ဆိုးသြမ္း

အေတာ္အတန္ၾကာျပီ ျဖစ္ေသာ ၊ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ လေပါင္းမ်ားစြာ ကင္းကြာခဲ့ရေသာ နယ္ေျမ တစ္ခုသို႕ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ ေျခခ်ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုေနရာသို႕ မသြားခင္ အ၀တ္အစား လဲလွယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနခဲ့ရသည္။ ထိုေနရာနွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ဖိနပ္ ၊ အ၀တ္အစားေတြကလဲ
အရွင္သခင္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ဖုန္း ၊ ေက်ာင္းသားကဒ္ ၊ အေဆာင္ကဒ္တို႕ကို ယူ၍ ကၽြန္ေတာ္ အေဆာင္မွ ထြက္လိုက္တယ္ ဆိုရံုျဖင့္ ရုရွားေဆာင္း၏ ေအးစက္စက္ ေလနုက မ်က္နွာကို ျဖက္ခနဲ႔ တုိက္ျဖက္သြားခဲ့သည္။

စိမ့္ခနဲ႔ ေက်ာထဲျဖစ္သြားရံုနဲ႔ ဒီေန႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့နိင္မည္ မဟုတ္။ အေပၚအက်ီထဲ လက္နိုက္၍ ခပ္မွန္မွန္ပဲ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရင္း သြားခ်င္သည့္ ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ျပီ။ ေအာ္....မေရာက္တာၾကာျပီ ျဖစ္ေသာ....ေနရာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မစိမ္းကားပါဘူး။ အိစက္ညက္ေညာ၍ လန္းဆန္းေသာေအးျမေသာ ေနရာ ၊ ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ အရႈးအမႈး စဲြလန္းခဲ့ရေသာ ေနရာ ၊ လူေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္၀င္စားခဲ့ေသာေနရာ.... ထိုေနရာကား “ ေဘာလံုးကြင္း ” ။ ျပီးခဲ့ေသာ ေႏြရာသီကတည္းက မေရာက္ခဲ့ရေသာ ဒီေနရာသို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နွင့္ ေျခခ်ခဲ့ရသည္။

ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဘာလံုးပဲြ ကစားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲြလို႕ အားလံုးက ဗီယက္နမ္ ေက်ာင္းသားမ်ား။ ပဲြစျပီး မိနစ္အနည္းငယ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဂိုးသြင္းယူနိင္ခဲ့သည္။ ေဘာလံုးပဲြစၾကည့္တက္ ကတည္းက ရိုနယ္လ္ဒိုကို အားက်ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္ သူတစ္ဂိုးသြင္းယူျပီးတိုင္း သူ႕ပံုစံ ေအာင္ပဲြခံပံုကို အတုခိုးခဲ့သည္။ လက္ညိဳးေလး အေရွ႕ထုတ္ကာ ယန္းတမ္းယန္းတမ္းနွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဂိုးသြင္းျပီးတိုင္လည္း ထိုကဲ့သို႕ အတုယူလိုက္လုပ္ခဲ့သည္။ အခု ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ( ၂၄ ) နွစ္ ၊ ( ၈ ) နစ္သားကတည္းက ေဘာလံုးကန္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ဂိုးေပါင္းမ်ားစြာ သြင္းယူခဲ့သည္။ အေ၀းမွ အနီးမွ ေထာင့္မ်ိဳးစံုမွ ကၽြန္ေတာ္သြင္းယူခဲ့သည့္ ဂိုးေပါင္းမနည္းေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္သြင္းယူခဲ့သည့္ ဂိုးေၾကာင့္ ဆုတံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရခဲ့ပါသည္။ အက်ၤ ၊ ေဘာလံုး ၊ အရုပ္ ၊ ဆု ။ ဒီေန႕ထက္ထိ အိမ္မွာ တယုတယ သိမ္းထားတုန္း။ သို႕ေသာ္ ဒီလာခါနီးတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ အမွတ္တရ ေဘာလံုးအက်ီၤမ်ားကိုေတာ့ ညီငယ္မ်ားကို အကုန္လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးခဲ့သည္။ ၀မ္းေတာ့ ၀မ္းနည္းသား။

ရီဗယ္လ္ဒိုလို ဂိုးေပါင္း တစ္ေထာင္ မျပည့္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သြင္းယူခဲ့သည့္ ဂိုးမ်ားအတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲ အမွတ္တရ ဂုဏ္ယူေနခဲ့ရသည္။ ဒီေန႕ထိတိုင္လည္း သတိရေနခဲ့ရပါသည္။ ရပ္ကြတ္ထဲမွ မည္သည့္ကြင္း ၊ မည္သည့္ေျမေနရာ လြတ္မဆို ကၽြန္ေတာ္ ေျခမခ်ခဲ့ဘူးသည့္ ေနရာမရွိခဲ့။ ေက်ာင္းမွ ျပန္လာတိုင္း ေက်ာင္းစိမ္းအက်ီကို ဘယ္ေတာ့မွ မခၽြတ္ ၊ ပုဆိုးနဲ႔ လြယ္အိတ္ကို အိမ္ေပၚပစ္တင္၍ အိမ္ေအာက္မွ ေဘာလံုးကို ထုတ္္ကာ ကြင္းကို ေရာက္ေအာင္ေျပးသည္။ ေရာက္သည္နွင့္ ဂိုးတိုင္ၾကိဳလုပ္ထားကာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဟိုကန္ဒီကန္ရင္း ေစာင့္ေနမည္။ အကယ္၍ မေရာက္လာလည္း သိပ္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ ၊ တစ္ေယာက္တည္း အလိမ္အေခၚက္ ၊ ဂိုးသြင္းေလ့က်င့္ရင္း တစ္နာရီေလာက္ ေခၽြးထြက္ေအာင္ ကစားျပီးတာနွင့္ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္မည္။ ေရမိုးခ်ိဳး ၊ က်ဴရွင္သြားမည္။ ညေနဆိုလွ်င္ ေဘာလံုးကို လက္နွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကန္ေတာ့သည္။ ဆိုလုိခ်င္တာကေတာ့ တီဗီဂိမ္း ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ေဘာလံုးကို အရမ္းရူးသြပ္ခဲ့ရသည္။ နိင္ငံေက်ာ္ ေဘာလံုးသမား မျဖစ္နိင္မွန္းသိေပမယ့္ ျမိဳ႕နယ္ပဲြအဆင့္အထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ၀င္နိင္ခဲ့သည္။ အခုလက္ရွိ လုပ္ကိုင္ေနရေသာ အေနအထားမ်ိဳးမွာပင္ကၽြန္ေတာ္ ေဘာလံုးကန္နိင္ေအာင္ ၊ ေဘာလံုးသမား ဘ၀မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း ျဖစ္မလာခဲ့သည့္အတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ရပါ။ ေနာက္ဘ၀ ေရာက္လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္ျမင္ေသာ ေဘာလံုးသမားျဖစ္ခ်င္သည္။