ဆိုးသြမ္း

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာအိတ္အညိဳေရာင္ ေလးကို ကိုင္လို႕ အေဖနဲ႔ အေမ့ကို ေျပာျပဖို႕ လူေတြၾကားထဲ လိုက္ရွာရတာေပ့ါ။ လူေတြကလည္း မ်ားတယ္ဗ်။ ဒါေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားခဲ့တာ။ ဘဲြ႕ယူျပီးတာနဲ႔ အေဖနဲ႔ အေမ့ကို ဒီတိုင္ေလးနားက ေစာင့္ေန သားလာခဲ့မယ္လို႕။ အကုန္လံုးကလည္း ၀ိႈက္က်ဴးနစ္ လို႕ေခၚတဲ့ အျဖဴေရာင္ ၀တ္စံုေတြနဲ႔
အျပင္ မ်က္နွာေတြကလည္း အာဖရိက လူမ်ိဳးမ်က္နွာ မည္းမည္းတူးတူး ေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ ရွာဖို႕ မလြယ္ဘူး ျဖစ္ေနတာေပ့ါ။ ေနာက္ေတာ့ ေတြ႕လည္း ေတြ႕ေရာ ၀မ္းသာ အားရ ေျပာျပလိုက္တယ္။

“ ကၽြန္ေတာ္ ကြတ္ခိုင္ မွာတာ၀န္က်တယ္လို႕ ” အေဖ့မ်က္နွာကေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသြားေပမယ့္ အေမ့မ်က္နွာကေတာ့ အနည္းငယ္ညိဳးသြားတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္လည္း သူသားက စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ေနျပီပဲ။ သားကို အေမဆိုင္ပဲ ဆိုင္တယ္ ၊ မပိုင္ေတာ့ဘူး အေမလို႕ ရုပ္ရွင္ထဲက ဆန္ဆန္ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ထဲကေတာ့ အိမ္နဲ႔အေ၀းမွာ တာ၀န္ၾကတာ အတြက္ေရာ ၊ ကိုယ္မသိတဲ့ တစိမ္းတနယ္ကို
ကိုယ္တိုင္ ခရီးထြက္ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အသိက အားမာန္ေတြ တက္ၾကြလာခဲ့ပါတယ္။ အရင္လို ငါကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး ၊ ငါကိုယ့္ငါ တည္ေဆာက္နိင္ရမယ္ ၊ ငါ့ကိုယ္ငါ ယံုၾကည္ရမယ္ ေပ့ါ။ ဒီၾကားထဲ ကရင္ျပည္နယ္ ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အေမေတြကေတာ့ မိန္းမသား ျပီျပီ သားေဇာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀လို႕။ စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္မိပါတယ္။ သူမ်ားနယ္ေျမေတြထက္ စာရင္ ကရင္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ “ ေလးျဖဴ ေျပာသလို အမ်ိဳးအရင္းၾကီးေတြ မဟုတ္လား ” ။ ခဏခဏ တိုက္ေနရလို႕ ေျပာတာပါ။


ျဖစ္နိင္ရင္ သူတို႕လည္း မတိုက္ခ်င္ဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း မတိုက္ခ်င္ဘူး ။ ေသမွာေလ ၊ တိုက္ရင္ ေသမွာ ။ ျမန္မာေတြက သားသမီးဆံုးရႈံးတာပဲ ျဖစ္မွာ ။ ဒါေပမယ့္ ကရင္မိသားစုေတြၾကေတာ့ သူတို႕က ရြာနဲ႔ေနၾကတာ ဆုိေတာ့ ရြာပ်က္ ၊ လူေသ ျဖစ္ၾကမွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ဘယ္စိတ္ေကာင္းမလဲ။ စစ္သားဆိုေပမယ့္ မိသားစုဆိုတာ ရွိၾကတာပဲ။ ကိုယ္ခ်င္းစာတာေပ့ါ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာနိင္ငံမွာ ျဖစ္တဲ့ ဘယ္တိုက္ပဲြမွ ကၽြန္ေတာ္ မတိုက္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ နိင္ငံျခားသား နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပ့ါ ။ ဒါေတာင္ ကိုယ္က သြားတို္က္တာ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္နိင္ငံကို ေစာ္ကား ၊ကၽြန္ျပဳလာမွ ပဲ ခ်ခ်င္တယ္။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ မိသားစုေတြနဲ႔ ေသရင္ ၀မ္းနည္းရမွာ ၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ရမွာပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္ပါ။ “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာခဲ့သလို႕ ဗမာေတြ သတိၱရွိတယ္ေလး ဘာေလးနဲ႔ ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးခ်င္း ျပန္ခ်ဖို႕ပဲ သတိၱရွိၾကတယ္ ” လို႕ေျပာခဲ့တာေလး အမွတ္ရေနလို႕ ပါ။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အတူတူ တိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကတာ တိုင္းရင္းသားဒီညီအစ္ကိုေတြ ပဲ မဟုတ္လား ။

ၾကားဖူးတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းက “ စစ္ပဲြ၏ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကား ေသျခင္းတရားသာလွ်င္ ၾကြင္းက်န္ရစ္၏တဲ့ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဖနဲ႔ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ အိမ္ေဆာင္ ေခၚသြားေတာ့တယ္။ တရား၀င္ မဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဗိုလ္ေလာင္း အေဆာင္ေတြကို မိဘေတြ ေခၚတာ နားလည္မႈေပးထားပါတယ္။ အခန္းေရာက္ေတာ့ အေမက ရႈပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲက ပစၥည္းေတြ သိမ္းေပး ၊ အေဖကေတာ့ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပ့ါ။ ျပီးေတာ့ ဟိုေမးဒီေမး ေပ့ါ။ ဟိုဟာက ဘာ ၊ ဒီဟာက ဘာ ။ အေမကေတာ့ သူ႕သား ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ စိတ္၀င္စားတယ္ ဘာလိုလဲ ၊ ဘာက်န္ေသးလဲ ။ တတြက္တြက္ ေမးေနတာ ။ ေအာ္ အေမ...အေမ...အေမေတြ ခ်စ္ဖို႕တယ္ေကာင္းဗ်။ အေဖလည္း ပါတာေပ့ါဗ်ာ။ သူကေတာ့ သူသားေရွ႕မွာ စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားျပေနတဲ့ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ဟန္မ်ိဳးနဲ႔ေပ့ါ။

ဒါနဲ႔ အေမက ေမးတယ္ သားဘာေတြ လုိေသးလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က မခ်မ္းသာပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရွိတာေလးေတြ စုထားျပီး လာတဲ့ အေမ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံအမ်ားၾကီး မေတာင္းျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ မနက္ျဖန္ဆို ကၽြန္ေတာ္က တပ္ကို စတင္သတင္းပို႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ အေမကေတာ့ သားလိုမယ္ထင္ သေလာက္ေတာင္း ၊ အေမ့တို႕အတြက္ ခရီးစရိတ္ခ်န္ျပီး ေပးလိုက္မယ္တဲ့။ မွန္တာ ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ၁၉ နွစ္ေက်ာ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ မိဘမပါဘဲ ခရီးေ၀းတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ မသြားဘူးဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးေနရတယ္။ အေမ့ေရွ႕မွာ ၀မ္းနည္းေနျပရင္ သူက ပိုဆိုးမွာ ဆိုးလို႕ပါ။ ေနာက္ေတာ့ ပစၥည္းသိမ္း ။ လိုအပ္တဲ့ ဟာေတြ ထုတ္ထားျပီး ။ ျမိဳ႕ထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾကပါေတာ့ ။ ဒီညေနဟာ သားအမိသားအဖ ၃ ေယာက္ဆံုတဲ့ ညေနခင္းေပ့ါ။ မနက္ျဖန္က စျပီး...ဘယ္ေန႕ ျပန္လာမယ္မွန္း မသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမတို႕ကလည္း အလြမ္းသယ္ေနၾကေလရဲ႕။

ညေရာက္ေတာ့ အေမတို႕ကို မွာခဲ့တယ္။ သား..မနက္ျဖန္ သြားရရင္ အေဖနဲ႔အေမလည္း ဒီမွာေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ေနေပ့ါ။ တကယ္လို႕ ဟိုေရာက္ရင္ တပ္ကို သတင္းပို႕ျပီးရင္ ခြင့္ခဏေပးတယ္လို႕ ၾကားတယ္လို႕။ အဲဒီအခါ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္။ အတူတူ အိမ္ျပန္ရေအာင္ေပ့ါလို႕။ ဒါနဲ႔ပဲ ညေရာက္ေတာ့ အေဖနဲ႔အေမ့ကို ကန္ေတာ့ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဗိုလ္ေလာင္း တပ္ရင္းအိပ္ေဆာင္ေတြစီ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖနဲ႔အေမက အျပင္မွာ တည္းတာကိုး။ ညအိပ္ေတာ့ လုိမယ္ထင္တာေတြ ျပင္ျပီးေတာ့ မနက္ေစာေစာထရမွာမို႕ အိပ္ရာ ေစာေစာ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ မနက္ျဖန္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့......

ကၽြန္ေတာ္စတင္ခရီးထြက္ခဲ့ျပီ

မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၀တ္စံု၀တ္ျပီး တန္းစီ ရတာေပ့ါခင္ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ အေရွ႕မွာ ရွိတဲ့ ဗိုလ္မႈးၾကီး နဲ႔ ဗိုလ္မႈးက ကိုယ္တာ၀န္ၾကရာ စစ္ေဒသ အလုိက္ ခဲြစီခိုင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္ရုံးတပ္ေတြကိုလည္း လက္ရုံးတပ္ အလိုက္ တန္းစီခိုင္းထားတယ္။ အားလံုးျပီးသြားေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕တပ္ေတြက လာေခၚတယ္ဗ်။ တပ္အေရာက္ေပ့ါ။ အၾကိဳလာတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျခလ်င္တပ္က လူေတြကေတာ့ MO လို႕ေခၚတဲ့ movent order ( ခရီးသြားလာခြင့္ အမိန္႕) ဆိုတာကို ယူရင္း ကိုယ့္ကို လိုက္ပို႕မဲ့ ကားေပၚကို တက္ရပါတယ္။ Faw ကားေတြေပၚ ေသတၱာေတြ အခ်င္းခ်င္း ကူညီတင္ေပးၾကရင္း အားေပးေနၾကတာေပ့ါ။ ကားကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အနီးဆံုး ျမန္မာအထက္ပိုင္းတက္မဲ့သူေတြဆုိ ျပင္ဦးလြင္ဘူတာ ၊ ေအာက္ပိုင္းဆို မႏၱာေလး ဘူတာ အဲဒီေလာက္ထိပို႕ေပးပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ မနက္ ( ၇ ) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ဘူတာကိုေရာက္တယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ရထားက ၉ နာရီမွ လာမယ္ ဆိုေတာ့ အနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေစာင့္ရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘယ္တပ္ၾကတယ္ ၊ ညာတပ္ၾကတယ္ နဲ႔ ေျပာေနၾကတာေပ့ါ။ အမွန္ကေတာ့ အားလံုးကေတာ့ အေရွ႕ေျမာက္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ တည္ေနရာကေတာ့ လားရိႈးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးေပါင္း ၁၁၉ ေယာက္ရွိတယ္။ တပ္ေတြကေတာ့ တတပ္ကို ၃ ေယာက္အမ်ားဆံုးပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တာ၀န္အတူတူ ထမ္းေဆာင္ရမွာက စစ္ကိုင္းသား ၂ ေယာက္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း ရထားလာပါေလေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္ စိတ္ထဲ ၾကိမ္းခနဲ႔ ့ျဖစ္သြားတယ္ဗ်။ ရင္တအားခုန္ေနလို႕ ေနမွာေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ ပစၥည္းေတြ တင္ၾက ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ထိုင္ၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ တာ၀န္ၾကရာ ေဒသကို စတင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႕ ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္အုပ္ထိန္းသူမွ မပါ ။ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူရင္း ျပင္းဦးလြင္-လားရိႈး ခရီးလမ္းကို ေတာေတာင္ၾကားထဲက ရထားလမ္းမွာ စတင္ခဲ့ ပါတယ္။.....

ဒီလိုနဲ႔ မနက္ ၉ နာရီက စတင္စီးလိုက္တဲ့ ရထားဟာ....

ဆက္ရန္ပါ ခင္ဗ်ာ။