ဆိုးသြမ္း

ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕တပ္စုေတြလည္း ၾကိဳတင္သက္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာေတြမွာ ျဖန္႕ခဲြေနရာ ယူထားၾကပါတယ္။ အားလံုးက အသံမထြက္ဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လို႕။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ ရန္သူလို႕ က်ေနာ္တို႕ သက္မွတ္ထားတဲ့ ဟိုဘက္က တန္းခဲြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို က်ေနာ္တို႕က ျမင္ေနရတာကိုး။ ၀ိရီယအက်ိဳးေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕ ဒီဂိမ္းကို နိင္ျပီဆိုတာ ပိုေသခ်ာသြားတာေပ့ါ။ ရန္သူလို႕ သက္မွတ္ထားတဲ့ ဟိုဘက္တန္းခဲြရဲ႕ တပ္ခဲြမႈး ဗိုလ္မႈးက အခုမွ သူ႕တန္းခဲြက တပ္ခဲြေတြကို တန္းစီေနတုန္းပါ။ ျပီးေတာ့ ယခုအခ်ိန္ဆိုရင္ ငါတို႕ကို လာတိုက္မယ့္ တန္းခဲြကလည္း လမ္းတ၀က္ေလာက္ကို ျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္ေနေလာက္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ငါတို႕ကေတာ့ သူတို႕မထင္မွတ္တဲ့ ေတာင္ေၾကာကို အေနာက္ကေန ပက္ျပီးတိုက္မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေတြကို စိတ္ဓတ္တက္ၾကြေအာင္ စစ္မထြက္မီွ စစ္ထြက္မိန္႕ခြန္း ေျပာသလို ညႊန္းၾကားေနတာပါ။

သူ အဲဒီလုိ ညြန္းၾကားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ..က်ေနာ္တို႕ ကြန္မန္ဒို တပ္စု ( ၁ ) နဲ႔ ( ၂ ) က သူတို႕နဲ႔ ကိုက္ ၁၀၀ အကြာေလာက္ကေန ခ်ံဳေတြထဲက ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတာပါ။ ဗိုလ္မႈးက ေျပာေလ..က်ေနာ္တို႕က ရီ(ရယ္ ) ေလေပ့ါ။ က်ေနာ္တို႕ နိင္ေနျပီ သူတို႕ရႈံးေနျပီဆိုတာ သိလိုက္ရတာကိုး။ အဲဒီတုန္းက ေစာေစာ အိပ္၇ာထလိုက္လို႕ ရလာတဲ့ ခံစားမႈဟာ က်ေနာ္တို႕ ရင္ထဲကို ဘယ္လိုေျပာျပရမွန္း မသိေအာင္ ခံစားေစခဲ့ရပါတယ္။

အခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ ၄ း ၁၀ ျဖစ္ေနျပီ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႕လည္း…ေခါင္းေဆာင္လာတဲ့ သင္တန္းသား တပ္ခဲြမႈးကို ( အစ္ကိုၾကီး..၀င္တိုက္ရေအာင္ ၊ ေနာက္က်လို႕ ရွိရင္..ရိပ္မိသြားနိင္တယ္ ၊ ေရာင္နီလည္း လာေတာ့မယ္လို႕ ) ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သင္တန္းသား တပ္ခဲြမႈးလည္း  ( ေအး..ဒါဆိုလည္း တိုက္က်တာေပ့ါကြာ ) ဆိုျပီး စီမံထားတဲ့အတိုင္း ( ပစ္…တက္ တက္ရင္း က်ား…….ဆိုျပီး… ၀င္တိုက္ လုိက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ ေတြ႕လိုက္ရတာကေတာ့ ရန္သူ႕တန္းခဲြ၏ သင္တန္းသားေတြရဲ႕  အံၾသျခင္း ၊ မယုံနိင္ျခင္း ၊ ရႈံးနိမ့္ျခင္း နဲ႔ ေဒါသထြက္ျခင္း  စတဲ့ မ်က္နွာေပၚက ခံစားမႈေတြပါပဲ။ မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊ မထင္မွတ္တဲ့ ေနရာအေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန က်ားဆိုျပီး ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံေအာက္မွာ သူတို႕ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓတ္က်သြားပါတယ္။ လံုး၀ကို သူတို႕ရဲ႕ စုရပ္ အျဖစ္သက္မွတ္ထားတဲ့ စခန္းေအာက္မွာ အငိုက္ဖမ္းခံလိုက္ရတာကိုး။ က်ေနာ္တို႕လည္း ပါးစပ္က အသံေပါင္းစံုေအာ္ရင္း အတင္းကို

ခ်ီတက္ျပီး သူတို႕စခန္းကုန္းေပၚ ေျပးတက္ေတာ့တာပါပဲ။ မနက္တန္းစီေတာ့ က်ေနာ္တို႕ဘက္က လံုး၀အနိင္ရသြားေၾကာင္းနဲ႔ အမွတ္ျပည့္ရသြားေၾကာင္း ၊ သင္တန္းမႈးက ေၾကျငာပါတယ္။

အဆံုးသတ္ရရင္ေတာ့ တိုက္ပဲြအေတြ႕အၾကံဳအတုေလးအေပၚမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ၊ ေတြ႕ၾကံဳရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို သင္တန္းမႈးက ရွင္းလင္းေျပာၾကားသြားပါတယ္။ ေနာက္တခါက်ရင္ေတာ့ ခ်ံဳခို၊တန္ျပန္ခ်ံဳခို အေၾကာင္းကို ေရးသားသြားဖို႕ စိတ္ကူးထားပါေၾကာင္း ေျပာၾကားရင္း ယခုပို႕စ္အား အဆံုးသတ္လိုက္ပါသည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ...

( လာျပီဟ....လာျပီ။ ဖမ္း ဖမ္း....ဟိတ္ေကာင္ေတြ မေျပးနဲ႔။ မင္းတို႕ကို  ျမင္ေနရတယ္ ) လို႕ ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ ၊ ( ေအး..ငါ့ဖိနပ္လာယူလို႕ကေတာ့ ဆဲြထုိးပစ္မယ္ကြ ) လို႕ ဟစ္တဲ့သူက ဟစ္ ၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ( ဒိုင္း ဒိုင္း ၊ အုန္း ၊ ဒိန္း ) နဲ႔ အျပင္မထြက္ဘဲ တဲထဲက ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္နဲ႔  ၅ မိနစ္ေလာက္ ကမၻာပ်က္သြားတာေပ့ါ။

ကိုယ့္ဆီက ကြန္မန္ဒိုအဖဲြ႕ေတြကေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ မသိဘူး။ ဒီမွာေတာ့ မိတဲ့သူက မိ ၊ ေျပးတဲ့သူက ေျပးနဲ႔ ရြာပ်က္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၅ မိနစ္ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ အားလံုး ျငိမ္က်သြားပါတယ္။ ဟိုဘက္က ကြန္မန္ဒိုေတြလည္း ျပန္ေျပးၾကလို႕  ကင္းသမားက လဲြလို႕ အကုန္လံုး အိပ္ေမာက်ကုန္ပါျပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူမ်ားေတြကသာ ေအာ္ေနတာ...ထေတာင္ ထမၾကည့္ဘူး။ ခ်မ္းလြန္းလို႕ ေစာင္ျခံဳျပီး ၅ ေပ ၅ ပဲ ရွိတဲ့ အရပ္အေမာင္းကို ၂ ေပေလာက္ရွိေအာင္ ေကြးျပီးအိပ္ေနခဲ့တာ။ ပစၥည္းကလည္း ပါစရာမလိုဘူးေလ။ အိပ္ခါနီး တခါတည္း အျပီးအစီး လုပ္ထားတာ။ ေက်ာပိုးအိတ္ေအာက္မွာ ေသနတ္ထားျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေခါင္းအံုးအိပ္တယ္။ ေတာစီးဖိနပ္ တစ္စံုကို နွစ္ဖက္ပူးခ်ည္ျပီး ေျခရင္းက တဲတိုင္မွာခ်ည္ထားတယ္။ ဒါဆို လူကိုနိးေအာင္ လုပ္ျပီးမွပဲ ယူလို႕ရေတာ့မယ့္ အေနအထားေပ့ါ။

ဒီလိုနဲ႔ ည ၂ း ၃၀ ေလာက္က်ေတာ့ ကင္းသမားေတြက လာနိူးပါတယ္။ တပ္ခဲြ ( ၃ ) က လူေတြထၾကေတာ့။ ဟိုဘက္ကေတာင္ကုန္းကို သြားသိမ္းရေတာ့မယ္ေပ့ါ။ က်ေနာ္တို႕လည္း  အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ဘယ္သူမွ မထခ်င္ပါဘူး။ ဒီေလာက္ ခ်မ္းစီးတာ။ ေနာက္ျပီး ေတာင္ကုန္းေပၚမွာေနရတာ။ ဒါေပမယ့္ တပ္ခဲြမႈးက မင္းတို႕ နိင္ေအာင္ တိုက္ခ်င္ရင္ အာရုဏ္တက္မွာ အလစ္အငိုင္ယူျပီးူ တိုက္ရတာ အေကာင္းဆံုးေသာ အခ်ိန္ပဲလို႕ သူေျပာသလုိ ကုိယ္လည္း သိထားတာေၾကာင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြ ၊ ေသနတ္ေတြ ယူျပီး ေမွာင္ေမွာင္ မည္းမည္းထဲမွာ ေတာင္ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ညဘက္မွာ လႈပ္ရွားရတဲ့အခါ ဘာေတြကန္႕သက္ခ်က္ေတြ ေပၚလာသလဲဆိုတာ စာေတြထက္ လက္ေတြ႕ကို ပိုသိခဲ့ရပါတယ္။ စာဖတ္သူလည္း ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ဒီလိုအေတြ႕အၾကံဳ မ်ိဳးက ျမန္မာျပည္မွာက ခဏခဏ ျဖစ္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ရုတ္တရက္ မီးပ်က္သြားသလိုမ်ိဳးေပ့ါ။

 က်ေနာ္တို႕ တပ္ခဲြလည္း လေရာင္ကို အေဖာ္ျပဳရင္း ေရွ႕ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွမ္းရင္း ဆင္းၾကရပါတယ္။ တပ္ခဲြမႈးက ဓတ္မီးမသံုးရပါဘူးတဲ့။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ တဖက္တပ္ခဲြ ၂ ခုကလည္း ေတာင္ ၂ လံုးအေက်ာ္မွာ ေနတာျဖစ္တာေၾကာင့္ ညဘက္ ဓတ္မီးေရာင္ျမင္ရင္ ကင္းသမားသိျပီး က်ေနာ္တို႕တပ္ေတြ လႈပ္ရွားေနျပီဆုိတာကို ၾကိဳတင္သိနိင္တာေၾကာင့္ပါ။ ေရွ႕က လူေျခလွမ္းကို ၾကည့္ျပီး နင္းရတာရယ္ ၊ ေက်ာေပၚက အိတ္ေတြ ၊ ေသနတ္ေတြ ကိုင္ျပီး ဆင္းလာရတဲ့ အျပင္ ၊ ေတာင္က အနည္းငယ္ မက္ေစာက္တာေၾကာင့္ ခရီးက သိပ္မတြင္လွပါဘူး။ ဘာေတြ စျပီးခံစားရလည္းဆိုေတာ့ ျမင္ကြင္းကန္႕သက္ခ်က္ေတြ ရွိလာတယ္ ၊ အသံလံုျခံဳမႈကို ဦးစားေပးရတယ္ ၊ ေနာက္ျပီး အရပ္မ်က္နွာ ထိန္းသိမ္းရတဲ့ ကန္႕သက္ခ်က္ေတြ ရွိလာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႕  ၂း ၄၅ အခ်ိန္ကေန စျပီး  ခက္ခက္ခဲခဲ ဆင္းလိုက္ၾကတာ လူေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ဟာ ေတာင္ေျခကို ၃ း ၃၀ ေလာက္မွာ အကုန္ေရာက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သက္မွတ္ထားတဲ့ ဆံုရပ္မွာ က်ေနာ္တို႕  ေက်ာပိုးအိတ္ေတြ ခ်ရပါတယ္။ သြားလာလႈပ္ရွားမႈ လြယ္ကူေစရန္အတြက္နဲ႔ ေတာတိုးရမွာ ျဖစ္လို႕ အသံမထြက္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ပါ။ အားလံုး ကိုယ့္တပ္စုနဲ႔ ကိုယ္ လူစစ္ျပီးေတာ့ စျပီး ရန္သူစခန္းခ်ေနတဲ့ ေနရာကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ စကားမေျပာရ ၊ အသံမထြက္ရ ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ ၊ ဓတ္မီးမသံုးရ စတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကေတာ့ တခါတည္း မထြက္ခင္ကတည္းက ေျပာထားျပီးသားေပ့ါ။ ေရွ႕ကလူရဲ႕ အရိပ္အေျခအေနကို ၾကည့္ျပီး လႈပ္ရွားရပါတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခ်ီတက္သြားလာလုိက္တာ စုခဲြလႊတ္ရပ္ဆုိတဲ့  ( တပ္စု ) ေတြ စျပီး ခဲြဖို႕ ေျမပံုေပၚမွာ သက္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ တပ္ခဲြတစ္ခဲြမွာ တပ္စု ၃ စုနဲ႔ တပ္ခဲြရုံးဆိုျပီး ပါ၀င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ပါ၀င္တာကေတာ့ တပ္စု ၃ ပါ။ ခဲြမႈးက တပ္စု ၁ နဲ႔ ၂ က  ေခ်မႈန္းေရး တာ၀န္ယူရမွာ ျဖစ္ျပီး ၊ တပ္စု ၃ နဲ႔  ခဲြရုံးကေတာ့ အရံတပ္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အရံတပ္ဆိုတာကေတာ့  ကိုယ့္ေခ်မႈန္းေရး တပ္စုေတြ ျဖစ္တဲ့ ၁ နဲ႔  ၂ ကို ရန္သူေတြက လွည့္စားျပီး ေနာက္ပိုင္းက ၀င္မတိုက္နိင္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးဖို႕ရယ္ ၊ ကိုယ့္ ေခ်မႈန္းေရး တပ္စုေတြအေပၚကို ရန္သူပစ္အား မ်ားလာတဲ့အခါ ပစ္ကူေပးဖို႕ရယ္ စတဲ့ တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ခ်ီတက္လမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ကားလမ္းကို ဗဟိုျပဳျပီး ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ခ်ီတက္ေနတုန္း ေရွ႕ ကိုက္ ၁၀၀ ေလာက္မွာ မီးဖိုေလး တစ္ခုကို စျပီး သတိထားမိပါတယ္။ ေရွ႕ဆံုးက ခ်ီတက္ေနတဲ့ ပိြဳင့္သမားလည္း ခ်က္ခ်င္း ရပ္ျပီး ၀ပ္လုိက္ရတာေပ့ါ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ အထင္မွားတာပါ။ အဲဒီမီးဖိုျပီး ေစာင့္ေနတဲ့ သူေတြက က်ေနာ္တို႕ဆီက ကြန္မန္ဒိုေတြပါ။ ဒါကိုလည္း က်ေနာ္တို႕ ေနာက္မွ ျပန္ေျပာၾကလို႕ သိရတာပါ။ က်ေနာ္တို႕ အထင္က သူတို႕ကင္းသမားေတြ က်ေနာ္တို႕လာရင္ ၾကိဳျပီး သိနိင္ေအာင္လို႕ ၾကိဳျပီး ေစာင့္ေနတယ္ ထင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ေရွ႕ဆံုးက ပိြဳင့္သမားလည္း ရန္သူ႕ကင္းထင္ျပီး ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းနဲ႔ ျခံဳေတြၾကားထဲ စျပီးတိုးေတာ့တာပါပဲ။ ရာသီဥတုက ေအးတဲ့အတြက္ အေမာခံနိင္တဲ့အျပင္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ေကာင္းစြာ မျမင္ရတာေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႕ျခင္းလည္း မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ ေျခသံကို အတက္နိင္ဆံုး ထိန္းၾကရင္း ရန္သူဆီကို ခ်ီတက္ေနၾကတာေပ့ါ။ ေနာက္တခု က်ေနာ္တို႕ တပ္ခဲြအတြက္ အားတက္စရာက ရန္သူ႕ေတာင္ကုန္းကို ၁ ေတာင္ေက်ာ္အကြာအေ၀းထိ နီးကပ္လာခဲ့တာေတာင္ ရန္သူ႕လႈပ္ရွားမႈ တစ္စံုတစ္ရာကုိမွ မေတြ႕ရေသးတာပါပဲ။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႕အတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ေက်နပ္စရာ ေကာင္းတဲ့ အေနအထားေပ့ါ။

စာဖတ္သူ စဥ္းစားၾကည့္ေပ့ါ။ ဒီလိုအေျခအေနဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေအာင္ပဲြက ရာခိုင္နႈန္းမ်ားေနပါျပီ။ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္မလႊတ္ဖို႕ပဲ က်ေနာ္တို႕ ထိန္းသိမ္းရေတာ့မယ္ မဟုတ္လား။....

ဆက္ရန္

က်ေနာ္တို႕ သင္တန္းမွာတုန္းက  တပ္ျပင္ေလ့က်င့္ခန္းဆိုတဲ့ ေအာက္ဒိုးေတြ ထြက္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အစိတ္အပိုင္း အျဖစ္ ေလ့က်င့္ခဲ့ရတဲ့  ညတိုက္ပဲြ အေၾကာင္းေလးကို က်ေနာ္ ယခုေရးသားခ်င္တာပါ။ အေသးစိတ္ အေျခအေနကိုေတာ့ က်ေနာ္ မေျပာျပေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႕ ခံစားရတဲ့ စိတ္ဓတ္အေျခအေနေလးေပ့ါ။

က်ေနာ္တို႕ သင္တန္းမွာ တန္းခဲြ ( ၁ ) နဲ႔ ( ၂ ) ဆိုျပီး ၂ ခုခြဲထားပါတယ္။ တပ္ျပင္ေလ့က်င္ခန္းေတြ သြားမယ္ဆိုလည္း ကိုယ့္တန္းခဲြနဲ႔ကိုယ္ေပ့ါ။ အဲဒီမွာ တန္းခဲြ တစ္ခုဆီကို တပ္ခဲြ ( ၂ ) ခဲြ၊  ခဲြေပးထားပါတယ္။  က်ေနာ္တို႕တန္းခဲြ ( ၂ ) က တပ္ခဲြ ( ၃ ) နဲ႔  တပ္ခဲြ ( ၄ ) ပါ။ ဟိုဘက္တန္းခဲြကေတာ့ ( ၁  ) နဲ႔ ( ၂ ) ေပ့ါ။  က်ေနာ္ပါ၀င္တာကေတာ့ တပ္ခဲြ ( ၃ ) ေပ့ါ။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႕ တပ္ျပင္ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၾကတာေပ့ါ။ ေျမပံုေပၚမွာ  ျဖစ္စဥ္အဖြင့္ေတြ ဖြင့္ျပီး ရန္သူရွိတယ္လို႕ ယူဆရတဲ့ ေနရာေတြကို က်ေနာ္တို႕ေတြက ကိုယ့္မွာ ရွိတဲ့ အင္အား  ၊ လက္နက္အေျခအေနနဲ႔ တိုက္ၾကရတာေပ့ါ။
အဲဒီလို ေလ့က်င့္ခန္းေပါင္း မ်ားစြာ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။  အဲဒီလို ေလ့က်င့္ခန္းထဲက တစ္ေန႕ေပ့ါ......

က်ေနာ္တို႕ သင္တန္းသားေတြ အဲဒီေန႕က သိပ္ကို ပင္ပန္းေနၾကရပါတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္မွာ  ကိုယ့္အတြက္ လုိအပ္တဲ့ ရိကၡာေတြ ၊ က်ည္ေတြ ၊ အ၀တ္အစား ၊ ညအိပ္ရင္ လုိအပ္မယ္ အရာေတြနဲ႔ ေသနတ္ေတြ ကိုင္ျပီး  ေတာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား တက္လုိက္ရတယ္။ လူေတြကလည္း ေရမခ်ိဳးရတာ ၃ ၊ ၄ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ နံေဟာင္ေနပါျပီ။  အဲဒီေန႕က ညေန ( ၆ ) နာရီေလာက္ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕  စခန္းခ်ရမယ့္ ေတာင္ ၂ ခု နားကို ေရာက္လာပါတယ္။ စခန္းမခ်မွီ..ယေန႕ညမွာ ညတိုက္ပဲြ ျပဳလုပ္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ တဖက္နဲ႔ တဖက္ အျပန္အလွန္ ကြန္မန္ဒိုနည္းနဲ႔ ပစၥည္းမ်ား မသိေအာင္ ယူေဆာင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း နဲ႔ ရလာတဲ့ ပစၥည္းမ်ားကို မနက္ျဖန္ၾကလွ်င္ ျပန္လည္ အပ္နွင္းျပီး ပစၥည္းအမ်ိဳးအမည္အလိုက္ အမွတ္မ်ား ျဖက္ကာ...ရံႈးနိမ့္သူက မုန္႕၀ယ္ေကၽြးရမည္ ျဖစ္တယ္လို႕ သင္တန္းမႈးက ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ တစ္ေတြအတြက္ မုန္႕ေကၽြးရတာဟာ ဘယ္သူအတြက္မွ
အဓိက မက်ေပမယ့္ သင္တန္းသား သက္တူ ရြယ္တူခ်င္း ရံႈးနိမ့္တာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မခံခ်င္ပါဘူး။

သင္တန္းမႈး မွာၾကားျပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ သင္တန္းသားေတြလည္း ကိုယ္စတည္းခ်ရမယ့္ ေတာင္ေတြဆီ ဆက္တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္က ေပ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ဒါမွ မဟုတ္
ဒီထက္လည္း မ်ားဖို႕မ်ားပါတယ္။ ေတာင္ေပၚမတက္ခင္ တပ္ခဲြမႈးက က်ေနာ္တို႕ ယခုစခန္းခ်ရမယ့္ ေတာင္က
အစဥ္အဆက္ ဟိုဘက္ ေတာင္ ၂ ခုအေက်ာ္မွာ ရွိတဲ့ ေတာင္ေပၚမွာ တည္းေနတဲ့ တပ္ခဲြေတြကို ေျမမ်က္နွာ သြင္ျပင္
အေနအထားအရ အျမဲ အရႈံးေပးေနရတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့အတြက္ မင္းတို႕ အပတ္စဥ္မွာ အနိင္တိုက္ခ်င္တယ္လို႕
ေျပာပါတယ္။

သူလိုအပ္တာေတြ မွာၾကားျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕လည္း  တပ္စုလုိက္ သက္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာေလးေတြမွာ စခန္းခ်ေပ့ါ။
ေတာင္ရဲ႕ ေဘးပတ္ပတ္လည္ကို က်ေနာ္တို႕ ေနရာယူျပီး စခန္းခ်ၾကပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ ပတ္လည္ခံစစ္ေပ့ါ။
ဒီခံစစ္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀က တျခားေသာ ခံစစ္ေတြထက္ အားသာခ်က္မ်ားလို႕ပါ။  ေန၀င္ျပီဆိုေတာ့ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ ေရာက္ေနေတာ့ ေမွာင္ျပီေပ့ါ။  ည ၉ း ၀၀ ေလာက္က်ေတာ့ တန္းစီမယ္လုိ႕ အခ်က္ေပးပါတယ္။ ဗထူးေဆာင္းကလည္း ေသေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္တို႕ကို နွိပ္စက္လြန္းပါတယ္။ အေႏြးထည္ မလံုေလာက္မႈ  ၊ ခရီးလမ္း ပင္ပန္းမႈနဲ႔ ရာသီဥတုဒဏ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခံထားရေတာ့ အကုန္လံုးက အိပ္ခ်င္ေနၾကပါျပီ။

တပ္ခဲြမႈးက ဆဲဆို တန္းစီျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ကို ဟိုဘက္ ေတာင္ကုန္းမွာ တည္းေနတဲ့ တန္းခဲြက ပစၥည္းေတြကို သြားယူၾကမယ္ေပ့ါ။ အဲဒီမွာ ၀ါသနာပါတဲ့ ကြန္မန္ဒိုလုပ္မယ့္သူေတြ ထြက္ခဲ့ဆိုေတာ့ ၁၅ ေယာက္မွာ ၁၁ ေယာက္ေလာက္ပဲ ထြက္လာတယ္။ ကြန္မန္ဒိုသာဆိုတယ္ သေဘာက်ေတာ့ သူမ်ားပစၥည္းခိုးရမွာပါ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ ၄ ေယာက္လိုေသးတယ္။ ထြက္က်ေပ့ါ။ သာမန္ခ်ိန္ဆို ထြက္ၾကမွာပါ။ အခုက အရမ္းပင္ပန္းလို႕ နားခ်င္ေနၾကတာကိုး။
အဲဒီမွာ ကံဆိုးသူ ေမာင္ဆိုးသြမ္းပါ။ က်ေနာ္က ဖိနပ္ေပ်ာက္ေနတာနဲ႔ တန္းစီတာ ေနာက္က်လို႕ ေနာက္ဆံုးမွာ
ျဖစ္သြားတယ္။ တပ္အေခၚအေ၀ၚဆို ဘယ္ထိပ္စီးေရာက္သြားတာေပ့ါ။

တပ္ခဲြမႈးက ( ေအး...မင္းတို႕မထြက္ခ်င္ရင္ ၊ ဘယ္ထိပ္စီးေနာက္ဆံုးက လူေတြထြက္ခဲ့ဆိုေတာ့ ) က်ေနာ့္မွာ မ်က္နွာ
ငယ္ေလးနဲ႕။ ဒါနဲ႕ ထြက္မယ္လည္း လုပ္ေရာ...က်ေနာ္တို႕ တပ္စုက ဒႆာ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက  ( မင္း...မထြက္နဲ႔ ငါထြက္မယ္...ေရာ့ ငါ့ေသနတ္ယူထား ) ဆိုျပီး ထြက္သြားပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့မွ ရင္ထဲ အလံုးၾကီး က်သြားေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ တပ္ခဲြမႈးလည္း သြားမယ့္ ၁၅ ေယာက္ကို ေသခ်ာမွာျပီး က်န္တဲ့သူေတြကို တန္းျဖဳတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ တန္းျဖဳတ္ခါနီး...မနက္ျဖန္မနက္ အာရုဏ္တက္မွာ သြားတိုက္မယ့္ တပ္ခဲြကို ေရြးေတာ့
က်ေနာ္တို႕ တပ္ခဲြက မဲေပါက္ပါေလေရာ။ သူတန္းစီျပီးတာက ၁၁ နာရီ။ က်ေနာ္တို႕ကို မနက္ ၃ နာရီအတိမွာ သြားတိုက္ဖို႕ တန္းအပ္ျပီး ျဖစ္ရပါမယ္တဲ့။

က်ေနာ္တို႕လည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ရင္ထဲကဟာေတြ အံထုတ္ျပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သက္မွတ္ထားတဲ့ အခိ်န္မေရာက္မွီ အျပည့္အ၀..အနားယူေနတုန္း...ျဗဳန္းဆို


ဆက္ရန္

က်ေနာ္ ျပင္ဦးလြင္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့ ေန႕ မွာပါပဲ.... ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ စာေရးဆရာ - မင္းခိုက္စိုးစန္နဲ႔  လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္ျပီး
၃ နာရီေလာက္ စကားေျပာခြင့္ေလး ရလိုက္တယ္။ အဲဒီရက္ မတိုင္ခင္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ကိုမိုးလိႈင္ညနဲ႔  ေျမနီကုန္းက ကင္းမွာ ညီအစ္ကို နွစ္ေယာက္ ပြားလိုက္ၾကေသးတယ္။ ဒီေလာက္အပူအပင္ေတြနဲ႔ မ်ားျပားေနတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ အခုလို ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ စာေရး
ဆရာေတြ ၊ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔  ေတြ႕ဆံုဖို႕ ဆိုတာ သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ သူ႕အပူ ၊ ကိုယ့္အပူ ၊ သူ႕အလုပ္ ၊ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔
ဆိုေတာ့ ေတြ႕ၾကဆံုၾကဖို႕က လြယ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေတာင္ မင္းခိုက္စိုးစန္နဲ႔ ေတြ႕ဖို႕  မနက္အေစာၾကီး သူ႕အခန္းေရွ႕ သြားေစာင့္ေနရေသးတာ။ ၉ နာရီေလာက္မွ ဆရာက ထလာတယ္။ ညက အိပ္ေရးပ်က္တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ လူငယ္စတိုင္နဲ႔ ဆရာက
စကားေျပာ ေဖာ္ေရြတဲ့အျပင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းလည္း ေျပာတက္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔  လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူထိုင္တဲ့ အခ်ိန္ပဲ သူ႕မိတ္ဆက္ ၊ ကိုယ့္မိတ္ဆက္အျပီး  လူေပါင္း ၆ ေယာက္မွာ
သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ပဲ ရွိသမွ် နိင္ငံေရး ၊ စီးပြားေရး ၊ လူမႈေရး ၊ စတဲ့ အေၾကာင္းေတြ အကုန္ေဆြးေႏြးေတာ့တယ္။ ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတာထက္
က်ေနာ့္ အျမင္ကို သူ႕ကို တခါတေလမွသာ ေျပာျပျပီး ၊ က်ေနာ္ စိတ္ထဲမွာ ေတြးထားတဲ့ အခ်က္အလက္တခုရဲ႕ အေၾကာင္းအရာနဲ႔
သူ႕ကို ေမးလိုက္တဲ့အခါ ဒီအခ်က္အလက္ကိုပဲ သူေတြးျပီး ေျပာလိုက္တဲ့ အေတြးအေခၚကို က်ေနာ္က နားေထာင္ခဲ့ျပီး ကိုယ့္စိတ္ထဲကိုယ္
ဆံုးျဖက္ခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္က ေဆြးေႏြးသူ မဟုတ္ဘဲ ။ ဂ်ာနယ္လစ္ေပါက္စ စတိုင္ျဖစ္သြားသလားလို႕ေတာင္ ထင္မိပါ္ေသးတယ္။

ျပင္ဦးလြင္မွာ ဇာတ္ညႊန္းအၾကံေပးအျဖစ္ ပါလာတဲ့ ဆရာနဲ႔ေတြ႕ေတာ့...

က်ေနာ္။ ဆရာကဗ်ာေတြ သိပ္မထြက္ေတာ့ဘူးေနာ္။ က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလြတ္ရေနတာ။

စိုးစန္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ အခု ကဗ်ာဘယ္လိုမွ ေရးမထြက္ဘူး။ ေရးလည္း မၾကိဳက္ေတာ့ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ ကေန ၂၀ ေက်ာ္ ၂၅ ေလာက္ထိက အေသအလဲ ေရးလို႕ေကာင္းတာ။ အခုက ဘယ္လိုမွကို မထြက္ေတာ့တာပါ။

က်ေနာ္ ။ ဆရာ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အေပၚ ဘယ္လုိထင္ျမင္မိပါသလဲ။

စိုးစန္ ။ အင္း ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အားေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႕တုန္းက ဒီလိုေတာင္ မရွိေသးဘူးေလ။

က်ေနာ္ ။ ဟုတ္ က်ေနာ္လည္း ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္း ဘေလာ့ဂ္ေတြက
စာေပအေရးအသားထက္ ၀ါဒျဖန္႕တာေတြ ၊ သမီးရည္စားကိစၥေတြ ၊ လႈမႈေရးေတြနဲ႔ ျပည့္နွက္ေနသလားလို႕ ၊ က်ေနာ္ဆိုလိုခ်င္တာက
အနုပညာ စစ္စစ္ကိုပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။

စိုးစန္ ။ အင္း..ဒါကေတာ့ နည္းပညာ တိုးတက္မႈေပၚ လူေတြက လုိက္လံေျပာင္းလဲျပီး အသံုးခ်သလိုေပ့ါ။ တခ်ိဳကိစၥေလးေတြက
လမ္းလႊဲသြားတဲ့ အခါ စိတ္မေကာင္းရံုဘဲ ရွိတာေပ့ါ။ ကိုယ့္မွ မတက္နိင္တာ...( ဟဲဟဲ )

က်ေနာ္။ ခုေခတ္္လူငယ္ေတြအေပၚ ဘယ္လိုထင္ျမင္မိလဲ ဆရာ

စိုးစန္ ။ ဒါကေတာ့ ဒီလိုရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႕ လူငယ္ေတြမွာ ေသခ်ာမႈ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဘာေသခ်ာမႈလည္း ဆိုေတာ့
ဥပမာ - လူတစ္ေယာက္က တစ္ေန႕မွာ ၂ နာရီ အလုပ္လုပ္ရမွ ထမင္း ၂ နွပ္ စားရမယ္ဆိုရင္ ၊ စားရမွာ ေသခ်ာရင္
ဒီေကာင္ အလုပ္ကို ၂ နာရီလံုး လုပ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ေနာက္ျပီး ဘြဲ႕ရရင္ ဒီေကာင္ အလုပ္ရမွာ ေသခ်ာလား ၊ အဲဒီရတဲ့
အလုပ္ကေရာ သူသင္ထားတဲ့ အတက္ပညာေပၚ မူတည္ျပီး (ဖက္စလက္တီ) ဆိုတဲ့ ခံစားမႈ ေပးနိင္လား ၊ ဒါဆိုရင္ ေသခ်ာတယ္
ဒီေကာင္ ဘြဲ႕ရေအာင္ကို သူၾကိဳးစားမယ္။ အဲဒီအတက္ပညာ တက္ေအာင္ သင္မယ္မယ္။ အခုအေျခအေနက ဘယ္ေနရာမွ ဘယ္အေျခအေနမွ မေသခ်ာဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ လုပ္လည္း ဒါပါပဲကြာ  ၊ မလုပ္လည္း ဒါပါပဲနဲ႔။ ေသခ်ာမႈေပ်ာက္ေနတာေပ့ါေလ။
ေနာက္္ျပီး ဒီေခတ္ရဲ႕ အေျခအေနကလည္း ေရွ႕လူၾကီးေတြ႕ရဲ႕ ေနာင္ဒီေခတ္မွာ ဒီလုိျဖစ္မယ္ဆုိတာကို သိရဲ႕သားနဲ႔
လမ္းမလႊဲၾကဘဲ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္လာတဲ့ အေနအထားၾကီးကို လူငယ္ေတြ ခံရတာေပ့ါ။ သူတို႕အျပစ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္ ။ တိုင္းျပည္မွာ လူတန္းစား ၂ ရပ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္ေနာ္ ဆရာ

စုိးစန္ ။ အင္း..ဟုတ္တယ္ဗ်။ တိုင္းျပည္မွာက သိပ္ခ်မ္းသာတဲ့ လူရယ္ ၊ ဆင္းရဲတဲ့ လူရယ္ ၂ မ်ိဳးပဲရွိေတာ့တယ္။ အလတ္အလတ္
တန္းစားက ေပ်ာက္ေနတာကို။ သိပ္ခ်မ္းသာတဲ့ လူက နိင္ငံေရး အေၾကာင္းမေျပာဘူး ၊ သူ႕ဟာနဲ႔သူ အဆင္ေျပေနေတာ့
ေအးေဆးပဲ။ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ သူတို႕အေျခအေနေကာင္းဖို႕ အေရးၾကီးတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ လူၾကေတာ့ တေန႔ထမင္းဖိုး တစ္ေန႕ရွာရင္း
နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနသလိုေပါ့။ အလယ္အလတ္တန္းစားကေတာ့ ထမင္းစားဖို႕ မပူရသလို ၊ ခ်မ္းလည္း မခ်မ္းသာေတာ့ ဟိုေတြးဒီေတြး
ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးနဲ႔  စဥ္းစားတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေပၚလာတာေပ့ါ။ ( ရယ္ေမာေျပာဆိုလ်က္ )

က်ေနာ္ ။ ဆရာတို႕ စာေရးေတာ့ စာအုပ္ဘယ္ေလာက္ထိ ရိုက္ရသလဲ။ အခုေခတ္က စာအုပ္ေတြက ေစ်းၾကီးေနေတာ့
က်ေနာ္လည္း သိပ္မ၀ယ္နိင္ေတာ့ဘူး။

စိုးစန္။ အင္း ျမန္မာျပည္သူရဲ႕ သန္း ၆၀ နီးပါး အင္အားမွာ က်ေနာ္တို႕ အလြန္ဆံုး ၊ အေကာင္းဆံုး စာအုပ္ဆိုရင္ေတာင္
အုပ္ေရ ၅၀၀၀ ထက္မပိုဘူး။ စာဖတ္အားနည္းတယ္ေပ့ါဗ်ာ။ အခ်ိဳးခ်ၾကည့္ေပါ့။

က်ေနာ္။ အင္း ဒါကလည္း သူ႕လုိင္းနဲ႔သူပဲ အားေပးတဲ့သူ ရွိတာေၾကာင့္လို႔ပဲ က်ေနာ္ထင္မိတယ္ ဆရာ။

စိုးစန္။ ဒါလည္း ပါတာေပ့ါေလ။

က်ေနာ္တို႕ ေဆြးေႏြးမႈကေတာ့ ၃ နာရီေလာက္ ၾကာခဲ့ေပမယ့္ တျခား အေၾကာင္းအရာေတြ ေျပာရင္းနဲ႔
ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ တင္ျပခြင့္ျပဳေစခ်င္ပါတယ္။ စကားေတြ မ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္
သိပ္ျပီး မမွတ္မိေတာ့တာေၾကာင့္ မွတ္မိသေလာက္ေလးပဲ က်ေနာ္ရဲ႕ တင္ျပမႈကို အဆံုးသတ္ပါတယ္။

ဆရာမင္းခိုက္စိုးစန္အား ေက်းဇူးတင္လ်က္......

" ျမိဳ႕ု ျပင္လမ္းမ်ားေပၚက ေတြ႕ ခဲ႕ ဘူးတဲ့ ဂ်စ္ပဆီေတြလို
ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို ရယ္ကာေမာကာ ျပန္ေျပာနိင္တဲ့ အက်င့္ကေလး
ေသြးေအးေအးနဲ႔ ၾကိဳးစားေမြးနိင္ခဲ့ ျပီ "

ဆိုတဲ့ တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ စာသားေလး တခြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို အလံုးစံု
ျခံဳငံု သံုးသပ္ျပီး ေျပာလိုက္သလိုပါပဲ။ စာသားထဲမွာကေတာ့
ၾကိဳးစားေမြးနိင္ခဲ့ျပီ ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္ အတြက္ကေတာ့
ၾကိဳးစားေမြးေနတုန္းပါပဲ။ မျပည့္မစံုတဲ့ ဘ၀မွာ ေမြးဖြားလာခဲ့တဲ့
လူငယ္တစ္ေယာက္ပီပီ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ ၊ မဟုတ္မခံတက္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႕
အနာဂတ္ခရီးကို ခ်စ္ရသူမပါေတာ့ေပမယ့္လည္း ေလွ်ာက္လွမ္းေနဦးမွာပါ။

" ခ်စ္ဖူးခဲ့ပါတယ္ ၊ မင္းအတြက္လည္း ျဖစ္ဖူးခဲ့တယ္ ၊ အသည္းလည္း နစ္ဖူးခဲ့တယ္
ဒါဆို ေတာ္ျပီေပ့ါ...အခ်စ္ရယ္ "

က်ေနာ္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဒီေန႕အထိ အခါအခြင့္ သင့္တိုင္း ေရာက္လာနုတ္ဆက္တက္တဲ့
၊ က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို အျမဲအသက္ရွင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ သူကိုလည္း
ရင္ထဲကေန ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သင္တန္းတက္ေန ရတာေၾကာင့္ အင္တာနက္နဲ႔
ေ၀းကြာေနေပမယ့္ က်ေနာ္ ျပန္လာေတာ့မွာပါ။

အဲဒီအခါ က်ေနာ္ သင္တန္းက အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြ ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ရင္း ၊
စာေတြမ်ားစြာ ေရးျဖစ္နိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါဦးမယ္။

ေဖေဖာ္၀ါရီ ( ၁၄ ) မွာ ခ်စ္ရသူက ၊ အေ၀းကို အျပီးအပိုင္ ထြက္ခြာသြားေပမယ့္
၊ တျခားတစ္ေယာက္ဆီက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ရေနေပမယ့္ ၊ ဒီေန႕အတြက္
သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးေၾကာင့္ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

"ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ငါ မင္းတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္ပါတယ္တဲ့ "

အဲဒီ စကားေလးတခြန္းကို ရင္ထဲထည့္ျပီး က်ေနာ္ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္။ အသက္
၂၅ နွစ္ေက်ာ္ အရြယ္အထိ က်ေနာ့္စိတ္ကို ဒီထက္ပို ရင့္က်က္လာေအာင္
ၾကိဳးစားရဦးမယ္။ အရာ အားလံုးအတြက္ ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္။ သူေျပာခဲ့သလို

" ေမေမ အားလုံးက မမွားရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ မွားေပးလုိက္ပါတယ္" လို႕