Tuesday, December 4, 2007

ေ၀သမွ် မေၾကြတဲ့ ပန္းပါ
မင္း....မနမ္းခ်င္လည္း ပြင့္ခဲ့ျပီေလ ။

စိမ့္ထြက္သမွ် မခမ္းတဲ့ စမ္းပါ
မင္း..... မေသာက္ခ်င္လည္း စီးခဲ့ျပီေလ ။

ဆိုေနသမွ် မဆံုးတဲ့ေတးပါ
မင္.....မၾကားခ်င္လည္း သီခဲ့ျပီေလ ။

ျမဴတိမ္ကင္းျပီး သာတဲ့ “လ” ပါ
မင္း....အိပ္ေနလည္း လင္းခဲ့ျပီေလ ။

ေတာင္ထိပ္က သစ္ပင္ရိပ္ထက္
ေတာင္ေျခက ေခ်ာင္းငယ္တခုျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။
မ်က္နွာမသစ္ေတာင္မွ
(မင္း...ေမာတဲ့အခါ )
ေျခေဆးလို႕ ရေအာင္ေပ့ါ....။

အမည္မသိ

2 comments:

Chaos said...

ဒီတစ္ပုဒ္ေၾကြတယ္
နာ႔ေကာင္ရ
မိုက္တယ္
ခ်ိဳးတန္းေရ ခ်သာခ်ေဟ႔

တာတူး(၀ါ) အေမ့ခံလူတစ္ေယာက္ said...

ဆိုလိုက္တဲ့စာ ဗ်ာ ။
တူးေလရာ ေရနံထြက္တဲ့ အီရတ္ကေျမေတြအတိုင္းပဲ ။
ထမင္းမစားပဲ ခံစားခ်က္ေတြပဲ စားေနသလား ဆိုးသြမ္းေရ။
ထိတယ္ဗ်ာ ။ ၾကာရင္ မ်က္ရည္ေတြ လည္း ေခ်ာင္းစီးကုန္ေတာ့မယ္ ။