ဆိုးသြမ္း

ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕တပ္စုေတြလည္း ၾကိဳတင္သက္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာေတြမွာ ျဖန္႕ခဲြေနရာ ယူထားၾကပါတယ္။ အားလံုးက အသံမထြက္ဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လို႕။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ ရန္သူလို႕ က်ေနာ္တို႕ သက္မွတ္ထားတဲ့ ဟိုဘက္က တန္းခဲြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို က်ေနာ္တို႕က ျမင္ေနရတာကိုး။ ၀ိရီယအက်ိဳးေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕ ဒီဂိမ္းကို နိင္ျပီဆိုတာ ပိုေသခ်ာသြားတာေပ့ါ။ ရန္သူလို႕ သက္မွတ္ထားတဲ့ ဟိုဘက္တန္းခဲြရဲ႕ တပ္ခဲြမႈး ဗိုလ္မႈးက အခုမွ သူ႕တန္းခဲြက တပ္ခဲြေတြကို တန္းစီေနတုန္းပါ။ ျပီးေတာ့ ယခုအခ်ိန္ဆိုရင္ ငါတို႕ကို လာတိုက္မယ့္ တန္းခဲြကလည္း လမ္းတ၀က္ေလာက္ကို ျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္ေနေလာက္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ငါတို႕ကေတာ့ သူတို႕မထင္မွတ္တဲ့ ေတာင္ေၾကာကို အေနာက္ကေန ပက္ျပီးတိုက္မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေတြကို စိတ္ဓတ္တက္ၾကြေအာင္ စစ္မထြက္မီွ စစ္ထြက္မိန္႕ခြန္း ေျပာသလို ညႊန္းၾကားေနတာပါ။

သူ အဲဒီလုိ ညြန္းၾကားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ..က်ေနာ္တို႕ ကြန္မန္ဒို တပ္စု ( ၁ ) နဲ႔ ( ၂ ) က သူတို႕နဲ႔ ကိုက္ ၁၀၀ အကြာေလာက္ကေန ခ်ံဳေတြထဲက ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတာပါ။ ဗိုလ္မႈးက ေျပာေလ..က်ေနာ္တို႕က ရီ(ရယ္ ) ေလေပ့ါ။ က်ေနာ္တို႕ နိင္ေနျပီ သူတို႕ရႈံးေနျပီဆိုတာ သိလိုက္ရတာကိုး။ အဲဒီတုန္းက ေစာေစာ အိပ္၇ာထလိုက္လို႕ ရလာတဲ့ ခံစားမႈဟာ က်ေနာ္တို႕ ရင္ထဲကို ဘယ္လိုေျပာျပရမွန္း မသိေအာင္ ခံစားေစခဲ့ရပါတယ္။

အခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ ၄ း ၁၀ ျဖစ္ေနျပီ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႕လည္း…ေခါင္းေဆာင္လာတဲ့ သင္တန္းသား တပ္ခဲြမႈးကို ( အစ္ကိုၾကီး..၀င္တိုက္ရေအာင္ ၊ ေနာက္က်လို႕ ရွိရင္..ရိပ္မိသြားနိင္တယ္ ၊ ေရာင္နီလည္း လာေတာ့မယ္လို႕ ) ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သင္တန္းသား တပ္ခဲြမႈးလည္း  ( ေအး..ဒါဆိုလည္း တိုက္က်တာေပ့ါကြာ ) ဆိုျပီး စီမံထားတဲ့အတိုင္း ( ပစ္…တက္ တက္ရင္း က်ား…….ဆိုျပီး… ၀င္တိုက္ လုိက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ ေတြ႕လိုက္ရတာကေတာ့ ရန္သူ႕တန္းခဲြ၏ သင္တန္းသားေတြရဲ႕  အံၾသျခင္း ၊ မယုံနိင္ျခင္း ၊ ရႈံးနိမ့္ျခင္း နဲ႔ ေဒါသထြက္ျခင္း  စတဲ့ မ်က္နွာေပၚက ခံစားမႈေတြပါပဲ။ မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊ မထင္မွတ္တဲ့ ေနရာအေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန က်ားဆိုျပီး ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံေအာက္မွာ သူတို႕ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓတ္က်သြားပါတယ္။ လံုး၀ကို သူတို႕ရဲ႕ စုရပ္ အျဖစ္သက္မွတ္ထားတဲ့ စခန္းေအာက္မွာ အငိုက္ဖမ္းခံလိုက္ရတာကိုး။ က်ေနာ္တို႕လည္း ပါးစပ္က အသံေပါင္းစံုေအာ္ရင္း အတင္းကို

ခ်ီတက္ျပီး သူတို႕စခန္းကုန္းေပၚ ေျပးတက္ေတာ့တာပါပဲ။ မနက္တန္းစီေတာ့ က်ေနာ္တို႕ဘက္က လံုး၀အနိင္ရသြားေၾကာင္းနဲ႔ အမွတ္ျပည့္ရသြားေၾကာင္း ၊ သင္တန္းမႈးက ေၾကျငာပါတယ္။

အဆံုးသတ္ရရင္ေတာ့ တိုက္ပဲြအေတြ႕အၾကံဳအတုေလးအေပၚမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ၊ ေတြ႕ၾကံဳရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို သင္တန္းမႈးက ရွင္းလင္းေျပာၾကားသြားပါတယ္။ ေနာက္တခါက်ရင္ေတာ့ ခ်ံဳခို၊တန္ျပန္ခ်ံဳခို အေၾကာင္းကို ေရးသားသြားဖို႕ စိတ္ကူးထားပါေၾကာင္း ေျပာၾကားရင္း ယခုပို႕စ္အား အဆံုးသတ္လိုက္ပါသည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ...

( လာျပီဟ....လာျပီ။ ဖမ္း ဖမ္း....ဟိတ္ေကာင္ေတြ မေျပးနဲ႔။ မင္းတို႕ကို  ျမင္ေနရတယ္ ) လို႕ ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ ၊ ( ေအး..ငါ့ဖိနပ္လာယူလို႕ကေတာ့ ဆဲြထုိးပစ္မယ္ကြ ) လို႕ ဟစ္တဲ့သူက ဟစ္ ၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ( ဒိုင္း ဒိုင္း ၊ အုန္း ၊ ဒိန္း ) နဲ႔ အျပင္မထြက္ဘဲ တဲထဲက ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္နဲ႔  ၅ မိနစ္ေလာက္ ကမၻာပ်က္သြားတာေပ့ါ။

ကိုယ့္ဆီက ကြန္မန္ဒိုအဖဲြ႕ေတြကေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ မသိဘူး။ ဒီမွာေတာ့ မိတဲ့သူက မိ ၊ ေျပးတဲ့သူက ေျပးနဲ႔ ရြာပ်က္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၅ မိနစ္ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ အားလံုး ျငိမ္က်သြားပါတယ္။ ဟိုဘက္က ကြန္မန္ဒိုေတြလည္း ျပန္ေျပးၾကလို႕  ကင္းသမားက လဲြလို႕ အကုန္လံုး အိပ္ေမာက်ကုန္ပါျပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူမ်ားေတြကသာ ေအာ္ေနတာ...ထေတာင္ ထမၾကည့္ဘူး။ ခ်မ္းလြန္းလို႕ ေစာင္ျခံဳျပီး ၅ ေပ ၅ ပဲ ရွိတဲ့ အရပ္အေမာင္းကို ၂ ေပေလာက္ရွိေအာင္ ေကြးျပီးအိပ္ေနခဲ့တာ။ ပစၥည္းကလည္း ပါစရာမလိုဘူးေလ။ အိပ္ခါနီး တခါတည္း အျပီးအစီး လုပ္ထားတာ။ ေက်ာပိုးအိတ္ေအာက္မွာ ေသနတ္ထားျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေခါင္းအံုးအိပ္တယ္။ ေတာစီးဖိနပ္ တစ္စံုကို နွစ္ဖက္ပူးခ်ည္ျပီး ေျခရင္းက တဲတိုင္မွာခ်ည္ထားတယ္။ ဒါဆို လူကိုနိးေအာင္ လုပ္ျပီးမွပဲ ယူလို႕ရေတာ့မယ့္ အေနအထားေပ့ါ။

ဒီလိုနဲ႔ ည ၂ း ၃၀ ေလာက္က်ေတာ့ ကင္းသမားေတြက လာနိူးပါတယ္။ တပ္ခဲြ ( ၃ ) က လူေတြထၾကေတာ့။ ဟိုဘက္ကေတာင္ကုန္းကို သြားသိမ္းရေတာ့မယ္ေပ့ါ။ က်ေနာ္တို႕လည္း  အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ဘယ္သူမွ မထခ်င္ပါဘူး။ ဒီေလာက္ ခ်မ္းစီးတာ။ ေနာက္ျပီး ေတာင္ကုန္းေပၚမွာေနရတာ။ ဒါေပမယ့္ တပ္ခဲြမႈးက မင္းတို႕ နိင္ေအာင္ တိုက္ခ်င္ရင္ အာရုဏ္တက္မွာ အလစ္အငိုင္ယူျပီးူ တိုက္ရတာ အေကာင္းဆံုးေသာ အခ်ိန္ပဲလို႕ သူေျပာသလုိ ကုိယ္လည္း သိထားတာေၾကာင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြ ၊ ေသနတ္ေတြ ယူျပီး ေမွာင္ေမွာင္ မည္းမည္းထဲမွာ ေတာင္ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ညဘက္မွာ လႈပ္ရွားရတဲ့အခါ ဘာေတြကန္႕သက္ခ်က္ေတြ ေပၚလာသလဲဆိုတာ စာေတြထက္ လက္ေတြ႕ကို ပိုသိခဲ့ရပါတယ္။ စာဖတ္သူလည္း ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ဒီလိုအေတြ႕အၾကံဳ မ်ိဳးက ျမန္မာျပည္မွာက ခဏခဏ ျဖစ္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ရုတ္တရက္ မီးပ်က္သြားသလိုမ်ိဳးေပ့ါ။

 က်ေနာ္တို႕ တပ္ခဲြလည္း လေရာင္ကို အေဖာ္ျပဳရင္း ေရွ႕ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွမ္းရင္း ဆင္းၾကရပါတယ္။ တပ္ခဲြမႈးက ဓတ္မီးမသံုးရပါဘူးတဲ့။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ တဖက္တပ္ခဲြ ၂ ခုကလည္း ေတာင္ ၂ လံုးအေက်ာ္မွာ ေနတာျဖစ္တာေၾကာင့္ ညဘက္ ဓတ္မီးေရာင္ျမင္ရင္ ကင္းသမားသိျပီး က်ေနာ္တို႕တပ္ေတြ လႈပ္ရွားေနျပီဆုိတာကို ၾကိဳတင္သိနိင္တာေၾကာင့္ပါ။ ေရွ႕က လူေျခလွမ္းကို ၾကည့္ျပီး နင္းရတာရယ္ ၊ ေက်ာေပၚက အိတ္ေတြ ၊ ေသနတ္ေတြ ကိုင္ျပီး ဆင္းလာရတဲ့ အျပင္ ၊ ေတာင္က အနည္းငယ္ မက္ေစာက္တာေၾကာင့္ ခရီးက သိပ္မတြင္လွပါဘူး။ ဘာေတြ စျပီးခံစားရလည္းဆိုေတာ့ ျမင္ကြင္းကန္႕သက္ခ်က္ေတြ ရွိလာတယ္ ၊ အသံလံုျခံဳမႈကို ဦးစားေပးရတယ္ ၊ ေနာက္ျပီး အရပ္မ်က္နွာ ထိန္းသိမ္းရတဲ့ ကန္႕သက္ခ်က္ေတြ ရွိလာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႕  ၂း ၄၅ အခ်ိန္ကေန စျပီး  ခက္ခက္ခဲခဲ ဆင္းလိုက္ၾကတာ လူေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ဟာ ေတာင္ေျခကို ၃ း ၃၀ ေလာက္မွာ အကုန္ေရာက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သက္မွတ္ထားတဲ့ ဆံုရပ္မွာ က်ေနာ္တို႕  ေက်ာပိုးအိတ္ေတြ ခ်ရပါတယ္။ သြားလာလႈပ္ရွားမႈ လြယ္ကူေစရန္အတြက္နဲ႔ ေတာတိုးရမွာ ျဖစ္လို႕ အသံမထြက္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ပါ။ အားလံုး ကိုယ့္တပ္စုနဲ႔ ကိုယ္ လူစစ္ျပီးေတာ့ စျပီး ရန္သူစခန္းခ်ေနတဲ့ ေနရာကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ စကားမေျပာရ ၊ အသံမထြက္ရ ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ ၊ ဓတ္မီးမသံုးရ စတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကေတာ့ တခါတည္း မထြက္ခင္ကတည္းက ေျပာထားျပီးသားေပ့ါ။ ေရွ႕ကလူရဲ႕ အရိပ္အေျခအေနကို ၾကည့္ျပီး လႈပ္ရွားရပါတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခ်ီတက္သြားလာလုိက္တာ စုခဲြလႊတ္ရပ္ဆုိတဲ့  ( တပ္စု ) ေတြ စျပီး ခဲြဖို႕ ေျမပံုေပၚမွာ သက္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ တပ္ခဲြတစ္ခဲြမွာ တပ္စု ၃ စုနဲ႔ တပ္ခဲြရုံးဆိုျပီး ပါ၀င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ပါ၀င္တာကေတာ့ တပ္စု ၃ ပါ။ ခဲြမႈးက တပ္စု ၁ နဲ႔ ၂ က  ေခ်မႈန္းေရး တာ၀န္ယူရမွာ ျဖစ္ျပီး ၊ တပ္စု ၃ နဲ႔  ခဲြရုံးကေတာ့ အရံတပ္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အရံတပ္ဆိုတာကေတာ့  ကိုယ့္ေခ်မႈန္းေရး တပ္စုေတြ ျဖစ္တဲ့ ၁ နဲ႔  ၂ ကို ရန္သူေတြက လွည့္စားျပီး ေနာက္ပိုင္းက ၀င္မတိုက္နိင္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးဖို႕ရယ္ ၊ ကိုယ့္ ေခ်မႈန္းေရး တပ္စုေတြအေပၚကို ရန္သူပစ္အား မ်ားလာတဲ့အခါ ပစ္ကူေပးဖို႕ရယ္ စတဲ့ တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ခ်ီတက္လမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ကားလမ္းကို ဗဟိုျပဳျပီး ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ခ်ီတက္ေနတုန္း ေရွ႕ ကိုက္ ၁၀၀ ေလာက္မွာ မီးဖိုေလး တစ္ခုကို စျပီး သတိထားမိပါတယ္။ ေရွ႕ဆံုးက ခ်ီတက္ေနတဲ့ ပိြဳင့္သမားလည္း ခ်က္ခ်င္း ရပ္ျပီး ၀ပ္လုိက္ရတာေပ့ါ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ အထင္မွားတာပါ။ အဲဒီမီးဖိုျပီး ေစာင့္ေနတဲ့ သူေတြက က်ေနာ္တို႕ဆီက ကြန္မန္ဒိုေတြပါ။ ဒါကိုလည္း က်ေနာ္တို႕ ေနာက္မွ ျပန္ေျပာၾကလို႕ သိရတာပါ။ က်ေနာ္တို႕ အထင္က သူတို႕ကင္းသမားေတြ က်ေနာ္တို႕လာရင္ ၾကိဳျပီး သိနိင္ေအာင္လို႕ ၾကိဳျပီး ေစာင့္ေနတယ္ ထင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ေရွ႕ဆံုးက ပိြဳင့္သမားလည္း ရန္သူ႕ကင္းထင္ျပီး ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းနဲ႔ ျခံဳေတြၾကားထဲ စျပီးတိုးေတာ့တာပါပဲ။ ရာသီဥတုက ေအးတဲ့အတြက္ အေမာခံနိင္တဲ့အျပင္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ေကာင္းစြာ မျမင္ရတာေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႕ျခင္းလည္း မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ ေျခသံကို အတက္နိင္ဆံုး ထိန္းၾကရင္း ရန္သူဆီကို ခ်ီတက္ေနၾကတာေပ့ါ။ ေနာက္တခု က်ေနာ္တို႕ တပ္ခဲြအတြက္ အားတက္စရာက ရန္သူ႕ေတာင္ကုန္းကို ၁ ေတာင္ေက်ာ္အကြာအေ၀းထိ နီးကပ္လာခဲ့တာေတာင္ ရန္သူ႕လႈပ္ရွားမႈ တစ္စံုတစ္ရာကုိမွ မေတြ႕ရေသးတာပါပဲ။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႕အတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ေက်နပ္စရာ ေကာင္းတဲ့ အေနအထားေပ့ါ။

စာဖတ္သူ စဥ္းစားၾကည့္ေပ့ါ။ ဒီလိုအေျခအေနဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေအာင္ပဲြက ရာခိုင္နႈန္းမ်ားေနပါျပီ။ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္မလႊတ္ဖို႕ပဲ က်ေနာ္တို႕ ထိန္းသိမ္းရေတာ့မယ္ မဟုတ္လား။....

ဆက္ရန္