ဆိုးသြမ္း

သံုးေယာက္သား ရထားလက္မွတ္ သြား၀ယ္ဖို႕ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ သြားတိုးသလဲ ဆိုေတာ့ ခြင့္ျပန္လာတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းေတြနဲ႔ သြားေတြ႕ပါတယ္။ သူတို႕ကလည္း ရန္ကုန္ျပန္ၾကမွာ ဆိုေတာ့ လက္မွက္ကို အေဖနဲ႔ အေမ့အတြက္ပဲ ၀ယ္ျပီး ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းတူျခင္း ညီအစ္ကိုေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စီးဖို႕ သူတို႕အတဲြမွာပဲ သြားေနလိုက္ပါတယ္။ လက္မွက္ဖိုး မကုန္ေတာ့ ဘူးေပ့ါဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ မႏၱေလး-ရန္ကုန္ မီးရထားလမ္း ကို ညေန ၆ နာရီမွာ စထြက္ခဲ့ပါတယ္။

ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ဒီခရီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗိုလ္ေလာင္းတုန္းကလဲ အရမ္းေပ်ာ္တာဗ်။ ရထားထြက္ေတာ့မယ္ လို႕ အသံၾကားလိုက္တာနဲ႔ ရထားနံရံေတြကို ထုျပီး ေအာ္ဟစ္ေတာ့တာပဲ။ ၀ူး...ေဟး...၀ိုး အသံမ်ိဳးစံုထြက္ ၊ ေရသန္႕ဘူးေတြ ထုတဲ့သူက ထုနဲ႔ ကမၻာပ်က္ေနသလား မွတ္ရတယ္။ လိုက္ပို႕တဲ့ အရာရွိေတြကလည္း ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ သိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဆိုတာ သူတို႕လည္း သိတယ္ ၊ ျပီးေတာ့ သူတို႕လည္း ဒီအရသာကို ခံစားဖူးတာကို။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မွ ကိုယ္က အရာရွိျဖစ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း ၊ အခုအတူ ျပန္ေနတာကလည္း ကိုယ့္ထက္အငယ္ေတြ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ဟန္လုပ္ေနရတာေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕ကို ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ေနတာေပ့ါ။

ကၽြန္ေတာ္ ဗိုလ္ေလာင္းတုန္းက ခြင့္ျပန္ရင္လည္း ရထားနဲ႔ပဲ ျပန္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို႕နဲ႔ အတူကားနဲ႔ ျပန္ဖို႕ေခၚတာေပ့ါဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုေျပာမလဲ ကၽြန္ေတာ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သမား ၊ ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ တေပ်ာ္ၾကီးနဲ႔ ျပန္ရမွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ၊ ေနာက္တစ္ခ်က္က အရိုးသားဆံုး ၀န္ခံရရင္ ရထားေပၚမွာ ေရာင္းတဲ့ မုန္႕ေတြ၀ယ္၀ယ္စားရတာကို အင္မတန္ ခံုမင္တာေၾကာင့္ပါ။ ျပီးေတာ့ ရထားက ကားနဲ႔ သြားရတာထက္ စာရင္ ပိုေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းတယ္ဗ်။ လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ လယ္ကြင္းေတြ ၊ အိမ္ေတြ ၊ ဘုရားေတြ ကိုေငးရင္း ေလတျဖဴးျဖဴးေလးနဲ႔ အရမ္း ၾကည္နူးဖို႕ေကာင္းတယ္။ စားျပီးတဲ့ ဟာေတြကိုလည္း ရထား ေဘာင္ေပၚကေန အလြယ္တကူ လႊင့္ပစ္နိင္တယ္ ( နိင္ငံၾကီးသား ပီသတာ ) ၊ မ်က္နွာ အလြယ္တကူ သစ္နိင္တယ္ ၊ ျပီးေတာ့ ရထားလမ္းဆိုတာက ရြာေတြ ၊ လယ္ကြင္းေတြထဲက ေဖာက္ထားတာ ဆိုေတာ့ မ်က္စိေအး ၊ နားေအးတယ္။ ကားလမ္းၾကေတာ့ ျမိဳ႕ထဲမွာ ေဖာက္ထားတာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ နားညီးတယ္ ။ မလြတ္လပ္ဘူး။ အဆိုးဆံုးက အေပါ့အပါးသြားတာ မရွိတာ။ ရထားမွာ ၾကေတာ့ ၀မ္းလြယ္ တက္သူေတြ အတြက္ အရမ္းကို အဆင္ေျပပါတယ္။ အိမ္သာပါတာကိုး။ ျပီးေတာ့ ဘူတာေတြ ၀င္တိုင္းလည္း ရြာေတြက လာေရာင္းက်တဲ့ အသီးအနွံေတြ ၊ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေတြ ၊ အစားအေသာက္ေတြ စိတ္ၾကိဳက္ ၀ယ္ယူနိင္တယ္ဗ်ာ။ ကဲ...ဟန္ မၾကဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ကိန္းၾကီးခန္းၾကီး မနိင္ေတာ့ ကားနဲ႔သြားရတာကို အလြန္ စိတ္ပ်က္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေဒသေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ကားနဲ႔ သြားခ်င္ေပမယ့္ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ကိုေတာ့ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မီးရထားစီးသြားရတာကို နွစ္ၾကိဳက္မိပါတယ္။



ဒီလုိ ျမင္ကြင္းေလးေတြ ျမင္ေတြ နိင္တာေပ့ါဗ်ာ။ ဒါကေတာ့ ရထားနဲ႔ သြားျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူး ေလးေတြေပ့ါ။ စာဖတ္သူတို႕မွာလည္း ရထားနဲ႔ ခရီးသြားဖူးတဲ့ သူေတြ ရွိေတာ့ ဒီအရသာကို ခံစားဖူးၾကမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္။ တစ္ခုရွိတာကေတာ့ မႏၱေလး ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ( မႏၱေလး ဘက္က ပိုမ်ားပါတယ္ ) ဘူတာကို ၀င္လာျပီဆို ကေလးေတြဗ်ာ ေရသန္႕ဗူးးေလး ေပးခဲ့ပါ...ေရသန္႕ဗူးေလး ေပးခဲ့ပါဆိုျပီး လက္ေလးျပလို႕ ေတာင္းေနၾကတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ေက်ာင္းစိမ္း ၀တ္စံုနဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕က အက်ီမပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ နည္းနည္း အသက္ၾကီးၾကီး ဘယ္လိုေျပာမလဲ ( ၉ ) နွစ္ေလာက္ ရွိမွာေပ့ါ ၊ အဲဒီကေလးက ေနာက္ ၃ နွစ္ေလာက္ ရွိတဲ့ကေလးကို ခါးမွာ ခ်ီထားျပီး အေပၚက ပစ္ခ်ေပးတဲ့ ေရဗူးကို လိုက္ေကာက္ေနတာ။ တကယ့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ခရီးသည္ေတြက လည္း ေစတနာေတာ့ ပါပါရဲ႕။ ပစ္ခ်ေပးလိုက္တာ ဆိုေပမယ့္ ေ၀းေ၀းပစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရထားနဲ႔ နီးနီးေလးကို ျဖစ္ကတက္ဆန္း ပစ္လိုက္တာ။ ဟိုက ကေလးေတြကလည္း သိတာမဟုတ္ဘူး ။ ေရဗူးပဲ ျမင္တာဆိုေတာ့ မေတာ္ ရထား ေအာက္ေတြမ်ား ေရာက္သြားရင္ မေတြး၀ံစရာပါပဲ။ ဒီကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဘယ္သူ႕ကို အျပစ္တင္ရမွန္း စာဖတ္သူပဲ ဆံုးျဖက္ပါေတာ့။

ခြင့္ဆိုသည္မွာ.....

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ရန္ကုန္ေရာက္ ဟိုအမ်ိဳးအိမ္၀င္ ၊ ဒီအမ်ိဳးအိမ္သြား ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြ လိုက္လည္ ၊ အေမ့ရြာကို အလည္သြား ။ အေမခ်က္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြကို တ၀တျပဲစားျပီး ေနလာလိုက္တာ အခ်ိန္တန္လာေတာ့ အိမ္ျပန္ရဖို႕ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ခြင့္ ( ၁၀ ) ရက္မွာ အသြားအျပန္ ခရီးလမ္း ( ၄ ) ရက္ကို နုတ္လိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ စုစုေပါင္း အိမ္မွာ ေနခဲ့ရတာ အားလံုးေပါင္းမွ ( ၆ ) ရက္တည္းရယ္ပါ။ စစ္သားျဖစ္လာမွေတာ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ကိုယ္မပိုင္မွန္း သိေပမယ့္ ျပန္လည္း မျပန္ခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီခံစားမႈ႕ကို နားလည္ေပးနိင္ၾကမယ္လို႕လည္း ထင္ပါတယ္။ အသက္ ( ၁၆ ) နွစ္ကတည္းက အိမ္ကထြက္ခဲ့တာ ( ၃ ) နွစ္လံုးလံုးမွာမွ ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္ရခဲ့တာ ( ၂ လ နဲ႔ ၆ ) ရက္ထဲပါ။ ဒါ တပ္မေတာ္မွာ အၾကီးမားဆံုး ခြင့္ခံစားမႈ႕ပါပဲ။ အဲဒါျပီးေတာ့ အခု ၂၀၀၈ ခုနွစ္ ဒီအခ်ိန္အထိ မိသားစု ၊ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရတာ ၂၀၀၄ ခုနွစ္ကတည္းကေန ဆိုရင္ အားလံုးေပါင္း ( ၄ ) နွစ္မွာ ခြင့္ ( ၁ လ ) နီးပါးေလာက္ပဲ ရလိုက္ပါတယ္။ ဒီတစ္လ ဆိုတာကလည္း ( ၁ ) လ လံုးလံုး ခံစားရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၂ နစ္ေလာက္ ေနမွ သင္တန္း သြားခါနီး အိမ္ကို ခြင့္ ( ၅ ) ရက္ ၊ ( ၈ ) ရက္ အဲဒီေလာက္ေလးပဲ ရတာပါ။ အားလံုးေပါင္းလို႕ (၁) ေလာက္ပဲ ရွိတယ္လို႕ ေျပာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တာျခင္း မတူေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ ဒီကိုလာတဲ့ ညီအစ္ကိုမ်ားလည္း ဒီေလာက္ပဲ ခြင့္ရၾကမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ အခုလို ေျပာျပရတာကလည္း သိေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ တခုတည္းနဲ႔ သာ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

မနက္ျဖန္ ျပန္မယ္ဆို ဒီေန႕ည ဘူတာၾကီးမွာ လက္မွတ္၀ယ္ ၊ အိမ္မွာ အေမက စားစရာေတြ ျပင္ဆင္ေပး ၊ ထည့္စရာရွိတာ ထည့္ျပီး ညက်ေတာ့ အမ်ိဳးေတြကို လိုက္နုတ္ဆက္ ၊ အသက္ၾကီးတဲ့ သူေတြကိုလည္း ကန္႕ေတာ့နဲ႔ ေပ့ါ။ မနက္ျဖန္ ညေနေလာက္ ေရာက္လာေတာ့ အေဖနဲ႔အေမ့ကို ကန္ေတာ့ ၊ အစ္မ ညီမ ၊ ညီေတြကို နုတ္ဆက္ရင္း ဘူတာၾကီး ကို ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ရထားမလာခင္ အခ်ိန္ထိေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္းရင္း ဟိုေနာက္ ၊ ဒီေနာက္ေပ့ါ။ အေမကလည္း ရတနာ ( ၃ )ပါးကို အျမဲရြက္ဆို ဖို႕အေၾကာင္း ၊ ကိုယ့္လက္ေအာက္ ငယ္သားေတြအေပၚကို ၾကင္၂နာ၂ ဆက္ဆံဖို႕ ၊ လူၾကီးသူမကို ရိုေသဖို႕ စတဲ့ အေမတို႕ ၀တၱာရားရွိသည္ထက္ ပိုစြာ မွာေနတာေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆိုတာကို ဘယ္နွစ္ၾကိမ္ ေျမွာက္မွန္း မသိ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရထားလာေတာ့ ပစၥည္းေတြ ကိုယ့္ေနရာထားရင္း ဒုတိယ အၾကိမ္ေျမွာက္ နုတ္ဆက္ ၾကတာေပ့ါ။ ဒီတခါေတာ့ အေမေရာ ၊ အစ္မေရာ ၊ ညီမေရာ မ်က္ရည္ေတြက ၀ဲလုိ႕။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာက်ၤားဆိုေပမယ့္ အတူတူပါပဲ။ မနည္း ဟန္လုပ္ေနရတယ္။ သူတို႕ကို ေဖ်ာင္းဖ်ဖို႕ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ေနာက္ပို႕ထားရတာေပ့ါဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ရထားထြက္ဖို႕ အခ်က္လည္း ျပေရာ....ကၽြန္ေတာ္လည္း ရထားေပၚ ေလွကားကေန တက္ျပီး အေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အေမေရာ ၊ အမေရာက ငိုေနျပီ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာၾကာ ၾကည့္မေနေတာ့ဘူး သံေယာဇဥ္ တစ္ခါတည္း ျဖတ္လို႕ ေနရာသြားထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္က မရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ျပတင္းေပါက္က ေန ထြက္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္ အေဖကေတာ့ ေယာက်ၤားကြာ ေအာင္ျမင္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ လက္မေထာင္ျပတယ္။ အေမကေတာ့ ငိုျပီး ျပံဳးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္ေတာ့ နည္းနည္းက်သြားတယ္ဗ်။ ရွက္စရာလို႕ေတာ့ မထင္ပါဘူး ။ ရထားက ထြက္သြားေတာ့မွပဲ သက္ျပင္းခ်နိင္ေတာ့တယ္။ ၀ူး.....ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ကို ျပန္လာရမလဲ မသိေသးအေမ။ အေဖနဲ႔အေမ သာ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ ။ အပြင့္လင္းဆံုး ေျပာရရင္ စစ္သားရယ္လို႕ ျဖစ္လာမွေတာ့ အေဖ၊အေမ ေသတာကို ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ရလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အျပန္ခရီးမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ပဲ အလြမ္းသင့္ျပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႔။ ကိုယ့္ေဘး၊ ဘယ္ညာ ၾကည့္ေတာ့လည္း အားလံုးကလည္း ျငိမ္သက္ေနၾကတယ္။ ေအာ္...ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု ျဖစ္ပံုကို ျမင္လိုက္လို႕ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကတာ ေနတာလားေပ့ါ ဆိုျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ အမွန္က အိပ္ငုိက္္ေနၾကတာကိုး။

ဒါနဲ႔ မႏၱေလး ဘူတာၾကီးထဲ ေရာက္ ။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ရထားေပၚမွာ ခင္လာတဲ့ အစ္ကိုၾကီးက သူနဲ႔အသိ လူေတြ ရွိတယ္ေပ့ါ။ ဘူတာမွာ ေသတၱာသယ္ေပးခိုင္းမယ္ေပ့ါ။ ကားဂိတ္အထိ ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဆိုက္ကား ဂိတ္အထိ တဲ့။ ဒါနဲ႔ ေသတၱာ၀ိုင္းသယ္ေပးတဲ့ သူေတြ ဘာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုးသြမ္းတို႕မ်ား ကံေကာင္းေနလိုက္တာ။ အမယ္...ဒါေတာင္ သူက အစ္ကို ဆိုက္ကားဂိတ္ အထိ လိုက္ပို႕ေပးမယ္ ဆုိပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း ဟုတ္ကဲ့...ေက်းဇူးပါပဲေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ အတူတူ စီးလာတဲ့ အစ္ကိုၾကီးကို နုတ္ဆက္။ ေသတၱာေတြ သယ္ေပးတဲ့ လူေတြေနာက္ လိုက္ရင္း ဘူတာၾကီးက ထြက္လာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သိတယ္...ဆိုက္ကားဂိတ္လည္း ေရာက္ေရာ အစ္ကို လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလး မစပါတဲ့။ အင္း...ထင္ေတာ့ ထင္သား။ အစကတည္းက မသကၤာေနတာ။ ျဖစ္ရမယ္ဆိုျပီး ၂၀၀ တန္ တစ္ရြက္ထုတ္ေပး လိုက္တယ္။ နားလည္မႈေပ့ါ ။ ဒါေတာင္ ဒင္းက... သိပ္ေက်နပ္ပံုမေပၚဘူး။ ၅၀ တိုးမေပးလို႕တဲ့။ ၂၅၀ ေတာင္းတာေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ အိတ္ထဲမွာလည္း ၂၅၀၀၀၀ ေလာက္ပဲ ပါတယ္ဗ်။ ဒါေတာင္ ဘယ္လိုေျပာမလဲ တပ္ေရာက္တဲ့ အထိေပ့ါေနာ္။ လမ္းမွာ စားရမယ့္ သံုးရမဲ့ ကားစရိတ္ေတြကလည္း ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား။ အတက္နိင္ဆံုး ေခြ်တာေနရတာ။

သူတို႕ဘ၀ကိုလည္း နားလည္ပါတယ္။ ပညာမတက္ေတာ့ ကာယနဲ႔ ရင္းရတဲ့ ဘ၀။ တစ္ခ်ိဳ႕အန္တီၾကီးေတြဆို ဗိုက္ၾကီးသည္ေတြ ျဖစ္ေနတာေတာင္ ေသတၱာ၀င္ထမ္းတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အဘြားၾကီးေတြ ေပ့ါ။ ဘယ္ ခိုင္းခ်င္ပါ့မလဲ။ သူတို႕က ပိုေတာင္ လုပ္ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတာေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းတထြာ အတြက္ ရွာေဖြရတယ္ မဟုတ္လား။ ပိုက္ဆံဆိုတာ ဘယ္လို ရွာရခက္တယ္ ဆိုတာ သာမန္ မိသားစုက ေမြးဖြားလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္း၂ သိတာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ သိပ္မေတြးအားပါဘူး...ကိုယ့္ကိစၥကလည္း ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား ။ ဒါနဲ႔ လားရိႈးသြားဖို႕ ဘယ္ကားကို စီးရမွန္း မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ဟိုနား ဒီနား ေလွ်ာက္ေမးေတာ့ ဘူတာၾကီး အေရွ႕ဘက္မွာ န၀ရတ္ ကားဂိတ္ ရွိတယ္ ။ အဲဒီကေန သြားလို႕ရတယ္ေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း အဲဒီကို ေရာက္။ ျပီးေတာ့ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ကားက ဗန္ကားနဲ႔ဆို ( ၇၅၀၀ ) က်ပ္ ၊ ညေန (၄) နာရီထြက္မယ္ ။ မွန္လံုနဲ႔ဆို ( ၄၅၀၀ ) က်ပ္။ ဒါေပမယ့္ မွန္လံုက ည ( ၉ ) နာရီေလာက္မွ ထြက္မွာ။ ျပီးေတာ့ လမ္းမွာလည္း ကုန္ေတြပါေတာ့ ၾကာဦးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗန္ကားကို ပဲ ေရြးရေတာ့တာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ အိပ္ထဲက ေနာက္ထပ္ ေထာင္တန္ (၇) ရြတ္နဲ႔ ငါးရာတန္ ( ၁ ) ရြတ္ သူတို႕ဆီ အျပီးေျပာင္းသြားၾကတယ္။

ညေနေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ခရီးသည္ ဦးေလးၾကီး (၃) ေယာက္ ၊ အန္တီၾကီး (၂ ) ေယာက္ ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကားသမား အပါအ၀င္ ေပါင္း ( ၆ ) ေယာက္ လားရိႈးကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဗိုက္ဆာေတာ့ ေတြ႕ရာဆိုင္ရပ္ ၊ ျပီးေတာ့ ခရီးဆက္နဲ႔ လား၇ိႈးကို မနက္ (၄) နာရီေလာက္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ မိုးေတာင္ မလင္းေသးဘူးေပ့ါဗ်ာ။ ေနရာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ခဏထားတဲ့ ေဆးရံုထဲမွာေပ့ါ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေရာက္နွင့္ေနၾကပါျပီ။ ဒီေကာင္ေတြ ဒီေလာက္ေစာေစာ ျပန္ေရာက္ေနတာ အိမ္နဲ႔ သံေယာဇဥ္ သိပ္မရွိဘူးနဲ႔တူတယ္လို႕ ေတြးရင္း ရယ္မိပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ပစၥည္းေတြ ခ်ရင္း ၾကိဳေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို နုတ္ဆက္ေပ့ါ။

အဲဒီေန႕ညေန ( ၆ ) နာရီမွာပဲ လူစံုလား ျပန္စစ္ပါတယ္။ အာလံုးစံုေတာ့ လူစစ္တဲ့ ဗိုလ္ၾကီးက ေလာေလာဆယ္ ဒီမွာပဲ ေနရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ တိုင္းမႈးနွင့္ေတြ႕ျပီး သည္နွင့္ တပ္ေတြကို သြားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း မွာၾကားပါတယ္။ မနက္ျဖန္ေရာက္ေတာ့ ဒီေဆးရံုထဲ က အေဆာင္မွာ ဘယ္ၾကာၾကာေနနိင္မလဲ။ ဟိုစူးစမ္း ဒီစူးစမ္းဖို႕ ထြက္တာေပ့ါ။ အဲဒီမွာ လားရိႈးျမိဳ႕နွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပထမဆံုး စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုဗ်......

ဆက္ရန္ ။