။ ပစၥည္းေတြလည္း အားလံုး စစ္လိုက္ေရာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဖိနပ္ထုပ္ၾကီး ကားေပၚပါသြားတာ ။ ရွိသမွ် ဖိနပ္ အကုန္ပါသြားတာ။ ေလာေလာဆယ္ စီးထားတဲ့ ေျခညွပ္ကတီၱပါ ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ မစီးဘဲ ထည့္ထားရင္ ပါသြားမွာ။ ကြန္ဘတ္ဖိနပ္ ၊ ေဘာကန္ဖိနပ္ ၊ ရႈးဖိနပ္ ၊ ကင္းဘတ္ ၊ အကုန္ပါသြားတာ။ ေျပာင္ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ၀တ္စံုၾကီးနဲ႔ ျပန္ရင္ ႐ႈးဖိနပ္မရွိလို႕ နွီးရာ ဆိုင္မွာ ၀င္၀ယ္တာ ၈၀၀၀ ေပးလိုက္ရတယ္။ ဆိုးပ...ဘ၀ကလည္း။ အဲဒီလုိ ေသသပ္တာေပ့ါ ။

ဒီလိုနဲ႔ ဘူတာၾကီးကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ဗ်ာ......

ဆက္ရန္ ။